Your Wishlist

ป้อมปราการหัวใจ (บทที่ 4 ซูหน่วนหยาง นี่คุณยั่วผมเหรอ?)

Author: จิ่นอันอัน

เมื่อสามปีก่อน เธอใช้ชีวิตของน้องสาวของเขาเป็นเงื่อนไขให้เขาแต่งงานกับเธอ สองปีหลังจากการแต่งงาน เธอได้รับการปฏิบัติด้วยความเฉยเมยและเยาะเย้ยถากถางมาโดยตลอด และไม่ว่าเธอจะรักเขามากแค่ไหน เธอก็เหมือนฝุ่นควันในสายตาของเขาอยู่ดี เมื่อความผิดหวังมาถึงจุดที่เกินจะรับไหว ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจจากไป แต่ทันใดนั้นผู้ชายคนนั้นก็ไล่ตามเธออย่างไม่ลดละความพยายาม “คุณคะ ฉันต้องขอโทษด้วย แต่ฉันไม่รู้จักคุณจริงๆค่ะ” “ไม่เป็นไร มา 'ลึกซึ้ง' กันอีกครั้ง แล้วเดี๋ยวเราก็จะได้รู้จักกันเอง”

จำนวนตอน : 65 + ตอนพิเศษ 2 ตอน

บทที่ 4 ซูหน่วนหยาง นี่คุณยั่วผมเหรอ?

  • 11/08/2565

ซูหน่วนหยางไม่ต้องการกลับไปที่ห้องนอน เธอจึงขดตัวอยู่บนโซฟาตัวเล็กในห้องนั่งเล่น เธอไม่รู้ว่าคืนนี้หนักหนาเกินไปสำหรับเธอหรือเปล่า เธอรู้สึกเวียนหัว ลำคอแห้งผาก คล้ายครึ่งหลับครึ่งตื่น เห็นร่างสูงที่คุ้นเคยยืนอยู่ตรงหน้า

 

ลู่เหลียงชวน…

 

ลู่เหลียงชวนคิดว่าเขาอาจจะบ้าไปแล้วเมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้กลับไปที่ห้องเป็นเวลานาน เขาจึงลุกออกจากเตียงไปตามหาเธอทันที

 

ไม่นึกเลยว่าจะเห็นเธอผล็อยหลับอยู่บนโซฟา

 

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอเพิ่งตื่นหรือเปล่า ดวงหน้าแดงก่ำ และแม้แต่ดวงตาสดใสคู่หนึ่งก็ยังเต็มไปด้วยหยาดน้ำที่งดงามอย่างสุดจะพรรณนา ดวงตาคู่นั้นเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยและจ้องมาที่ตัวเขา

 

ผู้หญิงคนนี้ ซูหน่วนหยาง ไม่ได้มีรูปร่างหน้าตาธรรมดาๆ ลักษณะเด่นเพียงอย่างเดียวคือตากลมโตของเธอ ตาโตสีดำชัดเจนราวกับดวงตาของเด็ก และสะท้อนถึงร่างของลู่เหลียงชวนได้อย่างชัดเจน

 

“ลู่เหลียงชวน…” ซูหน่วนหยางพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เธอวิงเวียนศีรษะ คิดว่ายังคงฝันอยู่ เธอเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้า ทันใดนั้นก็ยกมุมริมฝีปากเหยียดเป็นรอยยิ้มเบา ๆ และดวงตาคู่สวยก็คลอน้ำตา เธอเรียกชื่อลู่เหลียงชวนอย่างนุ่มนวลอีกครั้ง

 

ลู่เหลียงชวนรู้สึกเพียงว่าหัวใจของเขาคล้ายถูกบีบ และเริ่มชาขึ้นเรื่อยๆ

 

เกินไปแล้ว

 

ลู่เหลียงชวนกลืนน้ำลาย มองออกไปอย่างลำบากใจ และถามด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว “คุณมาทำอะไรที่นี่?”

ที่นี่? บ้านนี้?

 

ซูหน่วนหยางเอียงศีรษะและยิ้มอย่างอ่อนโยน ท่าทางของเธอเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาและความสดชื่นที่ไม่เหมือนใครคล้ายเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ

 

"รอคุณอยู่..."

 

หัวใจที่ของลู่เหลียงชวนถูกบีบกระชับอีกครั้ง และความร้อนก็ไหลออกจากหัวใจของเขาทันที ทำให้ร่างกายของเขารู้สึกร้อนเล็กน้อย

 

นิ้วมือที่ห้อยอยู่ข้างๆ เขาขยับเล็กน้อย และครู่หนึ่ง เขาต้องการยกมือขึ้นเพื่อสัมผัสใบหน้าแดงก่ำที่งดงามของหญิงสาว

 

“แต่คุณก็ไม่เคยกลับบ้าน...” ซูหน่วนหยางค่อยๆ ก้มหน้าลงและเสียงของเธอก็เงียบลง

 

เธองุนงงและสับสน คิดว่าตัวเองกำลังฝันอยู่ อย่างไรก็ตาม เธอรวบรวมกล้า ยกมือขึ้น กอดเอวบางของลู่เหลียงชวนซึ่งอยู่ห่างออกไปหนึ่งก้าว คางของเธอวางอยู่บนกล้ามเนื้อหน้าท้องแข็งแรงของลู่เหลียงชวน และพูดอย่างอารมณ์ดีว่า “ลู่เหลียงชวน คุณจะกลับบ้านหรือเปล่า? ตอนนี้ฉันทำอาหารเก่งแล้วนะ และฉันสามารถทำอาหารจานโปรดของคุณได้ทั้งหมดแล้ว...”

 

ขณะที่เธอพูด ก็เม้มริมฝีปากสีแดงอย่างเจ็บปวด น้ำในดวงตาเต็มรื้นและไหลออกมา ย้อมแพขนตาหนาจนเปียก

 

“แต่คุณก็ไม่เคยมา...”

 

ยิ่งเธอพูดมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งอึดอัดมากขึ้นเท่านั้น ถึงกับเบะปากและเริ่มร้องไห้

 

ลู่เหลียงชวนหลับตาลงก่อนมองดูท่าทางที่น่าสมเพชระคนน่ารักของเธอ และความรู้สึกคล้ายแมวข่วนในหัวใจของเขาก็พุ่งเข้าสู่จุดไคลแม็กซ์ในทันที

 

เขาเอื้อมมือออกไป จับเอวของผู้หญิงคนนั้น อุ้มเธอขึ้น พลิกตัวและกดเธอลงบนโซฟาอย่างแรง

 

นิ้วเรียวยาวของเขาบีบคางมนของเธอ  และพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “ซูหน่วนหยาง คุณคิดจะยั่วยวนผมงั้นเหรอ?”

 

ท่าทางที่มีชีวิตชีวาและกลิ่นกายที่หอมกรุ่น รูปลักษณ์ที่ละเอียดอ่อนและอ่อนโยนเช่นนี้ แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากรูปลักษณ์ที่อดทนอดกลั้นและบูดบึ้งตามปกติของเธอ

 

อย่างกับคนละคนกัน

 

หากนี่ไม่ใช่การยั่วยวน แล้วมันคืออะไร?

 

ซูหน่วนหยางรู้สึกเวียนศีรษะเล็กน้อย และเธอนึกถึงคำว่า ‘ยั่วยวน’ ในคำพูดของลู่เหลียงชวน ทันใดนั้นก็คลี่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วตอบกลับ "ใช่ ฉัน...ยั่วคุณ!"

 

เธอยังไม่ทันได้พูจบ ลู่เหลียงชวนก็ปิดปากของเธอด้วยปากของเขา

 

การจูบอย่างกะทันหันเต็มไปด้วยความดุดันและการครอบงำของผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งทำให้ความคิดที่ค่อนข้างวุ่นวายของซูหน่วนหยางว่างเปล่าในทันที

 

กลับหน้าหลัก ตอนก่อนหน้า ตอนถัดไป