เซี่ยหยุนจินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขา เมื่อเขาได้ยินคำพูดของจ้าวหลิงเฟิง ใบหน้าของเขาก็มืดลงและเขาก็ปฏิเสธด้วยน้ำเสียงที่ลึกล้ำ

“ไม่ ข้าไม่เห็นด้วย”

เรื่องนี้แสดงว่ามีบางอย่างที่ยุ่งยากเกี่ยวกับเรื่องนี้ หลู่เจียวจะทำอย่างไรโดยมอบส่วนแบ่ง 30% ของเปาเหอถัง ให้กับหลู่เจียว หากเขายังบอกว่าเจ้าของร้านจ้าวผู้นี้ ไม่มีเจตนาแอบแฝง เขาจะไม่เชื่ออย่างแน่นอน

เซี่ยหยุนจินจ้องไปที่จ้าวหลิงเฟิง ด้วยดวงตาที่เย็นชาและพูดอย่างเย็นชาว่า "จ้าวตงเจีย เจ้าต้องการทำอะไร"

จ้าวหลิงเฟิงเห็นความโกรธของเซี่ยหยุนจิน และในที่สุดอารมณ์ของเขาก็ดีขึ้น เขากล่าวเพิ่มเติมว่า

“ข้าชื่นชมทักษะทางการแพทย์ของนายหลู่หลู่ ดังนั้นข้าจึงมอบผลกำไรของเปาเหอถัง ให้กับมาดามลู่ 30% เซี่ยชิ่วไฉ กำลังคิดอะไรอยู่?”

เซี่ยหยุนจินไม่เชื่อสิ่งที่เขาพูด หมอฉีก็เชี่ยวชาญด้านการแพทย์เช่นกัน ไม่เห็นได้ยินว่า จ้าวตงเจียผู้นี้จะมอบหุ้นของเปาเหอถัง ให้กับหมอฉี เห็นได้ชัดว่าเขามีแรงจูงใจซ่อนเร้น เซี่ยหยุนจินหันไปมองหลู่เจียว

“ไม่รู้ว่าคนผู้นี้มีเจตนาใด เจ้าต้องระวังคนผู้นี้เอาไว้”

หลู่เจียวไม่ต้องการสร้างปัญหากับเซี่ยหยุนจิน ดังนั้นนางจึงตอบเบาๆว่า 

“ข้าจะคิดเรื่องนี้อย่างจริงจัง”

นางไม่ต้องการพูดถึงมันอีกต่อไป มองขึ้นไปที่จ้าวหลิงเฟิง และฉีเหล่ย แล้วพูดว่า “ข้าจะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และข้าจะให้คำตอบเจ้าในภายหลัง”

อันที่จริง หลู่เจียวได้ตัดสินใจรับมันไว้แล้ว นางได้นำประโยชน์มากมายมาสู่ร้านเปาเหอถัง ก็สมควรแล้วที่จ้าวหลิงเฟิง จะแบ่งปันหุ้นให้

หลังจากฟังคำพูดของหลู่เจียวแล้ว จ้าวหลิงเฟิง ก็ตอบด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา และหันหลังกลับออกไป แต่ก่อนจากไป เขาไม่ลืมที่จะดู อาการหงุดหงิดของเซี่ยหยุนจินด้วยความพอใจอีกรอบ

เซี่ยหยุนจินมองไปที่ทั้งสองคนที่ออกไปด้วยใบหน้าที่เย็นชา จากนั้นเขาก็หันไปมองหลู่เจียวและกล่าวว่า "หลู่เจียว ข้าไม่คิดว่าเจ้าควรไปเปาเหอถัง เพื่อดูผู้ป่วยอีกต่อไป จ้าวหลิงเฟิง ผู้นี้อันตรายมาก เจ้าควรอยู่ให้ห่างจากเขา"

หลู่เจียวยังไม่ได้พูดอะไร เซี่ยหยุนจินกล่าวต่อ "ข้ารู้ว่าทักษะทางการแพทย์ของเจ้าดีมาก และเจ้าทำงานให้ผู้อื่น เป็นการดีกว่าที่จะเปิด คลินิกของตัวเอง”

หลู่เจียวเลิกคิ้วขึ้นและมองไปที่เซี่ยหยุนจินแล้วพูดว่า "เจ้าคิดว่ามันง่ายที่จะเปิดศูนย์การแพทย์อย่างนั้นหรือ? ข้ายังไม่มีใบประกอบวิชาชีพทางการแพทย์ด้วยซ้ำ ข้าจะกล้าเปิดศูนย์การแพทย์เองได้หรือ ไม่ใช่ว่ามีเงินแล้วจะทำอะไรก็ได้"

นี่เป็นเหตุผลที่หลู่เจียวและจ้าวหลิงเฟิง ร่วมมือกัน

หลู่เจียวไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป มองไปที่เซี่ยหยุนจินและกล่าวว่า

"เอาล่ะ ข้ามีแผนของตัวเองสำหรับเรื่องนี้ ไม่ต้องกังวลกับมัน"

เซี่ยหยุนจินมองไปที่หลู่เจียวอย่างดื้อรั้นและพูดว่า " หลู่เจียว ข้าไม่เห็นด้วย กับการที่เจ้ารับส่วนแบ่ง 30% ของเขา บุคคลผู้นี้ไม่มีเจตนาดี"

พอได้ยินหลู่เจียวก็รู้สึกโกรธ คนเราจะเกี่ยงมีเงินมากขึ้นอย่างนั้นหรือ

หลู่เจียวมองแรงไปที่เซี่ยหยุนจินและเอ่ยเตือน "เซี่ยหยุนจิน นี่เป็นเรื่องของข้า เจ้าควรจำตัวตนของเจ้าไว้ดีกว่า"

หลังจากพูดจบ นางก็หันหลังเดินออกไป หลังจากนั้น เซี่ยหยุนจินก็ตกตะลึง จากนั้นเขาก็จำความสัมพันธ์ของเขากับหลู่เจียวได้ ชั่วขณะหนึ่งเขาก็มี ลืมความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองไปเสียสิ้น เขาลืมไปแล้วได้ยังไงว่านางต้องการหย่ากับเขา

ในห้องโถง หานตงทนไม่ไหวแล้ว ทำไมเซี่ยหยุนจิน ถึงคุยกับพี่สะใภ้แบบนี้ ชายหญิงไม่ควรแข็งกร้าวเวลาคุยกัน ไม่เช่นนั้นเรื่องราวจะยิ่งแย่ลงไปอีก

หานตงรู้สึกว่าเขาควรพูดกับเซี่ยหยุนจิน "หยุนจิน เจ้า…"

เซี่ยหยุนจินขัดจังหวะเขาดัง ๆ "หานตง ข้าจะพาเจ้าออกไป"

"ตกลง" ทั้งสองเดินออกไปจนสุดทาง

เซี่ยหยุนจินที่มีลมหายใจเย็นทั่วร่างกายของเขา หานตงจึงได้แต่ถามด้วยเสียงต่ำว่า "หยุนจิน เจ้ายังคงเชิญแขกวันพรุ่งนี้หรือไม่" 

"เชิญสิทำไมไม่เชิญ ข้าย้ายบ้าน จะไม่เชิญแขกได้ยังไง นอกจากนี้ หลู่เจียวยังต้องการปรับปรุงบ้าน นางจึงต้องเชิญแขกให้เร็วที่สุด"

หานตงพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม "เช่นนั้น พรุ่งนี้ข้าจะพาภรรยาและลูกสองคนของข้ามาด้วย"

"ตกลง โปรดช่วยข้าเชิญ เจิ้งจื้อซิง, ตู้ยี่, หลี่เหวินปิน, เจียงหยวนเฉิง และหลัวซินหวู่ ให้ข้าด้วย

นี่คือ เพื่อนๆของเซี่ยหยุนจินในสถานศึกษา 

เซี่ยหยุนจินอยากจะเชิญเพื่อนๆมาบ้าน ตอนนี้ขาของเขาหายดีแล้ว จึงอยากแสดงความขอบคุณเพื่อนๆ อีกอย่างหนึ่ง คือเขาต้องการค้นหาดูว่าใครอยู่เบื้องหลังที่ทำให้ขาของเขาเป็นเช่นนี้

เขาจะปล่อยให้คนผู้นี้ทำร้ายเขาอีกครั้งไม่ได้ เขาจึงต้องตามหาผู้ร้ายให้พบ ในคืนที่เขาถูกรถม้าชน มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่าเขากลับบ้าน ดังนั้นคนที่ทำร้ายเขาลับหลัง จึงต้องเป็นหนึ่งในคนเหล่านั้น

เซี่ยหยุนจินพาหานตงไปที่รถม้าหน้าบ้าน ขณะที่กำลังครุ่นคิดเรื่องนี้ และรอจนรถม้าของตระกูลหานจากไป

เซี่ยหยุนจินไม่ได้กลับไปที่เรือน แต่ไปที่ถนนเพื่อสั่งโต๊ะเรียน ก่อนหน้านี้เขาเช่าห้องสามห้องซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้าน และตอนนี้เขาไปที่ตลาดเพื่อสั่งโต๊ะและอุปกรณ์การเรียน

….

ในห้องหลังบ้าน หลู่เจียวได้ออกแบบพิมพ์เขียว สำหรับการปรับปรุงลานด้านหน้า

นางวางแผนจะออกแบบลานหน้าบ้านเป็นโรงเรียนอนุบาลตั้งแต่ในชาติที่แล้ว ขุดดอกไม้และต้นไม้กลางลานด้านหน้าทั้งหมดออกมา แล้วสร้างเป็นสนามเด็กเล่นสำหรับเด็ก มีสไลด์เดอร์ ถ้ำ และโครงไม้เตี้ย ไม้ และแท่นขนาดใหญ่ ใช้สำหรับออกกำลังกายตอนเช้า กระโดดเชือก ชักเย่อ และเกมโยน

ภายในถูกออกแบบให้มีหลายพื้นที่ ได้แก่ สาขาวิชาภาษา พื้นที่คณิตศาสตร์ พื้นที่โรงเรียนเกษตร พื้นที่ศิลปะ พื้นที่หัตถกรรม พื้นที่ดนตรีและพื้นที่ปริศนา พื้นที่เล่นเกม พื้นที่งานไม้ และพื้นที่อ่านหนังสือ

การออกแบบของหลู่เจียวทำครอบคลุม นางออกแบบมาจนถึงเวลาเกือบเย็น และการเคลื่อนไหวของเซี่ยหยุนจินในห้องที่ขัดขวางความคิดของนาง และในที่สุดนางก็รู้สึกตัว

เซี่ยหยุนจินเดินเข้าไปในห้อง นั่งบนเก้าอี้ข้างหลู่เจียว และพูดอย่างอบอุ่น

“หลู่เจียวมาคุยกันอีกครั้ง ข้าคิดว่าเจ้าไม่ควรรับส่วนแบ่ง 30% ของเปาเหอถังจริงๆ ข้าคิดว่าจ้าวหลิงเฟิงผู้นั้น มีแรงจูงใจซ่อนเร้น”

หลู่เจียวไม่ต้องการคุยกับเซี่ยหยุนจินเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้อีกต่อไป พูดออกมาตรงๆและเย็นชา "เซี่ยหยุนจิน นี่เป็นเรื่องของข้า"

เซี่ยหยุนจินสำลักอยู่ครู่หนึ่ง แต่เขาไม่ได้โกรธและพูดต่อไป

“ข้ารู้ว่านี่คือเรื่องของเจ้า แต่ถึงอย่างนั้น ข้าไม่ต้องการให้เจ้าถูกหลอก จ้าวหลิงเฟิงคนนั้น ชัดเจนว่าเขาไม่ใช่คนดี”

หลู่เจียวรู้สึกขบขันด้วยน้ำเสียงยืนยันของเขาและ พูดว่า "เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า? ทำไมถึงบอกว่าเขาไม่ใช่คนดี"

เซี่ยหยุนจินวิเคราะห์อย่างใจเย็น "เจ้าคิดว่าทำไมเขาถึงให้หุ้นเปาเหอถังมากถึง 30% กับเจ้า โดยไม่หวังผลอะไร ข้ารู้ว่าทักษะทางการแพทย์ของเจ้าดีมาก แต่ทักษะทางการแพทย์ของหมอฉี ก็ดีมากเช่นกัน ข้าไม่เห็นว่าเขาจะมอบหุ้นให้กับหมอฉี นี่แสดงว่าเขามีบางอย่างในใจ เพราะฉะนั้น อย่าหลงกล"

"ถ้าเจ้าจะเปิดคลินิกแพทย์ ข้าจะช่วยคิดหาวิธีให้ ไม่ต้องห่วง ข้าจะหาคนมาปกป้อง คลินิกทางการแพทย์ของเจ้าอีกด้วย"

หลู่เจียวต้องการเถียงคืนประโยคหนึ่ง เจ้าปกป้องคลินิกของข้าและให้ส่วนแบ่ง 30% กับข้า แล้วมันมีความแตกต่างอะไรกันไหม? ต่อไปข้าก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้าอยู่แล้วไม่ใช่หรือ

แต่นางไม่ต้องการที่จะพัวพันกับหัวข้อนี้อีกต่อไป และตอบเบาๆว่า 

"ข้าจะพิจารณาเรื่องนี้อย่างจริงจัง"

หลังจากนั้น นางไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้ แต่เซี่ยหยุนจินไม่ยอมแพ้ พูดอีกครั้ง "หลู่เจียว รู้ไหม ใจคนยากหยั่งถึง อย่ามองว่าเขาเป็นคนดี ใครจะรู้ว่าเขาอาจจะมีความชั่วร้ายซ่อนเร้นอะไรอยู่ภายในอะไรบ้าง ดังนั้นเจ้าต้องอยู่ห่างจากเขา"

หลู่เจียวออกแบบภาพวาดโรงเรียนอนุบาลเป็นเวลานานในตอนบ่าย และนางก็เวียนศีรษะเพียงพอแล้ว สมองของนางบวม และตอนนี้คนนี้ยังคงพูดถึงสิ่งเหล่านี้อยู่ หลู่เจียวโกรธทันที เงยหน้าขึ้นและมองแรงไปที่เซี่ยหยุนจินและพูดอย่างโกรธเคือง

“นั่นเป็นงานของข้า และไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า”

เขาพูดอย่างโกรธเคือง “และจ้าวหลิงเฟิงก็เป็นเพื่อนของข้า ข้าจะสุภาพกับเขามากขึ้นในอนาคต ข้าจะใจดีและสุภาพต่อเพื่อนของเจ้า ข้าหวังว่าเจ้าจะปฏิบัติต่อเพื่อนของข้า อย่างเป็นมิตรและสุภาพด้วย”