Your Wishlist

ร้านหนังสือยามดึก (คนที่อยู่ในใจเธอ)

Author: Pure Dripping Dragon

ร้านหนังสือที่เปิดเฉพาะยามดึก

จำนวนตอน : 1200+

คนที่อยู่ในใจเธอ

  • 25/05/2564

18 - คนที่อยู่ในใจเธอ

ในคืนที่ฝนตกรถแท็กซี่วิ่งไปช้าๆ โจวเจ๋อและหมอหลินนั่งอยู่ด้วยกันที่เบาะหลัง

15 นาทีต่อมาโจวเจ๋อและหมอหลินก็ลงจากรถ คนขับสแกนรับเงินจากนั้นก็ขี่รถออกไป

ทั้งสองยืนอยู่หน้าบ้านแต่ว่าหมอหลินไม่ได้กลับเข้าบ้านในทันที

ฉากนี้เหมือนนักเรียนมัธยมต้นที่พาแฟนสาวกลับมาบ้านในตอนกลางคืน ตอนนี้ได้เวลาแยกจากกันแต่พวกเขาก็ยังยืนจ้องหน้ากันอยู่

แน่นอนว่าบรรยากาศของทั้งสองย่อมไม่เข้มข้นเหมือนกับเด็กมัธยมต้น เพราะว่าพวกเขาไม่ใช่คนรักของกันและกันจริงๆ

“ คุณจะไม่ขึ้นไปเหรอ?” หมอหลินถาม

“ ช่วงนี้ผมยุ่งๆถ้าจัดการธุระเสร็จผมจะกลับมาเอง”

หมอหลินเข้าใจความหมายของโจวเจ๋อเธอจึงกล่าวว่า

"ฉันขอโทษ"

โจวเจ๋อยิ้มแล้วเอื้อมมือออกไปเขาอยากจะตบบ่าหมอหลิน แต่ไม่รู้ว่าทำไมจิตใจของเขาถึงได้ฮึกเหิมขึ้นโดยไม่รู้ตัว ในที่สุดเขาก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด

หมอหลินตัวแข็งไปชั่วขณะ แต่ก็ไม่ขัดขืน

พวกเขาใกล้ชิดกันเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้สนิทสนมกันมากเกินไป หากพูดในเรื่องความสัมพันธ์พวกเขาก็มีความเกี่ยวข้องกันอยู่บ้าง

ตัวเธอหอมมากไม่รู้ว่าใช้ครีมอาบน้ำยี่ห้ออะไร มันทำให้โจวเจ๋อรู้สึกสดชื่นจริงๆ

“ เรื่องนี้รบกวนจิตใจผมมาโดยตลอด ผมอยากรู้ว่ามีใครบางคนอยู่ในใจของคุณหรือเปล่า?” โจวเจ๋อกล่าวเสริมอย่างรวดเร็วว่า

"คนที่อยู่ในใจคุณจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงก็ได้ ผมแค่อยากรู้"

"ใช่." หมอหลินตอบ

ด้วยสายตาอ้อนวอนของสามีที่อยู่ตรงหน้าทำให้เธออดไม่ได้ที่จะบอกเขาไปตรงๆ

ในปัจจุบันสามีของเธอดูเหมือนจะเป็นคนละคนซึ่งทำให้เธอไม่ได้มีความรู้สึกอึดอัดกับเขาเหมือนก่อน หากจะพูดกันตามตรงตอนนี้เธอถือว่าเขาเป็นเพื่อนคนนึง

"โอ้." โจวเจ๋อตกใจถอยหลัง เขารีบเอื้อมมือมาจับหัวของตัวเองเพื่อดูว่ามี ‘*หมวกสีเขียว’ อยู่บนนั้นหรือไม่

สีหน้าของเขาบิดเบี้ยวดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะชอบเธอจริงๆ ในใจของเขาเริ่มหงุดหงิด ไม่สิ! มันเหมือนกับมีกองไฟขนาดใหญ่ถูกสุมอยู่ในหน้าอกของเขา

แม้ว่าจะเตรียมใจมาแล้วบ้างก็ตาม แต่ตราบใดที่เขาเป็นผู้ชายก็ไม่มีทางที่เขาจะสามารถยอมรับเรื่องนี้ได้อย่างชื่นมื่น

"ฉันขอโทษ." นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอขอโทษ

“มันไม่ใช่ความผิดของคุณ”

โจวเจ๋อโบกมือเบาๆพร้อมกับเดินถอยหลังด้วยสีหน้าที่ซีดเซียวเล็กน้อย

โจวเจ๋อนั่งลงที่ม้านั่งหน้าบ้าน ฝนยังคงตกลงมาไม่หยุด

“ ฉันจะให้เงินอีกก้อนหนึ่ง คุณสามารถเปิดร้านหนังสืออื่นได้” "ฉันขอโทษ" หมอหลินขอโทษอีกครั้ง

โจวเจ๋อกล่าวอยากจะโบกมือและพูดว่า "ฉันไม่ต้องการเงิน"

แต่เมื่อคิดถึงอนาคตของตัวเองและตู้แช่มันทำให้เขาไม่สามารถพูดออกไปได้ บางทีเธออาจจะไม่ได้คิดว่าการให้เงินเป็นการดูถูกเขา มันอาจจะเป็นเพียงการชดเชยความรู้สึกของเขาเท่านั้น?

"ค่อยคุยกันวันหลังเถอะ" โจวเจ๋อยักไหล่ "แล้วผู้ชายคนนั้นล่ะเขาเป็นยังไง"

"เขาหล่อมากในความคิดของฉัน" หมอหลินตอบ

เป็นผู้ชายอย่างน้อยเขาก็พอจะยอมรับได้

โจวเจ๋อสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะถามว่า

“ ไม่มีโอกาสเลยเหรอ” โจวเจ๋อถามคำถามโง่ๆตอนนี้เขารู้สึกเสียใจจริงๆที่ถามออกไป แต่เขาก็ยังปลอบใจตัวเองว่าเขาถามมันด้วยความสงสารซูเล่อ

โจวเจ๋อครอบครองร่างของซูเล่อ ตอนนี้ภรรยาของซูเล่อยังไปชอบผู้ชายคนอื่น ดังนั้นเขาต้องถามให้ได้ความอย่างถึงที่สุด?

"ไม่" หมอหลินตอบตรงๆโดยไม่ให้ความหวังเขาอีก

ผู้หญิงคนนี้เป็นหมอผ่าตัดแม้ว่าคำพูดของเธอจะเรียบง่ายแต่มันก็เหมือนกับมีดของเธอที่ตัดเยื่อใยของพวกเขาโดยไม่อ้อมค้อม

เธอไม่ต้องการให้ผู้ป่วยทรมาน นั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่คล้ายๆกัน

“ ช่างเถอะยังไงมันก็เปรียบเทียบกันไม่ได้ทุกคนก็ต้องดำเนินชีวิตไปตามวิถีของตัวเอง คุณก็กลับเข้าข้างในเถอะ” โจวเจ๋ออารมณ์เสีย

หมอหลินพยักหน้าและหันหลังเดินเข้าบ้าน

โจวเจ๋อยืนขึ้นและพยายามที่จะเรียกแท็กซี่กลับร้าน แต่ในเวลานี้มีโทรศัพท์แปลกๆดังเข้ามา:

"สวัสดี"

"รอสักครู่นะครับเดี๋ยวผมกำลังจะไปที่บ้านของคุณ"

"อะไร?" โจวเจ๋อไม่เข้าใจแต่เขาจำได้ว่านี่คือเสียงของคนขับรถแท็กซี่คันเมื่อกี้

"คุณลืมกระเป๋าไว้ที่เบาะหลังเดี๋ยวผมกำลังจะเอาไปคืน"

"โอ้ขอบคุณครับ"

หลังจากรอประมาณสองสามนาทีคนขับรถแท็กซี่คันเดิมก็กลับมาที่บ้านหมอหลินและส่งกระเป๋าให้กับเขา

"นี่ครับ"

"ขอบคุณครับ"

โจวเจ๋อเปิดดูกระเป๋าของหมอหลินเพื่อให้คนขับสามารถกลับไปได้อย่างสบายใจ ภายในมีโทรศัพท์มือถือกระเป๋าสตางค์สายชาร์จกระดาษเช็ดมือและของใช้จิปาถะของผู้หญิง

เมื่อเขาหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาโจวก็ตะลึงทันทีที่เปิดมัน

สายตาของเขาจับจ้องไปที่รูปถ่ายที่อยู่ด้านในกระเป๋า

หญิงสาวที่อยู่ในรูปถ่ายยังเด็กมากเธอสวมเสื้อคลุมสีขาวซึ่งไม่เข้ากับขนาดร่างกายของเธอ

ชายทางด้านขวาของเด็กหญิง โจวเจ๋อมีความรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด

โจวเจ๋อใช้เวลานานกว่าจะยอมรับเรื่องนี้ได้

นี่คือภาพที่ถูกตัดออกมา มันควรจะเป็นรูปถ่ายหมู่แต่มันถูกตัดให้เหลือเพียงสองคน

“ มีอะไรหายหรือเปล่าครับ?” คนขับคะยั้นคะยอ

"ไม่มีอะไรครับขอบคุณสำหรับน้ำใจ"

คนขับขับรถออกไป

โจวเจ๋อยังคงมองไปที่กระเป๋าสตางค์ของหมอหลิน ความทรงจำบางอย่างแม้ไม่ได้มีค่าอะไรมากนัก แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะลืมมันไปทั้งหมด

เขายังคงจดจำมันได้อย่างคลุมเครือว่าเมื่อห้าหรือหกปีที่แล้วเขามีโอกาสได้ไปแนะแนวที่โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง มีเด็กหญิงคนหนึ่งชื่อหลิน ภาพของเธอและหญิงสาวที่อยู่ในรูปซ้อนทับกัน

เด็กหญิงมัธยมปลายอายุ 18 ปี โจวเจ๋อยิ้มที่มุมปาก หมอหลินน่ารักมากในตอนนั้นเขาไม่ได้มีความใส่ใจมากพอจึงไม่คิดว่าเธอจะโตขึ้นมาเป็นสาวสวยขนาดนี้

ยิ่งไปกว่านั้นเขายังรู้สึกผิดที่ปล่อยให้หญิงสาวที่สวยขนาดนี้หลุดมือไป ทั้งที่เธออยู่รอบๆตัวเขาแท้ๆ

"เจ้าโง่เอ้ยไม่แปลกใจที่เอ็งเป็นโสดแม้ว่าจะอายุ 30 ไปแล้ว"

ครั้งนี้เขาไม่ได้ด่าซูเล่อแต่กำลังสาปแช่งความโง่ของตัวเอง

"ฉันนี่ตาบอดจริงๆ ... "

โจวเจ๋อหัวเราะเบาๆ แท้ที่จริงแล้วเขาคือผู้ชายที่สวมหมวกเขียวให้กับตัวเอง

เขาเอื้อมมือมาตบหน้าอกอย่างเคร่งขรึม พร้อมกับกล่าวออกมาอย่างจริงจัง

"ซูเล่อคุณเป็นน้องชายที่ดีของผม! หลังจากนี้คุณไม่ต้องกังวลอีกต่อไปผมจะดูแลภรรยาของคุณให้ดีที่สุด"

 


* สวมหมวกเขียว 戴绿帽  Dàilǜmào หมายถึง ถูกสวมเขา เมียมีชู้  
 

ทุกวัน
กลับหน้าหลัก ตอนก่อนหน้า ตอนถัดไป