เล่ม 1 ศิษย์ข้า มาฝึกเซียนกัน

ตอนที่ 3

ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาว หลิงชิงเซวียนยืนอยู่บนดาบบินรู้สายลมเย็นๆ ปะทะใบหน้าอย่างแผ่วเบาในขณะที่เธอมองหาสมาชิกนิกายเฉียนคุน

ครั้งนี้เธอนำสมาชิกมาทั้งหมดห้าคนหนึ่งในนั้นคือฉีหยวน ในเวลานี้ฉีหยวนรู้สึกเกลียดหลิงชิงเซวียนอยู่ลึกๆ

กองไฟถูกจุดไว้ตรงที่โล่งของป่า รอบข้างล้อมรอบด้วยแนวป้องกัน สมาชิกทั้งสี่คนที่สวมชุดเครื่องแบบของนิกายเฉียนคุนกำลังพักผ่อนอยู่

“ผู้อาวุโสหลิงหายไปนานมากแล้ว เราจะออกไปตามหากันใหม?” จูเฟิงเริ่มเดินวนไปมาอยู่ด้านหลังกองไฟที่ถูกจุด ฉีหยวนดวงตาวาวโรจก่อนจะพูดออกมาอย่างมีความอดทน “ศิษย์พี่จูไม่ต้องกังวล บางทีผู้อาวุโสหลิงนางอาจจะหาที่นี่พบด้วยตัวเองในอีกไม่นาน อย่างไรก็ตามนาวเป็นถึงผู้อาวุโสของนิกายของเรา”

หลินหลี่เอ๋อร์ซึ่งนั่งถัดจากฉีหยวนเอ่ยสมทบอย่างเร่งรีบ “อย่างไรก็ตาม นางเป็นถึงผู้อาวุโสของนิกาย แต่ตัวนางกลับมาหลงทางนี่มันช่างเป็นความอัปยศของนิกายพวกเราเสียจริง”

“ศิษย์พี่ฉีหยวนแข็งแกร่งที่สุดในหมู่พวกเราหากอยู่กับท่าน ถึงแม้ไม่มีผู้อาวุโสหลิงอยู่ด้วยที่นี่ พวกเราก็สามารถทำภารกิจสำเร็จได้โดยไม่มีนาง”

หลินชิงเซวียนเป็นผู้อาวุโสหญิงคนแรกในประวัติศาสตร์ หลังจากได้สร้างชื่อให้กับนิกายเฉียนคุนเป็นจำนวนมาก ทำให้มีสตรีหลายคนต้องการมาที่นิกายเฉียนคุนเพื่อศึกษา และหลินหลี่เอ๋อร์ก็เป็นหนึ่งในนั้น หลังจากที่นางมาถึงโดยไม่คาดคิด นางถึงได้รู้ว่าผู้อาวุโสหลิงคนนี้ปิดด่านฝึกตนไม่ได้ออกมาโลกภายนอกมาเป็นเวลานาน

หลินหลี่เอ๋อร์ชอบฟังเรื่องซุบซิบนิทา เมื่อได้รู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของฉีหยวนคือองค์หญิงของราชวงศ์ และเป็นหลานสาวของผู้นำนิกายเฉียนคุน เธอจึงต้องการเข้าร่วมกับฉีหยวนทันทีและต้องการเป็นหนึ่งในผู้ติดตามของเธอ

การได้ติดตามเธอต้องมีอนาคตที่ดีกว่าการติดตามผู้อาวุโสหลิงมากกว่าแน่

“ศิษย์น้อง” น้ำเสียงของเฉินซินที่อยู่ด้านข้างนั้นค่อนข้างจริงจังเล็กน้อย หลินหลี่เอ๋อร์ต้องการจะพูดถึงหลิงชิงเซวียนอีกครั้งแต่ก็จำเป็นต้องหยุดลง เธอพ่นลมออกมาอย่างเย็นชาและพูดชมฉีหยวนเพื่อเอาใจเธอ

ฉีหยานนั้นงดงามในทุกด้าน แต่เธอไม่รู้ว่าหลินหลี่เอ๋อร์ต้องการทำให้ตัวเธอพึงพอใจ แต่เธอก็ชอบให้คนอื่นชื่นชมและไล่ตามเธอ

ด้วยภูมิหลังอันสูงส่ง พรสวรรค์อันยอดเยี่ยม และรูปลักษณ์อันงดงามที่น่าภาคภูมิใจ เธอเป็นถึงสตรีที่น่ายกย่อง ไม่ใช่หญิงชราที่ชอบขโมยจุดสนใจอย่างหลิงชิงเซวียนผู้นั้น

เธอได้รู้ล่วงหน้าจากท่านลุงของเธอว่า หลิงชิงเซวียนที่ไม่ได้ออกมาจากประตูนิกายมาเป็นเวลานานไม่รู้จักทาง ฉีหยวนจึงใช้ประโยชน์จากช่องว่างนั้น ในวันนี้เธอจึงจงใจปล่อยให้หลิงชิงเซวียนหลงทาง และเมื่อเธอกลับไปเธอใช้หลินหลี่เอ๋อร์ที่ชอบซุบซิบนินทากระจายข่าวไปทั้งนิกาย

“รีบหนี! วิ่งเร็ว สัตว์อสูร!”

พวกเขาทั้งห้าคนเย่ซีเป็นคนออกไปหาน้ำ แต่พวกเขาไม่คิดว่าเขาจะพบเข้ากับสัตว์อสูรระดับ 5 ดาวแล้วนำพามันมาที่นี่ พวกเขาต่อให้ร่วมมือกันก็ไม่สามารถฆ่าสัตว์อสูรตัวนี้ได้

“เย่ซีเจ้าคนงี่เง่าเจ้าเสียสติไปแล้วหรือ? เหตุใดเจ้าไม่รู้ว่าจะพาไปที่อื่น!” หลินหลี่เอ๋อดุอย่างดุเดือด และรีบลากฉีหยวนให้วิ่งหนี

สัตว์อสูรทั้งตัวใหญ่และเร็ว ทันทีที่พวกเขาขึ้นไปบนดาบบิน พวกเขาก็ถูกโจมตีด้วยกรงเล็บของสัตว์อสูรทันที ฉีหยวนหลยหลีกได้อย่างหวุดหวิดและต้องการหลบหนีออกไปจากตรงนี้ แต่พลันเห็นหลินหลี่เอ๋อที่ส่งสายตาขอความช่วยเหลือทาทางเธออยู่

“ศิษย์พี่ฉีหยวน! ช่วยด้วย! ท่านแข็งแกร่งต่างจากพวกเรามาก ท่านต้องสามารถช่วยพวกเราได้อย่างแน่นอน!”

ฉีหยวนดูลังเลขณะร่ายวิชาดาบ ศิษย์ชายสองคนได้รับบาดเจ็บ ศิษย์น้องหญิงคนหนึ่งถูกกักขัง และศิษย์น้องชายอีกคนอยู่ในอาการตกใจจนขยับร่างกายไม่ได้ หากเธอเป็นคนเดียวในกลุ่มที่มีพลังต่อสู้ สมาชิกทั้งกลุ่มจะต้องถูกทำลายแน่นอน ไม่! เธอต้องไม่ตาย ทั้งสี่เป็นเพียงคนธรรมดาที่ไม่มีตัวตน แค่ตายไปก็ไม่มีผลกระทบอะไร

เหตุการณ์ทั้งหมดมันเกิดขึ้นในตอนที่หลิงชิงเซวียนไม่ได้อยู่ที่นี่ ดังนั้นทุกอย่างต้องโทษว่าเป็นความผิดของเธอ

หลินหลี่เอ๋อจ้องมองมาที่ฉีหยวน และเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลาของเธอในขณะนี้ ความกังวลในใจของเธอก็ค่อยๆ ขยายขึ้น

หลังจากฉีหยานชั่งน้ำหนักในใจของเธอเสร็จ เธอก็หันกลับมาดาบวิญญาณพุ่งผ่านเธอไปปะทะเข้ากับกรงเล็บของสัตว์อสูร หลินหลี่เอ๋อรู้สึกผ่อนคลายลง พลันพบว่าตนเองถูกห่อหุ้มด้วยพลังวิญญาณอยู่กลางอากาศ