หลู่เจียวยิ้มและลูบศีรษะของพวกเขาและพูดว่า "การทำบะหมี่จะทำให้เหนื่อยแค่ไหนกัน เอาล่ะแม่จะทำบะหมี่ พวกเจ้ากินขนมรออย่างเชื่อฟัง" 

อีกห้องหนึ่ง ต้าเป่ามองไปที่เซี่ยหยุนจิน และพูดว่า 

"พ่อ ทำไมท่านไม่พูดสิ่งดีๆที่ข้าสอนท่าน" เอ้อเป่า ซันเป่า และซือเป่า ก็รวมตัวกันอย่างรวดเร็วรอบโต๊ะของเซี่ยหยุนจิน และกล่าวว่า “พ่อครับ ถ้าพ่อพูดไม่เป็น พวกเราสอนได้” 

เอ้อเป่าเป็นผู้นำ “พ่อจะต้องพูดกับแม่แบบนี้ เจียวเจียว…” 

ก่อนที่เอ้อเป่าจะพูดจบ เซี่ยหยุนจินก็มองมาที่เขา แปลกใจที่เขาพยายามจะสอนเรื่องนี้ แม้แต่ชื่อเรียก เจียวเจียว เหมือนกับที่แม่ยายเรียกนาง เซี่ยหยุนจิน รู้สึกมีอาการปวดหัวที่ยากอธิบายไม่ได้และพูดอย่างรวดเร็วว่า 

"พ่อเหนื่อยแล้ว จะนอนพักผ่อน" หลังจากที่เขาลุกขึ้นเขาก็เข้านอนไม่อยากฟัง เด็กๆพูดอีกต่อไป เด็กน้อยทั้งสี่เต็มไปด้วยความผิดหวัง แต่ก็ไม่ดีที่จะไม่ปล่อยให้พ่อพักผ่อน ลืมไปเถอะ เดี๋ยวค่อยสอนใหม่อีกครั้ง 

หลังจากที่ครอบครัวรับประทานอาหารกลางวัน หลู่เจียวก็อาบน้ำให้เด็กน้อยทั้งสี่คนแล้วนอนกับพวกเขา และเล่านิทานให้พวกเขาฟัง เด็กน้อยทั้งสี่มีความสุขมาก 

แม่และลูกชายซุกตัวอยู่บนเตียงในห้องนอนทางทิศตะวันตกคุยกันอย่างมีชีวิตชีวา เมื่อเห็นว่าสายแล้ว หลู่เจียวจึงกระตุ้นให้เด็กน้อยรีบเข้านอน "ข้ายังคงต้องอ่านหนังสือ หลังจากอ่านหนังสือแล้ว แม่จะพาเจ้าขึ้นไปบนภูเขาเพื่อหากับดักและจับเหยื่อ" 

เด็กน้อยสี่คนร่าเริงอย่างมีความสุขทันที พากันลุกขึ้น "เอาล่ะ เข้านอนเร็ว" เด็กน้อยทั้งสี่ผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว และหลู่เจียวก็แตะพวกเขาทีละคน ยังมีเวลาอีกกว่าหนึ่งปีก่อนการสอบเข้าของเซี่ยหยุนจิน ในเมืองหลวง และนางสามารถดูแลพวกเขาได้นานกว่าหนึ่งปี 

เมื่อพวกเขาตามเซี่ยหยุนจิน ไปเมืองหลวงในภายหลัง ตัวละครของพวกเขาได้รับการเปลี่ยนแปลงและจะกลับกลายเป็นคนไม่ดีในภายหลัง

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลู่เจียวก็หลับตาลง และผล็อยหลับไป หลังจากนั้นไม่นาน เด็กๆก็ตื่นขึ้น และเซี่ยหยุนจิน ก็เริ่มสอนเด็กน้อยทั้งสี่ให้อ่านหนังสือ

เด็กน้อยทั้งสี่ฉลาดและมีความจำที่ดี พวกเขาสามารถอ่านได้เร็วกว่าเด็กๆ ในหมู่บ้านมาก ดังนั้นพวกเขาจึงอ่านตำราร้อยแซ่จบก่อนกำหนด 

ตอนนี้ เซี่ยหยุนจินก็กำลังสอนพวกเขาให้อ่านตำราพันอักษร และหัดเขียนตัวอักษรและเด็กๆ ในหมู่บ้านยังคงอ่านตำราร้อยแซ่

ขณะที่พวกเขากำลังเรียนหนังสือ หลู่เจียวก็จัดการอาหารในครัว และทำความสะอาดห้องครัว จากนั้นทำอะไรบางอย่างสำหรับเด็กน้อยทั้งสี่คน

เมื่อนางทำเสร็จ เด็กน้อยทั้งสี่อ่านจบแล้วและเข้ามาอย่างมีความสุข

“แม่ครับ เราอ่านจบแล้ว พ่อบอกว่าวันนี้เราไปที่ภูเขาได้เร็วเพื่อจับเหยื่อ”

ปรากฎว่าเมื่อเด็กๆกำลังอ่านหนังสือ เขาก็บอกเซี่ยหยุนจิน เกี่ยวกับการขึ้นภูเขากับหลู่เจียวเพื่อจับเหยื่อ วันนี้เซี่ยหยุนจิน ก็คิดถึงเด็กน้อยทั้งสี่เรื่องเมื่อวาน เมื่อพวกเขาได้รับความทุกข์ทรมาน เขาจึงปล่อยให้พวกเขาไป และปล่อยให้พวกเขาขึ้นไปบนภูเขาพร้อมกับหลู่เจียวเพื่อจับเหยื่อ

เด็กน้อยทั้งสี่มีความสุขมาก และใบหน้าเล็กๆทั้งสี่ก็ยิ้มด้วยความสุขสนุกสนาน

“แม่ครับ ขึ้นไปบนภูเขาเพื่อจับเหยื่อกันเถอะ”

“เอาล่ะ สะพายเป้ใบเล็กๆไว้บนหลัง มีอาหารและน้ำ คันธนูและลูกธนูที่แม่เตรียมไว้ให้”

เด็กน้อยสี่คน ถือกระเป๋าเป้เล็กๆอย่างมีความสุขทันที หลู่เจียวก็ถือกระเป๋าเป้ใบเก่าของนางด้วย และแม่และลูกชายก็ออกจากบ้านไปจนสุดทางเพื่อขึ้นไปบนภูเขาเพื่อจับเหยื่อ

เซี่ยเสี่ยวเปาและคนอื่นๆ ที่กำลังเรียนอยู่ที่ห้องโถงด้านหลังต่างก็เศร้า ฮือฮือทำไมพวกเขาถึงอ่านแบบเดียวกัน ต้าเปาและคนอื่นๆ สามารถขึ้นไปบนภูเขาได้เร็วเกินไปเพื่อเล่น และพวกเขายังต้องอ่านที่นี่ มันไม่ยุติธรรม

เซี่ยหยุนจินกำลังสอนเด็กๆ ในหมู่บ้านให้อ่านหนังสือ และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้น เขาก็มองเห็นแม่และลูกชายลูก 5 คน แบกตะกร้าของพวกเขาออกจากสนามอย่างมีความสุข

หัวใจและใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยภาวะซึมเศร้าโดยไม่รู้ตัว เด็กๆ ที่อ่านหนังสือในห้องหลักก็ไม่กล้าที่จะพายลม

หลู่เจียวไม่รู้เรื่องนี้ และพาเด็กน้อยทั้งสี่ขึ้นไปบนภูเขาเพื่อหากับดัก

วันนี้นางนำพลั่วขึ้นภูเขา บ่อดักตามธรรมชาติที่นางเคยเลือกมาก่อนถูกหินที่กลิ้งลงมาตามไหล่เขากลบหมดแล้ว คราวนี้นางจึงต้องขุดบ่อดักใหม่

ตอนนี้นางได้ตัดสินใจพาเจ้าตัวเล็กสี่คนมาทำกับดักเพื่อจับเหยื่อ จากนั้นจึงขุดด้วยตัวเอง เพื่อให้เจ้าตัวเล็กได้สัมผัสกับความสนุกในการดักจับและวางกับดัก

แม่และลูกชายขึ้นไปบนภูเขา กินอะไรก่อน ดื่มน้ำแล้วขุด

เมื่อหลู่เจียวกำลังขุด เด็กน้อยทั้งสี่คว้าโคลนด้วยมือของพวกเขาด้วยจิตวิญญาณอันแรงกล้า บ่งบอกว่าพวกเขาจะขุดหลุมพร้อมกับแม่ของพวกเขา

หลู่เจียวยังปล่อยให้พวกเขาเล่น แม่และลูกชายขุดหลุมด้วยกัน จากนั้นจึงตัดปลายไม้ไผ่แล้วสอดเข้าไปในกับดัก

เด็กน้อยทั้งสี่มองหลุมกับดักอย่างตื่นเต้น “แม่ครับ ช่วยจับเหยื่อแบบนี้หน่อยได้ไหมครับ”

กับดักที่หลู่เจียวทำในครั้งนี้เป็นกับดักที่มีใบไผ่และหญ้าสีเขียวติดอยู่ที่กับดัก มันง่ายมากที่จะถูกหลอก เพราะสัตว์มองไม่ชัด

“จับได้แน่นอน”

นางมีเนื้อที่เปื้อนน้ำพุจิตวิญญาณ และเมื่อสัตว์บนภูเขาได้กลิ่นมัน จะต้องมาแน่นอน

หลู่เจียวทำกับดักและพาเจ้าตัวเล็กทั้งสี่ไปรอบนเนินเขาไม่ไกล

เด็กน้อยทั้งสี่นอนอยู่บนพื้นหญ้าอย่างตื่นเต้น จ้องมองไปที่กับดักที่อยู่ข้างหน้า

เด็กน้อยทั้งสี่ถามหลู่เจียวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “แม่ครับ เราจะจับไก่ฟ้าและกระต่ายได้จริงหรือ?”

“แม่ครับ จะจับได้เท่าไหร่ครับ”

“ถ้าเรากินไม่หมดล่ะ?”

ซันเป่าเพิ่งพูดจบ ซือเป่าตัวน้อยหันกลับไปมองหลู่เจียวอย่างรวดเร็วและพูดว่า 

"แม่ท่านจะพาเราไปที่บ้านของท่านยายหรือเปล่า ถ้าเราจับสัตว์หลายตัว เราเอาไปให้ท่านยายกินด้วยดีไหม" 

พวกทุกคนจ้องเขม็งที่หลู่เจียว ดูเหมือนทั้งสี่คนอยากไปเยี่ยมญาติมาก

เมื่อเห็นความกระตือรือร้นของเด็กน้อยทั้งสี่ หลู่เจียวคิดเกี่ยวกับมันและตกลง

"ตกลง ข้าจะพาพวกเจ้าไปเยี่ยมยายพรุ่งนี้" 

เมื่อเด็กน้อยทั้งสี่ได้ยินก็พากันส่งเสียงโห่ร้องอย่างมีความสุข 

"เยี่ยมมาก พรุ่งนี้พวกเราจะไปเยี่ยมญาติ"

"ไปบ้านยาย ไปบ้านยาย" 

"ยายกับน้าต้องคิดถึงเรามากแน่"

"เราเอาไก่ฟ้ากับกระต่ายให้ยาย ไข่กับผักให้ยายด้วย แม่ว่าดีไหม?" 

ซือเป่าน้อยกล่าวอย่างตื่นเต้น หลู่เจียวยิ้มและลูบศีรษะของเขา 

"ตกลง" 

เมื่อนางพูดจบ นางเห็นหมูป่าตัวเล็กๆ โผล่ออกมาจากมุมหนึ่ง

หลู่เจียวร้องบอกเด็กน้อยทั้งสี่ทันที "ดูสิ นั่นหมูป่า"

เด็กน้อยทั้งสี่หันกลับมาจ้องหน้าพวกเขาอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าพวกเขาเห็นหมูป่า เด็กน้อยทั้งสี่ต่างตื่นเต้นและจ้องมองไปที่หมูป่า ตัวที่อยู่ข้างหน้าพวกเขา หมูป่าตัวเล็กๆ ตรงไปที่กับดักของหลู่เจียว

ไม่นาน หมูป่าตัวน้อยก็ตกลงไปในหลุมดักและกรีดร้องออกมา

เด็กน้อยทั้งสี่ดูเรื่องนี้ทั้งประหม่าและตื่นเต้น “แม่ครับ เราจับหมูป่าได้แล้ว”

หลู่เจียวก็มีความสุขมากเช่นกัน นางอยากทำแปรงสีฟันสักสองสามอันก่อนหน้านี้ แต่นางจับหมูป่าตัวเล็กไม่ได้ หมูป่าตัวใหญ่ตัวนั้นขนแข็งไปหน่อย และขนของหมูป่าตัวเล็กก็อ่อนกำลังดี

หลู่เจียวกำลังจะพาเด็กน้อยสี่คนไปที่หลุมดักเพื่อจับหมูป่า แต่บังเอิญมีกระต่ายอีกสองตัววิ่งเข้ามาและตกลงไปในหลุมดัก

ตอนนี้เด็กน้อยทั้งสี่ตื่นเต้นและวิ่งไปโดยไม่รอให้หลู่เจียวร้องบอก

หลู่เจียวกลัวว่าพวกเขาจะตกหลุมกับดัก นางจึงรีบบอกให้พวกเขาช้าลง

"ระวัง อย่าตกลงไปในกับดัก มีปลายไผ่แหลมคมในกับดัก มันจะทำพวกเจ้าบาดเจ็บได้"

ไผ่ที่นางเลือกคือไผ่โมโซทั้งหมด ซึ่งแข็งมาก และยังเลือกไผ่โมโซเก่าด้วย ดังนั้น ปลายไผ่จึงคม และแข็งมาก