หลู่เจียวรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดาและหันไปรอบ ๆ โดยไม่รู้ตัวและต้องการกลับไปที่ห้องเพื่อพูดคุยกับเซี่ยหยุนจิน แต่เมื่อคิดขึ้นมาได้ว่าหานตงอยู่ในห้องด้วยตอนนี้ นางก็ถอยกลับ

เมื่อหานตงเป็นแขกที่บ้านคืนนี้ หลู่เจียวตัดสินใจทำอาหารจานพิเศษ อย่างไรก็ตามตอนนี้ที่บ้านก็มีสองหม้อแล้ว ดังนั้นนางจึงสามารถทำอาหารได้สะดวกมากกว่าเดิม

หลู่เจียวต้มน้ำเพื่อฆ่าไก่และต้มซุปไก่ นางฆ่าปลาตัวใหญ่อีกตัวแล้วหมักไว้เพื่อใช้ในภายหลัง นางหยิบหมูชิ้นหนึ่งขึ้นมาแล้วเตรียมทำหมูย่างหัวไชเท้า

นอกจากนี้ นางก็ลงไปแปลงผัก เก็บผักใบเขียวล้างแล้วนำมาหั่น ปรากฎว่าบวบ มะเขือเทศ และถั่วฝักยาวในสวนหลังบ้านจำเป็นต้องมีค้างไม้เลื้อย หลู่เจียวก็เลยรีบทำค้างให้กับบวบ มะเขือเทศ และถั่วฝักยาวอย่างรวดเร็ว

หลังจากนางทำเสร็จ มันก็สายเสียแล้ว และเด็กน้อยทั้งสี่ก็สอนเสร็จแล้ว และเด็กน้อยทั้งสี่ก็เดินมาจนสุดทางแล้วคุยกับหลู่เจียวอย่างตื่นเต้น

“แม่ครับ แม่บอกในตอนเช้าว่าจะพาเราไปปีนเขาทุกบ่าย” ในตอนเช้า หลู่เจียวเล่าเรื่องกิจวัตรประจำวันให้พวกเขาฟัง และลูกๆทั้งสี่คนก็ท่องจำ โดยเฉพาะเมื่อแม่บอกว่าจะพาไปขึ้นภูเขาทุกบ่ายเพื่อออกกำลังกาย เด็กๆทั้งสี่สนใจการปีนเขามาก ดังนั้นพวกเขาจึงรอช่วงเวลานี้

หลู่เจียวมองดูเด็กน้อยทั้งสี่และพบว่าพวกเขากระตือรือร้นที่จะตามนางขึ้นไปบนภูเขา ดังนั้นนางจึงมองขึ้นไปบนท้องฟ้า มันยังเร็วอยู่ นางสามารถพาเด็กน้อยทั้งสี่คนขึ้นไปบนภูเขาแล้วกลับมา เตรียมอาหารเย็น

“ตกลง งั้นเราไปปีนเขากัน แล้วเราจะเก็บหญ้าให้แพะแล้วกลับมา พรุ่งนี้เช้าแม่จะรีดนมแพะแล้วต้มให้พวกเจ้าดื่ม”

….

เด็กน้อยทั้งสี่ตื่นเต้นมากที่จะขึ้นไปบนภูเขาเป็นครั้งแรก พวกเขาเดินไปข้างหน้าด้วยความกระตือรือร้น แต่หลังจากเดินได้ครู่หนึ่ง เจ้าตัวเล็กทั้งสี่ก็หายใจไม่ออกและเดินต่อไปไม่ได้แล้ว รู้สึกว่าเหนื่อยมาก แต่โชคดีที่พวกเขายืนหยัดกัดฟันเดินต่อ ไม่ต้องการให้หลู่เจียวอุ้มหรืออะไรก็ตาม

เมื่อเห็นพวกเขาเป็นเช่นนี้ หลู่เจียวจึงให้พวกเขาหยุดและพักผ่อนเสียก่อน

“นั่งพักสักครู่ กินลูกพีชแล้วเก็บหญ้าให้แพะแล้วค่อยกลับไป”

ต้าเปาคิดว่าพวกมันดูไร้ประโยชน์จึงหันไปมองหลู่เจียวแล้วพูดอย่างหนักแน่นว่า “แม่ เรา ไปต่อได้”  เอ้อเป่าพยักหน้าหนักแน่น

ซันเป่าและซือเป่าไม่พูดอะไร โดยเฉพาะเสี่ยวซือเป่าที่หน้าแดงระเรื่อและไม่สามารถลุกขึ้นได้เมื่อนั่งบนพื้น เขามองดูหลู่เจียวและพูดอย่างอ่อนแรงว่า 

"ท่านแม่ ข้าทำไม่ได้ ขาของมันอ่อนแรง ไม่เชื่อฟัง"

หลู่เจียวพูดอย่างร่าเริง ยิ้มและเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าเล็กๆ ของเขา จากนั้นหันกลับมาพูดกับต้าเปา เอ้อเป่า

“การออกกำลังกายไม่ใช่สิ่งชั่วคราว แต่เป็นความพากเพียรระยะยาว พวกเจ้าอ่อนแอในตอนนี้ เดินไม่ได้ในครั้งเดียว ทำร้ายร่างกายได้ง่ายๆ เราค่อยเป็นค่อยไปก็ได้ ต่อเมื่อสุขภาพดีขึ้นลงภูเขาได้สบายๆ”

ต้าเปาและเอ้อเป่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและรู้สึกว่าสิ่งที่แม่พูดนั้นถูกต้องจึงตกลงกัน

“แม่ พวกเราจะเชื่อฟัง”

หลู่เจียวหยิบลูกพีชออกมาห้าลูกจากตะกร้า ล้างลูกพีชทั้งห้านี้แล้วใส่ลงในตะกร้า

“มา กินลูกพีชคนละลูก เสร็จแล้วเก็บหญ้าให้แพะ”

เด็กน้อยทั้งสี่หยิบลูกพีชแล้วนั่งบนหญ้าข้างๆ พวกเขากินลูกพีชอย่างมีความสุข

หลู่เจียวยังหยิบลูกพีชและกินมัน นางกำลังคุยกับเด็กๆทั้งสี่ขณะที่กินไปด้วย

“พวกเจ้ารู้ไหมว่าแพะชอบกินหญ้าชนิดใดมากสุด”

เด็กน้อยทั้งสี่ส่ายหัว พวกเขาไม่รู้จักแพะ แต่ตอนนี้พวกเขารู้จักแล้ว แต่ยังไม่รู้จักว่ามันชอบกินหญ้าอะไร

หลู่เจียวอธิบายให้พวกเขาฟังว่า "แกะชอบกินหญ้าอาหารสัตว์จำพวกถั่ว เช่น หญ้าชนิตเหลือง หรือหญ้าที่เป็นเถาที่ไม่มีหนามหรือขนบนหญ้า และชอบกินหญ้าอ่อนยอดอ่อนอะไรก็ได้"

หลู่เจียวกล่าว หลังจากดูไปซักพักก็พบว่าหญ้าชนิตเหลือง อันที่จริง หญ้าชนิตเหลืองก็คือหญ้าชนิตป่า

“นี่หญ้าอัลฟัลฟาสีเหลือง เมื่อพวกเจ้าเห็นสิ่งนี้ พวกเจ้าสามารถหยิบมันขึ้นมาให้แพะกิน แพะชอบกินครึ่งบน แต่มันไม่ชอบเมื่อมันแก่เกินไป”

ในบรรดาสี่ตัวนั้นต้าเป่าและเอ้อเป่าเป็นผู้นำ เมื่อเขาลุกขึ้นและมองไปรอบๆ เด็กสองคนก็พบบางอย่างและดึงหญ้าออกมาอย่างรวดเร็ว

ซันเป่าและซือเป่าก็ถูกกระตุ้นโดยพวกเขา และพวกเขาก็ลุกขึ้นและมีส่วนร่วม ในไม่ช้า แม่และลูกชายก็เก็บหญ้าชนิตหนึ่งพวงใหญ่

“เอาล่ะ ค่ำแล้ว แม่ต้องกลับไปเตรียมอาหารเย็น วันนี้มีแขกมาที่บ้าน พรุ่งนี้พวกเราค่อยมาขึ้นเขาใหม่กัน”

ทันทีที่หลู่เจียวพูด เด็กทั้งสี่ก็โห่ร้องส่งเสียงเชียร์แล้วหลงลืมความเหนื่อยล้าไป คิดบวกที่สุดก็แล้ววิ่งไปที่ด้านข้างของ หลู่เจียว เขาหัวเราะ "ตกลง กลับก่อนพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่"

แม่และลูกชายกลับบ้านพร้อมกับหญ้าชนิตเหลืองที่พวกเขาเก็บมา และลูกๆ ทั้งสี่ก็เอาหญ้าชนิตเหลืองไปเลี้ยงแพะทันทีที่กลับถึงบ้าน อยากดูว่ามันจะชอบไหม ถ้าแพะชอบกินจริงๆ ก็จะเก็บมาเพิ่ม กลับกลายเป็นว่าแพะชอบกินมันมาก

เด็กน้อยทั้งสี่ลืมเหนื่อยและพูดคุยกันในทันที

เมื่ออายุเท่าพวกเขา พวกเขาก็สนใจในทุกเรื่อง หลู่เจียวนำพวกเขาเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ราวกับเปิดประตูสู่โลกใหม่ให้กับพวกเขา ตอนนี้ พวกเขาดูมีชีวิตชีวา ร่าเริง และมั่นใจ

หลังจากศึกษาและสังเกตแพะมาระยะหนึ่งแล้ว ทั้งสี่ก็ไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออกเพื่อพูดคุยเรื่องนี้กับเซี่ยหยุนจิน

ในห้อง หานตงก็มองดูเด็กน้อยที่น่ารักทั้งสี่คนด้วยความประหลาดใจ เด็กทั้งสี่คนนี้ยังเป็นเด็กตัวน้อยที่น่าสงสาร นี่ใช่เด็กทั้งสี่คนเมื่อก่อนนี้หรือเปล่า? หน้าตาเปลี่ยนไปมากจริงๆ

เด็กน้อยทั้งสี่ไม่รู้ว่า หานตงกำลังคิดอะไรอยู่ และพูดกับเซี่ยหยุนจินอย่างตื่นเต้น

“พ่อ แม่สอนเราว่าแพะชอบกินอะไร นางบอกว่าแพะชอบกิน กิน?”

เอ้อเป่าติดขัดและต้าเป่าเตือนเขาทันเวลา

"หญ้าชนิตเหลือง"

เอ้อเป่าพยักหน้าซ้ำๆ  “ใช่ แม่บอกว่าแพะชอบกินหญ้าที่ไม่มีหนามและหญ้าอ่อน”

ซันเป่าและเสี่ยวซือเป่าไม่สนใจเรื่องนี้ เด็กน้อยสองคนมองไปที่เซี่ยหยุนจิน แล้วพูดว่า "แม่บอกว่าพรุ่งนี้ให้ดื่มนมแพะและพรุ่งนี้ก็ไปขึ้นเขาอีกด้วย" 

หานตงมองดูเด็กน้อยสี่คน แล้วเขาก็มองไปที่เซี่ยหยุนจิน และกล่าวว่า 

"ตอนนี้เด็กน้อยทั้งสี่มีชีวิตชีวามาก"

เซี่ยหยุนจิน พยักหน้าด้วยรอยยิ้มและการแสดงออกของเขาก็อ่อนโยน

“หลู่เจียวสอนเด็กได้ดีมาก”

หานตงมองเซี่ยหยุนจิน ในขณะที่กล่าวใบหน้าและดวงตาที่อ่อนโยนเมื่อพูดถึงหลู่เจียว และยืนยันอีกครั้งว่าในช่วงเวลานี้ หยุนจินและหลู่เจียวเข้ากันได้ดีมาก

….

ในตอนเย็น หลู่เจียวทำอาหารเต็มโต๊ะ นอกเหนือจากซุปไก่ หัวไชเท้าหมูย่าง นักเก็ตปลาตุ๋น และปลาเบ็ดเตล็ดจานใหญ่

เซี่ยเสี่ยวเป่า นำปลานานาชนิดมาให้ มีปลาคาร์ปขนาดเท่าแขน มีกุ้งแม่น้ำและปูนา แม้ว่ามันจะไม่ใหญ่มากนัก แต่ก็มีจำนวนมากพอจะทำอาหาร

หลู่เจียวเคี่ยวในหม้อใบเดียวและปรุงปลาเคี่ยวจานใหญ่ ยังทำไข่กวนกับกุ้ยช่ายและผัดผักกับเห็ด และหยิบน้ำส้มสายชูกับแตงกวามาจานหนึ่ง

แม้ว่าหานตงจะมาจากเขตการปกครอง และมักจะไปทานอาหารทั้งในและนอกร้านอาหาร ทั้งในเหลาและในภัตตาคาร เขายังประหลาดใจเมื่อเห็นอาหารพวกนี้

“ฝีมือของพี่สะใภ้นั้นดีมาก แปลกใหม่และรสชาติดีทั้งหมด”

หลู่เจียวพยักหน้าและยอมรับคำพูดชื่นชมที่จริงใจของเขา

เนื่องจากมีเพียงหานตงเป็นแขกที่บ้าน หลู่เจียวจึงย้ายโต๊ะอาหารออกไปที่ห้องและทานอาหารกับ เซี่ยหยุนจิน

สำหรับหมอสือ ที่มาพร้อมกับหานตงก่อนหน้านี้ เขาได้นำรถม้าของตระกูล หาน วิ่งไปยังเมืองฉีหลี เพื่อค้นหาหมอฉีผู้เก่งกาจไปแล้ว

เมื่อหลู่เจียวรู้เรื่องนี้ เขาก็จากไปแล้ว แต่หลู่เจียวก็กำชับฉีเหล่ยเอาไว้แล้ว ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร นางเชื่อว่าฉีเหล่ยจะจัดการกับเรื่องนี้ได้ดี

"มาเถอะ กินปลามากหน่อย ถ้ากินปลาขึ้นก็จะฉลาดขึ้น…"

…………………………………

///หญ้าชนิตคือประเภทของหญ้า