ณ สวนสาธารณะนอกชานเมือง

ทิวไม้ไหวเอื่อยเบาๆตามสายลมของฤดูฝน

แอนเดินชมทิวทัดและบรรยากาศของแมกไม้หลากชนิดที่พากันออกดอกแต่งแต้มสีสันแซมบนพุ่มไม้อย่างอิ่มใจ  

หลังจากที่ทำงานหนักมาทั้งอาทิตย์ เธอก็ได้มีวันหยุดให้ได้พักผ่อนกับเขาบ้าง

เด็กน้อยพากันวิ่งเล่นบนพรมหญ้าสีเขียว ต่างสนุกสนานส่งเสียงหัวเราะร่า

เครื่องเล่นและเครื่องออกกำลังกายหลากหลายชนิดเรียงรายให้ได้เล่นเพื่อผ่อนคลาย

ไม่แปลกที่หลายครอบครัวต่างก็พากันมาปิกนิค ที่สถานที่แห่งนี้  รวมไปถึงตัวเธอเอง

แอนเดินชมสวนแมกไม้ไปสักพัก

ก็เลือกที่จะนั่งพักผ่อนตรงศาลาสีเขียวเรือนเล็กรูปทรงยุโรป

มันสวยมากเมื่อถูกจัดวางไว้ท่ามกลางต้นไม้พุ่มน้อยใหญ่ แล้วถูกปกคลุมด้วยต้นไม้สูงรายรอบ บรรยากาศช่างร่มรื่น 

เธอนอนเอกเขนกราบไปกับม้านั่งยาว พลางกดโทรศัพท์เล่น ตามจริงเธอชวนแฟนของเธอให้มาด้วยกันแต่เขาตอบกับเธอมาว่าลางานไม่ได้ เธอจึงต้องเดินทางมาที่นี่เพียงลำพัง

เเอนแอบเหงาอยู่ลึกๆที่เขาเเละเธอไม่เคยที่จะหยุดงานตรงกันเลย  เรื่องความสัมพันธ์ของทั่งคู่มันแทบจะจืดชืดเลยก็ว่าได้  ทั้งที่ตัวเธอเอง อายุก็ปาไป28ปีแล้ว

เเต่ทว่าเขาและเธอก็ยังไม่ได้แต่งงานกันให้เป็นเรื่องเป็นราวสักที  

คิดแล้วก็ลูบต้นแขนตัวเองเบาๆ บรรยากาศตอนนี้ลมเย็นโบกพัดมาปะทะที่เเขนเธอ เมฆฝนลอยครึ้มมาตามสายลมเอื่อย

"ส้วบสาบๆ "

เสียงปลายเท้าของใครสักคนกำลังเดินเข้ามายังศาลาเรือนเล็ก

เธอเอี้ยวหน้าไปมองเล็กน้อย ก็เห็นร่างของชายวัย40ต้นๆเห็นจะได้ กำลังเดินเข้ามานั่งภายในศาลาเล็กนี้ 

เขาวางแก้วน้ำแข็งลงบนโต๊ะ แล้วรินเหล้าตามลงไปจนเกือบจะล้น มือก็กระดกแก้วเหล้าเข้าปาก ราวกับไม่เห็นว่ามีใครบางคนกำลังนอนพักผ่อนอยู่เบื้องหน้าของเขา

เธอก็ไม่ได้อยากจะมามีปัญหาอะไรกับใคร จึงเลือกที่จะนอนอยู่เงียบๆ สายตาก็พลอยจดจ่ออยู่กับหน้าจอ เลื่อนโทรศัพท์เล่นไปเรื่อยๆ โดยไม่ได้รู้เลยว่ามีสายตาของเขากำลังแอบมองเธออยู่

หน้าอกหน้าใจของเธอมันปลิ้นทะลักออกมาตามคอเสื้อปาดไหล่ ร่องหน้าอกบดส่ายเบาๆเวลาที่เธอขยับตัวเเม้เพียงเล็กน้อย 

ชายคนนั้นรูดซิบกางเกงของตัวเองลงดังแคว่กเบาๆ ทำให้เธอนั้นชำเลืองสายตามองลอดใต้โต๊ะไปฝั่งตรงข้าม 

มือเขาช้อนลำเอ็นออกมาจากช่องซิบนั้น มันดำคล้ำ มีเม็ดตุ่มใหญ่อยู่ประปลายลำเอ็น

ภาพตรงหน้าทำให้เธอต้องแทบกลั้นหายใจ เพราะกลัวว่าเขาจะรู้ว่าเธอนั้นนอนอยู่ตรงนี้ เธอนอนนิ่งจ้องมองภาพตรงหน้า 

เขารูดมันขึ้นลงจากที่มันเหี่ยวย่นอยู่ มันก็เริ่มที่จะดีดพองตัวขึ้นมา

ลำเอ็นมันปูดตะปุ่มตะป่ำ ยิ่งมันพองตัวมันก็ยิ่งยาวขึ้นตามมือที่รวบกำ ลำท่อนมันใหญ่พอๆกับขวดสปายหัวหยักมันบานร่าเป็นดอกเห็ด เหมือนถูกใช้งานมาพอตัว

เธอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ตามการถอกรูดลำเอ็นเบื้องหน้า  พลางใจก็เคลิบเคลิ้มว่าตนได้สัมผัสท่อนเอ็นนั้น