ในใจกลางเมืองที่วุ่นวาย อรอนงค์หรืออร เด็กน้อยวัย12ขวบ เธออาศัยอยู่กับพ่อและแม่ที่เอาแต่ทะเลาะกันไม่เว้นวัน เพราะด้วยว่าแม่เธอนั้นแอบไปคบหากับชายอื่นจนพ่อจับได้ และตอนนี้คนทั้งคู่กำลังจะหย่าร้างกัน เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะห้ามคนทั้งคู่ได้ จึงทำได้แค่นิ่งเงียบเป็นธาตุอากาศนั่งฟังคนทั้งคู่ทะเลาะกัน

“เชิญทำตัวร่านให้สมใจแกเถอะอีเนียร” ชายร่างใหญ่ตวาดผู้เป็นเมียเเล้วหอบเอากระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ไปด้วย

“พ่อจ๋า…อย่าทิ้งหนูไป…พ่อ…ฮืออออๆๆ” ฉันร้องห้ามเสียงหลง

“เออออ มึงจะไปตายไหนก็ไปเลย แล้วอย่าเสนอหน้ามายุ่งกับกูอีก” แม่ตะโกนไล่พ่อ

“มึงก็เหมือนกันอีอร…หุบปากแล้วเลิกร้องไห้หามันได้แล้ว พ่อมึงน่ะมันมีเมียใหม่ไปแล้ว!!!”

“ฮึกกๆ ฮื้ออออออๆๆๆ” หยาดน้ำตาไร้เดียงสาของเด็กน้อยวัยประถมไหลอาบนองสองแก้มอย่างน่าสงสาร

ครอบครัวเธอไม่ได้มั่งมีอะไร ฐานะเกือบจะย่ำเเย่เสียด้วยซ้ำ แม่เธอทำงานเป็นสาวโรงงานเย็บร่ม ต้องออกไปทำงานตั้งแต่เช้าตรู่ เลิกงานก็ห้าโมงเย็นบางวันต้องทำโอก็อยู่ลากยาวจนสองทุ่ม กว่าจะกลับถึงบ้านได้ก็ปาไปห้าทุ่มเที่ยงคืน ก็เพราะว่าแม่เธอนั้นติดช่างผู้ชายในโรงงานเย็บร่มนั่นแหล่ะ ฉันต้องหุงหาอาหารกินเอง ถ้าไม่หัดทำฉันคงต้องอดตายอย่างแน่นอน

......................................................................................................................

“อีอรเอ้ย!!…หายหัวไปไหนวะ”

“จ๋าแม่” ฉันรีบวิ่งออกมาเปิดประตูให้ผู้เป็นแม่

“กูเคาะประตูเรียกมึงตั้งนานแล้วหูหนวกรึไงวะอีนี่” แม่สบถด่าฉันอย่างเอาตาย บางครั้งฉันก็ยังเเอบๆ คิดเหมือนกันว่าฉันใช่ลูกแท้ๆ ของแม่จริงหรือเปล่า แม่ไม่มีความรักความอบอุ่นให้ฉันเลยสักนิด ทุกอย่างในบ้านเป็นหน้าที่ของฉันที่ต้องทำ หลังเเม่กลับมาฉันต้องจัดแจงทำสารพัดอย่างราวกับเป็นคนใช้ของแม่

“เอ้าหลบไปสิ ยืนเกะกะขวางตีนกูจริงๆ”

“นี่ใครอ่ะจ๊ะแม่” ชายตัวสูงเดินตามแม่เข้ามาในตัวบ้านทำให้ฉันโพล่งถามแม่ออกไป

“ผัวกูไง อย่าสาระแนเกินเด็ก ไปนอนในมุ้งแกได้แล้วไป” แม่ไล่ฉันแล้วโอบเอวชายคนนั้นเข้าไปในห้องน้ำกันสองต่อสอง