ต้าเป่ายังไม่ได้พูดอะไร ทุกคนก็เห็นหลู่เจียวออกมาจากห้องปีกตะวันตก หูจื่อก็กระโดดเข้าไปหาและกอดต้นขาของหลู่เจียวทันที แล้วตะโกนว่า "ท่านน้า ข้าก็ต้องการแปรงสีฟัน"

หลู่เจียวเอื้อมมือไปแตะศีรษะของหูจื่อ แล้วพูดว่า "เอาล่ะ ป้าจะทำให้เจ้ากับเถาจื่อด้วย แล้วเจ้าจะไม่โกรธน้องชายของเจ้าแล้วใช่ไหม"

หูจื่อหันหลังและมองดูเด็กน้อยทั้งสี่โดยคิดว่าพวกเขาเป็นคนดี ก่อนหน้านี้เขาเมินเฉยพวกเขา อย่างโกรธเคือง แต่ลูกพี่ลูกน้องสี่คนนี้เป็นคนดีจริงๆ แต่แม่ของเขาต่างหากที่ไม่ดีกับเขา

"ใช่ ถูกต้อง" หูจื่อยิ้มและพยักหน้า "ข้าไม่โกรธพวกเขาแล้ว"

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็หันหลังและวิ่งไปหาเด็กๆทั้งเพื่อดึงเขาออกไป และพูดกับเด็กๆทั้งสี่ว่า "ข้าจะพาไปดูนมเต้าหู้”

“ตกลง”

เด็กๆ ตกลงกัน

หลู่เจียวดูแลตัวเองด้วยการล้างหน้าด้วยน้ำ ซือเป่าน้อยติดตามหลู่เจียว ราวกับว่าทำอะไรผิด ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงโดยไม่รู้ตัว เขาเดินตามหลู่เจียวไปที่อ่างล้างหน้าและยืนนิ่ง

“แม่ครับ เมื่อวานข้าทำผิด”

หลู่เจียวตลกเล็กน้อย นางรู้ว่าเขาคิดมาก นางหันไปมองซือเป่าน้อย “บอกแม่มาสิว่าเกิดอะไรขึ้น”

ซือเป่าน้อยเมื่อเห็นแม่ไม่ได้โกรธมาก เมื่อเห็นกิริยาของหลู่เจียว เขารวบรวมความกล้า เขาเอื้อมมือออกและโอบแขนรอบคอของหลู่เจียว

“ข้าบอกท่านยายเกี่ยวกับการหย่าของแม่กับพ่อ”

หลู่เจียวสอนเขาทันทีด้วยใบหน้าที่ตรงไปตรงมา “เด็กผู้ชายไม่ควรซุบซิบนินทา”

ดวงตาของซือเป่าน้อยเปลี่ยนเป็นสีแดง เขากอดหลู่เจียวและพูดว่า “ข้า ข้ารู้ว่าข้าคิดผิด ข้าจะไม่พูดเรื่องไร้สาระอีกในอนาคต ข้าแค่อยากให้ยายเกลี้ยกล่อมแม่ไม่ให้ไป”

หลู่เจียวหัวเราะ เด็กคนนี้ยังรู้วิธีวางแผน ดูเหมือนว่าเด็กๆ กำลังพัฒนาทางความคิดมากขึ้นเรื่อยๆ

หลู่เจียวเหยียดมือออกและลูบศีรษะของซือเป่าตัวน้อยอย่างดุเดือด “ข้าจะให้เวลาเจ้า เจ้าจะไม่ได้รับอนุญาตให้เรียนรู้เรื่องไร้สาระในอนาคต รู้ไหม พวกเจ้าเป็นเด็กผู้ชาย เราต้องทำตัวเป็นผู้ชายและแสดงท่าทีเอื้ออาทร อย่าเลียนแบบปากของหญิงสาว”

เมื่อเห็นว่าแม่ของเขาไม่โกรธ ซือเป่าน้อยก็ยิ้มทันทีและพยักหน้าอย่างแรง “แม่ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะไม่พูดเรื่องไร้สาระในอนาคต”

หลู่เจียวเช็ดหน้าให้เขาด้วยผ้าเช็ดหน้าด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขานางพูด“เอาล่ะ ไปเล่นกับพี่น้องเถอะ เราจะกลับบ้านหลังอาหารเช้า”

ซือเป่าน้อยรู้สึกผิดหวังอยู่บ้างเมื่อได้ยิน เขามองไปที่หลู่เจียว และพูดว่า 

"แม่ เราอยู่ต่ออีกสองวันไม่ได้เหรอ?"

ไม่ใช่ว่าหลู่เจียว ไม่ต้องการอยู่ต่อ ประเด็นสำคัญคือมีคนมากเกินไป สมาชิกในครอบครัวหลู่ ก็มีหลายคน และพวกเขาทั้งหมดอยู่ที่นี่ มันค่อนข้างยุ่งยาก และครอบครัวหลู่ ก็ต้องหาอาหารและดูแลพวกเขา และยังมีงานต้องทำ มันลำบากเกินไป

“ถ้าเจ้าต้องการอยู่ ก็แค่อยู่และเล่นเป็นเวลาสองวัน”

ซือเป่าน้อยปฏิเสธทันที เมื่อเขาได้ยินและเอื้อมมือออกไป และกอดแขนของหลู่เจียว “ข้าจะกลับไปเมื่อแม่กลับไป ข้าไม่ต้องการแยกจากแม่"

"ได้ งั้นไปเล่นเถอะ"

ซือเป่าน้อยในที่สุดก็หันหลังกลับไปเล่นกับพี่น้องของเขา

ครอบครัวหลู่ เตรียมโต๊ะอาหารเช้า นอกจากโจ๊กและบะหมี่แล้ว พวกเขายังทำซาลาเปานึ่ง ทำนมถั่วเหลือง และทอดอาหารหลายจานหลู่เจียว เห็นว่าครอบครัวมีงานยุ่งอยู่แล้ว และนางต้องการดูแลพวกเขา ตัดสินใจกลับไปทานอาหารเช้าในตอนเช้า

เมื่อทุกคนได้ยินว่าพวกนางจะกลับแล้วพวกนางก็ตกใจ

“ทำไมรีบกลับล่ะ ไม่อยู่ต่ออีกซักสองวัน”

หูจื่อและทั้งสี่ติดการเล่น ดังนั้นเขาจึงทนไม่ได้ที่จะจากกันเร็วเกินไป ดังนั้นเขาจึงหันไปมองหลู่เจียวแล้วพูดว่า “น้า อยู่ต่อเถอะ ภายในสองวันข้าจะพาลูกพี่ลูกน้องไปเล่นอะไรหลายอย่าง”

หลู่เจียวยิ้มแล้วพูดว่า “งั้นไปเล่นบ้านน้าดีไหม บ้านน้ามีของเล่นเยอะมาก เจ้าจะได้เล่นได้เต็มที่กับพวกน้องๆ และในบ้านน้ามีลูกสุนัขสองตัว รวมทั้งแพะและกระต่ายด้วย”

ดวงตาของหูจื่อสว่างขึ้นทันทีและพยักหน้าอย่างแรงทันที “ข้าไป ข้าจะไป”

พี่สะใภ้ใหญ่อยากยกมือขึ้นตบศีรษะของลูกชายนาง "เจ้าจะไปทำอะไร มีลูกพี่ลูกน้องสี่คนอยู่ในบ้านน้าของข้า ถ้ายังนำตัวก่อปัญหาอย่างเจ้าไปอีก ครอบครัวน้าจะไม่วุ่นวายหรือ" 

หลู่เจียวยิ้มให้พี่สะใภ้และพูดว่า "คราวนี้หลู่กุ้ยก็จะไปกับข้าด้วย มีเขาช่วยดู เด็กน้อยห้าคน คงไม่เป็นไร"

สะใภ้ใหญ่สะใภ้รองรู้อยู่แล้วว่าหลู่กุ้ยกำลังจะออกไปกับหลู่เจียว และทั้งคู่ก็มอง ไปที่หลู่กุ้ยพร้อมกัน

หลู่กุ้ยก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่สะใภ้ ไม่ต้องห่วงปล่อยหูจื่อไปได้ ข้าจะหาเวลาพาเขากลับมาเองทีหลัง ดูสิ เด็กน้อยสี่คนในครอบครัวของพี่สาวข้าสุภาพเรียบร้อย พวกเขาทั้งหมดถูกสอนด้วยพี่สาว หากปล่อยหูจื่อออกไป เมื่อเขากลับมา เขาก็จะกลายเป็นคนสุภาพและเชื่อฟัง เหมือนเด็กๆทั้งสี่ก็เป็นไปได้”

ทันทีที่หลู่กุ้ยกล่าว พี่สะใภ้ใหญ่ก็ครุ่นคิด นางหันไปมองหลู่เจียว “รบกวนน้องสาวหรือเปล่า”

หลู่เจียวพูดอย่างสบายๆ “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร” หลังจากที่นางพูดอย่างนั้น หูจื่อก็ส่งเสียงโห่ร้องอย่างมีความสุข หันกลับมาถามเด็กน้อยทั้งสี่ว่า "เจ้าต้องการให้ลูกพี่ลูกน้องเล่นกับเจ้าหรือเปล่า"

เด็กๆ จะไม่ชอบเล่นกับคนได้อย่างไร เมื่อได้ยินว่าหูจื่อจะไปด้วยกัน เด็กน้อยทั้งสี่คนนั้นก็ยิ้มอย่างมีความสุข "ข้าคิดว่าได้นะ"

ตอนนี้เด็กๆ ทุกคนมีความสุข

หลู่เจียวมองไปที่เซี่ยหยุนจิน และพูดว่า "ข้าลืมบอกเจ้าก่อนหน้านี้ว่า หลู่กุ้ย ต้องการติดตามข้าและช่วยข้าดูแลเด็กสี่คนในตอนนี้ ข้าจะจัดการให้เขาทำอย่างอื่นในภายหลัง"

เซี่ยหยุนจินเลิกคิ้ว มองลึกลงไปที่หลู่เจียว นางยอมรับหลู่กุ้ยแล้วหรือไม่? แม้แต่หลู่กุ้ยก็ยังยอมรับ แล้วทำไมไม่ยอมรับเขาล่ะ

หัวใจของเซี่ยหยุนจิน รู้สึกอึดอัดอย่างสุดจะพรรณนาและผู้คนก็เงียบโดยไม่รู้ตัว

เมื่อคนที่ทานอาหารที่โต๊ะเห็นเขาแบบนี้ พวกเขาคิดว่าเขาไม่ต้องการให้หลู่กุ้ยไป และจู่ๆ พวกเขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

หลู่เจียวไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ ท้ายที่สุดแล้ว หลู่กุ้ยก็ไปช่วยนางดูแลเด็กน้อยทั้งสี่

โดยไม่คาดคิด หลู่กุ้ยหันไปมองเซี่ยหยุนจิน โดยไม่รู้ตัว

หลู่กุ้ยพูดก่อน “ถ้าพี่เขยไม่ต้องการ ข้าก็จะไม่ไป”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หายไป บรรยากาศบนโต๊ะก็เย็นลง เซี่ยหยุนจิน ตื่นขึ้นและพูดด้วยเสียงหัวเราะ “ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากน้องภรรยาไปด้วย แต่ข้าแค่กำลังคิดว่า เมื่อน้องภรรยาช่วยเราแบบนี้ พวกเราจะตอบแทนน้องภรรยาในอนาคตได้อย่างไร”

ครอบครัวหลู่เมื่อได้ยินเขาพูด ทั้งหมดก็โล่งใจ หลู่กุ้ยพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่เขย ข้าไม่ต้องการให้ท่านตอบแทน ข้าแค่ต้องการติดตามพี่สาวของข้า และช่วยนางทำสิ่งต่างๆ สี่สาวของข้าเป็นคนที่โชคดีมากและเมื่อข้าติดตามนางข้าก็จะโชคดีไปด้วย”

หลังจากที่ หลู่กุ้ย กล่าว เขาก็หัวเราะฮิฮิเหมือนมีความสุขมาก

เซี่ยหยุนจินเหลือบมองที่หลู่กุ้ย และรู้สึกว่าแม้ว่าน้องภรรยาของเขางี่เง่าเล็กน้อย แต่วิสัยทัศน์ของเขาก็ไม่เลว

จากสิ่งที่เขารู้เกี่ยวกับหลู่เจียว ผู้หญิงคนนี้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์มาก และนางจะทำอะไรบางอย่างมากมายในอนาคต แน่นอนว่าหากน้องภรรยาติดตามนาง ก็จะได้พึ่งพาอาศัยนางไปด้วย

เซี่ยหยุนจินคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "วิสัยทัศน์ของน้องภรรยาดีมาก"

คนในครอบครัวหลู่ ทุกคนพากันหัวเราะ และหลู่อัน พี่รองที่กำลังรับประทานอาหารเช้า ก็มองไปที่หลู่เจียว เขากล่าวถามออกมาบ้างว่า “น้องสาว อย่าลืมพี่รองนะ”

หลู่เจียวมองออกไป นางเหลือบมองเขาแล้วพูดว่า “เข้าใจแล้ว”

หลังอาหารเช้า ครอบครัวก็เตรียมพร้อมที่จะกลับโดยเกวียนวัว นางเถียน ไม่เพียงแต่เตรียมเต้าหู้ แต่ยังรวมถึงไข่และไก่เอาไว้ด้วย เมื่อเขามาถึง เขาให้ซองแดงกับเด็กน้อยสี่คนแต่ละคน ใส่เหรียญหนึ่งเหรียญหรือสองเหรียญ

หลู่เจียวไม่ได้หยุดนางเช่นกัน แม่ของนางแค่อยากจะทำดีกับนาง

นางจะรู้สึกไม่สบายใจเมื่อไม่ยอมรับ และนางก็มีความสุขเมื่อทุกคนยอมรับมัน