หลู่เจียวไม่รู้ว่าผู้จัดการหลี่กำลังคิดอะไรอยู่ นางจึงมองผู้จัดการร้านหลี่ด้วยอารมณ์ดีและพูด

“เจ้านายของเจ้าน่าสนใจทีเดียว”

ผู้จัดการร้านหลี่ก็หัวเราะทันที

รถม้าวิ่งตรงไปยัง เปาเหอถังที่ซึ่งจ้าวหลิงเฟิงและฉีเหล่ยกำลังรออยู่

ฉีเหล่ยเป็นผู้นำในการทักทาย หลู่เจียวด้วยความเคารพ "อาจารย์ท่านมาแล้ว"

หลู่เจียวพยักหน้าและจ้าวหลิงเฟิง ที่ด้านข้างพูดด้วยรอยยิ้มเบาๆ "แม่นางหลู่ ยากนักที่ท่านจะมา"

หลู่เจียวไม่สนใจการล้อเล่นของเขา ถามจ้าวหลิงเฟิงอย่างสนใจ “ฟังว่าผู้จัดการหลี่บอกว่า เจ้าจะแบ่งเงินใช่ไหม?” 

นางไม่รู้ว่าจะแบ่งเงินยังไง ก่อนหน้านี้นางกำลังวางแผนจะซื้อยาสมุนไพร แต่พบว่าเงินห้าพันตำลึงไม่สามารถซื้อยาได้มาก ข้าไม่ได้คาดหวังว่าจ้าวหลิงเฟิง จะส่งเงินให้นาง แต่ข้าไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้จะให้นางได้มากแค่ไหน

หลู่เจียวมองไปที่จ้าวหลิงเฟิง ฉีเหล่ยก็มองไปที่จ้าวหลิงเฟิง เขาเคยเดิมพันกับเขามาก่อน ว่านางจะต้องมีความสุขมากเมื่อเขาได้ยินเรื่องเงิน ฉีเหล่ยยังคงบอกว่า หลู่เจียวจะไม่สนใจเรื่องเงิน จู่ๆ นางก็มีการแสดงออกว่าชื่นชอบเงินอย่างออกนอกหน้าอย่างนี้ ทำให้พูดไม่ออกจริงๆ

จ้าวหลิงเฟิงหัวเราะเบาๆ และหยิบบิลจากด้านข้างของโต๊ะแล้วยื่นให้หลู่เจียว หลู่เจียวก็เอื้อมมือไปหยิบ นี่คือใบเสร็จที่จ้าวหลิงเฟิงสั่งให้ทำน้ำแข็ง รายรับรายจ่ายมีการระบุไว้อย่างชัดเจน หลู่เจียวดูอย่างระมัดระวัง และรู้ว่าบิลนั้นไม่ใช่ของปลอม

สิ้นเดือนกรกฎาคม ราคาก้อนน้ำแข็งค่อนข้างดี นอกจากนี้ ยังแสดงให้เห็นว่าจ้าวหลิงเฟิง มีความสามารถมาก

หลู่เจียวอดหัวเราะไม่ได้ด้วยความพึงพอใจ “ใช่ จ้าวตงเก่งจริงๆ ดูเหมือนว่าข้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการทำงานกับเจ้า”

ทันทีที่หลู่เจียวกล่าว จ้าวหลิงเฟิงก็โล่งใจ ในความเป็นจริง เขารู้ว่าแม้ว่าทั้งสองฝ่ายจะมีสัญญาก่อนหน้านี้ แต่ถ้าเขาต้องการเปลี่ยนใจจริงๆ จะต้องมีวิธี ดังนั้นการขายน้ำแข็งก่อนหน้านี้คือความจริงใจที่เขาแสดงให้นางเห็น

เมื่อได้ยินหลู่เจียวพูดเช่นนี้ก็แสดงว่าการเดาของเขาถูกต้อง หลู่เจียวกำลังทดสอบเขาด้วยการทำน้ำแข็งและตอนนี้ก็เป็นความร่วมมือระหว่างทั้งสอง

หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ จ้าวหลิงเฟิงก็ผ่อนคลายและหยิบตั๋วเงินออกมากองหนึ่งวางไว้บนโต๊ะแล้วยื่นให้หลู่เจียว “คราวนี้ข้าทำน้ำแข็งได้ 60,000 ตำลึง แน่นอนว่ายังมีเหลืออยู่นิดหน่อย แต่ถึงแม้ว่า ใกล้สิ้นเดือนก.ค. แล้วแต่ระยะหลังๆยังสามารถหาเงินเพิ่มได้นิดหน่อย เลยไม่มีแต้มเป็นเศษส่วนนี่มี 18,500 ตำลึง”

“เงิน 18,000 ตำลึงเป็นเงินทำน้ำแข็ง และเงิน 500 ตำลึงคือเงินที่เจ้าช่วยชีวิตผู้พิพากษาเทศมณฑลมาก่อน ครอบครัวหู ส่งค่ารักษาพยาบาลทั้งหมด 500 ตำลึง สำหรับลูกสะใภ้คนโต แม่และลูกชาย และข้าจะไม่แบ่งมันออกจากเป่าเหอถัง ข้าจะให้มันทั้งหมด”

ดวงตาของหลู่เจียวเป็นประกาย และมุมปากของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้ม นางยกมือขึ้นและตบเบาๆ บนโต๊ะสีเงิน เขาพูดอย่างร่าเริง “จ้าวตง ทำงานได้ดี ข้าเชื่อว่าเราจะร่วมมือกันอย่างมีความสุขในอนาคต"

เหตุผลที่จ้าวหลิงเฟิงไม่สนใจเรื่องเงิน เพราะหลู่เจียวนั้นแสดงความสามารถให้เห็น หลู่เจียวก็ทำให้เขาเชื่อมั่น เขารู้ว่าคนที่มีความสามารถต้องเอาชนะ แทนที่จะสนใจเรื่องผลประโยชน์เล็กๆน้อยๆเหล่านั้น  จะดีกว่าจะมองการณ์ไกล

พอจ้าวหลิงเฟิงได้ฟังคำพูดของหลู่เจียวและคิ้วที่สง่างามและหล่อเหลาถูกปกคลุมไปด้วยรัศมีเปล่งประกาย

“แม่นางหลู่ดูมีความสุขมาก”

หลู่เจียวเอื้อมมือออกไปนับตั๋วเงินข้างหนึ่ง โดยไม่ต้องอายที่จะนับเงินต่อหน้าคนอื่น

จ้าวหลิงเฟิงและฉีเหล่ยต่างก็คุ้นเคยกับมัน และทั้งสองก็ดูเป็นปกติ

หลู่เจียวให้ฉีเหล่ย10% ของเงินของเขา

“มันเป็นของเจ้า”

ฉีเหล่ยไม่คิดว่าเขาจะมีเงินมากมายในคราวเดียว เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรในทันที เขายกมือขึ้นและผลักเงินหกพันเหรียญที่เป็นของเขาให้หลู่เจียว 

"ท่านอาจารย์ ข้าจะให้สิ่งนี้แก่ท่าน"

เนื่องจากนางชอบเงิน เขาจะมอบเงินให้นาง

หลู่เจียวกลอกตาไปที่ฉีเหล่ยทันที "รับไปเถอะ"

เขางี่เง่าแบบไหนกัน ไม่รับเงินไว้

เมื่อเห็นว่า หลู่เจียวยืนยัน ฉีเหล่ยก็หันไปมองจ้าวหลิงเฟิง เขาและจ้าวหลิงเฟิง ทั้งคู่ทำงานให้กับนายน้อยคนที่ 5 ดูเหมือนจะไม่เหมาะสมที่จะเก็บเงิน 6,000 ตำลึงไว้เป็นส่วนตัว

ฉีเหล่ยมองที่จ้าวหลิงเฟิงครุ่นคิดและกล่าวว่า “ในอนาคตหลังจากหักส่วนแบ่งของอาจารย์แล้ว 10% ของข้า ข้าจะยอมรับเอาไว้”

เขาหมายความว่า 10% ของเขาหัก 30% ของ หลู่เจียวแล้วใช้ ส่วนที่เหลือ แบ่งทีละส่วน เช่นเดียวกับ 60,000 ตำลึงของวันนี้ หลังจากหัก 18,000 ตำลึงจากส่วนแบ่งของหลู่เจียว เขาจะได้รับ 10% ของเงินที่เหลือ 42,000 ตำลึง นั่นคือ 4,200 ตำลึง

ฉีเหล่ยเอาเงินออกมา 4,200 ตำลึง จ้าวหลิงเฟิงไม่ได้พูดอะไร แต่หลู่เจียวดูเหมือนคนงี่เง่าที่ไม่สามารถสอนได้ "เจ้าเป็นคนโง่ รังเกียจว่ามีเงินมากเกินไปหรือ"

นางขี้เกียจเกินกว่าจะพูดมาก

หลู่เจียวเก็บเงินไว้ มองไปที่จ้าวหลิงเฟิง และ ฉีเหล่ยแล้วพูดว่า "ข้าต้องการซื้อสมุนไพร เจ้ารู้ไหมว่ามีฟาร์มดีๆ ใน Qinghe County ที่ใดบ้าง"

จ้าวหลิงเฟิงรู้ดีกว่าฉีเหล่ยในเรื่องนี้ มองไปที่หลู่เจียวและถามด้วยความเป็นห่วงกล่าวว่า "เจ้าต้องการซื้อที่ดินทำกินในเมืองหรือพื้นที่เพาะปลูกใกล้เขตเทศบาลหรือไม่"

จ้าวหลิงเฟิงไม่ได้รอให้ หลู่เจียวพูดและวิเคราะห์ "พื้นที่เพาะปลูกที่อุดมสมบูรณ์ใกล้เมืองฉีหลีนี้มีพื้นที่ประมาณเจ็ดหรือแปดสิบสองเอเคอร์ และในชนบทมีราคาถูกกว่า มีเพียงสี่หรือห้าตำลึงต่องหนึ่งหมู่ แต่ใกล้กับเทศมณฑลชิงเหอ ที่ดินอย่างน้อยสิบห้าตำลึงต่อหมู่"

"แต่ข้าแนะนำให้เจ้าซื้อที่ดินอุดมสมบูรณ์ใกล้กับที่นั่งของเขต ประการแรก เป็นการคมนาคมสะดวก ในอนาคต เราจะเปิดการค้าที่สำคัญนอกเขตที่นั่ง เพื่อให้เจ้าสะดวกมากขึ้นสำหรับ โรงงานใหญ่ๆ"

หลู่เจียวตกลงว่า โรงงานหลักสามแห่งจะถูกสร้างขึ้นในเคาน์ตี ซึ่งสะดวกกว่าในเมืองเล็กๆ มาก มณฑลชิงเหอไม่เพียงมีถนนเรียบแต่ยังมีการขนส่งทางน้ำที่ดีอีกด้วย สิ่งต่างๆที่ออกมาต้องมีการคมนาคมทุกทิศทาง ดังนั้น ถนนจึงมีความสำคัญมาก

เนื่องจากการประชุมเชิงปฏิบัติการถูกสร้างขึ้นในที่นั่งของเคาน์ตี มันสะดวกมากสำหรับนางที่จะซื้อทุ่งนาใกล้กับเคาน์ตี

หลู่เจียวมองไปที่จ้าวหลิงเฟิงอย่างครุ่นคิดและพูดว่า "งั้นได้โปรดรบกวนจ้าวตงจับตาดูให้ข้าด้วย ข้าจะซื้อที่ดินอันอุดมสมบูรณ์หลายพันเอเคอร์เพื่อปลูกวัสดุทางการแพทย์"

จ้าวหลิงเฟิงพยักหน้า "ตกลง ข้าจะจับตาดูให้เจ้า หากมี ข้าจะแจ้งให้เจ้าทราบ"

"ตกลง"

หลังจากพูดถึงการซื้อที่ดินแล้ว ไม่นานเขาก็พูดถึงการก่อสร้างอาคาร โรงงานหลักสามแห่ง จ้าวหลิงเฟิง ใส่ความคิดเริ่มต้นของเขา หลังจากพูดอีกครั้ง เขาถามหลู่เจียวว่านางต้องการเปลี่ยนแปลงอะไรหรือเปล่า

จ้าวหลิงเฟิงตั้งใจจะซื้อที่ดิน 500 เอเคอร์เพื่อเตรียมการประชุมเชิงปฏิบัติการหลัก 3 แห่ง หลู่เจียวเพิ่มเป็น 1,000 หมู่ทันที นางตั้งใจที่จะป้องกันไม่ให้เปิดโรงงานที่อื่นดังนั้นขยายออกสถานที่นี้จึงดีกว่า

เมื่อจ้าวหลิงเฟิงได้ยินคำพูดของนาง นางก็เห็นด้วยทันที โดยบอกว่านางจะเริ่มเตรียมตัวสำหรับเรื่องนี้ในไม่ช้า ในขณะที่หลู่เจียวบอกว่านางจะกลับไปทำที่กดน้ำมันและแบบของเวิร์กช็อป แล้วส่งไปให้จ้าวหลิงเฟิง โดยเร็วที่สุด

หลังจากจัดการเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว หลู่เจียวก็ลุกขึ้นและกำลังจะจากไปจ้าวหลิงเฟิง มอบสัญญาให้หลู่เจียวที่เขาเคยลงทะเบียนไว้ก่อนหน้านี้กับเทศมณฑลทันที "นี่เป็นสัญญาที่ข้าลงทะเบียนไว้ที่กับเทศมณฑล เจ้าควรเก็บไว้"

หลู่เจียวรับช่วงต่อทันทีด้วยความเคารพ ในอนาคตนี่คืออุตสาหกรรมของนางด้วย นางมองลงมาและเห็นว่าจ่าวหลิงเฟิงได้ตั้งชื่อโรงงานหลักสามแห่งคือโรงยาหมิงเหริน