เซี่ยหยุนจินที่อยู่ข้างห้องมองเซี่ยเอ้อจูอย่างครุ่นคิด ตอนนี้เขาก็กำลังคิดที่จะพาพี่รองออกจากหมู่บ้านเซี่ยเจียด้วยเหมือนกัน เขาสามารถซื้อร้านค้าเล็กๆ ในเมืองให้เขา แล้วขอให้เขาทำมาหาขายเล็กๆ น้อยๆ ธุรกิจนี้

แต่ตอนนี้เมื่อเขาได้ฟังคำพูดของพี่รองว่าเขาไม่ต้องการทำเช่นนั้น เซี่ยหยุนจินก็ไม่อยากบังคับพี่ชายของเขา เพราะพี่ชายคนที่สองของเขาเกิดและเติบโตในหมู่บ้านเซี่ยเจีย และไม่รู้จักใครในเมือง เมื่อไปอยู่ในเมือง เขาก็อาจจะไม่สบายใจ ในกรณีนี้เขาไม่สามารถบังคับเขาได้

เมื่อหลู่เจียวสอนพี่รองในการเลี้ยงปลิง เขาจะซื้อทุ่งนาใกล้ๆ แล้วสร้างบ้านให้เขาในภายหลัง ในอนาคตชีวิตของเขาคงไม่ลำบากมากนัก

เซี่ยหยุนจินกำลังครุ่นคิดอยู่ในห้อง เซี่ยเอ้อจูก็รู้สึกขอบคุณหลู่เจียวอย่างตื่นเต้น

“ขอบคุณน้องสะใภ้สาม ขอบคุณ”

เซี่ยเอ้อจูมีความสุขมาก

หลู่เจียวมองมาที่เขาและพูดว่า "ข้าจะสอนวิธีการเพาะพันธุ์ปลิงทั้งหมดให้ท่าน ตั้งแต่การผสมพันธุ์ ท่านสามารถจัดงานให้คนอื่นในหมู่บ้านทำสิ่งต่างๆ ได้ แล้วให้ท่านสอนวิธีผสมพันธุ์ปลิงให้คนอื่นด้วย ดังนั้นในอนาคต ผู้คนในหมู่บ้านจะเคารพท่าน และใครก็ตามที่ปฏิบัติดีต่อท่าน ในอนาคตท่านก็สอนทักษะการเลี้ยงปลิงนี้ให้พวกเขา"

หลังจากที่หลู่เจียวพูดจบ เซี่ยเอ้อจูก็ขอบคุณนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า "ขอบคุณน้องสะใภ้สาม ขอบคุณจริงๆ"

หลู่เจียวโบกมือด้วยรอยยิ้ม "พี่รอง อย่าสุภาพเกินไป"

อันที่จริง การเลี้ยงปลิงก็เป็นการทำเพื่อตัวนางเองเช่นกัน ส่วนการสอน เซี่ยเอ้อจูให้เลี้ยงปลิงนั้น นางไม่อยากให้คนใจดีคนนี้เหนื่อยเกินไป

ในห้อง เซี่ยหยุนจินมองดูหลู่เจียวด้วยดวงตาที่ลึกล้ำและตัดสินใจในใจว่าเขาจะปฏิบัติต่อหลู่เจียวอย่างดีในอนาคตและจะไม่ทำให้นางผิดหวัง

หลู่เจียวไม่ได้คิดเรื่องนี้มากนัก แต่นางมีความสุขมากที่ได้เห็นเซี่ยเอ้อจูมาคืนนี้ เพราะ เซี่ยเอ้อจูสามารถเช็ดร่างกายของ เซี่ยหยุนจินได้ นางไม่ต้องทำเองอีกต่อไป นางโล่งใจ

“พี่รองไปคุยกับหยุนจิน ข้าจะไปต้มน้ำร้อน แล้วพี่รองจะได้เช็ดร่างกายของหยุนจินในภายหลัง”

เซี่ยหยุนจินโล่งใจเมื่อได้ยินคำพูดของ หลู่เจียวแต่ในใจเขารู้สึกท้อแท้เล็กน้อย สุดท้ายก็ไม่ได้ว่าอะไร

เซี่ยเอ้อจูเช็ดตัวของเซี่ยหยุนจินและจากไป หลู่เจียวยังอาบน้ำให้เด็กน้อยสี่คนและพาพวกเขาไปที่ห้องนอนด้านตะวันตกเพื่อเล่าเรื่องและนอนหลับ

….

วันถัดมา

ทั้งครอบครัวยังคงนอนหลับอยู่ แต่สุนัขตัวเล็กในบ้านก็พากันเห่าออกมา

หลังจากได้รับอาหารมาระยะหนึ่งแล้ว เสี่ยวเฮยและฮัวฮัวก็มีความสามารถบางอย่าง นั่นคือถ้ามีคนมา พวกมันจะรู้วิธีแจ้งเตือนทุกคนโดยการเห่า แม้ว่าเสียงจะไม่ดังพอ แต่ก็สามารถสื่อสารเพื่อเตือนครอบครัวได้

ทันทีที่สุนัขเห่า เซี่ยหยุนจินในห้องนอนทางทิศตะวันออกและหลู่เจียวในห้องนอนทางทิศตะวันตกต่างก็ตื่นขึ้นและทั้งคู่ก็ลืมตาขึ้นและมองออกไปนอกห้องในเวลาเดียวกัน

เซี่ยหยุนจินไม่สามารถขยับได้ แต่ หลู่เจียวลุกขึ้นและเดินออกไปเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ภายนอก

เป็นผลให้พวกเขาเห็นว่ามีคนหลายคนยืนอยู่นอกลานรั้ว หลายคนเห็น หลู่เจียวออกมาและรู้สึกอายเล็กน้อย หัวหน้าหมู่บ้านและผู้เฒ่าทักทาย หลู่เจียวด้วยรอยยิ้ม

“ภรรยาหยุนจิน ตื่นแล้วเหรอ?”

หลู่เจียวหาวทันที บอกเป็นนัยๆว่าพวกนางถูกปลุกโดยพวกเขา

ผู้เฒ่าพูดด้วยรอยยิ้ม "พวกเราอยากจะรอให้เจ้าตื่นเอง แต่สุนัขของเจ้าเห่า"

สุนัขของข้าเป็นคนผิด ไม่ใช่พวกเขา

หัวหน้าหมู่บ้าน เซี่ยฟู่กุ้ยรีบเพิ่มประโยคอื่น "ทำไมเจ้าไม่เข้าไปนอนพักซักครู่เราจะรอที่นี่สักพัก"

หลู่เจียวพูดไม่ออก เมื่อนางตื่นแล้ว นางจะกลับไปนอนได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตาม มันไม่ง่ายเลยที่จะเห็นหัวหน้าหมู่บ้านและเหล่าผู้อาวุโสระมัดระวัง แบบนี้ หลู่เจียวมองไปที่พวกเขาและถามว่า "มีอะไรผิดปกติกับหัวหน้าหมู่บ้านและผู้อาวุโสหรือเปล่า"

หัวหน้าหมู่บ้านหันไปมองเซี่ยหยวนเซินและนางเหยียนทันที

เซี่ยหยวนเซินและนางเหยียน หน้าตากลับกลายเป็นปั้นยาก คล้ายอยากตาย และพวกเขาต้องมาขอโทษลูกสะใภ้ทั้งที่อายุมากแล้ว พวกเขาเกรงว่านี่จะกลายเป็นเรื่องตลกสำหรับชาวหมู่บ้านเซี่ยเจีย ในอนาคต

เซี่ยหยวนเซินคิดเกี่ยวกับมัน หันกลับมาและมองนางเหยียน อย่างดุร้าย เป็นเพราะภรรยาชราคนนี้ยั่วยุ ถ้าไม่ใช่เพราะนาง ครอบครัวของพวกเขาคงจะไม่เกิดเรื่องเกิดราวแบบนี้?

ไม่แปลกใจที่คนบอกว่าการแต่งภรรยาต้องแต่งงานกับผู้หญิงมีคุณธรรม และเมื่อตอนนั้นเขาต้องการจะแต่งงานกับนางเหยียน พ่อแม่ของเขาก็ไม่เห็นด้วย บอกว่านางเหยียนไม่ใช่คนดีมีคุณธรรมแต่เขาไม่เชื่อ ดันทุรังจะแต่งกับนางให้ได้ คราวนี้เป็นไงล่ะ

เมื่อเซี่ยหยวนเซินจ้องมาที่นาง นางเหยียนก็อยากจะโวยวาย แต่เมื่อเห็นว่าหัวหน้าหมู่บ้านอยู่ที่นี่ นางไม่กล้าพูดอะไรเลย ถึงนางจะโง่แค่ไหน นางก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าครอบครัวของพวกเขา ถูกไล่ออกจากหมู่บ้านเซี่ยเจีย 

นางเหยียนหันไปมองหลู่เจียวและพูดด้วยความไม่เต็มใจ

“หลู่เจียว จริงสิ เมื่อก่อนข้าทำไม่ดี แต่ในฐานะลูกสะใภ้ เจ้าไม่ควรโทษพ่อแม่สามีใช่ไหม” แม้แต่ตอนนี้ นางเหยียนก็ยังอยู่ในน้ำเสียงไม่พอใจ

“ดูเหมือนว่าเจ้าต้องการจะออกจากหมู่บ้านเซี่ยเจีย ของเราจริงๆ”

ผู้อาวุโสคนหนึ่งเอ่ยออกมา

ใบหน้าของนางเหยียนแข็งทื่อ เซี่ยหยวนเซินกล่าวทันทีเสียงดัง “ลูกสะใภ้สาม ก่อนหน้านี้เราทำผิด เราไม่ควรรบกวนเจ้า ต่อไปเราจะไม่รบกวนเจ้า เจ้ายกโทษให้พ่อแม่ได้หรือเปล่า”

พูก็พูดออกมา หลู่เจียวก็คงจะพอใจแล้วใช่ไหม จะอย่างไรพวกเขาก็เป็นผู้อาวุโสทั้งยังเป็นพ่อแม่สามี

หลู่เจียวยิ้มทันทีและพูดว่า "ไม่เป็นไรถ้าพ่อแม่ไม่รบกวนพวกเราในอนาคต พวกเราจะยังคงกตัญญูต่อพ่อแม่ของเราในอนาคต"

หัวหน้าหมู่บ้านและผู้เฒ่าผู้เฒ่าหัวเราะด้วยความยินดี "ภรรยาของหยุนจินเป็นคนใจกว้างจริงๆ"

“ใช่ เด็กคนนี้ช่วยหมู่บ้านเซี่ยเจียของเรามากแค่ไหน นางเป็นผู้อุปถัมภ์ที่ยิ่งใหญ่ของหมู่บ้านเซี่ยเจีย ของเรา”

หลู่เจียวอารมณ์ดี แล้วหัวหน้าและเหล่าผู้อาวุโสก็พลอยอารมณ์ดีไปด้วย กล่าวว่า "เอาล่ะ เรื่องนี้ก็ปล่อยให้ผ่านไป"

หลู่เจียวมองไปที่เซี่ยหยวนเซินและนางเหยียน และกล่าวว่า "พ่อและแม่ไม่ควรใจร้ายกับพี่รองมากเกินไปในอนาคตเขา เขาเป็นคนซื่อสัตย์และใจดีมาก"

หัวหน้าหมู่บ้านตอบทันทีว่า "ใช่แล้ว พวกเขาทั้งครอบครัวสัญญากับพวกเราแล้วว่าจะไม่ทำให้เอ้อซูอับอายในอนาคต"

"ก็ได้"

หลู่เจียวดูพอใจ เชิญหัวหน้าหมู่บ้านและเหล่าผู้เฒ่าเข้าบ้านเพื่อพูดคุย

หัวหน้าหมู่บ้านและผู้เฒ่าผู้เฒ่าส่ายศีรษะ "ไม่ต้องๆ เมื่อเราพูดจบ พวกเราก็จะกลับแล้ว"

หลังจากที่หัวหน้าหมู่บ้านและเหล่าผู้เฒ่าพูดเสร็จ พวกเขาก็มองดูหลู่เจียวอย่างระมัดระวัง "ภรรยาหยุนจินนี่คือสัญญา" หัวหน้าหมู่บ้านเดินเข้าไปหาหลู่เจียวและมอบสัญญากับหลู่เจียว เป็นเซี่ยหยวนเซินและนางเหยียน ได้ประทับตรากดลายนิ้วมือเอาไว้ในหนังสือสัญญา

“นี่คือสิ่งที่พ่อแม่สามีของเจ้าลงลายนิ้วมือสัญญาว่าจะไม่สร้างปัญหาให้ครอบครัวของเจ้าในอนาคต หากพวกเขาสร้างปัญหาให้เจ้าอีก พวกเราก็จะไล่พวกเขาออกจากหมู่บ้านเซี่ยเจีย พวกเราตกลงกันแล้ว” 

ทันทีที่หัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยจบ เซี่ยหยวนเซินและนางเหยียน ก็จ้องที่พวกเขาหลู่เจียวก็หวังว่า หลู่เจียวจะคืนสัญญาให้กับพวกเขาอย่างไม่เห็นแก่ตัว น่าเสียดายที่ดูเหมือนหลู่เจียวจะไม่มีแววว่าจะทำอย่างนั้น…