เดิมที ทุกคนคิดว่าเซี่ยหยุนจินจะสอบเมื่อสองปีก่อน แต่เขากลับไม่ได้สอบ

หลายคนบอกว่าเขาเรียนเก่งมากก็เท่านั้น หากไม่ได้สอบ ก็คงไม่มีอะไร แต่หากสอบเขาก็จะมีตำแหน่งดีๆอาจได้เป็นขุนนางใหญ่

ด้วยเหตุนี้ ผู้คนในงานเลี้ยงจึงมีความสุภาพต่อเซี่ยหยุนจิน 

เซี่ยหยุนจินมาที่ครอบครัวหลู่ ในครั้งนี้ เพื่อให้หน้าตระกูลหลู่ ดังนั้นเขาจึงยอมรับการเยินยอของหัวหน้าหมู่บ้านผู้เฒ่าและอื่นๆ ทุกคนคิดว่าบัณฑิตคนนี้ไม่เพียง แต่ดูดีเท่านั้น แต่ยังมีคำพูดที่อ่อนโยนหายากอีกด้วย เขาเป็นคนที่ไม่มีใครตำหนิได้จริงๆ

แม้ว่าเซี่ยหยุนจิน จะไม่ดื่มแอลกอฮอล์ แต่หัวหน้าหมู่บ้านและผู้เฒ่าก็ไม่ตำหนิเขา และให้เขาดื่มชากับพวกเขาแทนเหล้า

โต๊ะของผู้ชายดื่มกินอย่างมีชีวิตชีวาและผู้หญิงก็พูดคุยอย่างมีชีวิตชีวา

พี่สะใภ้ใหญ่ พี่สะใภ้รอง ยิ่งพวกนางมองดูเด็กน้อยทั้งสี่เท่าไหร่ พวกนางยิ่งชอบพวกเขามากขึ้นเท่านั้น พวกนางยังหวังว่าเด็กน้อยทั้งสี่คนนี้กลายเป็นลูกชายของพวกนาง

เถาจื่อจากครอบครัวของพี่สะใภ้รอง ไม่รู้สึกอะไรเลย นางอยากให้นางมีน้องชายที่บ้านด้วยเหมือนกัน

ใบหน้าเล็กๆของหูจื่อ เต็มไปด้วยความไม่พอใจ แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครอยู่บนโต๊ะดูแลเขา เขาอยากจะร้องไห้

แม่ของเขาลืมตาขึ้นมาทันทีและเดินเข้ามา ถ้าเขายังกล้าที่จะร้องไห้ แม่ของเขาคงทุบตีเขาให้ตายได้

ส่งผลให้หูจื่อ ไม่กล้าร้องไห้อีกต่อไป เมื่อเร็วๆนี้เขาถูกทุบตีหลายครั้งและเขารู้ว่าหากเขาร้องไห้ตอนนี้ก็ไม่ได้ผลอะไร ดังนั้นเขาจึงหยุดร้องไห้และจ้องไปที่เด็กชายทั้งสี่เป็นครั้งคราว แต่ไม่มีใครสนใจเขาเลย 

พี่สะใภ้ใหญ่พี่สะใภ้รองเทชาแทนเหล้าให้หลู่เจียว “ขอบคุณน้องสาวที่ดูแลพวกเรา หากพวกเราเคยทำอะไรผิดไป หวังว่าน้องสาวจะไม่โกรธเคือง" หลังดื่มชา หลู่เจียวโบกมืออย่างเฉยเมย "ครอบครัวเดียวกันไม่ต้องเกรงใจ"

เพราะก่อนหน้านี้ หลู่เจียวสอนให้พวกเขาทำเต้าหู้ พวกเขาจึงรู้สึกขอบคุณนางมาก หลู่เจียวรู้สึกว่าอย่างน้อยสิ่งนี้ก็พิสูจน์ว่าพวกเขาเป็นคนที่รู้สึกขอบคุณ

เมื่อเห็นทั้งหมดนี้ นางเถียนก็มีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ ในบางครั้ง นางเสิร์ฟผักให้กับเด็กน้อยทั้งสี่และหูจื่อ เถาจื่อทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้านางดีมาก นางรู้สึกว่าการตัดสินใจแต่งงานกับหลู่ต้าอัน นั้นถูกต้อง ถ้าไม่ใช่เพราะแต่งงานกับเขา ลูกชายสามคนและลูกสาวหนึ่งคนจะมาจากไหน สิ่งที่สำคัญที่สุดคือลูกสาว เจียวเจียว ถ้านางแต่งงานกับคนอื่นก็จะไม่มีเจียวเจียว

นางเถียนมองลูกสาวของนางด้วยรอยยิ้ม และนางก็มีความสุขมาก

ทางด้านของผู้ชายนั้น หัวหน้าหมู่บ้านและผู้เฒ่าของหมู่บ้านชิงหัว ก็นำเหล้ามามอบให้กับหลู่เจียว

“เจียวเจียว เจ้าเป็นเด็กที่มีแนวโน้มที่ดี ไม่เพียงแต่เจ้าสามารถรักษาคนอื่นได้ แต่เจ้ายังสามารถสอนผู้คนให้รู้จักสมุนไพร ข้าได้ยินมาเจ้าสอนชาวบ้านในหมู่บ้านเซี่ยเจีย ให้เลี้ยงปลิงด้วย หากเป็นเช่นนั้น เจ้าก็อย่าลืมพวกเราในหมู่บ้านชิงหัวห้วย”

หลู่เจียวเหลือบมองไปที่หัวหน้าหมู่บ้านและท่านผู้เฒ่า ยิ้มเบาๆ และไม่ตอบคำพูดของพวกเขา

นางมีความคิดเห็นที่แย่มากๆกับชาวบ้านหมู่บ้านชิงหัวอย่าพูดถึงลุงกับป้าที่วิ่งเข้าไปในบ้านของนางเพื่อสร้างความเดือดร้อนมาก่อน แต่นางยังหยุดเกวียนของนางแล้วสร้างปัญหา แต่กลับไม่มีใครมาหยุดมัน

นี่แสดงให้เห็นว่าผู้คนในหมู่บ้านชิงหัว ไม่ค่อยดีนัก และหลู่เจียวไม่มีความคิดที่จะสนใจคนเหล่านี้เช่นกัน

หลู่เจียวไม่ได้พูดอะไร หญิงชราคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างๆนาง เอื้อมมือออกไปและผลักหลู่เจียวและพูด

“เจียวเจียว หัวหน้าหมู่บ้านและท่านผู้เฒ่ากำลังพูดคุยกับเจ้า สัญญากับพวกเขา และสอนชาวบ้านของเราถึงวิธีเลี้ยงปลิง ข้าได้ยินมาว่าการเลี้ยงพวกมันมีกำไรมาก”

ใบหน้าของหลู่เจียวเปลี่ยนเป็นเย็นชาและนางก็หันไปมองอย่างเย็นชา เมื่อเหลือบมองหญิงชราที่อยู่ข้างๆ 

“ข้ายังไม่รู้ว่าการเลี้ยงปลิงจะสำเร็จหรือไม่ ถ้ามีอะไรผิดพลาดใครจะรับผิดชอบ?”

คำพูดของหลู่เจียวหยาบคายมาก และหญิงชราที่อยู่ข้างๆ มีใบหน้าที่ไม่น่าดูนัก

บนโต๊ะ นางเถียนมองดูหญิงชรานางนั้น พูดอย่างโกรธเคืองและกล่าวว่า "ถ้าเจ้าอิ่มแล้ว ก็กลับบ้าน"

ความสัมพันธ์ระหว่างนางหลู่กับนางเทียน แย่มาก เพราะนางหลู่ไม่ชอบนางเถียน นางเคยอยากให้ลูกชายคนโตแต่งงานกับหลานสาวของนาง แต่นางไม่สนใจ

ต่อมา ลูกชายคนเล็กแต่งงานกับหลานสาวจากทางครอบครัว และนางหลู่อาศัยอยู่กับลูกชายคนเล็กและลูกสะใภ้

หลังจากได้ยินคำพูดของนางเถียน นางหลู่ กำลังจะโกรธ หลู่เจียวก็กล่าวว่า 

"ย่าเมาหรือเปล่า"

นางมองไปที่นางหลู่ อย่างเย็นชา และนางหลู่ ก็มองไปที่การแสดงออกของหลู่เจียวเมื่อคิดถึงคนที่นางแต่งงานด้วย นางจึงลังเลและหุบปาก

หลู่เจียวหันไปมองที่หัวหน้าหมู่บ้านและท่านผู้เฒ่าของหมู่บ้านชิงหัว และกล่าวว่า 

"การเลี้ยงปลิงมีความเสี่ยงมากมาย และท่านไม่กลัวว่าจะรับผิดไม่ไหว"

ท่านผู้เฒ่าไม่กล้าโกรธ ตรงจุดนั้น เขาทำได้แค่กลับไป นางพูดถูก ไม่ใช่ว่าทุกอย่างจะสำเร็จ

หลังจากนั้น บรรยากาศก็อึมครึมเล็กน้อย งานเลี้ยงก็จบลงในไม่ช้า และหลู่ต้าอันก็ส่งผู้คนออกไป

ครอบครัวหลู่ เหลือเพียงครอบครัวเดียวในห้องหลัก นางเถียน พูดอย่างโกรธเคืองว่า "ข้าคิดถึงการเอาใจใส่ครอบครัวหลู่ทุกวัน สมองของข้าป่วยจริงๆ"

นี่เป็นธรรมชาติของนางหลู่ และนางเถียน ที่มีปัญหากัน และพี่สะใภ้คนที่สองกำลังยุ่ง กำลังจัดจาน นางไม่ได้พูดอะไร แม่สามีของนางไม่เคยชอบญาติทางสามีของนาง และทั้งสองก็เหมือนศัตรูโดยธรรมชาติ

แต่สะใภ้ใหญ่กับสะใภ้รองก็รู้เช่นกันว่าหญิงชราคนนั้นนิสัยไม่ดีจริงๆ และนางก็มีความลำเอียงกับลูกชายคนเล็กมาก

นางอาศัยอยู่กับลูกชายคนสุดท้อง และทุกปีนางเรียกร้องความกตัญญูของบ้านหลู่ที่นี่ ไม่เพียงขออาหาร บางครั้งนางมักจะพูดเสมอว่านางต้องการเงินเพื่อไปหาหมอเมื่อนางป่วย

เมื่อเห็นว่าพวกเขาทำเต้าหู้เพื่อหาเงินได้เยอะ นางก็มักจะป่วยทุกๆ 3 วัน 7 วันมาขอเงินไปหาหมอตลอด โชคดีที่แม่สามีนางดุร้ายมากพอที่จะจัดการกับนางได้

หลู่เจียวเหยียดมือออกแล้วดึงนางเถียน เพื่อปลอบโยน "แม่อย่าโกรธ ทำให้เสียสุขภาพ"

ในที่สุดนางเถียนก็ดีขึ้น เมื่อเห็นว่ามันดึกแล้ว นางก็รีบลุกขึ้นและ ไปต้มน้ำให้หลู่เจียว, เซี่ยหยุนจิน และคนอื่นๆ อาบน้ำ

อาบน้ำเสร็จก็ดึกมากแล้ว นางเถียน ก็ชวนพวกเขาเข้านอน

แต่พอจะนอนจริงๆ ก็มีปัญหา คืนนี้ นางจะนอนหลับได้อย่างไร? ในบ้านเซี่ยก่อนหน้านี้ เซี่ยหยุนจิน พาเด็กน้อยสองคนนอนในห้องตะวันออก และนางก็พาเด็กๆสองคนนอนที่ห้องตะวันตก คืนนี้นางจะนอนในฝั่งตะวันออกของตระกูลหลู่ ได้อย่างไร?

หลู่เจียวคิดเกี่ยวกับมันและตัดสินใจว่าจะพาเจ้าตัวเล็กสองคนมานอนในห้อง และให้เซี่ยหยุนจินพาเจ้าตัวเล็กสองคนไปนอนในห้องของหลู่กุ้ย ส่วนหลู่กุ้ย ปล่อยให้เขาหาที่สำหรับนอนคนเดียว ในหมู่บ้านชิงหัว ก็คงไม่ลำบากเกินไป

หลู่เจียวเพิ่งตัดสินใจ แต่นางไม่มีเวลาพูด ต่อมา นางเถียน ดึงคนตัวเล็กสี่คนมาและพูด

“ต้าเปา คืนนี้เจ้าสองคนนอนกับยายกับตา แล้วเจ้าอีกสองคนก็นอนกับลุงของเจ้าดีหรือเปล่า”

เด็กชายทั้งสี่คนคัดค้านทันที และซือเป่าตัวน้อยก็รีบไปที่ด้านข้างของหลู่เจียวและกอดนางเอาไว้ทันที “ท่านยาย ข้าไม่อยากนอนกับท่าน ข้าอยากนอนกับแม่”

ตาของนางเถียนเป็นประกาย คิดว่าตอนที่เขาอยู่ที่บ้านเซี่ย ลูกสาวและลูกเขยนอนคนละห้องกัน วิธีนี้จะได้อย่างไร

นางเถียนลุกขึ้นทันทีและดึงเด็กๆทั้งสี่ออกมาและเกลี้ยกล่อม "เด็กๆพวกเจ้ามานอนกับยาย พ่อกับแม่ของเจ้าจะได้อยู่ในห้องเดียวกัน"

ใบหน้าของ หลู่เจียวเต็มไปด้วยความสยดสยองนางหันหลังกลับโดยไม่รู้ตัวและ มองเห็นเซี่ยหยุนจิน ที่กำลังนั่งอยู่ที่ด้านข้างของห้องหลัก เขามองที่นางด้วยท่าทางที่เย็นชา

หลู่เจียวหันกลับไปมองนางเถียน อย่างรวดเร็ว โดยต้องการจะบอกว่าพวกเขาสองคนไม่จำเป็นต้องนอนด้วยกัน

เด็กๆทั้งสี่พูดออกมาก่อนว่า "ท่านยาย พ่อและแม่ของพวกเราไม่ได้นอนในห้องเดียวกัน แต่พ่อกับแม่นอนกันคนละห้อง"