หลู่เจียวเม้มริมฝีปากแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เป็นไร ข้าอารมณ์ไม่ดี เมื่อครู่ข้าพูดแรงเกินไป เด็กน้อยทั้งสี่ก็เลยร้องไห้”

พอท่านย่าสองได้ยินก็เกลี้ยกล่อมหลู่เจียวทันที "เด็กน้อยทั้งสี่คน ในครอบครัวของเจ้าเป็นคนเชื่อฟัง มีเหตุผล และสุภาพ ดังนั้นอย่าเข้มงวดกับพวกเขามาก"

นางจ้าวพยักหน้าเห็นด้วย และนางรู้สึกไม่สบายใจเมื่อได้ยินเด็กน้อยทั้งสี่ร้องไห้

ท่านย่าสองและชาวบ้านคนอื่นๆ ที่อยู่ด้านหลังนางจ้าว ก็พากันเกลี้ยกล่อมหลู่เจียวว่าอย่าเข้มงวดกับเจ้าตัวเล็กเกินไป พวกเขาเป็นเด็กดีมากเพียงพอแล้ว

หลู่เจียวพยักหน้าแล้วบอกว่านางจะให้ความสนใจมากขึ้นในภายหลัง ย่าสอง นางจ้าว และคนอื่นๆ ก็พากันหันหลังกลับและจากไป

หลู่เจียวหันกลับมาและเดินไปที่ห้องฝั่งตะวันตกอีกครั้ง ต้องการเกลี้ยกล่อมเจ้าตัวเล็กทั้งสี่ว่าจะพาพวกเขาไปเล่นในเมือง

เจ้าตัวเล็กทั้งสี่ชอบเข้าเมืองเพราะมีคนเยอะมาก

แต่คราวนี้ หลู่เจียวเกลี้ยกล่อมไม่สำเร็จ พวกเขานอนอยู่บนเตียงและเอาหน้าซุกหมอนร้องไห้อย่างเศร้าสร้อย

หลู่เจียวปวดหัว นางหันหลังแล้วเดินไปที่ห้องทิศตะวันออก นางตัดสินใจเกลี้ยกล่อมเซี่ยหยุนจินให้ส่งเด็กน้อยทั้งสี่ให้นางเลี้ยง นางไม่ต้องการเงินของเขาและสัญญาว่าจะช่วยเขาสอนเด็กๆอย่างมีเหตุผลและสุภาพเรียบร้อย

“เซี่ยหยุนจิน มาคุยกันเถอะ”

ชายที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆ หันกลับมามองนาง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา รูม่านตาสีดำของเขาเต็มไปด้วยหมอกควัน และเขามองดูนางราวกับว่านางเป็นคนไร้หัวใจ 

หลู่เจียวอยากจะด่าใครซักคน นี่มันเรื่องอะไรกัน?

“เห็นได้ชัดว่าเจ้าตัวเล็กทั้งสี่ไม่ยอมรับความสัมพันธ์ระหว่างเรา ดังนั้นข้าต้องการให้เจ้ายกเด็กน้อยทั้งสี่คนให้ข้าเลี้ยงดูพวกเขาก่อน และเมื่อพวกเขารู้ว่าเรื่องระหว่างเรานั้นไม่สามารถย้อนกลับได้ พวกเขาจะยอมรับชะตากรรมของพวกเขา ตอนนั้น เจ้าก็สามารถนำพวกเขากลับไปได้เมื่อถึงเวลา”

เซี่ยหยุนจินกล่าวด้วยสีหน้าบูดบึ้ง “ในเมื่อเจ้าต้องการจากไป เจ้าควรจากไปอย่างเรียบง่าย อย่าให้ความหวังแก่พวกเขา พอเจ้าให้ความหวังกับพวกเขา แล้วสุดท้ายเจ้าก็จากไป จะทำให้พวกเขาเสียใจเสียเปล่าๆ!"

เมื่อหลู่เจียวคิดเรื่องนี้ คำพูดของเซี่ยหยุนจินก็ฟังดูสมเหตุสมผลดี เห็นได้ชัดว่าเซี่ยหยุนจินไม่ยอมให้นางเลี้ยงลูกทั้งสี่ หากนางเลี้ยงดูพวกเขาไปซักระยะหนึ่งแล้วจึงส่งพวกเขากลับ ในขณะนั้น เด็กน้อยทั้งสี่ก็จะยิ่งรู้สึกเสียใจ เจ็บสั้นดีกว่าเจ็บยาว

“เจ้าพูดถูก ข้าคิดว่าข้าคิดง่ายเกินไป”

หลังจากหลู่เจียวพูดจบ นางลุกขึ้นและเดินออกไป ทางข้างหลัง เซี่ยหยุนจิน ก็มองไปที่ผู้หญิงที่กำลังจะจากไปด้วยความคิดซับซ้อน

ผู้หญิงคนนี้ใจร้ายกว่าที่คิด ถึงนางจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าเสมอ แต่ใจนางแข็งมาก เห็นได้ชัดว่านางชอบเด็กน้อยทั้งสี่คนมาก และรักพวกเขาไม่ได้แย่ไปกว่าแม่ที่แท้จริงเลย แต่เมื่อพูดถึงการตัดสินใจแล้ว นางสามารถตัดใจโดยไม่ลังเล

เซี่ยหยุนจินปิดตาลงและคิดว่าพวกเขาต้องการหย่าร้างจริงๆหรือ?

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เซี่ยหยุนจินก็รู้สึกหดหู่ในจริงๆและความรู้สึกไร้อำนาจห่อหุ้มเขาเอาไว้

หลังจากที่หลู่เจียวออกจากห้องนอนตะวันออก นางไม่ได้ไปที่ห้องนอนด้านตะวันตก นางหันหลังกลับและออกจากห้องหลักไปที่ห้องครัวเพื่อรับตะกร้า และเดินออกจากบ้านทันที

ตอนนี้อารมณ์ของนางค่อนข้างวุ่นวาย นางจึงตัดสินใจไปที่ภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพร พอให้ใจเย็นลงและคิดถึงอนาคต

ก่อนหน้านี้ นางต้องการช่วยเซี่ยหยุนจิน เลี้ยงลูกสี่คน แต่เห็นได้ชัดว่าเด็กทั้งสี่ไม่ยอมรับหากนางต้องการหย่าร้างกับเซี่ยหยุนจิน

ความเจ็บปวดที่ยาวนานนั้นเลวร้ายยิ่งกว่าความเจ็บปวดระยะสั้น หากนางอยู่ห่างจากพวกเขา บางทีพวกเขาอาจจะสงบลงในภายหลัง

หลู่เจียวขึ้นไปบนภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพร และพบชาวบ้านหลายคนในหมู่บ้านเซี่ยเจียกำลังเก็บสมุนไพรหลายคน ชาวบ้านในหมู่บ้านพอได้ยินข่าวเกี่ยวกับเด็กชายตัวเล็กๆทั้งสี่คนภายในบ้านของนางร้องไห้ในตอนเช้า เมื่อพวกเขาเห็นหลู่เจียวพวกเขาถามข่าวถึงเด็กน้อยทั้งสี่คนด้วยความเป็นห่วงเป็นใยว่าอยากเกิดอะไรขึ้นทำไมเด็กถึงร้องไห้ปานจะขาดใจปานนั้น

หลู่เจียวอธิบายข้อแก้ตัวที่นางพูดก่อนหน้านี้ หลายคนแนะนำนางว่าอย่าเข้มงวดกับเด็กทั้งสี่คนมากเกินไป หลู่เจียวพยักหน้ารับฟัง

หลู่เจียวรู้สึกรำคาญใจเล็กน้อยเพราะมีคนถามเข้ามาเยอะมาก เหมือนเป็นเรื่องใหญ่มาก คอขาดบาดตาย นางเลยเดินไปจนสุดทางถึงภูเขา และในที่สุดก็ไปไกลหน่อย เมื่อนางออกมาหลังจากเก็บสมุนไพร บ่ายแล้ว คิดว่า เด็กๆทั้งสี่ยังไม่ได้กินข้าวเช้า เที่ยงแล้วนางไม่อยู่บ้านไม่รู้พวกเขาจะกินอะไร

หลู่เจียวเป็นกังวลมาก นางหันหลังกลับและเดินกลับบ้านโดยคิดว่าเด็กน้อยทั้งสี่คงจะฟื้นจากความสงบได้แล้วหลังจากเศร้าเป็นเวลานาน

หากนางได้พูดคุยกับพวกเขาอีกครั้ง และมันน่าจะพูดคุยกันอย่างมีเหตุมีผลได้แล้ว

หลู่เจียวถือตะกร้ากลับบ้านไป ภายในลานบ้านเงียบมาก และไม่มีเสียงเลย เสี่ยว เฮยและฮัวฮัวดูเหมือนจะหิวและวิ่งไปรอบๆลาน เมื่อเห็นนางกลับมา พวกเขาก็รีบวิ่งไป และอ้อนนาง

เมื่อหลู่เจียวเห็นสถานการณ์ นางรู้ว่าเด็กน้อยทั้งสี่ไม่ได้กิน หากพวกเขากินอะไร พวกเขาจะเลี้ยงเสี่ยวเฮยและฮัวฮัวอย่างแน่นอน

หลู่เจียวทำอะไรไม่ถูก วางตะกร้าลงแล้วเดินไปที่ห้องนอนด้านทิศตะวันตก ภายในห้องกลับไม่มีเด็กผู้ชายตัวเล็กทั้งสี่คน

หลู่เจียวเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ หันกลับมาและเดินไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออก

ในห้องนอนทางทิศตะวันออก เซี่ยหยุนจิน ก็นั่งอ่านหนังสือบนเตียงเงียบๆ ร่างกายของเขาเย็นชาและแปลกแยก เมื่อเขาเห็นหลู่เจียวเข้ามาเขาเหลือบมองนางเงียบๆ แล้วก้มหน้าอ่านต่อราวกับว่าเขาไม่ได้สนใจนางเลย

หลู่เจียวไม่สนใจเขาเหมือนกัน นางอ้าปากถามเขาว่า "เด็กน้อยทั้งสี่อยู่ที่ไหน พวกเขาไม่ได้มาหาเจ้าหรือ"

เซี่ยหยุนจินส่ายหน้า อยากถามหลู่เจียวว่าทำไมนางถึงทิ้งเด็กๆไว้ ถ้านางห่วงใยพวกเขา 

แต่ในไม่ช้าเขาก็จำได้ว่า นางไม่ใช่หลู่เจียวคนเดิม ดังนั้น นางจึงไม่ได้ติดค้างหรือเป็นหนี้พวกเขา ตรงกันข้าม พวกเขากลับเป็นหนี้นาง

เซี่ยหยุนจินระงับความหนาวเย็นในหัวใจของเขาและพูดเบาๆว่า "พวกเขาไม่ได้มาที่นี่ พวกเขาต้องออกไปแล้วหรือ"

หลู่เจียวพ่นลมหายใจและออกไป นางคิดว่าเด็กน้อยทั้งสี่คงอารมณ์ไม่ดีก็เลยพากันออกไปเล่นกับเด็กๆในหมู่บ้านก็เลยไม่สนใจ

เมื่อคิดว่าเด็กน้อยทั้งสี่ไม่ได้กินข้าว หลู่เจียวจึงรวบรวมรายการอาหารในห้องหลักและไปที่ห้องครัวเพื่อทำบะหมี่ซังจื่อให้กับเด็กน้อยทั้งสี่

นางเคยทำมาแล้วสองครั้งและเด็กน้อยทั้งสี่ชอบมันมาก หลู่เจียวตัดสินใจทำสิ่งที่พวกเขาชอบให้พวกเขาทาน

เพียงแต่หลู่เจียวทำบะหมี่เสร็จแล้วเด็กน้อยทั้งสี่ก็ยังไม่กลับมา

หลู่เจียวกังวลเล็กน้อย เด็กน้อยทั้งสี่ไปไหนแล้ว? และพวกเขาจะไม่บอกคนในหมู่บ้านเกี่ยวกับนางและเซี่ยหยุนจินที่จะหย่ากันหรือเปล่า นางแค่อยากจะหย่ากับเซี่ยหยุนจินอย่างเงียบๆแล้วจากไปเงียบๆโดยไม่ต้องการให้คนทั้งหมู่บ้านรับรู้

หลู่เจียวตัดสินใจออกไปหาเด็กน้อยสี่คน

นางออกค้นหาอยู่นานแต่ไม่พบเด็กน้อยสี่คน จึงถามชาวบ้านแถวนั้นอีกครั้งแต่ไม่มีใครพบเห็นเด็กน้อยทั้งสี่คน

ตอนนี้ หลู่เจียวเป็นกังวลและรีบตรงไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออกของบ้านของนาง

“เซี่ยหยุนจิน ไม่ดีแล้ว เด็กทั้งสี่คนไม่รู้ว่าพวกเขาไปที่ไหนแล้ว ข้าค้นหารอบๆ หมู่บ้านไม่พบ และไม่มีใครในหมู่บ้านเห็นพวกเขา ไม่รู้ว่าพวกเขาไปที่ไหน”

พอหลู่เจียวกล่าว บนเตียงในห้องนอนทิศตะวันออก สีหน้าของเซี่ยหยุนจิน ก็เปลี่ยนไป และเขาก็รีบลุกจากเตียงและเดินออกจากบ้าน

เมื่อเห็นว่าเขาเดินอย่างร้อนรนมากเกินไป หลู่เจียวก็อดไม่ได้ที่จะเตือนเขาว่า 

"เดินอย่างระมัดระวัง ขาของเจ้ายังไม่ฟื้นตัวเต็มที่"

เซี่ยหยุนจินกล่าวอย่างกังวล "ข้าสบายดี"

ทั้งสองเดินออกจากลานบ้าน เดินไปรอบๆหมู่บ้านอีกครั้งและดูว่าเด็กน้อยสี่คนหายไปไหน?

ทั้งสองคนเดินออกจากลานเล็กๆ เมื่อเห็นหลินซุนหยานเดินไปตามเส้นทางที่นำไปสู่ภูเขาพร้อมตะกร้าบนหลัง

หลู่เจียวก็ถามออกไปว่า "ซุนหยาน เจ้าเห็นเด็กน้อยสี่คนในครอบครัวของข้าหรือไม่"

หลินซุนหยานตอบทันทีว่า "ใช่แล้ว ข้าเห็นพวกเขาขึ้นไปบนภูเขากับเสี่ยวเป่า"

พอหลินซุนหยานกล่าว นางก็มองไปที่หลู่เจียวอย่างประหลาดใจ นางพูดว่า 

"พวกเขาไม่ได้บอกเจ้าเหรอ"