เจิ้งจื้อซิง รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย ใช้เวลาเพียงไม่นาน ไม่เพียงเซี่ยหยุนจินมีขาที่ดีเท่านั้น แต่ยังซื้อบ้านขนาดใหญ่เช่นนี้ในซอยกุ้ยฮัวได้

ครอบครัวของเขาเป็นนายทหารและเป็นราชาแห่งดินแดนในชนบท หลังจากสะสมมาสองสามชั่วอายุคน พวกเขาได้รับทุนมากมาย แต่เซี่ยหยุนจินที่เคยยากจนมาก่อน กลับสามารถซื้อบ้านขนาดใหญ่นี้ได้ในพริบตา จะไม่ให้อิจฉาได้ยังไง

เจิ้งจื้อซิงจำได้อย่างรวดเร็วว่าบ้านนั้นเคยเป็นของหานตง ดังนั้นหานตงคงจะยกบ้านหลังนี้ให้กับเซี่ยหยุนจิน

เจิ้งจื้อซิงมาที่ด้านข้างของเซี่ยหยุนจินอย่างรวดเร็วและพึมพำว่า "หานตง คงจะมอบมันให้กับเจ้าใช่ไหม"

เซี่ยหยุนจินมองเขาอย่างเย็นชา "เจ้าคิดมากเกินไป"

จูเป่าจู่ ภรรยาของเจิ้งจื้อซิง รู้สึกอับอายมาก และยื่นมือของนางออกเขาดึงสามีของนางและพูดอย่างเขินอายกับหลู่เจียวและเซี่ยหยุนจิน

“จื้อซิงชอบเล่นมุก อย่าคิดมาก”

หลู่เจียวพยักหน้าและทักทายจูเป่าจู่และลูกสาวของนาง “นี่คือลูกสาวของเจ้าเหรอ นางดูสวยมาก”

จูเป่าจู่รีบแนะนำลูกสาวตัวเองทันที "เหมียวเหมี่ยว ทักทายป้าสิ"

เจิ้งเหมี่ยว กล่าวด้วยเสียงเบาๆว่า "ป้า"

หลู่เจียวยังแนะนำให้ลูกชายทั้งสี่ของนางรู้จักจูเป่าจู่ และจูเป่าจู่เองก็เคยได้ยินเรื่องนี้มาเป็นเวลานาน ว่าเซี่ยหยุนจินมีลูกแฝดสี่คน เมื่อมองดูตอนนี้ รู้สึกแปลกใจ และชอบพวกเขาสุดจะพรรณนา

เด็กน้อยทั้งสี่รูปหล่อและน่ารักมาก จูเป่าจู่ วางลูกสาวของนางบนพื้น เหยียดมือของนางออกแล้วดึงเด็กน้อยทั้งสี่ให้ดูเจิ้งเหมี่ยว

สี่พี่น้องฉลาดมากและร้องเรียกป้าเป่าจู

ผู้หญิงสองคนเดินไปที่สวนหลังบ้านพร้อมกับลูกสองสามคน หลู่เจียวบอกให้เฟิงจื้อ คอยดูแลสมาชิกครอบครัวผู้หญิง ถ้าสมาชิกครอบครัวหญิงคนใดมาถึงก็พวกเขาจะส่งพวกนางมาที่สวนหลังบ้าน

ด้วยการมาถึงของเจิ้งจื้อซิง และภรรยาและลูกสาวของตู้ยี่, หลี่เหวินปิน, เจียงหยวนเฉิง และหลัวซินหวู่ต่างก็มาถึงกันแล้ว

อย่างไรก็ตาม หลี่เหวินปิน ไม่ได้พาภรรยาของเขามาที่นี่ ส่วนภรรยาของเจียงพยวนเฉิงก็เสียชีวิตด้วยอาการป่วยก็เลยไม่ได้มาด้วยเช่นกัน

ดังนั้นสมาชิกครอบครัวหญิงที่มาในครั้งนี้คือภรรยาและลูกสาวของเจิ้งจื้อซิง ภรรยาและลูกของตู้ยี่ และภรรยาของหลัวซินหวู่

ภรรยาของเจิ้งจื้อซิง จูเป่าจู่ นางตัวเล็กและสง่างาม และอารมณ์เรียบง่าย ครอบครัวของนางก็เป็นเจ้าของบ้านเล็กๆ ด้วย ดังนั้นนางจึงมีอารมณ์ที่เรียบง่ายเอาอกเอาใจคนเก่ง

ภรรยาของตู้ยี่ ชื่อเตินเซียวหยา เกิดในชนบท ดังนั้นนางจึงรู้สึกต่ำต้อยและขี้ขลาดเล็กน้อย ลูกๆของพวกเขาก็เก็บตัวและดูเหมือนไม่กล้าพูด

ภรรยาของหลัวซินหวู่ ชื่อหลิวเปียว ก็มาจากชนบทเช่นกัน นางหลิวสูงและผอมบาง ผิวของนางไม่ค่อยดี นางซีดและป่วย

หลู่เจียวสงสัยว่านางป่วยและอยากจะให้ชีพจรนาง แต่ในที่สุดนางก็หยุดเมื่อคิดว่านางอยู่ที่นี่ในฐานะแขก

แต่นางมองนางหลิวด้วยความเป็นห่วงและถามว่า “ทำไมเจ้าไม่พาลูกมาเล่นด้วยกันเล่า”

นางหลิวขมวดคิ้วเบาๆ แล้วกล่าวว่า “เด็กไม่ได้มาที่เขตกับเรา ข้าให้พวกเขาอยู่บ้านนอก ข้าเป็นคนเดียว ที่มาดูแลสามีในเมือง”

หหลู่เจียวพยักหน้าและสั่งให้เด็กน้อยทั้งสี่สร้างความบันเทิงให้กับเด็กที่มาในวันนี้

วันนี้มีเด็กเพียง 2 คน เจิ้งเหมี่ยว ลูกสาวของเจิ้งจี้ซิง อายุ 3 ขวบ และตู้คัง ลูกชายของตู้ยี้ อายุ 4 ขวบ มีชื่อเล่นว่าคังคัง

เด็กน้อยทั้งสี่คนพาเพื่อนตัวน้อยไปเล่นกับของเล่นข้างบ้านอย่างมีความสุข ไม่นาน เจ้าตัวเล็กทั้งหลายก็คุ้นเคยกับพวกเขา

พวกผู้ใหญ่พูดคุยเกี่ยวกับสถานการณ์ในเมืองชิงเหอ เนื่องจาก หลู่เจียวพึ่งมาอยู่ในเมือง จูเป่าจู่และคนอื่นๆบอกหลู่เจียวเกี่ยวกับสถานการณ์ในเมืองชิงเหอ

ในหมู่พวกนาง จูเป่าจู่เป็นคนที่ช่างพูดมากที่สุด และมีบุคลิกที่ร่าเริงที่สุด นางกำลังพูดถึงหลายๆอย่าง เหมือนอย่างกับจาระไนทรัพย์สินภายในบ้านตัวเอง สำหรับภรรยาของตู้ยี้ และภรรยาของหลัวซินหวู่ พวกเขาไม่ค่อยพูดมาก แต่บางครั้งก็กล่าวเสริมประโยคหนึ่งหรือสองประโยคเท่านั้น

“พี่สาวหลู่ ครอบครัวของเราอาศัยอยู่ที่ถนนหลิ่วฟางอีกฟากหนึ่ง ซึ่งอยู่ติดกับบ้านเจ้ามาก ถ้าเจ้าเบื่อหรือเกียจคร้าน เจ้าสามารถมาเล่นกับฉันได้ ข้าไม่มีอะไรทำที่บ้าน และข้าก็ว่างมาก"

หลู่เจียวพยักหน้าเห็นด้วยด้วยรอยยิ้ม แต่ไม่คิดจะไป พูดตามตรง นางยุ่งเกินกว่าจะออกไปเที่ยวเล่น และนางไม่มีเวลา

แต่จูเป่าจู่ไม่รู้ นางพยายามชักจูงแล้วพูดว่า "ถ้าเจ้ากำลังจะซื้อเสื้อผ้า เจ้าต้องบอกข้า"

"ตกลง" หลู่เจียวชอบนิสัยของจูเป่าจู่มาก นางจึงคุยกับนางด้วยรอยยิ้ม

ทั้งสองกำลังคุยกันเมื่อเฟิงจื้อเดินเข้ามาพร้อมกับลูกสองคน

“ท่านแม่ นี่เป็นลูกสองคนของครอบครัวของหาน หานกงจื่อ ลุงหานบอกว่าวันนี้ภรรยาของเขาไม่ค่อยสบาย เขาจึงพาเด็กสองคนมาที่นี่และปล่อยให้พวกเราช่วยดูแลพวกเขา”

หลู่เจียวเลิกคิ้วขึ้น หานตงพาลูกสองคนมาได้อย่างไรเมื่อนางป่วย ดังนั้นคงเป็นเพราะภรรยาของหานตงไม่เต็มใจที่จะมา? นางดูถูกภูมิหลังของพวกเขาหรือนางมีความคิดเห็นเกี่ยวกับพวกเขาหรือเปล่า?

หลู่เจียวเดาในใจ ใบหน้าของนางยังคงนิ่ง และนางถามเด็กสองคนด้วยรอยยิ้ม

“เจ้าชื่ออะไร”

ลูกสองคนของตระกูลหานอ้าปากค้างอย่างไม่พอใจ ราวกับว่าพวกเขาไม่อยากจะพูดมัน

หลู่เจียวถามอย่างอดทนอีกครั้ง “เจ้าอายุเท่าไหร่?”

เด็กสองคนยังคงไม่อยากพูด หลู่เจียวมีอาการปวดศีรษะและขอให้เฟิงจื้อไปที่ประตูถัดไปเพื่อพาเด็กน้อยทั้งสี่มา

“นี่คือพี่ชายและน้องชายสองคนจากครอบครัวของลุงหาน”

หลู่เจียวประมาณว่าเด็กคนหนึ่งในสองคนแก่กว่าแฝดสี่ และอีกคนหนึ่งตัวเล็กกว่าแฝดสี่ นางจึงแนะนำพวกเขาแบบนี้

เด็กน้อยทั้งสี่พยักหน้าทันที "ตกลงครับแม่"

หลังจากทั้งสี่พูดจบ พวกเขาวิ่งไปหาลูกสองคนของตระกูลหาน "ข้าจะพาเจ้าไปเล่น เรามีของเล่นมากมาย"

ลูกสองคนของตระกูลหาน ตระกูลหานได้ยินคำพูดของต้าเป่า หันหลังกลับทันทีและจากไปกับพวกเขา

หลู่เจียวถอนหายใจด้วยความโล่งอกและจูเป่าจู่กล่าวว่า "ลูกๆ ของครอบครัวหานตง นั้นไม่มีการศึกษาจริงๆ พวกเขาทั้งหมดเรียนรู้จากแม่ของพวกเขา"

หลังจากที่นางพูดจบ นางมองไปที่หลู่เจียวแล้วพูดว่า "พี่สาวหลู่ เจ้าและนางจะต้องได้เจอกันแน่นอน นางชื่อตู้หลานจู นางเป็นลูกสาวของตระกูลที่ทำการค้าธัญพืชและน้ำมันรายใหญ่ในเขตการปกครอง นางเป็นลูกสาวคนเดียวในครอบครัวของพวกเขา และอารมณ์ของนางเลวร้ายมาก

ทันทีที่ หลู่เจียวได้ยิน นางรู้ว่าภรรยาของหานตง ไม่ใช่คนประเภทแบบเดียวกับนางจริงๆ และนางก็ไม่ใช่แบบเดียวกับคนอื่นๆเช่นกัน นางจะรู้ว่าถ้าวันนี้นางไม่มา

“ข้ารู้แล้ว” 

หลู่เจียวถามเฟิงจื้อที่เดินเข้ามาพอดี

“ทุกคนที่อยู่ข้างหน้ามากันครบแล้วหรือ?” 

หลู่เจียวถามว่า "แล้วมีอะไรหรือเปล่า?" 

"นายหญิง มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาสองคน นายท่านขอให้บ่าวบอกนายหญิง เฝื่อนายหญิงจะมีความคิดบางอย่าง" 

หลู่เจียวถามอย่างเฉยเมย "ใคร?" 

"คนหนึ่งชื่อหูซาน และอีกคนคือเหลียงจือเหวิน" 

ทันทีที่คำพูดของเฟิงจื้อจบลง จูเป่าจู่ ก็พูดอย่างไม่พอใจ 

"ทำไมสองคนนี้ถึงมาที่นี่? พวกเขามักจะรังแกสามีพวกเราในโรงเรียนของมณฑล ทำไมถึงมาที่นี่" 

หลังจากที่ จูเป่าจู่พูดจบ นางเตินก็ตอบด้วยสีหน้าไม่ดีว่า “ลูกชายนายอำเภอยังดีอยู่ แต่ว่าเหลียงจื่อเหวินไม่ใช่คนดีจริงๆ มักจะพาลูกชายนายอำเภอไปสร้างเรื่องเสียๆหายๆ” 

หลู่เจียวขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่าน้ำในเขตนี้ค่อนข้างลึก