เซี่ยหยุนจินและหลู่เจียวไม่ได้สนใจเกี่ยวกับสิ่งที่ครอบครัวเฉินคิด พวกเขาเข้าไปในรถม้า และรถม้าก็ไปวิ่งต่อไปถึงเมืองชิงเหอ

ระหว่างทางหลู่เจียวคิดถึงสิ่งที่นางพูดก่อนหน้านี้และฉีกหน้าครอบครัวเฉินโดยตรง นางสงสัยว่า เซี่ยหยุนจินจะตำหนินางหรือไม่ บังเอิญนางปากมันลั่นเร็วไปหน่อย

หลู่เจียวหันกลับมามองเซี่ยหยุนจิน "เจ้าไม่โทษข้าใช่ไหม"

เซี่ยหยุนจินส่ายหัวด้วยดวงตาที่ซับซ้อน "ไม่ ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ต้องการให้ข้าเสียหน้า ท้ายที่สุด ครอบครัวเฉินและข้ามีความบุญคุณระหว่างครูและนักเรียน ถ้าข้ามาที่นี่เพื่อฉีกหน้ากัน ผู้คนจะพูดว่าข้าเนรคุณ แต่เจ้ารักษาชื่อเสียงของข้าเอาไว้"

หลังจากฟังคำพูดของเซี่ยหยุนจินแล้ว หลู่เจียวก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก โชคดีที่คนนี้ยังรู้ความคิดของนาง ไม่ได้คิดว่านางอย่างไร้ประโยชน์

ครอบครัวเฉิน ถือว่าตนเองเป็นผู้มีพระคุณเสมอมา นางฉีกหน้านั้นทิ้ง และครอบครัวเฉิน จะไม่มีใบหน้าใดที่จะเรียกตัวเองว่าเป็นผู้มีพระคุณอีกในอนาคต

แต่ เซี่ยหยุนจินไม่สามารถพูดสิ่งที่เขาพูดก่อนหน้านี้ได้ ถ้าเขาพูด เขาจะถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างแน่นอน ไม่ว่ายังไงอาจารย์เฉินก็สอน เขาจึง ไม่ควรพูดออกมาเอง

ภายในรถม้า เซี่ยหยุนจินมองไปที่หลู่เจียวด้วยอารมณ์ และพูดว่า 

"ไม่ใช่เรื่องของเจ้า ทำไมเจ้าถึงต้องการช่วยข้า?"

ถ้าคนนี้เต็มใจที่จะเป็นภรรยาของเขา นางคงจะช่วยเขาได้มาก แต่ถึงแม้นางจะยืนยันว่าจะหย่า แต่นางก็ยังช่วยเขา ทำให้เขาทั้งมีความสุขและงงงวยอย่างสุดซึ้ง

หลู่เจียวมองไปที่เซี่ยหยุนจินด้วยรอยยิ้มและพูดว่า "ข้าจะทำในสิ่งที่ข้าคิดว่าควรทำ ในฐานะของข้า"

ทันทีที่หลู่เจียวกล่าว เซี่ยหยุนจินก็เข้าใจทันทีว่านางหมายถึงอะไร ผู้หญิงคนนี้ต้องการรักษาชื่อเสียงของเขาเพื่อรักษาชื่อเสียงของนางด้วย นางจะทำในสิ่งที่นางสามารถทำได้ และนางก็ดีกับเด็กน้อยทั้งสี่ เพราะนางเป็นแม่ของเด็กน้อยทั้งสี่แล้ว นางจะพยายามทำดีกับพวกเขาให้ดีที่สุด ปฏิบัติต่อพวกเขาเหมือนลูกและสามีของนางเอง

คนแบบนี้ มีความคิดที่ไม่เหมือนใคร เซี่ยหยุนจินไม่เข้าใจจริงๆ ว่านางเคยเป็นใครและเคยอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบไหน ที่สามารถสอนผู้หญิงให้เป็นคนใจกว้าง และยังใจกว้างมากกว่าผู้ชาย

แต่เพราะนางเป็นผู้หญิงที่มีบุคลิกเฉพาะตัว นางจึงต้องการจะทิ้งเขาไป เซี่ยหยุนจินพอคิดถึงจุดสิ้นสุด สุดท้ายเขาก็รู้สึกหดหู่และไม่อยากพูดอะไรสักคำ

หลู่เจียวก็ไม่ต้องการคุยกับบเขาอีกต่อไป นางหันหลังกลับและจัดให้เจ้าตัวเล็กทั้งสี่นอนลงและกล่อมให้พวกเขานอน และจะปลุกพวกเขาเมื่อไปถึงเมืองชิงเหอ

หมู่บ้านเซี่ยเจีย เป็นหมู่บ้านที่มีพรมแดนติดกับเขตชิงเหอ ห่างจากเขตชิงเหอ ประมาณ 100 ลี้

รถม้าแล่นมานานกว่าหนึ่งชั่วโมงก่อนจะเข้าสู่มณฑลชิงเหอ

เด็กสี่คนในรถก็ตื่นขึ้นเมื่อรถหยุด ยกม่านขึ้น และมองออกไป เมืองในเคาน์ตีจะต้องมีชีวิตชีวามากกว่าในชนบทและเมืองต่างๆ และยังสามารถมองเห็นรถม้าได้ทุกที่

เด็กน้อยทั้งสี่ไม่เคยเห็นฉากที่มีชีวิตชีวาเช่นนี้มาก่อนตั้งแต่เกิด และทุกคนต่างพากันออกไปที่หน้าต่างรถม้าอย่างตื่นเต้นและพูดคุยกันไม่หยุด

"คนเยอะจัง"

"รถม้าเยอะมาก อาหารก็มีขายทุกแบบ"

"ชุดที่ทุกคนใส่ก็ดูดีนะแม่ ดูสิว่าเขาใส่อะไรบนหัว" 

หลู่เจียวเหลือบมองคนที่ซันเป่ากำลังชี้เป้า และพูดด้วยรอยยิ้มว่า 

"นั่นเป็นกิ๊บติดผม ใช้ผูกผมได้ ใช้ได้ทั้งชายและหญิง"

พอหลู่เจียวกล่าวว่า นางก็มองไปที่ซันเป่าด้วยรอยยิ้ม ผู้ชายตัวเล็กๆ คนนี้กำลังมองที่กิ๊บติดผมสีเงินบนมัดผม

“เมื่อเจ้าอายุมากขึ้น แม่จะซื้อให้” 

ซันเป่ายิ้มทันทีและเลิกคิ้ว “ขอบคุณครับแม่”

ซือเป่าน้อยพอได้ยินคำพูดของซันเป่า ก็พูดอย่างไม่พอใจว่า “แม่ควรซื้อให้ตัวเองก่อน”

พอซือเป่าน้อยกล่าว ทุกคนในรถม้ามองมาที่หลู่เจียว เสื้อผ้าบนร่างของนางยังคงเป็นเสื้อผ้าเก่า กลับกัน พวกเขาทั้งหมดสวมเสื้อผ้าใหม่พอเห็นดังนี้ ซันเป่าก็รู้สึกอับอาย และมองไปที่หลู่เจียวและพูดว่า 

"แม่เมื่อครอบครัวมีเงิน ในอนาคต ท่านควรซื้อเสื้อผ้าใหม่ก่อน"

เซี่ยหยุนจินก็กำลังคิดอยู่เหมือนกัน เขาต้องหาเวลา ในการหาเสื้อผ้าและเครื่องประดับสำหรับหลู่เจียว

พอเขาคิดก็เหลือบมองร่างของหลู่เจียวเล็กน้อย คาดเดาว่าหลู่เจียวใส่ไซต์ไหน

ทั้งครอบครัวในรถม้า ก็พากันคุยกันอย่างมีชีวิตชีวาและไม่ได้สังเกตด้านนอกของรถม้า

ข้ามถนน มีรถม้าวิ่งผ่านรถม้าของพวกเขา คนในรถยกม่านขึ้นและมองไปพอดี นางจำหลู่เจียวในรถม้าได้อย่างรวดเร็ว เกิดความรู้สึกเกลียดชังตั้งแต่แรกเห็น

หญิงอ้วนคนนี้ มาทำอะไรที่เมืองชิงเหอ?

ก่อนที่นางจะคิดถึงเรื่องนี้ นางก็เห็นเซี่ยหยุนจินที่อยู่ด้านข้างหลู่เจียว

ชายผู้เคยเป็นคนเย็นชา ไม่ชอบพูดกับใคร แต่กลับมองดูผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเขา ด้วยความอ่อนโยนราวกับน้ำ

รูปลักษณ์นั้นราวกับว่าหลู่เจียวเป็นสมบัติที่หายากในหัวใจของเขา

ผู้หญิงในรถม้านั่นคือ เสิ่นซิ่ว ดวงตาของนางเปลี่ยนเป็นสีดำ ดวงตาของนางมืดและเย็นเยียบราวกับงู

ตอนนี้นางฝูกตัวเองกับชายอ้วนที่อายุห้าสิบปีซึ่งอายุเท่ากับพ่อของนาง และผู้หญิงที่ทำลายนางนั้น กลับเป็นที่ชื่นชอบของเซี่ยหยุนจิน

เสิ่นซิ่วรู้สึกเกลียดชังในใจ และนางไม่สามารถสงบได้อีกต่อไป

สาวใช้ เสี่ยงหง ที่คอยอยู่เคียงข้างนาง อดไม่ได้ที่จะยักสะกิดไหล่ของเสิ่นซิ่ว ปกติแล้วเสิ่นซิ่วมีอารมณ์ไม่ดีอยู่เสมอ นางแสร้งทำเป็นอ่อนแอและทำอะไรไม่ถูกต่อหน้าคนอื่น แต่ต่อหน้านาง นางโหดร้ายเป็นพิเศษ หากไม่เป็นไปตามที่นางต้องการ นางจะหยิกนาง

ทันทีที่ความคิดของเสี่ยวหงจบลง เสิ่นซิ่วในรถม้ายื่นมือของนางออกและคว้าแขนของเสี่ยวหง และหยิกโดยแรง และเสี่ยวหง รู้สึกเจ็บเกินกว่าจะเปล่งเสียง หากรู้อย่างนี้ไม่ควรสะกิดนางเลยจริงๆ

รถม้าของนางแล่นไปจนสุดทางไปยังจวนของนายอำเภอ

เซี่ยหยุนจินและหลู่เจียวไม่รู้เรื่องนี้เลย ทั้งครอบครัวเซี่ย นั่งรถม้าไปที่ซอยกุ้ยฮัว 

ซอยกุ้ยฮัว อยู่ทางใต้ของเมือง ในซอยข้างโรงเรียนเมืองชิงเหอ เพราะใกล้กับโรงเรียนชิงเหอ ราคาบ้านจึงสูงมาก แต่บรรยากาศของที่นี่ก็ดีจริงๆ

หลู่เจียวและคนอื่นๆ เดินไปในรถม้าไปจนสุดทาง และพบว่าเพื่อนบ้านรอบๆ ดูมีอารยะธรรมและมีมารยาทดี ไม่เหมือนคนเลอะเทอะในตลาด

หลู่เจียวถอนหายใจด้วยความโล่งอก ที่บ้านมีเด็ก 4 คน นางหวังว่าสภาพแวดล้อมโดยรอบจะดีซึ่งจะเอื้อต่อการเจริญเติบโตของลูกทั้งสี่

ท้ายที่สุดพวกเขาจะอาศัยอยู่ที่แห่งนี้เป็นเวลากว่า 1 ปี แต่สำหรับนาง นางอาจจะอาศัยอยู่ที่แห่งนี้ไปอีกนานแสนนาน ดังนั้น เพื่อนบ้านจึงมีความสำคัญมาก

หลังจากที่รถม้าหยุดลง ทุกคนก็ลงจากรถและมองขึ้นไปที่บ้านใหม่ที่อยู่ข้างหน้าพวกเขา เพียงแต่ป้ายชื่อที่หน้าบ้าน กลับกลายเป็นว่า

"บ้านเซี่ย"

หลู่เจียวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง นี่คือบ้านของนาง มันจะเป็นบ้านเซี่ยได้อย่างไร

พอเซี่ยหยุนจินเห็นกิริยาของนาง มองดูป้ายบ้านที่หานตงเตรียมไว้ให้ด้วยความหวังดี ก็เข้าใจความคิดของนาง ทำให้เขาหันศีรษะไปที่หลู่เจียวอย่างรวดเร็ว

หลู่เจียวไม่ได้โกรธ นางแค่เลิกคิ้ว ตอนนี้แขวนป้ายบ้านเซี่ย แต่เมื่อเซี่ยหยุนจินออกจากเมืองชิงเหอ และเข้าสู่เมืองหลวง นางสามารถเปลี่ยนมันได้ในภายหลังก็ได้ นอกจากนี้ ในอนาคตเขาจะเป็นขุนนางในเมืองหลวง และเขาคงจะไม่อาศัยอยู่ในบ้านในเมืองชิงเหออยู่แล้ว

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลู่เจียวก็คิดว่าหยวนๆ นางเรียกเด็กน้อยทั้งสี่ด้วยรอยยิ้มที่สงบ

“ต่อจากนี้ไป ที่นี่จะเป็นบ้านของพวกเรา เข้าไปกันเถอะ”