หลังจากที่เซี่ยหยุนจินพูดจบ หัวหน้าหมู่บ้านและผู้เฒ่าได้ตบต้นขาเพื่อแสดงข้อตกลง

“ตกลง ทำตามที่หยุนจินพูด”

หลู่เจียวมองเซี่ยหยุนจินด้วยความประหลาดใจ สมองของชายคนนี้มีประโยชน์มาก ถ้าเขาเกิดในยุคของนาง เขาจะเป็นหัวหน้างานที่เหมาะสม และแม้แต่ในตอนแรกก็สามารถก่อรูปก่อร่างเหมือนฟาร์มปลิง

บนเตียง เมื่อเซี่ยหยุนจินเห็นดวงตาของหลู่เจียวเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีความสุขและพึมพำกับตัวเองอย่างภาคภูมิใจ

ผู้หญิงคนนี้กำลังทำอะไรชัดเจนขนาดนั้น มองเขาแบบนี้ได้ยังไง ต่อให้ชอบแค่ไหนก็ควรสงวนท่าทางมากกว่านี้

แต่เมื่อมองดวงตาที่เร่าร้อนของนาง เขาก็ยังรู้สึกมีความสุขมาก

มุมปากของเซี่ยหยุนจินม้วนยกขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ และรอยยิ้มจางๆ ราวกับว่าคลื่นแสงได้ผ่านไปแล้ว

ที่ข้างเตียง หลู่เจียวไม่รู้เลยจริงๆ ว่าผู้ชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ นางมองย้อนกลับไปที่หัวหน้าหมู่บ้าน และผู้เฒ่า ผู้อาวุโส แล้วพูดว่า

"ข้าจะสอนให้คนในหมู่บ้านเซี่ยเจียเลี้ยงปลิง ทุกคนจะได้มีชีวิตที่ดีและเด็กๆ สามารถไปโรงเรียนได้มากขึ้น เพื่อให้เด็กๆของหมู่บ้านเซี่ยเจีย เจริญก้าวหน้าและหมู่บ้านเซี่ยเจียของเราจะแข็งแกร่งมากขึ้นในอนาคต"

ทันทีที่หลู่เจียวกล่าวจบ หัวหน้าหมู่บ้านและเหล่าผู้เฒ่าผู้อาวุโส ก็รู้สึกคาดหวัง ตราบใดที่เซี่ยหยุนจินและชาวบ้านมีส่วนร่วม เด็กๆทั้งสี่ก็จะได้รับการดูแลมากขึ้น… 

“ภรรยาหยุนจิน ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะอธิบายเรื่องนี้ให้ทุกคนฟังในที่ประชุมในตอนบ่าย ถ้ามีใครกล้ารับอนุภรรยาหรืออะไรทำนองนี้เมื่อเขารวยขึ้น เขาจะถูกขับไล่ออกจากหมู่บ้านเซี่ยเจีย”

หลู่เจียวพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ นอกบ้าน เสียงร่าเริงของเด็กๆในหมู่บ้าน ก็ดังเข้ามา…

หัวหน้าหมู่บ้านและเหล่าผู้เฒ่าก็พากันลุกขึ้นและกล่าวคำอำลาเซี่ยหยุนจินและหลู่เจียว เด็กๆ ใกล้จะเรียนหนังสือแล้ว พวกเขาไม่ควรรบกวนพวกเด็กๆ

หลู่เจียวลุกขึ้นและเดินออกไปส่งหัวหน้าหมู่บ้าน เหล่าผู้เฒ่า และคนอื่นๆ ออกจากห้องไป หัวหน้าหมู่บ้านและผู้เฒ่าก็มองที่หลู่เจียวเมื่อออกไปริมรั้วแล้วกล่าวว่า "ขอบคุณภรรยาของหยุนจิน"

“ใช่แล้ว เจ้าช่วยหมู่บ้านเซี่ยเจียจริงๆ พวกเราชาวหมู่บ้านเซี่ยเจีย จะคิดถึงเจ้าและความเมตตาของหยุนจิน ตลอดชีวิต”

หลู่เจียวโบกมือเอ่ยอย่างอ่อนโยน "ไม่เป็นไร พวกเราอยู่ในหมู่บ้านเดียว ช่วยได้ก็ต้องช่วย"

ผู้ใหญ่บ้าน เหล่าผู้เฒ่าและคนอื่นๆ ก็หันหลังเดินจากไป…

….

หลังจากที่หลู่เจียวเข้าไปในลานบ้าน ก็มีใครบางคนตะโกนจากข้างหลังอย่างมีความสุข "พี่สาว"

หลู่เจียวหันกลับมาและเห็นว่าเป็นหลู่กุ้ย

หลู่กุ้ยเดินมาไกลๆอย่างมีความสุข เขายังถืออะไรมากมายอยู่ในมือ ถุงใหญ่สองถุงรวมทั้งเต้าหู้และไข่

เมื่อหลู่เจียวเห็นอาหารมากมายที่เขาถือมาด้วยนางก็เริ่มปวดหัวอีกครั้ง เมื่อวานชาวบ้านก็ส่งของมาให้มากมาย วันนี้หลู่กุ้ยยังหอบเอาของมามากมาย ครอบครัวของพวกเขาคงต้องกินอีกนานแค่ไหนกว่าจะหมด ที่สำคัญตอนนี้คือฤดูร้อนแม้ว่านางจะเก็บสิ่งของต่างๆ ไว้ในพื้นที่มิติได้ แต่คนอื่นก็จะสังเกตเห็นสิ่งปกติได้ มันก็จะดูเด่นเกินไป

อย่างไรก็ตาม หลู่เจียวก็คิดถึงครอบครัวหลู่อย่างรวดเร็ว มีคนมากมายในตระกูลหลู่ที่ต้องการอาหาร เมื่อหลู่กุ้ยมาก็ได้ นางจะได้ให้หลู่กุ้ยหาบกลับไปบ้านนั้นได้ด้วย

หลู่เจียวถาม หลู่กุ้ย ด้วยความกังวล "แม่เป็นอย่างไรบ้าง"

หลู่กุ้ย ถอนหายใจ พี่สาวของเขาเป็นเสื้อกันหนาวบุนวมตัวน้อยของแม่จริงๆ เขาเดินมาตั้งไกล แต่พี่สาวของเขาไม่สนใจเขาเลย แต่กลับสนใจแม่ของเขา ประโยคแรก

“แม่สบายดี กินอิ่ม นอนหลับสบาย และมีความสุขทุกวัน”

แต่นางแค่คิดถึงลูกสาวและหลานๆทั้งสี่ของนาง วันนี้แม่ของนางแทบอยากจะมาด้วยตัวเอง แต่ในที่สุดนางก็ถูกพ่อเกลี้ยกล่อมเอาไว้ได้ เพราะหากมาด้วย ก็อาจจะต้องอยู่อีกหลายวัน

เมื่อหลู่เจียวได้ยินคำพูดของหลู่กุ้ย นางพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ "ดีแล้ว การค้าเต้าหู้ของครอบครัวเป็นอย่างไรบ้าง"

ทันทีที่นางพูดแบบนี้ หลู่กุ้ยก็มีความสุขและพูดอย่างตื่นเต้นว่า "ดีมาก พี่สาว ท่านรู้หรือไม่ว่าครอบครัวของเรากำลังทำเงินอยู่ตอนนี้ อย่าพูดถึงพ่อแม่มีความสุขมากแค่ไหน ทุกคนในหมู่บ้านต่างก็พากันอิจฉากันมาก แม่ของเราออกไปบอกพวกเขาว่านี่คือสิ่งที่ท่านคิดวิธีหาเลี้ยงชีพให้นาง คนในหมู่บ้านต่างก็พากันยกย่องท่าน ล้วนพากันบอกว่าแม่ของเราให้กำเนิดบุตรสาวที่ดี"

ตอนนี้ครอบครัวหลู่ ให้ความสำคัญอย่างยิ่งกับลูกสาวของพวกเขา และเมื่อก่อนพี่สะใภ้ให้กำเนิดลูกชาย แต่ตอนนี้นางต้องการมีลูกสาวอีกซักคน

พี่ชายคนที่สองและพี่สะใภ้คนที่สองก็ให้ความสำคัญกับลูกสาว เถาจื่อมากกว่าเมื่อก่อน

หลู่เจียวกล่าวอย่างยิ้มๆ “ลูกสาวย่อมดีกว่าลูกชายอยู่แล้ว”

หลังจากพูดเสร็จ นางมองไปที่หลู่กุ้ยด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า หลู่กุ้ยกระตุกมุมปากของเขา เขาจะพูดอะไรได้ แต่ไม่มีอะไรจะพูด

หลู่เจียวคิดเกี่ยวกับสิ่งที่นางวางแผนจะสอนผู้คนในหมู่บ้านเซี่ยเจีย ให้เลี้ยงปลิงก็พูดอย่างเป็นกันเองกับหลู่กุ้ย “ข้ากำลังจะสอนคนในหมู่บ้านเซี่ยเจีย ให้เลี้ยงปลิง เจ้ากลับไปถามแม่ของว่าท่านต้องการเรียนด้วยหรือเปล่า จะได้เลี้ยงปลิงไว้ที่บ้านจะแปลง หากอยากเลี้ยง เจ้าก็กลับมาหาข้า ตอนที่ข้าสอนคนในหมู่บ้านเซี่ยเจีย” 

เมื่อฟังคำพูดของหลู่เจียว หลู่กุ้ยก็เลิกคิ้วและมองไปที่หลู่เจียวด้วยความประหลาดใจ "เลี้ยงปลิง?" 

ใครบ้างไม่รู้จักปลิง แต่ใครบ้างคิดที่จะเลี้ยงปลิง มันไม่ใช่การเลี้ยงเป็ดเลี้ยงไก่เลี้ยงสุกรพวกนั้น แต่เป็นปลิง ที่คนคิดว่าปลิงน่ารังเกียจ และพวกมันชอบดูดเลือดบนขาของผู้คน และบางตัวถึงเจาะเข้าไปในร่างกายของผู้คน

ตอนนี้พี่สาวเขาบอกว่าจะสอนให้ผู้คนเลี้ยงปลิง ปลิงนี่นะ จะเลี้ยงมันได้จริงๆหรือ?

หลู่กุ้ยมองไปที่หลู่เจียวอย่างสยองขวัญ เพียงแต่เขายังไม่ได้พูดอะไร ในห้องหลัก เด็กน้อยทั้งสี่ก็วิ่งออกมาพบกับหลู่กุ้ย

เด็กน้อยทั้งสี่ทิ้งเพื่อนไว้ที่ห้องโถงและรีบออกมาทันที

"น้าเล็ก ท่านอยู่ที่นี่"

"น้าเล็ก คิดถึงพวกเราไหม"

หลู่กุ้ยโยนของในมือลง โอบอุ้มพวกเขา แล้วยกขึ้นเหนือหัวของเขา

"ใช่ น้าเล็กคิดถึงพวกเจ้ามาก ข้าก็เลยมาหาพวกเจ้า คิดถึงน้าบ้างไหม"

เด็กน้อยทั้งสี่รู้สึกผิดเล็กน้อย เพราะพวกเขาไม่ได้คิดถึงน้าจริงๆเลยสักนิด ช่วง นี้มีของให้เล่นมากมาย จะเอาเวลาไหนมาคิดถึงน้า แต่พวกเขาก็รู้ว่าเรื่องนี้จะปล่อยให้น้ารู้ไม่ได้ ไม่งั้นน้าจะเสียใจ

ต้าเป่าพูดด้วยใบหน้าที่จริงใจ "ข้าคิดถึงท่านมาก เมื่อน้าไม่อยู่ ข้ากินอะไรก็ไม่อร่อย"

ในความเป็นจริงเขาสามารถกินอาหารชามใหญ่ในแต่ละมื้ออาหารได้ เขาไม่ได้คิดถึงน้าของเขาหรืออะไรก็ตามที่เขาทำ 

เอ้อเป่าได้รับคำใบ้จากต้าเป่าและใบหน้าเล็กๆ ของเขาก็ดูเศร้าสร้อย

"พอนึกถึงน้าแม้มีของเล่นอยู่ตรงหน้า แต่ก็เล่นไม่สนุกแล้ว"

ความจริงแล้วเขาเล่นได้ทั้งวันวันละห้าชั่วโมงต่อวันก็ไม่เบื่อ แต่เขาไม่อยากให้น้ารู้ ไม่งั้นเขาอาจจะร้องไห้ได้…

ซันเป่าและซือเป่าต่างเหยียดแขนออกโอบรอบคอของหลู่กุ้ยพร้อมกัน

“น้าเล็ก ถ้าท่านไม่มาข้านอนไม่หลับ”

“ตอนที่ข้าฝันถึงน้า ข้าร้องไห้ในความฝัน”

หลู่กุ้ยสะเทือนใจมากจนต้องเข้าไปกอด ซันเป่าและซือเป่าอย่างดุเดือด เขาหอมแก้มอย่างไร้ความปราณี "ในอนาคตน้าจะมาหาเจ้าบ่อยๆ"

หลู่เจียวมองไปที่หลู่กุ้ย แล้วยกยิ้มที่มุมปาก พูดไม่ออกอยู่นาน เด็กๆพวกนี้เริ่มปากหวานขึ้นทุกวัน แต่หลู่กุ้ยกลับหลงเชื่อจริงๆ

หลู่เจียวมองไปที่หลู่กุ้ย แล้วพูดว่า "เอาล่ะ วางเด็กๆลงก่อน"

หลังจากที่ หลู่กุ้ย วางซันเป่าและซือเป่าลงลง เขาก็อุ้มต้าเป่าและเอ้อเป่าขึ้นมาหอมแก้มอย่างคลั่งไคล้ครู่หนึ่งก่อนที่จะวางลง 

เขาหยิบถุงที่พื้นขึ้นมาแล้วพูดอย่างมีความสุข "มีของฝากจากท่านปู่ท่านลุงและท่านป้าให้พวกเจ้าด้วย…."