อีกด้านของปลายสาย เจียงจื่อเฉิงยังคงอยู่ที่ห้องทำงานในบริษัท เขานั่งพิงเก้าอี้คล้ายคนหมดแรง เขายกมือขึ้นนวดขมับ เอกสารที่เกี่ยวกับความผิดของเหยียนหนานเซิงวางอยู่บนโต๊ะที่เขาเพิ่งได้มา ข้อมูลในนั้นชี้ชัดไปถึงเหยียนหนานเซิง ทั้งเรื่องเปลี่ยนยารักษาของสวี่ซินหราน ทั้งเรื่องบริษัทของครอบครัวเธอ ทั้งเรื่องกระทู้บ้าๆ นั่น เขาไม่เคยคิดว่าเลยว่าหญิงสาวที่น่ารักอ่อนหวานคนหนึ่งจะทำเรื่องแบบนี้ได้

เป็นเขาเองที่เข้าใจผิด เป็นเขาเองที่ทำผิดพลาดตั้งแต่ต้น เป็นเขาเองที่เป็นคนฆ่าสวี่ซินหรานทางอ้อม หากเขาเฉลียวใจในการตายของสวี่ซินหรานสักนิด ผู้หญิงอย่างสวี่ซินหรานไม่มีทางกระโดดตึกฆ่าตัวตายแน่นอน ผู้หญิงที่ทะนงในตนเองขนาดนั้น และหากเขาคิดจะสืบหาเอาความจริงตั้งแต่ต้นอย่างจริงจัง และหากเขาจะลดความอวดดีของตัวเองลงสักนิด เปิดตาให้มากขึ้นอีกหน่อย ทุกอย่างคงไม่จบแบบนี้ สวี่ซินหรานก็คงไม่ตาย เขากับเธอก็คงยังเป็นสามีภรรยากันอยู่

สองมือของชายหนุ่มกำเข้ากำออกจนซีดขาว นึกถึงน้ำเสียงผิดหวังของเด็กสาวเมื่อครู่ เขาก็เจ็บสะท้านไปทั้งใจ ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เด็กคนนั้นค่อยๆ เข้ามาอยู่ในใจของเขา เด็กคนนั้นที่ดึงดูดความสนใจเขาตั้งแต่แรกเจอที่ร้านอาหาร ยัยเด็กที่เหมือนเด็กขาดสารอาหารคนนั้น ทว่าแววตากลับเอาเรื่องไม่น้อย และอีกครั้งที่เขาเจอเธอที่สุสานของสวี่ซินหราน แวบหนึ่งเขาเห็นภาพของสวี่ซินหรานซ้อนทับร่างของยัยเด็กหัวดื้อ ตอนนั้นในใจเขาเต้นระรัว คาดหวังให้เป็นสวี่ซินหราน ซึ่งเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนั้น 

และอีกหลายครั้งต่อมาที่เขาเจอเธอ และทุกครั้งที่เจอ เธอทำให้เขานึกถึงสวี่ซินหราน ทว่าเขากลับหาความเชื่อมโยงระหว่างทั้งสองคนไม่ได้ เขาเคยคิดว่าจะเป็นไปได้ไหมที่วิญญาณของสวี่ซินหรานเข้าร่างของสวี่เฉียวหลี เพราะวันที่สวี่ซินหรานตกตึกก็เป็นวันเดียวกับที่สวี่เฉียวหลีอยู่ที่โรงพยาบาล อาการเป็นตายเท่ากัน

แต่เรื่องนี้มันน่าเหลือเชื่อเกินไป เขาไม่เคยเชื่อเรื่องวิญญาณหรือเรื่องเหนือธรรมชาติ แต่คนๆ เดียวกันจะคล้ายคลึงกันขนาดนี้ได้ยังไง ทั้งเรื่องของที่ชอบกิน ทั้งเรื่องอาการแพ้ต่างๆ มันบังเอิญเกินไปหรือเปล่า หนำซ้ำยัยเด็กดื้อของเขาก็เอาแต่พูดถึงสวี่ซินหรานว่าไม่ได้รับความยุติธรรมอย่างนั้นอย่างนี้ ทั้งยังบอกว่าเขาไม่เชื่อสวี่ซินหราน ทั้งกล่าวหาว่าเขาเป็นคนฆ่าสวี่ซินหราน หรือว่าตอนนี้วิญญาณในร่างของสวี่เฉียวหลีคือสวี่ซินหราน?

เจียงจื่อเฉิงตกตะลึงกับความคิดของตัวเอง เขาถึงกับเด้งตัวตั้งตรง จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปยังผนังกระจกกว้างที่มองเห็นทิวทิศน์ตึกรามบ้านช่องข้างนอก เขาจมอยู่กับความคิดตัวเอง ขณะที่กำลังครุ่นคิด ชายหนุ่มก็กำหมัดทุบไปที่ผนังกระจกไปด้วย

ไม่ว่ายัยเด็กดื้อของเขาจะใช่สวี่ซินหรานหรือไม่ ถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องให้เหยียนหนานเซิงได้รับบทเรียน และเขาก็รู้ใจตัวเองแล้วว่าเขารักสวี่เฉียวหลี เขาไม่อยากผิดพลาดซ้ำสอง เมื่อนึกถึงสิ่งที่เหยียนหนานเซิงทำกับสวี่ซินหราน ชายหนุ่มก็ใจเต้นรัว ความตึงเครียดก่อตัว หากเหยียนหนานเซิงลงมือกับสวี่เฉียวหลีอย่างที่ทำกับสวี่ซินหรานล่ะ?

เจียงจื่อเฉิงรีบยกโทรศัพท์ต่อสายหาผู้ช่วยเสี่ยวทันที “ส่งคนไปจับตาดูสวี่เฉียวหลี อย่าให้เธอรู้ตัวล่ะ อ้อ แล้วบริษัทของครอบครัวของเหยียนหนานเซิง จัดการได้เลย” น้ำเสียงเฉียบขาดของเจ้านายหนุ่มทำเอาผู้ช่วยตัวน้อยถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ “ครับ”

“อีกเรื่อง เฉดหัวกัวอันอันออกจากวงการบันเทิงไปซะ” ผู้ช่วยเสี่ยวสะดุ้งอีกรอบ เขาจะทำอะไรได้ล่ะนอกจากรับคำ เรื่องกัวอันอันนี้คงไม่พ้นคุณหนูสวี่แน่นอน

หลังจากที่วางสายจากผู้ช่วย เจียงจื่อเฉิงก็ต่อสายหาเหยียนหนานเซิง ไม่นานปลายสายก็กดรับ “พี่เจียง อารมณ์ไหนกันคะถึงโทรหาฉันได้ ฉันนึกว่าพี่จะไม่สนใจฉันแล้ว” เสียงจากปลายสายออดอ้อน

“ว่างหรือเปล่า? มาเจอกันหน่อย” เจียงจื่อเฉิงไม่อยากเสียเวลา

“ว่างสิคะ ที่ไหนดีค่ะ?”

“ที่คลับ XX แล้วกัน อีกสักครึ่งชั่วโมงเจอกัน”

“ได้ค่ะ ฉันจะรีบไปให้เร็วที่สุด”

หลังจากที่วางสายจากเหยียนหนานเซิง เจียงจื่อเฉิงก็คว้าเสื้อตัวนอกพาดไหล่แล้วเดินไปที่ลานจอดรถ เขาบอกให้คนขับรถกลับไปตั้งนานแล้ว เขาจึงต้องขับรถเอง

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเจียงจื่อเฉิงก็มาถึงสถานที่นัดหมาย เขาจองห้องส่วนตัวไว้แล้ว เขานั่งรอเหยียนหนานเซิงอยู่ราวๆ สิบนาที เจ้าหล่อนก็โผล่หน้าเข้ามา

หญิงสาวส่งรอยยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม “พี่เจียง ฉันมาแล้วค่ะ พี่รอฉันนานไหมคะ?” หญิงสาวเดินไปนั่งข้างชายหนุ่ม ทว่าเจียงจื่อเฉิงกระเถิบถอยไปนั่งข้างๆ เหยียนหนานเซิงชะงัก หน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย ทว่ายังคงรักษาท่าทางของตัวเองไว้ได้

“อะไรกันคะ นี่พี่รังเกียจฉันแล้วเหรอคะ? เจอนังเด็กสวี่เฉียวหลีเข้าหน่อยก็ลืมฉันแล้วเหรอคะ?” เหยียนหนานเซิงหัวเราะน้อยๆ พูดจาเย้าแหย่

“อย่าได้พูดถึงสวี่เฉียวหลี” เจียงจื่อเฉิงตวัดสายตาคมดุมองเหยียนหนานเซิง

เหยียนหนานเซิงอ้าปากค้าง อารมณ์โมโหจี๊ดพุ่งขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่ “ทำไมคะ? ทำไมฉันถึงพูดถึงมันไม่ได้? พี่ได้มันแล้วใช่ไหมถึงได้ปกป้องกันแบบนี้ แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้ เป็นข่าวกับมัน พี่ก็ไม่เคยออกมาแก้ข่าว ทีกับฉันกลับกลัวเป็นข่าว ใช่สิ มันเด็ก มันสาว มันสวยกว่าฉันใช่ไหม! พี่ถึงได้ออกหน้ารับแทนมันทุกเรื่อง!”

“เหยียนหนานเซิง! หยุดพูดไร้สาระ ก่อนที่ฉันจะควบคุมตัวเองไม่ได้” เจียงจื่อเฉิงพูดเสียงเข้ม

“อะไร นี่พี่เป็นอะไร? อยากจะพูดอะไรกับฉันกันแน่!” เหยียนหนานเซิงเริ่มกระวนกระวาย ตั้งแต่ที่กระทู้ถูกลบไป เธอก็เริ่มสังหรณ์ใจไม่ดี แล้วพอมาเจอท่าทางผิดปกติของเจียงจื่อเฉิงอีก เธอก็ชักใจคอไม่ดี

“สวี่ซินหราน เธอเป็นคนสับเปลี่ยนยาใช่ไหม?” เจียงจื่อเฉิงจ้องตาเธอไม่กระพริบ คล้ายกำลังจับคนโกหก

“พะ..พี่พูดบ้าอะไร? สับเปลี่ยนยาอะไร? ฉันไม่รู้เรื่อง!” เหยียนหนานเซิงหน้าเสีย น้ำเสียงของเธอสั่น

“เฮอะ ที่ผ่านเธอคงคิดว่าฉันโง่มากเลยสินะ ที่ฉันยอมอ่อนข้อให้เธอมาโดยตลอด เพราะเห็นแก่ที่เรารู้จักกันมานาน ถึงกับกล้าฆ่าภรรยาของฉัน!” เจียงจื่อเฉิงตะคอกเสียงดัง

เหยียนหนานเซิงที่ไม่เคยเห็นเจียงจื่อเฉิงโมมากขนาดนี้มาก่อนถึงกับสะดุ้งตกใจ เขาตะคอกเธอ เขาถึงขั้นตะคอกใส่เธอ! เพราะอีนังสารเลวสวี่ซินหรานเนี่ยนะ! อีนังร่านที่ถูกแม่เลี้ยงยกใส่พานถวายให้ผู้ชายของเธอ ผู้หญิงแบบนั้นมีค่าอะไร ก็แค่หน้าตาดีนิดหน่อย แสดงเก่งนิดหน่อย ถือดีอะไรมาได้รับความสนใจจากเจียงจื่อเฉิง เธอไม่สับมันเป็นหมื่นๆ ชิ้นแล้วโยนเนื้อมันให้หมากินก็ดีแค่ไหนแล้ว

“พี่ พี่พูดอะไรคะ ฉันไม่เข้าใจ ฉันจะฆ่าซินหรานได้ยังไง ซินหรานเป็นเพื่อนของฉันนะ” เหยียนหนานเซิงบีบน้ำตา พูดเสียงสั่น พยายามทำตัวเองให้ดูน่าสงสาร เธอมักทำแบบนี้เพื่อให้เจียงจื่อเฉิงสนใจ และเขาก็จะอ่อนลงทุกครั้ง แต่ว่าครั้งนี้กลับต่างออกไป นอกจากเขาจะไม่อ่อนลงแล้ว ใบหน้าของเขากลับเคร่งเครียดและมันดูน่ากลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ไม่เข้าใจงั้นเหรอ? เธอคงคิดว่าปกปิดความเลวของตัวเองไว้แนบเนียนแล้วสินะ คิดว่าคนอื่นไม่มีทางขุดคุ้ยความเลวของเธอขึ้นมาได้สินะ? แต่เหยียนหนานเซิง เธอคงลืมไปแล้วว่าฉันเป็นใคร การที่ฉันใจดีกับเธอมานานคงทำให้เธอลืมไปแล้ว” น้ำเสียงเย็นยะเยือกดุจน้ำแข็งขั้วโลกเหนือของเขาเฉือดเฉือน หากคำพูดของคนฆ่าคนตายได้ เหยียนหนานเซิงตอนนี้คงนอนจมกองเลือดไปแล้ว

“ฉัน...ฉันไม่รู้เรื่องจริงๆ นะคะ ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นนะคะ พี่เจียง พี่พูดจาแบบนี้กับฉันได้ยังไง?” น้ำตาของเหยียนหนานเซิงไหลพราก

“ฉันรักพี่ขนาดนี้ พี่ไม่รู้เลยเหรอ? ฉันรักพี่มาก่อนสวี่ซินหรานอีกนะ นังนั่นต่างหากที่เข้ามาขวางความรักของเรา ฉันรักพี่นะคะ” พูดจบ เธอก็โถมตัวเข้าไปกอดเขา แต่ว่าถูกเจียงจื่อเฉิงผลักกระเด็นออกไปอย่างแรง

“อย่าได้เข้ามาใกล้ฉันอีก! ผู้หญิงอย่างเธอฉันไม่อยากแตะต้องให้เป็นเสนียด!”

วินาทีนั้นเหยียนหนานเซิงอ้าปากค้างตะลึง ไม่นึกไม่ฝันว่าคนที่เทิดทูนบูชามาตั้งแต่เด็กจะปฏิบัติกับเธอแบบนี้ ผู้ชายคนเดียวที่เธอหลงใหล ผู้ชายคนเดียวที่เธออยากครอบครอง ผู้ชายคนเดียวที่เธอยกย่อง บอกว่าไม่อยากแตะตัวเธอเพราะกลัวจะติดเสนียด!

ฮะ ฮ่า ฮ่าๆ ๆ เธออยากหัวเราะออกดังๆ จริงๆ เธอลืมไปได้ยังไงกันนะ ผู้ชายคนนี้ก็ใจร้ายแบบนี้อยู่แล้ว ถึงเขาจะทำเป็นดีกับเธอ แต่ก็แค่นั้น เขาทำเพราะเห็นแก่ธุรกิจของสองครอบครัวต่างหาก เธอรู้ เธอรู้มาตลอดแหละ เพียงแต่แกล้งหลอกตัวเองไปวันๆ

จนวันหนึ่งวันที่เขาต้องแต่งงาน และผู้หญิงที่เขาแต่งด้วยไม่ใช่เธอ แต่กลับเป็นนังสวี่ซินหราน! มันดีกว่าเธอตรงไหน ก็แค่ลูกเลี้ยงของตระกูลจาง ถูกเลี้ยงเพื่อเอามาจับผู้ชาย! เธอเกลียด เธอเกลียดอีนังร่านสวี่ซินหราน มันสวยกว่าเธอ มันเก่งกว่าเธอ และยังคิดจะแย่งผู้ชายของเธอไปอีก เธอจึงแกล้งเข้าหามัน ทำให้มันตายใจ ให้มันหลงนึกว่าเธอคือเพื่อนแสนดีของมัน และคอยปั่นหัวเจียงจื่อเฉิงและกรอกหูสวี่ซินหรานทุกเมื่อเชื่อวัน ทำให้ความสัมพันธ์ของมันกับผู้ชายที่เธอรักต้องสั่นคลอน และในที่สุดเจียงจื่อเฉิงก็เกลียดมัน และใช่ เธอเป็นคนสับเปลี่ยนยามันเอง แต่มันตายยากตายเย็นเหลือเกิน เธอจึงต้องลงมืออีกครั้ง ผลักมันตกตึกตายยังไงล่ะ วินาทีที่ฆ่ามัน เธอรู้สึกถึงอะดรีนาลีนที่หลั่งไหลออกมาอย่างท่วมท้น มันเป็นความรู้สึกที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน ทั้งตื่นเต้น ตกใจ แต่ว่ามีความสุขเหลือเกิน เธอไม่รู้เลยว่าการฆ่าคนนั้นมีความสุขขนาดนี้

“ใช่ ฉันฆ่ามันเอง แล้วยังไงล่ะ? พี่จะทำอะไรฉันงั้นเหรอคะ? จะจับฉันส่งตำรวจงั้นเหรอ? ฮะ ฮ่าๆๆๆ” เจียงจื่อเฉิงอึ้งไปเล็กน้อย นึกไม่ถึงว่าเหยียนหนานเซิงจะสารภาพเร็วขนาดนี้ เขานึกว่าเธอคงจะเถียงหัวชนฝา ไม่ยอมรับง่ายๆ และเขาจะปาหลักฐานใส่หน้าเธอ

“ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมันตั้งแต่รู้ว่ามันต้องแต่งงานกับพี่แล้ว! ทำไมคะ คนอย่างฉันมันดีไม่พอให้พี่เหลียวมองเลยเหรอคะ ฉันรักพี่ขนาดนี้ พี่ไม่รู้เลยเหรอ อ้อไม่สิ คนอย่างเจียงจื่อเฉิงจะไม่รู้ได้ยังไง พี่รู้มาตลอดแต่แกล้งทำเป็นไม่รู้สินะ พี่อยากรู้ไหมว่าตอนมันจะถูกฉันฆ่า มันทำหน้ายังไง? สะใจชะมัด! สวี่ซินหรานคนดัง พอใกล้ตายก็เหมือนหมาตัวหนึ่ง ฮ่าๆๆๆ” เสียงหัวเราะอย่างสะใจของเหยียนหนานเซิงกลบเสียงเพลงในห้องจนหมด เจียงจื่อเฉิงกำหมัดแน่น เขาพยายามห้ามตัวเองไม่ให้พุ่งออกไปทำร้ายผู้หญิงตรงหน้า ต่อให้เขาจะเกลียดและขยะแขยงเธอมากแค่ไหน เขาก็ไม่อยากลงมือทำร้ายผู้หญิง เหยียนหนานเซิงจะต้องติดคุก และเขาจะทำให้เธอติดคุกไปตลอดชีวิต ไม่มีวันได้กลับออกมา

“ทำไมคะ มองหน้าฉันเหมือนอยากจะฉีกร่างฉันออกเป็นชิ้นๆ แบบนี้ทำไมคะ ทนไม่ได้ที่ฉันฆ่าอีนังร่านสวี่ซินหรานหรอคะ?” เหยียนหนานเซิงทำตาโตแอ๊บแบ๊ว มองเจียงจื่อเฉิงที่กำลังอดทนอดกลั้นไม่ให้เข้ามาทำร้ายเธออย่างสะใจ เจ็บสิ เจ็บมากกว่านี้ เจ็บให้เหมือนที่เธอเจ็บ

“อ๋อ อีกอย่างพี่คงลืมไปแล้ว ว่าเหตุผลที่ทำให้ฉันทำอะไรได้สะดวกในการฆ่าสวี่ซินหรานอย่างช้าๆ คือตัวพี่เอง!”

“เหยียนหนานเซิง หุบปากเดี๋ยวนี้นะ!” เจียงจื่อเฉิงคำราม

“เอ๋ ตกลงจะให้ฉันพูดหรือฉันหุบปากคะ? พี่นี่เอาใจยากจัง อ้อ นอกจากนังสวี่ซินหรานแล้วยังมีนังเด็กสวี่เฉียวหลีอีกคนสินะ ทำไมคะ?” เหยียนหนานเซิงมองตาชายหนุ่ม ทันใดนั้นเธอก็เห็นสิ่งเขาปกปิดไว้ ความเย็นเยียบเกาะกุมหัวใจของเธอทันที อ้อ อย่างนี้นี่เอง เขารักมันสินะ เขารักนังเด็กนั่น

“ฮ่า ๆ ๆ พี่รักนังเด็กนั่นสินะ พี่รักมันแล้วจริงๆ สินะ มิน่าล่ะ...ฉันยังนึกว่าพี่ยังลืมอีนังสวี่ซินหรานไม่ได้ แต่ใครจะไปนึกว่าพี่จะไปหลงรักนังเด็กคนนั้น! ได้ยังไง! ฉันทำพลาดตรงไหน ฉันมองอะไรพลาดไป ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมพี่ถึงได้ไปรักคนอื่นอีกแล้วล่ะ ทำไมไม่ใช่ฉันอีกแล้วล่ะ ได้ยังไงๆๆๆ” เหยียนหนานเซิงตอนนี้เหมือนคนสติหลุด เธอพึมพำพูดคนเดียวเหมือนคนบ้า เดี๋ยวพึมพำ เดี๋ยวร้องไห้

“สิ่งที่เธอทำกับสวี่ซินหรานก็เพียงพอให้เธอเข้าคุกแล้ว ยังไม่นับรวมกับสิ่งที่เธอส่งเด็กสาวไปขายตัวอีก แค่ข้อหาเดียวก็ทำให้เธอติดคุกตลอดชีวิตแล้ว และฉันจะ...” เจียงจื่อเฉิงยังพูดไม่จบ ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องเหมือนคนบ้าของเหยียนหนานเซิง

“กรี๊ดดดดดดด หยุดนะ! พี่จะจับฉันเข้าคุกงั้นเรอะ! นี่คือสิ่งที่พี่ตอบแทนความรักของฉันเรอะ! ฉันไม่ยอมๆๆๆ ฉันไม่ยอมให้พี่ไปรักคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน! ได้ยินไหม!” เหยียนหนานเซิงอาละวาด ขว้างปาข้าวของในห้องใส่เจียงจื่อเฉิง และฉวยโอกาสที่เจียงจื่อเฉิงไม่ระวังตัว วิ่งหนีออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

“บ้าชิบ!” เจียงจื่อเฉิงหลบแก้วที่เขวี้ยงมา เหยียนหนานเซิงวิ่งหนีออกไปแล้ว เขารีบวิ่งตามไป แต่ไม่รู้ว่าเธอหายไปไหน