ดวงตาของหลู่เจียวกะพริบปริบๆ ครั้งสุดท้ายที่เซี่ยหยุนจินแสดงออกกับหลู่กุ้ย เขาถือว่าหลู่กุ้ย เป็นน้องภรรยาของเขา แต่ตอนนี้ทั้งสองจะหย่ากันในอนาคตครอบครัวหลู่จึงไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาอีกต่อไป เขาทำได้แต่สุภาพด้วยแค่นั้น

แน่นอนหลู่เจียวไม่ต้องการให้นางเถียน รู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสอง นางมองไปที่นางเถียนแล้วยิ้ม "เป็นหลู่กุ้ย ที่เห็นผิดไป เขาเย็นชาแบบนี้มาตลอดแม้กระทั่งกับข้า แต่แม่แค่ไม่รู้เท่านั้นเอง"

หลังจากหลู่เจียวพูดจบ หลู่กุ้ย ก็เข้ามาจากนอกประตู "พี่สาว ข้าคิดว่า คราวนี้พี่เขยต่างจากครั้งที่แล้วจริงๆนะ ครั้งที่แล้วเขาแสดงออกกับข้าเป็นพิเศษ ราวกับว่าข้าเป็นครอบครัวของเขาจริงๆ แต่คราวนี้ ดูเหมือนเขาจะสุภาพกับข้าเหมือนคนแปลกหน้า เกิดอะไรขึ้นหรือ?"

ทั้งแม่และลูกชายในห้องมองไปที่หลู่เจียว หลู่เจียวยิ้มให้หลู่กุ้ย และพูดว่า "เจ้าคิดมากเกินไป เขาก็เป็นคนแบบนี้ ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่รู้"

นางเถียนมองไปที่หลู่กุ้ย เหลือบมองหลู่กุ้ย แตะที่ศีรษะของเขา เขาคิดมากไปหรือเปล่า

หลู่เจียวเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว มองไปที่หลู่กุ้ย แล้วถามว่า "ครั้งสุดท้ายที่ข้าขอให้เจ้าถามคนในครอบครัวว่าพวกเขาจะเลี้ยงปลิงด้วยหรือเปล่า แล้วทำไมไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆเลย"

เมื่อหลู่กุ้ยได้ยินหัวข้อนี้ เขาลืมคิดเกี่ยวกับเซี่ยหยุนจินไปเลย และมองไปที่หลู่เจียว แล้วพูดว่า "พี่สาว พี่รองและข้าก็อยากจะไปที่บ้านของท่านภายในสองวันนี้เพื่อพูดคุยกับท่านอยู่พอดี"

"โอ้ เช่นนั้น เจ้าก็พูดมา"

หลู่เจียวมองไปที่หลู่กุ้ย ด้วยความสนใจ หลู่กุ้ย กำลังจะพูดออกมา แต่ก็มีเสียงมาจากนอกประตู สิ้นสุดเสียงฝีเท้า กลายเป็นคนสองคนเดินเข้ามา เป็นหลู่ปิงพี่ชายคนโตของหลู่เจียว และหลู่อันพี่คนรอง 

หลู่เจียวก็ถามพวกเขาว่า "พวกท่านสองคนหายไปไหนมา"

หลู่ปิงและหลู่อัน ทักทายอย่างมีความสุข "น้องสาวมาเหรอ?" หลู่เจียวเหลือบมองไปที่พี่น้องสามคนของตระกูลหลู่และพูดเข้าเรื่องทันทีว่า "แม้ว่าครอบครัวจะมีธุรกิจทำเต้าหู้ แต่ข้าคิดว่าพี่น้องทั้งสามคนน่าจะให้ใครเลี้ยงปลิงเอาไว้ด้วย มีใครสนใจทำหรือเปล่า"

คราวนี้ หลู่อันพี่คนรองพูดก่อน “น้องสาว เราเคยคุยเรื่องนี้กันเอาไว้แล้ว ข้ากับหลู่กุ้ยมีความคิดที่จะเลี้ยง ข้าอยากคุยกับเจ้าแต่ไม่มีเวลา วันนี้เจ้าก็มาที่นี่แล้ว เราจะมาคุยกันพอดี”

หลู่อันพูดจบหลังจากพูดแล้วมองไปที่หลู่เจียวแล้วพูดว่า “แต่ว่านะน้องสาว พี่ชายรู้ว่าเจ้ามีความสามารถมากมาย เจ้าช่วยคิดหาวิธีอื่นให้พี่ได้ไหม ข้าไม่ต้องการอยู่ในหมู่บ้านไปตลอดชีวิต”

อีกด้านหนึ่ง นางเถียนเหยียดมือดึงหลู่เจียว “เจียวเจียว ไม่ต้องสนใจเขา เด็กคนนี้มักหมกมุ่นอยู่กับจิตใจของเขา”

นางเถียนไม่เห็นด้วยกับหลู่อันที่จะออกไปทำมาหากินอยู่ข้างนอก ชีวิตข้างนอกวุ่นวายมาก ลูกคนที่สอง หลู่อันผู้นี้ มีนิสัยอ่อนโยนตั้งแต่ยังเป็นเด็ก แต่เขาก็เก่งมาก และมีความคิดเป็นของตัวเอง ตอนนี้เขาไม่ฟังสิ่งที่นางพูดแล้ว อยากออกจากบ้านนอกบนดอยไปทำมาหากินในเมือง

หลู่เจียวไม่คิดว่าความคิดของหลู่อันเป็นเรื่องผิด มีคนมากมายบนโลกใบนี้ที่อยากเจริญรุ่งเรืองมากกว่าพ่อแม่มีความคิดก้าวหน้า และทุกคนก็มีสิทธิมีความคิดของตัวเอง เป็นเรื่องปกติที่จะไม่ต้องการอยู่ในชนบท

“แล้วท่านต้องการทำอะไร”

จู่ๆหลู่เจียว ก็นึกถึงความร่วมมือของนางกับเปาเหอถัง ที่ร่วมมือกับจ้าวหลิงเฟิง เปิดโรงงานหลัก 3 แห่ง นอกจากโรงงานสกัดน้ำมันแล้ว ยังมีโรงงานด้านเวชสำอางและเภสัชกรรมจะใช้น้ำพุแห่งจิตวิญญาณในมือของนาง เมื่อบุคคลนั้นรับน้ำพุจิตวิญญาณจากมือของนาง บุคคลนั้นจะต้องเป็นคนไว้ใจและน่าเชื่อถือ และติดต่อกับนางตลอดเวลา

อีกอย่าง นางก็เป็นผู้หญิง หากชาวบ้านเห็นผู้ชายคนอื่นไปมาหาสู่กับนางบ่อยๆก็จะก่อเกิดเรื่องซุบซิบนินทาได้ง่าย แต่ถ้าคนนี้คือหลู่อัน มันก็จะไม่เป็นไร

แต่หลู่อันผู้นี้ นางไม่ค่อยรู้เรื่องเขามากนัก มีเพียงความทรงจำลางเลือนของเจ้าของร่างเท่านั้น ดังนั้นนางต้องถามนางเถียนซะก่อน เนื่องจากนางเถียนเป็นมารดาเจ้าของร่างนี้ นางคงไม่มีวันทำร้ายนาง

หลู่เจียวมีความคิดอยู่ในใจ และนางก็มองไปที่หลู่อัน ด้วยท่าทางพินิจพิเคราะห์

หลู่อัน มีจิตใจที่ยืดหยุ่นและจิตใจที่ถูกต้อง เมื่อเขาเห็นการแสดงออกของหลู่เจียว เขาก็รู้ว่าหลู่เจียว มีเรื่องที่ต้องกังวล

เขามองไปที่หลู่เจียว ยืดเอวของเขาให้ตรงและพูดว่า "น้องสาว ไม่ต้องกังวล ไม่ว่าเจ้าจะขอให้ข้าทำอะไรก็ตาม ข้าจะทำอย่างจริงจัง และข้าจะไม่ปล่อยให้น้องสาวเสียหน้า"

หลู่เจียวโบกมือของนางและพูดว่า "นี่เป็นเรื่องพื้นฐานที่สุด สิ่งที่สำคัญที่สุดคือท่านมีความซื่อสัตย์หรือไม่ หรือมีปัญหากับความประพฤติของท่านหรือไม่"

ในอนาคตการประชุมเชิงปฏิบัติการหลักสามแห่งจะต้องเป็นการค้ารายใหญ่ทั้งหมด ไม่ใช่เรื่องที่คนธรรมดาสามารถรับมือได้

ทันทีที่หลู่อันได้ยินคำพูดของหลู่เจียว เขาก็มีความคิดบางอย่าง และเขาก็พูดอย่างตื่นเต้นทันทีว่า "เจียวเจียว ไม่ต้องกังวล พี่ชายสัญญาว่าจะไม่สร้างปัญหาให้กับเจ้า"

หลู่เจียวคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ตกลง ข้าจะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้”

พอหลู่เจียวพูดจบ หลู่อันก็รู้ว่าน้องสาวของเขาต้องการตรวจสอบตัวตนของเขาเสียก่อนและคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เขาสามารำทได้ และเมื่อตรวจสอบแล้ว นางก็น่าจะพบลู่ทางสำหรับเขา

หลู่อันพูดไม่ออกว่าเขามีความสุขมากแค่ไหน เขาไม่ค่อยแข็งแรงตั้งแต่ยังเป็นเด็ก และชอบใช้สมองทำการค้าเล็กๆน้อยๆมากกว่า

หลู่เจียวไม่สนใจหลู่อันอีกต่อไป และมองไปที่หลู่กุ้ยที่อยู่ข้างๆ หลังจากใช้เวลาสองสามวันกับหลู่กุ้ยมาก่อนที่บ้านเซี่ยก่อนหน้านี้ นางก็รู้ว่าหลู่กุ้ย เป็นคนซื่อสัตย์และเต็มใจที่จะทำงานหนัก

หลู่เจียวค่อนข้างโล่งใจเกี่ยวกับหลู่กุ้ย

“แล้วเจ้าล่ะ?”

หลู่กุ้ยได้ยินคำพูดของหลู่เจียว และพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าต้องการไปในเมืองกับพี่สาว”

หลู่เจียวคิดว่านางได้ยินผิด “อะไรนะ?”

หลู่กุ้ยพูดอีกครั้ง “ข้ารู้ว่าพี่สาวเป็นคนโชคดีมาก และข้าก็ไม่อยากอยู่บ้านนอกเหมือนกัน และข้าก็เลยพึ่งพาความโชคดีของพี่สาว อีกอย่างพี่เขยจะต้องกลายเป็นขุนนางใหญ่แน่นอน แล้วก็ต้องมีพ่อบ้านหรืออะไรซักอย่าง ข้าจะไปเป็นพ่อบ้านให้พวกท่านเอง”

หลู่เจียวมองเขาอย่างเคร่งขรึม เกิดอะไรขึ้น

“เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร?”

หลู่กุ้ยยื่นมือออกมาแล้วคว้าแขนของหลู่เจียวแล้วเขย่า “พี่สาว ให้ข้าตามท่านไปเถอะ ข้าไม่ค่อยถนัดเรื่องอื่น แต่ข้ารู้วิธีทำตามคำสั่ง และข้าคิดว่าข้าติดตามท่านเป็นเรื่องดีแน่นอน"

หลู่เจียวเวียนหัวนางยกมือขึ้นแล้วเอ่ยออกไป "พูดเรื่องจริงจัง"

หลู่กุ้ยยังไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่นางเถียนพูดขึ้นมาก่อน 

"เจียวเจียว เนื่องจากหลู่กุ้ย มีความคิดนี้ เจ้าสามารถขอให้เขาช่วยเจ้าได้ ตอนนี้เจ้าต้องรักษาผู้คน เซี่ยหยุนจินก็ต้องไปโรงเรียนและเด็กน้อยทั้งสี่ จะขาดผู้ดูแลอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ตอนนี้หลู่กุ้ย ต้องการไปกับเจ้า ให้เขาช่วยเจ้าดูแลเด็กน้อยทั้งสี่ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีเหมือนกัน"

หลู่เจียว มองไปที่หลู่กุ้ยอย่างจริงจัง หลังจากฟังคำพูดของนางเถียน "เจ้าอยากจะไปกับข้าจริงๆเหรอ?"

หลู่กุ้ยจ้องที่หลู่เจียว ด้วยท่าทางจริงจังและพยักหน้าอย่างแรงเพื่อแสดงว่าเขาจริงจังจริงๆ

อาศัยบารมีของพี่สาวสบายแค่ไหน? ทำไมต้องทำงานหนักและอาจได้รับความโชคดีจากพี่สาวเล็กๆน้อยๆก็เป็นไปได้

หลู่เจียวคิดเกี่ยวกับสิ่งที่นางเถียนพูด และพบว่ามันเป็นไปได้ นางยังคงต้องดูแลเด็กน้อยทั้งสี่คนอยู่พักหนึ่ง และนางก็ไม่สบายใจเมื่อเด็กน้อยทั้งสี่ถูกส่งต่อให้คนอื่น

ในอนาคต นางจะยุ่งกับเวิร์กช็อปการผลิตหลักสามแห่ง ให้คำปรึกษาทางการแพทย์และซื้อขายวัสดุทางการแพทย์ กล่าวโดยย่อ มีหลายสิ่งหลายอย่างที่นางต้องทำ แต่นางกังวลว่าจะให้เด็กน้อยทั้งสี่แก่คนอื่นเลี้ยง แต่นางจะโล่งใจเมื่อมอบให้หลู่กุ้ยเป็นคนดูแล

เมื่อเจ้าตัวเล็กอยู่เมืองหลวงกับพ่อของพวกเขา และยังมีหลู่กุ้ยอยู่ใกล้ๆ นางก็จะเบาใจ นางมีของมากมายอยู่ในมือ นางสามารถจัดเตรียมของให้หลู่กุ้ยได้ในขณะนั้น ไม่ว่าจะเป็นการดูแลด้านการแพทย์หรือสามโรงงานใหญ่ และแม้กระทั่ง นางอาจจะออกไปทีหลัง แล้วให้หลู่กุ้ยจัดการร้านพวกนั้น

ในระยะสั้นมีหลายสิ่งที่ต้องทำ หลู่เจียว ไม่ต้องกังวลว่าหลู่กุ้ยจะไม่มีอะไรจะทำ

“เจ้าแน่ใจแล้วหรือว่าต้องการติดตามข้า”

ดวงตาของหลู่กุ้ย เป็นประกายและพยักหน้าอย่างแรง “ใช่”