ซูหน่วนหยางไม่ต้องการกลับไปที่ห้องนอน เธอจึงขดตัวอยู่บนโซฟาตัวเล็กในห้องนั่งเล่น เธอไม่รู้ว่าคืนนี้หนักหนาเกินไปสำหรับเธอหรือเปล่า เธอรู้สึกเวียนหัว ลำคอแห้งผาก คล้ายครึ่งหลับครึ่งตื่น เห็นร่างสูงที่คุ้นเคยยืนอยู่ตรงหน้า
ลู่เหลียงชวน…
ลู่เหลียงชวนคิดว่าเขาอาจจะบ้าไปแล้วเมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้กลับไปที่ห้องเป็นเวลานาน เขาจึงลุกออกจากเตียงไปตามหาเธอทันที
ไม่นึกเลยว่าจะเห็นเธอผล็อยหลับอยู่บนโซฟา
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอเพิ่งตื่นหรือเปล่า ดวงหน้าแดงก่ำ และแม้แต่ดวงตาสดใสคู่หนึ่งก็ยังเต็มไปด้วยหยาดน้ำที่งดงามอย่างสุดจะพรรณนา ดวงตาคู่นั้นเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยและจ้องมาที่ตัวเขา
ผู้หญิงคนนี้ ซูหน่วนหยาง ไม่ได้มีรูปร่างหน้าตาธรรมดาๆ ลักษณะเด่นเพียงอย่างเดียวคือตากลมโตของเธอ ตาโตสีดำชัดเจนราวกับดวงตาของเด็ก และสะท้อนถึงร่างของลู่เหลียงชวนได้อย่างชัดเจน
“ลู่เหลียงชวน…” ซูหน่วนหยางพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เธอวิงเวียนศีรษะ คิดว่ายังคงฝันอยู่ เธอเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้า ทันใดนั้นก็ยกมุมริมฝีปากเหยียดเป็นรอยยิ้มเบา ๆ และดวงตาคู่สวยก็คลอน้ำตา เธอเรียกชื่อลู่เหลียงชวนอย่างนุ่มนวลอีกครั้ง
ลู่เหลียงชวนรู้สึกเพียงว่าหัวใจของเขาคล้ายถูกบีบ และเริ่มชาขึ้นเรื่อยๆ
เกินไปแล้ว…
ลู่เหลียงชวนกลืนน้ำลาย มองออกไปอย่างลำบากใจ และถามด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว “คุณมาทำอะไรที่นี่?”
ที่นี่? บ้านนี้?
ซูหน่วนหยางเอียงศีรษะและยิ้มอย่างอ่อนโยน ท่าทางของเธอเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาและความสดชื่นที่ไม่เหมือนใครคล้ายเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ
"รอคุณอยู่..."
หัวใจที่ของลู่เหลียงชวนถูกบีบกระชับอีกครั้ง และความร้อนก็ไหลออกจากหัวใจของเขาทันที ทำให้ร่างกายของเขารู้สึกร้อนเล็กน้อย
นิ้วมือที่ห้อยอยู่ข้างๆ เขาขยับเล็กน้อย และครู่หนึ่ง เขาต้องการยกมือขึ้นเพื่อสัมผัสใบหน้าแดงก่ำที่งดงามของหญิงสาว
“แต่คุณก็ไม่เคยกลับบ้าน...” ซูหน่วนหยางค่อยๆ ก้มหน้าลงและเสียงของเธอก็เงียบลง
เธองุนงงและสับสน คิดว่าตัวเองกำลังฝันอยู่ อย่างไรก็ตาม เธอรวบรวมกล้า ยกมือขึ้น กอดเอวบางของลู่เหลียงชวนซึ่งอยู่ห่างออกไปหนึ่งก้าว คางของเธอวางอยู่บนกล้ามเนื้อหน้าท้องแข็งแรงของลู่เหลียงชวน และพูดอย่างอารมณ์ดีว่า “ลู่เหลียงชวน คุณจะกลับบ้านหรือเปล่า? ตอนนี้ฉันทำอาหารเก่งแล้วนะ และฉันสามารถทำอาหารจานโปรดของคุณได้ทั้งหมดแล้ว...”
ขณะที่เธอพูด ก็เม้มริมฝีปากสีแดงอย่างเจ็บปวด น้ำในดวงตาเต็มรื้นและไหลออกมา ย้อมแพขนตาหนาจนเปียก
“แต่คุณก็ไม่เคยมา...”
ยิ่งเธอพูดมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งอึดอัดมากขึ้นเท่านั้น ถึงกับเบะปากและเริ่มร้องไห้
ลู่เหลียงชวนหลับตาลงก่อนมองดูท่าทางที่น่าสมเพชระคนน่ารักของเธอ และความรู้สึกคล้ายแมวข่วนในหัวใจของเขาก็พุ่งเข้าสู่จุดไคลแม็กซ์ในทันที
เขาเอื้อมมือออกไป จับเอวของผู้หญิงคนนั้น อุ้มเธอขึ้น พลิกตัวและกดเธอลงบนโซฟาอย่างแรง
นิ้วเรียวยาวของเขาบีบคางมนของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “ซูหน่วนหยาง คุณคิดจะยั่วยวนผมงั้นเหรอ?”
ท่าทางที่มีชีวิตชีวาและกลิ่นกายที่หอมกรุ่น รูปลักษณ์ที่ละเอียดอ่อนและอ่อนโยนเช่นนี้ แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากรูปลักษณ์ที่อดทนอดกลั้นและบูดบึ้งตามปกติของเธอ
อย่างกับคนละคนกัน
หากนี่ไม่ใช่การยั่วยวน แล้วมันคืออะไร?
ซูหน่วนหยางรู้สึกเวียนศีรษะเล็กน้อย และเธอนึกถึงคำว่า ‘ยั่วยวน’ ในคำพูดของลู่เหลียงชวน ทันใดนั้นก็คลี่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วตอบกลับ "ใช่ ฉัน...ยั่วคุณ!"
เธอยังไม่ทันได้พูจบ ลู่เหลียงชวนก็ปิดปากของเธอด้วยปากของเขา
การจูบอย่างกะทันหันเต็มไปด้วยความดุดันและการครอบงำของผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งทำให้ความคิดที่ค่อนข้างวุ่นวายของซูหน่วนหยางว่างเปล่าในทันที
