“ ทำไมรู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายมันหนักแปลกๆแล้วที่นี่คือที่ไหน? แล้วทำไมมันถึงมืดแบบนี้ ”

ขณะที่ชายหนุ่มพูดขึ้น ทันใดนั้นเองก็มีเสียงปริศนาดังขึ้นภายในความคิดของเขา

[ เรียนนายท่าน ขณะนี้ข้ากำลังเตรียมความพร้อมสำหรับการย้ายข้อมูลและความทรงจำทั้งหมดไปยังอีกร่างที่อยู่อีกที่หนึ่ง รวมถึงเตรียมข้อมูลของเด็กสาวคนนี้ด้วยเช่นกัน ]

ชายหนุ่มขมวดคิ้วแน่นทั้งการใช้สำเนียงโบราณและเด็กสาวที่กำลังนอนหลับอยู่บนตัวของตัวเอง ้ความทรงจำก่อนหน้านี้ก็ค่อยๆทยอยไหลผ่านเขามา

“ ลูก!? จำได้เเล้ว ไอ้พระเจ้าเฮงซวยนั่นบอกว่าจะส่งมาต่างโลกเพื่อลองดูโชคชะตาที่ต่างออกไปสินะ แล้วสิ่งที่พูดขึ้นในหัวของฉัน เป็นตัวอะไรกัน? ”

[ เรียนนายท่าน หากนี่เป็นคำถาม ข้าคงจะตอบได้เพียงว่า เป็นสิ่งที่ผู้สร้างประสงค์สร้างข้าขึ้นมาเพื่อมอบให้แก่ท่าน ซึ่งตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ข้ามีหน้าที่รับใช้ท่าน ]

เฟยหง เมื่อได้ยินแบบนั้นก็แค่พ่นลมหายใจออกมา ก่อนจะลูบหัวผู้เป็นลูกด้วยความอ่อนโยนและเอ็นดู

“ แล้วโลกที่ฉันจะไปเป็นโลกแบบไหน? ”

[ เป็นโลกที่เต็มไปด้วยจอมยุทธ์และลมปราณ มีทวีปใหญ่ 6 ทวีป และแบ่งแยกย่อยกันลงไปเรื่อยๆ และสิ่งที่นายท่านต้องรู้ก่อนไปยังโลกแห่งนั้น นั่นก็คือยิ่งพลังลมปราณสูงเท่าไหร่ก็ยิ่งมีระดับความแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น โดยจะมีการแบ่งลำดับขั้นตั้งแต่สีเขียวไปจนถึงสีแดง รายละเอียดปลีกย่อยที่เหลือท่านจะได้รู้หลังจากที่ท่านฟื้นขึ้นมา ]

ยิ่งเฟยหงได้ยินแบบนี้ก็นึกย้อนกลับไป

“ เหมือนกับหนังจีนหรือนิยายจีนย้อนยุคสินะ ”

[ เรียนนายท่าน อีกไม่กี่นาที นายท่านจะฟื้นขึ้นมาอยู่ในอีกร่าง แต่สิ่งที่นายท่านต้องยอมรับก็คือ ทั้งรูปร่างหน้าตาทั้งหมดจะเป็นของร่างนั้น ส่วนเด็กคนนี้นั้นจะถูกส่งไปอยู่กับท่าน หลังจากนั้นก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของท่าน ]

“ เดี๋ยว— ”

เฟยหงกล่าวไม่ทันจบภาพทั้งหมดก็ถูกตัด ก่อนที่เฟยหงจะรู้สึกตัวขึ้นอีกครั้ง

...........................................................

ณ วังหลวง

“ ทะ..ที่นี่มัน ”

เฟยหงลืมตาตื่นขึ้นบนเตียงขนาดใหญ่ ภายในห้องมีแค่แสงสว่างจากเชิงเทียน สายลมที่พัดปลิวเข้ามาตามหน้าต่าง

[ ยินดีตอนรับนายท่าน จากนี้ไปข้าจะรับใช้ท่านตามประสงค์ผู้สร้าง ข้อมูลถูกถ่ายโอน 100% สภาพร่างกายปกติ ]

“ เจ้า นี่ข้าพูดภาษาโบราณได้คล่องแคล่วขนาดนี้เชียว เฟยเฟย!! ”

เฟยหง กอดเฟยเฟย ที่กำลังนอนอยู่ข้างเตียงไม่ห่างจากตนก่อนจะมีใครบางคนเปิดประตูเข้ามา

“ เกิดอะไรขึ้นข้างใน— ”

เพล้ง!!

หญิงสาวนางหนึ่งเปิดประตูเข้ามา เมื่อเห็นเฟยหง เคลื่อนไหวร่างกายแถมในอ้อมกอดยังเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักก็แสดงสีหน้าตกตะลึงก่อนที่หยาดน้ำตาจะค่อยๆหลั่งไหลออกมา

“ องค์จักรพรรดิ์ฟื้นแล้ว!!! ขอบคุณสวรรค์ที่เมตตา ”

“ ประกาศออกไปให้ทั่ววังหลวงองค์จักรพรรดิ์ทรงฟื้นแล้ว!!! ”

เหล่าทหารที่คอยดูแลความปลอดภัยรอบนอกเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ต่างวิ่งเข้ามาดูในทันที

ภาพที่บรรดาเหล่าทหารและข้ารับใช้ทั้งหลายได้เห็นในตอนนี้ก็คือ องค์จักรพรรดิ์กำลังห่มผ้าให้เด็กสาวอายุราวๆ12-13ปี สร้างความตกตะลึงให้แก่ข้ารับใช้เป็นจำนวนมาก

“ ทะ..ท่านจักรพรรดิ์ ท่านฟื้นแล้ว ขอบคุณสวรรค์ที่เมตตา ว่าแต่เด็กคนนั้นเป็นใคร แล้วเข้ามาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนไหนกัน ”

หนึ่งในผู้อาวุโสกล่าวถามขึ้น เฟยหงย่อมมองสถานการณ์ออกว่าตอนนี้อะไรคือสิ่งที่ควรพูดและไม่ควร คราแรกเมื่อตัวเองถูกเรียกว่าจักรพรรดิ์ ก็ตกตะลึงไปชั่วขณะก่อนที่จะตั้งสติได้ภายในเวลาไม่นาน

“ ข้าในตอนนี้ไม่พร้อมพบหน้าใครทั้งนั้น!! พวกเจ้าทุกคนออกไปให้หมด ข้าต้องการพักผ่อนเพิ่มเติม เมื่อข้าดีขึ้นข้าจะเรียกประชุมอีกครั้งหนึ่ง ไปได้แล้ว ”

“ ตะ..แต่ว่าไม่ให้หมอหลวงดูอาการหากมี— ”

“ ข้าบอกให้ออกไปทั้งหมด!!! ”

ข้ารับใช้ทั้งหมดต่างพากันเดินออกไปด้วยความเกรงกลัว

หลังจากข้ารับใช้ทั้งหมดออกไป เฟยหงก็ทำการสำรวจร่างกายของตัวเอง ภายในกระจกที่อยู่ภายในห้อง

“ นี่มัน เด็ก? ไม่สิจากรูปลักษณ์หน้าตาแล้วก็ผิวพรรณน่าจะอายุ 23-24ปีสินะ ”

[ นายท่าน ร่างที่ท่านใช้ในปัจจุบัน คือ จักรพรรดิ์หนุ่ม ซูเฟยเหยียน เจ้าของร่างเดิมถูกวางยาพิษจนตายไปแล้ว ดวงวิญญาณเดินทางสู่ปรโลกทำให้นายท่านเป็นเจ้าของร่างนี้โดยสมบูรณ์ ]

“ อะไรนะ!! ถูกวางยาพิษอย่างงั้นเหรอ จริงสินี่มันไม่เหมือนกับโลกที่ข้าเคยอยู่ แต่ไม่ว่าจะเป็นยุคสมัยไหนความขัดแย้งก็ยังคงมีอยู่ ถึงจะเป็นจักรพรรดิก็ไม่ได้ปลอดภัยเสมอไปสินะ ”

เฟยหงกล่าวขึ้นพลางขบคิดสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใด ่แต่มันแสดงให้เห็นถึงความไม่ปลอดภัยตั้งแตที่ตนเข้ามาอยู่ในร่างของจักรพรรดิ์หนุ่มคนนี้

“ จริงสิ ทำไมถึงเจ้าของร่างนี้ ้ถึงโดนวางยาพิษได้ง่ายๆ ในเมื่อในโลกแห่งนี้มีลมปราณและจอมยุทธ์เหตการณ์แบบนี้ไม่น่าจะ... ”

[ เรียนนายท่าน เดิมทีเจ้าของร่างนี้ไม่มีเส้นปราณยุทธตั้งแต่กำเนิดแล้ว เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ยากมากในหมู่ราชวงศ์ ทำให้จักรพรรดิ์หนุ่มคนนี้ ไม่มีพลังใดๆในการปกป้องตัวเองจากภัยอันตราย ”

เฟยหงแสดงสีหน้าบึ้งตึงออกมา หากว่าเป็นแบบนี้ การที่จะใช้ชีวิตในฐานะเจ้าของร่างนี้ช่างอันตรายมากเกินไป ขณะนั้นเอง...

[ แต่ข้าสามารถสร้างเส้นลมปราณขึ้นมาได้ แต่ความเจ็บปวดที่นายท่านจะได้รับนั้นมากมายเหนือคณานับ บางทีท่านอาจจะตายจนวิญญาณดับสูญ ]

เฟยหงยกยิ้มขึ้นก่อนจะลูบหัวบุตรสาวของตัวเองที่กำลังนอนหลับอยู่ในอ้อมกอด

“ ในเมื่อมาถึงขนาดนี้จะอยู่หรือตายก็ไม่ต่างกัน ตลอดชีวิตในโลกก่อนข้าทั้งโดนหักหลัง เหยียบย่ำ ถ้าครั้งนี้ข้าไม่เริ่ม จุดจบก็คงไม่ต่างจากชีวิตเดิมของข้า ลงมือ!!! ”

เฟยหงกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

[ นายท่านข้าสามารถทำให้ท่านสลบระหว่างการสร้างเส้นลมปราณได้ ถ้าหากท่านต้องการ ]

“.....................”

จบตอน