Your Wishlist

เมียคนธรรมดา (เดินทางเข้าเมือง)

Author: หยูเสี่ยวถง

เกิดใหม่ เป็นแม่ของตัวร้าย ในช่วงวัยเด็กในนิยาย แถมสามียังเป็นอัมพาตเดินไม่ได้ แต่พวกเขากลับอยากฆ่านาง นางจะอยู่สอนเด็กๆให้เป็นคนดีไม่กลายเป็นตัวร้ายในอนาคต หรือจะจากไปดี แต่เด็กพวกนี้ก็น่ารักจริงๆ...

จำนวนตอน :

เดินทางเข้าเมือง

  • 13/05/2565

หลู่เจียวไม่รู้ว่าเซี่ยหยุนจินกำลังคิดอะไรอยู่หลังจากล้างจานอย่างเรียบร้อยนางก็เริ่มทำแมลงปอไม้ไผ่ให้กับหลานชายสองคนของครอบครัวเซี่ยฟู่กุ้ย

 

หลังจากที่แมลงปอไม้ไผ่ทำเสร็จพร้อมออกเดินทางหลินชุนหยานภรรยาของเซี่ยหู่ก็เข้ามาและขอให้นางไปเมืองด้วยกัน

 

หลู่เจียวหยิบแมลงปอไม้ไผ่และหยิบตะกร้าตรงมุมห้องครัวออกไปด้วยวันนี้นางไปเมืองเพื่อซื้อของมากมายดังนั้นนางจึงต้องนำตะกร้ามาด้วยสะพายแบกไว้บนหลังของนาง

 

ก่อนที่นางจะจากไปนางไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออกอีกครั้ง"เซี่ยหยุนจินข้าจะไปในเมืองเฝ้าเด็กน้อยทั้งสี่อย่าปล่อยให้พวกเขาวิ่งไปรอบๆ"

 

เนื่องจากก่อนหน้านี้แฝดสี่ไม่ได้กินอาหารที่ดีและขาดสารอาหารพวกเขาจึงถูกรังแกและถูกทุบตีเมื่อออกไปดังนั้นหลู่เจียวจึงบอกเซี่ยหยุนจินว่าไม่ให้พวกเขาวิ่งเล่นไปทั่ว

 

เซี่ยหยุนจินพยักหน้ารับหลู่เจียวจึงหันไปมองยังพวกเด็กๆและพูดด้วยรอยยิ้ม

 

“อยู่บ้านเฝ้าบ้านแทนข้าในครัวมีไก่ฟ้าและไข่ไก่ถ้าใครทำหน้าที่ได้ดีจะมีขนมเป็นรางวัลให้”

 

ทันทีที่หลู่เจียวพูดจบซือเป่าก็กระพริบตาดอกพีชของเขาและถามด้วยความประหลาดใจ"จริงๆเหรอ?"

 

หลู่เจียวเดินไปและลูบศีรษะของเด็กน้อย"จริงๆ"

 

หลังจากที่นางพูดจบนางวางตะกร้าไว้บนหลังแล้วจากไปและเซี่ยหยุนจินและสมบัติทั้งสี่ก็มองที่นางที่กำลังเดินจากไป

 

หลังจากนั้นไม่นานสมบัติทั้งสี่ก็ล้อมรอบเซี่ยหยุนจินและถามด้วยเสียงต่ำว่า"นางจะไม่กลับมาใช่ไหม"

 

เซี่ยหยุนจินมองดูกังวลใจของเด็กน้อยทั้งสี่และขมวดคิ้วและพึ่งฉุกคิดได้ว่าผู้หญิงจะไม่กลับมาหรือเปล่า?

 

พวกเขายังไม่คืนดีกันแล้วนางจะไม่กลับมาได้อย่างไร

 

ยิ่งไปกว่านั้นนางยังบอกเขาก่อนหน้านี้ว่าจะไปหาหมอรักษาขาให้เขาแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยเชื่อนักแต่ถ้านางหนีไปเขาก็จะไม่ละเว้นนาง

 

แสงสีเข้มส่องประกายในดวงตาของเซี่ยหยุนจินแต่เมื่อมองไปที่สมบัติทั้งสี่เขาก็เอ่ยออกไปว่า

 

"ไม่ใช่นางบอกว่านางจะนำขนมมาให้พวกเจ้าและนางจะกลับมาแน่นอนดังนั้นไม่ต้องกังวล"

 

“อีกอย่างนางยังให้พวกเจ้าดูไก่กับไข่ในครัวพวกเจ้าจำได้หรือไม่”

 

เซี่ยหยุนจินแค่อยากจะหาอะไรให้เด็กๆทำเพื่อที่พวกเขาจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องผู้หญิงคนนั้น

 

เด็กน้อยทั้งสี่พยักหน้าทันที“เราต้องเฝ้าไก่ฟ้าและไข่เอาไว้แล้วเดี่ยวนางจะกลับมาเอาขนมให้เรา”

 

หลังจากพูดจบเขาก็วิ่งออกไปดูว่ามีอะไรอยู่ในครัวไก่ฟ้าอยู่ตรงไหนและไข่ไก่อยู่ตรงไหน

 

หลู่เจียว,หลินชุนหยานและเซี่ยหู่เดินไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านด้วยกัน

 

ทันทีที่ทั้งสามมาถึงบ้านของเซี่ยฟู่กุ้ยหัวหน้าหมู่บ้านหลานชายสองคนของเซี่ยฟู่กุ้ยก็รีบวิ่งออกมา

 

“ท่านป้าสามนำแมลงปอไม้ไผ่มาด้วยไหม”

 

“ท่านป้าสามท่านนำมันมาด้วยหรือเปล่า”

 

เมื่อฟังเสียงร้องเรียกป้าสามของพวกเด็กๆใบหน้าของหลู่เจียวก็แข็งทื่ออีกครั้งนางแก่ขนาดนั้นและนางก็รีบหยิบแมลงปอไม้ไผ่ออกมาแล้วยื่นให้เด็กน้อยทั้งสอง

 

"เอาล่ะไปเล่นกันเถอะ"

 

ต้าโถวและเหมาเหมาตะโกนอย่างตื่นเต้นคว้าแมลงปอไม้ไผ่และวิ่งหนีไปหาที่เล่น

 

นางจางเดินออกจากสนามและพูดอย่างช่วยไม่ได้“พวกเขาเอาแต่พูดเรื่องนี้มาตั้งแต่ก่อนเที่ยงแล้วกินข้าวเสร็จก็ยังไม่ได้ไปเล่นไหนไกลนั่งมองทางรอให้เจ้ามา”

 

หลู่เจียวยิ้มและพูดว่า"เด็กๆก็เป็นแบบนี้"

 

ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันลูกชายคนโตของเซี่ยฟู่กุ้ยเซี่ยเถี่ยหนิวก็ได้นำเกวียนวัวออกไปและหลายคนก็ขึ้นไปบนเกวียนวัวคันนั้น

 

เซี่ยเซียวจวนลูกสาวคนเล็กของเซี่ยฟู่กุ้ยก็ถือตะกร้าไข่ไว้บนเกวียนวัวด้วยนางกำลังจะไปที่เมืองเพื่อขายไข่และซื้อเกลือระหว่างทาง

 

หลายคนบนเกวียนวัวกำลังคุยกันเซี่ยเถี่ยหนิวที่ขับรถเกวียนอยู่ข้างหน้าเขารู้สึกไม่ดีเล็กน้อยและเขาหันกลับมาและมองไปด้านหลังอย่างโกรธเคือง

 

“สองคนนั้นตกลงจะมาหรือไม่มานี่มันก็สายมากแล้ว”

 

ทันทีที่เขาพูดจบก็มีเสียงหอบวิ่งตามหลังเขาและในขณะเดียวกันก็มีคนตะโกนว่า"เดี๋ยวก่อนเดี๋ยวก่อน"

 

ทั้งสองวิ่งจับมือกันมาและจริงๆแล้วมันกฌคือเสิ่นซิ่วและเซี่ยหลาน

 

ทันทีที่ทั้งสองเข้ามาใกล้ๆพวกเขาก็เห็นหลู่เจียวและใบหน้าของพวกนางก็น่าเกลียดในทันที

 

เซี่ยเถี่ยหนิวพูดอย่างไม่พอใจ"มาเร็วๆนี้มันก็สายมากแล้ว"

 

เสิ่นซิ่วและเซี่ยหลานรีบปีนขึ้นไปบนเกวียนวัวแต่พวกนางนั่งห่างๆอยู่ไกลๆจากหลู่เจียวและพวกนางไม่ต้องการสนใจหลู่เจียว

 

หลู่เจียวกลอกตามองพวกนางโดยไม่สนใจพวกนางด้วยเช่นกัน

 

รถลากวัวเริ่มออกเดินทางจริงๆจังๆและเริ่มทำความเร็วมากขึ้นเซี่ยหลานมองไปที่หลู่เจียวโดยคิดไปถึงตอนที่หลู่เจียวตีนางนางยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธสิ่งที่ทำให้นางโกรธมากขึ้นคือหลู่เจียวตีนางแล้วกลับไม่ได้ส่งหมูป่าให้พวกเขา

 

เดิมทีนางกับแม่คิดว่านางจะส่งมันไปบ้างไม่ว่านางจะแย่แค่ไหนแต่นางก็ไม่ส่งไปคนอื่นได้กินเนื้อกันหมดแต่บ้านนางไม่ได้กินและวันนี้นางยังคงพูดไม่ดีเกี่ยวกับครอบครัวของพวกเขาในหมู่บ้านอีกต่างหาก

 

ยิ่งเซี่ยหลานคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่นางก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้นและนางก็จ้องไปที่หลู่เจียวแต่เมื่อได้ว่าหลู่เจียวแข็งแกร่งมากนางจึงไม่กล้าพูดอะไรซักพัก

 

ในทางตรงกันข้ามเสิ่นซิ่วที่อยู่ข้างๆนางเมื่อเห็นหลู่เจียวดวงตาของนางมีหมอกควันนางต้องหาทางขับไล่ผู้หญิงคนนี้ออกจากหมู่บ้านเซี่ยเจียโดยเร็วที่สุดและยังต้องหย่ากับเซี่ยหยุนจินอีกด้วย

 

เสิ่นซิ่วแอบคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และแอบวางแผนการณ์ลับๆในใจ

 

หลู่เจียวไม่ต้องการให้ความสนใจกับคนสองคนนี้เลยเพราะทะเลาะกันก็คงมีแต่เรื่องเดิมๆซึ่งนางขี้เกียจจะพูดซ้ำไปมาหลายรอบกระทั่งวันนี้นางเหยียนและหลัวกุ้ยฮวาต่างก็พากันร้องด่านางนางก็ไม่คิดจะสนใจเพราะคิดว่าเสียเวลาและไม่ได้ทำอะไรให้ดีขึ้นในตอนนี้นางกำลังคิดว่าจะซื้ออะไรดีในเมืองเมื่อเข้าไปแล้ว…

 

รถลากวัวแล่นไปตลอดทางไปยังเมืองโดยมีชาวบ้านสองคนรอขึ้นรถระหว่างทาง

 

หมู่บ้านเซี่ยเจียอยู่ใกล้กับเมืองฉีหลี่มากแต่ก็ต้องใช้เวลามากกว่าครึ่งชั่วโมงกว่าจะมาถึง

 

หลังจากที่เซี่ยเถี่ยหนิวจอดรถเกวียนวัวแล้วเขาก็บอกกับทุกคนว่า"อย่าชักช้าข้าจะรอที่นี่"

 

ไม่กี่คนตอบตกลงและลงจากรถเป็นสัญญาณว่ารีบทำธุระแล้วรีบกลับมาแต่ก็ไม่ได้บอกว่าให้ใช้เวลากันนานแค่ไหนเอาเป็นว่าทุกคนต้องรีบทำธุระของตัวเองให้เสร็จแล้วก็รีบกลับมาที่เกวียนนั่นเอง

 

หลู่เจียวถือตะกร้าและวางแผนที่จะไปที่เป่าเหอถังเพื่อขายเห็ดหลินจือก่อนเป็นอันดับแรกและยังต้องซื้อยาสำหรับเซี่ยหยุนจินอีกด้วย

 

เซี่ยหลานและเสิ่นซิ่วมาจากด้านหลังและจ้องมองที่หลู่เจียวพวกนางไม่ลืมที่จะบ่นเมื่อพวกนางเดินออกไปในระยะไกล

 

“ทันทีที่ผู้หญิงอ้วนคนนี้ขายหมูเสร็จนางรีบวิ่งเข้ามาในเมืองเพื่อใช้จ่ายเงินข้ารู้สึกเสียใจแทนพี่สามที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่ไม่มีใครดูแล…”

กลับหน้าหลัก ตอนก่อนหน้า ตอนถัดไป