เมื่อเห็นว่ามันดึกแล้วเซี่ยหยุนจินจึงเร่งเร้า"เอาล่ะรีบนอนได้แล้ว"

เด็กน้อยทั้งสามหยุดพูดและหลับตาลงอย่างรวดเร็ว

เซี่ยหยุนจินตั้งใจฟังการเคลื่อนไหวของห้องฝั่งตะวันตกก็ไม่มีเสียงใดๆดูเหมือนว่าคนจะหลับไปแล้ว

เซี่ยหยุนจินมองดูเด็กน้อยสามคนที่อยู่ข้างๆเขาเนื้อตัวเริ่มสะอาดใบหน้าเล็กๆไม่เหลืองและเด็กๆก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมากดูเหมือนว่าเด็กๆยังต้องได้รับความรักจากแม่…

….

วันรุ่งขึ้นหลู่เจียวตื่นแต่เช้าเพื่อปรุงโจ๊กและผัดผักใบเขียวกับเห็ด

หลังจากอาหารเช้าพร้อมแล้วใส่ลงไปก่อนแล้วทำอาหารกลางวันทำซี่โครงหมูตุ๋นก่อนจากนั้นจึงทอดมะเขือยาวจากนั้นหุงข้าวรอจนข้าวสุกใส่ซี่โครงหมูตุ๋นและมะเขือยาวไว้ด้านบนข้าวและอุ่นขึ้น

ดูเหมือนว่านางยังจะต้องได้หม้อดีๆอีก2หม้อตอนนี้นางใช้ได้แค่หม้อเดียวซึ่งกำลังจะแตกดังนั้นนางจึงต้องหาวิธีเพื่อให้ได้หม้อดีๆสองหม้อ

ขณะที่หลู่เจียวคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้นางเตรียมยาสำหรับเซี่ยหยุนจินนอกบ้านเสียงของเด็กน้อยทั้งสี่ก็ดังเข้ามา

แฝดสามถามถึงนิทานที่หลู่เจียวเล่าให้เสี่ยวซือเป่าฟังเมื่อคืนมันคือเรื่องอะไร

เสี่ยวซือเป่าก็เล่าเรื่องที่นางเล่าเมื่อคืนนี้กับแฝดสามอย่างฉะฉาน

จากนั้นเด็กๆทั้งสี่ก็อยู่ในลานบ้านและพูดคุยเกี่ยวกับนิทานเรื่องนั้น

เสี่ยวเฮยและฮัวฮัวอยู่ที่เท้าของเด็กๆและร้องเอ๋งๆบ้างเป็นครั้งคราว

เป็นบรรยากาศที่ดูมีชีวิตชีวาในลานบ้าน

หลู่เจียวอดหัวเราะไม่ได้และเด็กน้อยทั้งสี่นอกบ้านก็วิ่งเข้ามาและรวมตัวกันรอบๆนางเพื่อถามคำถาม

“แม่ครับทำไมลิงกับกวางถึงพูดได้”

หลู่เจียวมองไปที่คานหลังคาอย่างไม่พูดอะไรและทั้งสี่ก็คิดเหมือนกันทุกประการ

เอ้อเป่ายังบีบไปที่ด้านข้างของหลู่เจียวและอธิบายกับนางอย่างใกล้ชิดว่า“แม่พวกมันกลายเป็นสัตว์ประหลาดเหรอ?”

หลู่เจียวอยากจะกลอกตามากแล้วคิดว่านางเป็นแม่และต้องมีสง่าราศีดังนั้นนางจึงกลั้นใจไว้นางหันกลับมาและอธิบายให้เด็กน้อยสี่คนที่อยู่ข้างๆนางฟัง

"เรื่องนี้เป็นนิทานไม่ได้หมายความว่าลิงน้อยกับกวางจะพูดได้จริงๆเรื่องนี้เป็นคนแต่งเรื่องขึ้นมาและคนแต่งเรื่องขึ้นมาก็เพราะว่าเขาพยายามเปรียบเทียบความจริงบางอย่างเช่นเรื่องที่ข้าเล่าคือทุกคนมีจุดแข็งและจุดอ่อนไม่เหมือนกันดังนั้นเพียงเพราะเจ้ามีทักษะบางอย่างเจ้าไม่สามารถคิดว่าเจ้าดีที่สุดหรือเก่งที่สุดคนอื่นเขาก็มีข้อดีของเขาและเก่งในเรื่องที่เขาเก่งแม้ว่าเขาจะเก่งในเรื่องที่เราเก่งไม่เท่าเราก็ตาม"

หลังจากฟังเด็กน้อยทั้งสี่คนในที่สุดพวกเขาก็พ่นลมหายใจยาวออกมาและเอ้อเป่าก็พูดอย่างไม่พอใจ 

"เป็นอย่างนี้นี่เองแล้วทำไมไม่เขียนเกี่ยวกับผู้คนทำไมต้องเขียนเกี่ยวกับลิงและกวางตัวน้อย"

หลังจากที่เขาพูดจบเขาก็มองไปที่เสี่ยวเฮยและฮัวฮัวที่เท้าของเขาและเริ่มสนใจในทันที“บอกข้าทีเซียวเฮยและฮัวฮัวพูดได้ไหม?”

หลู่เจียวไม่ต้องการสนใจพวกเขาอีกต่อไปนางเทยาทอดออกมาแล้วแบ่งเป็นสองชามชามหนึ่งเก็บในที่เย็นและอีกชามวางลงในช่องว่างเมื่อสี่แฝดไม่สนใจ

“เอาล่ะไปล้างหน้าล้างมือแล้วไปกินข้าว”

หลู่เจียวเคยสอนเด็กสี่คนให้ล้างหน้าและมือมาก่อนดังนั้นเด็กทั้งสี่จึงสามารถล้างหน้าและล้างมือได้ด้วยตัวเอง

หลู่เจียวนำอาหารเช้ามาที่ห้องนอนทางทิศตะวันออกและปล่อยให้เด็กน้อยทั้งสี่กินเองขณะที่นางเลี้ยงเซี่ยหยุนจิน

“หลังอาหารเช้าข้าจะกลับไปบ้านพ่อแม่ส่วนอาหารกลางวันข้าจะใส่ในหม้อเมื่อข้าจากไปข้าจะไปทักทายย่าสองและขอให้นางมาเลี้ยงเจ้า”

เมื่อคำพูดของหลู่เจียวจบลงและนางก็นึกถึงครั้งสุดท้ายที่เด็กน้อยสี่คนถูกทุบตีและเซี่ยหยุนจินก็อาเจียนเป็นเลือด

นางหันกลับมาและเหลือบมองเซี่ยหยุนจินและพบว่าผู้ชายคนนี้ได้รับการปรับสภาพแล้วและตอนนี้ใบหน้าของเขาก็ไม่ซีดเหมือนเมื่อก่อนและเขาก็มีจิตใจที่ดีขึ้นแต่ถึงกระนั้นถ้ามีใครมาทุบตีเด็กน้อยทั้งสี่เขาไม่สามารถทำอะไรกับมันได้

หลู่เจียวกลายเป็นกังวลทันทีเซี่ยหยุนจินสังเกตเห็นว่าใบหน้าของนางไม่ดีเลิกคิ้วขึ้นแล้วถามว่า

"มีอะไรผิดปกติ?"

“ข้าจะไปบ้านแม่ถ้าลูกบาดเจ็บและอ่อนแอสี่คนแล้วไปพบคนชั่วที่บ้านอีกล่ะ”

สมบัติสี่น้อยลุกขึ้นทันที"ท่านแม่ไม่ต้องไปบ้านยาย"

เด็กน้อยอีกสามคนพยักหน้าเห็นด้วยมองดูหลู่เจียวข้างเตียงอย่างกระตือรือร้น

หลู่เจียวเพิกเฉยต่อเด็กน้อยทั้งสี่ที่โต๊ะขมวดคิ้วมองไปที่เซี่ยหยุนจินและกล่าวว่า"มิฉะนั้นข้าจะขอให้พี่รองมาอยู่เป็นเพื่อน"

แม้นางจะรู้ว่ามันไม่เหมาะสมถ้าเซี่ยเอ้อจูมาที่นี่ในตอนกลางวันนางเหยียนจะเป็นคนแรกที่เข้ามาสร้างปัญหา

หลู่เจียวคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า"ลืมมันไปข้าจะขอให้เสี่ยวเป่ามาอยู่กับเจ้าในภายหลังถ้ามีคนสร้างปัญหาให้เสี่ยวเป่าออกไปแล้วเรียกหาใครซักคน"

ครั้งที่แล้วหลู่เจียวแจกจ่ายเงินที่นางได้รับจากแม่ม่ายหลี่ให้กับ3ครอบครัวนี่เป็นสิ่งล่อใจที่ดีสำหรับชาวบ้านหากมีปัญหามากกว่านี้หลายคนจะยืนขึ้นเข้ามาช่วยปกป้องครอบครัวของพวกเขาอย่างที่นางคาดไว้

เซี่ยหยุนจินมองไปที่หลู่เจียวด้วยท่าทางกังวลแต่ไม่ได้หยุดนาง"ตกลง"

ซือเป่าฟังเฉพาะคำพูดของหลู่เจียวแต่รู้สึกผิดหวังมาก

เขาไม่อยากให้แม่ไปบ้านยายแล้วถ้านางไม่กลับมาล่ะ?

เด็กน้อยทั้งสี่เป็นห่วงมากขนาดข้าวต้มที่อร่อยๆก็ไม่รู้สึกอร่อยอีกต่อไป

หลู่เจียวให้อาหารเซี่ยหยุนจินจนเสร็จหลังอาหารเช้าก็หยิบชามและตะเกียบออกมาและเทอาหารสำหรับรับประทานเอง

ก่อนที่ลูกตัวเล็กทั้งสี่จะกินเสร็จหลู่เจียวก็เหลือบมองพวกเขาและพบว่าเด็กน้อยทั้งสี่อารมณ์ไม่ค่อยดีหลังจากครุ่นคิดเล็กน้อยนางเดาว่าเด็กน้อยทั้งสี่กังวลว่านางจะไปหาพ่อแม่ของนางที่บ้านและไม่กลับมา

หลู่เจียวมีความสุขมากไม่นานนักและเด็กน้อยทั้งสี่ก็ทนไม่ได้หากนางไม่อยู่ไม่เลว

แต่เมื่อเห็นเด็กน้อยทั้งสี่ดูไม่มีความสุขนางก็อดไม่ได้ที่จะปลอบพวกเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“ทำไมพวกเจ้าถึงไม่ร่าเริงเลยล่ะพวกเจ้ากังวลว่าข้าจะไม่กลับมาอีกงั้นหรือ?”

เมื่อนางพูดจบเด็กน้อยสี่คนบนโต๊ะก็เงยหน้าขึ้นมองนางหลู่เจียววางชามลงลูบศีรษะของพวกเขาแล้วพูดว่า

"ไม่ต้องห่วงข้าจะกลับมาตอนบ่ายโมง"

เสี่ยวซือเป่าเดินไปที่หลู่เจียวและจ้องที่หลู่เจียวด้วยดวงตาของดอกพีชที่มีน้ำคลอเบ้า

"แม่ถ้าแม่ไม่กลับมาข้าจะร้องไห้จนกว่าท่านจะกลับมา…"

สมบัติใหญ่สมบัติสองและสมบัติสามมองดูสมบัติสี่ตัวเล็กๆด้วยความตกใจจริงหรือ?

สมบัติสองและสมบัติสามครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งมองไปที่หลู่เจียวแล้วกล่าวว่า

"มาร้องไห้กับซือเป่ากันเถอะ"

ต้าเป่าเดินไปที่ด้านข้างของหลู่เจียวและยื่นมือออกมาหลู่เจียวมองเขาอย่างลึกลับ

ต้าเป่าพูดอย่างจริงจัง"เกี่ยวก้อยคนที่โกหกจะกลายเป็นลูกสุนัข"

หลู่เจียวมองไปที่ต้าเป่าพูดไม่ออกใครสอนเรื่องนี้?

แต่เมื่อมองดูท่าทางจริงจังของต้าเป่านางแสดงให้เห็นชัดเจนว่าถ้านางไม่เกี่ยวก้อยถือว่านางกำลังโกหกหรือนางไม่กลับมาดังนั้นนางจึงเอื้อมมือไปเกี่ยวตะขอกับเขาอย่างช่วยไม่ได้

สมบัติสองสมบัติสามและสมบัติสี่ต่างก็หันกลับมาและจ้องไปที่ต้าเป่า

"ต้าเปาสิ่งที่เจ้าพูดจริงหรือเท็จคนโกหกกลายเป็นลูกสุนัขจริงๆหรือ"

ต้าเป่าพูดอย่างเคร่งขรึม"จริงๆ"

ตอนนี้สมบัติสองสมบัติสามและสมบัติสี่ได้รับการปลอบประโลมใจแล้วและหันกลับมาอย่างมีความสุขและพูดกับหลู่เจียวว่า"ท่านแม่คราวหน้าจะพาเราไปด้วยได้ไหม"

พวกเขายังไม่เคยได้ไปบ้านยายเลย

คราวนี้หลู่เจียวตกลงอย่างเด็ดขาดกับพวกเขา"ตกลง"

ในที่สุดเด็กน้อยทั้งสี่ก็เลิกกังวลว่าหลู่เจียวจะไม่กลับมาเพราะถ้าแม่โกหกนางจะกลายเป็นลูกสุนัขดังนั้นนางจะกลับมาแน่นอน

หลู่เจียวรับประทานอาหารเช้าเสร็จล้างจานและให้ยาเซี่ยหยุนจินก่อนออกจากบ้านนางไปที่บ้านของท่านย่าสองที่อยู่ติดกันและขอให้เซี่ยเสี่ยวเป่าช่วยนางดูแลบ้านในวันนี้เผื่อว่าใครจะมาสร้างปัญหาที่บ้านของพวกเขา

เซี่ยเสี่ยวเป่าตกลงและหลู่เจียวมอบขนมสามชิ้นให้เขาเป็นของขวัญเพื่อขอบคุณเขา

เซี่ยเสี่ยวเป่าเดินไปที่ประตูถัดไปอย่างมีความสุขเพื่อช่วยดูแลเด็กๆ

หลู่เจียววางตะกร้าบนหลังของนางด้วยความมั่นใจและกลับไปที่บ้านพ่อแม่ของนาง

สมบัติทั้งสี่ที่เล่นได้กับเซี่ยเสี่ยวเป่าที่ลานบ้านทันใดนั้นก็รีบออกไปยืนอยู่หน้าประตูและร้องไห้โบกมือน้อยๆของพวกเขาในขณะที่ร้องไห้

"แม่…ท่านต้องกลับมานะ…"