8 - ความผิด

"ผมขอโทษ."

โจวเจ๋อเอื้อมมือไปส่งสัญญาณว่าเขาไม่ได้ตั้งใจเพราะมันน่าอับอายมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งซูเล่อคือลูกเขยที่พ่อตาแม่ยายเกลียดชังเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

"รู้สึกไม่ค่อยดี? " หลินหวั่นชิววางตะเกียบลงและถาม

"ไม่มีอะไรไม่มีอะไร."

โจวเจ๋อหยิบตะเกียบขึ้นมาอีกครั้งและคีบข้าวเข้าปาก

แต่เมื่อเขากินเข้าไปท้องของเขาก็กระตุกอีกครั้งและมีความรู้สึกคลื่นไส้อย่างแรงราวกับว่าเขากินอะไรบางอย่างที่น่าขยะแขยงที่สุดในโลก

"พุฟ! ... "

คราวนี้ โจวเจ๋อพ่นเมล็ดข้าวทั้งหมดในปากของเขาลงบนใบหน้าของพ่อตาและแม่ยายที่นั่งอยู่ตรงข้าม

พ่อตาแม่ยายสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ความโกรธในดวงตาของพวกเขากำลังลุกโชน!

นี่คือการท้าทาย!

“ครูดดด!”

แม่ยายดันเก้าอี้ข้างหลังแล้วลุกขึ้นยืน

“เสี่ยวเล่อ!”

แม่ยายของเขาเป็นหัวหน้าพยาบาลที่เกษียณแล้วดังนั้นเธอจึงรู้ดีว่าแม้แต่คนป่วยก็ไม่สามารถพ่นข้าวออกมาได้อย่างโอเวอร์ถึงขนาดนี้ บวกกับสถานะของเขาการกระทำเช่นนี้นับเป็นการ

"รนหาที่ตาย" อย่างแท้จริง

เขาจงใจ เขาต้องจงใจแน่ๆ!

เขาจะขบถ!

ขบถ!

โจวเจ๋อลุกออกจากโต๊ะกินข้าวโดยตรงและรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเปิดฝาชักโครกและอาเจียนออกมาอย่างหมดหวัง

น้ำขมกระจายออกมาจากปากของเขา

หลินหวั่นชิวมองไปที่ซูเล่อที่ยังคงอาเจียนอยู่ในห้องน้ำและพูดกับน้องสาวของเธอ

"เสี่ยวอี้ไปต้มบะหมี่ให้หน่อย"

"ก็ได้."

น้องภรรยาแลบลิ้น เธอยังคิดว่าวันนี้พี่เขยเล่นใหญ่ไปหน่อย เธอออกจากโต๊ะทันทีและไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียมบะหมี่

“ไอ้เด็กคนนี้จะกล้าเกินไปแล้ว!”

พ่อตาฟาดฝ่ามือลงบนโต๊ะพร้อมกับถอดแว่นตาเตรียมที่จะเดินไปเอาเรื่องโจวเจ๋อ

"ฉันจะไปจัดการมันเอง! ไม่ว่าอย่างไรวันนี้มันต้องขอโทษมันไม่ได้แต่งเข้าบ้านของเรามาเฉยๆ ฉันต้องเสียเงินไปมากมายเพื่อให้มันเปิดร้านหนังสืองี่เง่านั่น! "

แม่ยายกำลังจะเข้าห้องน้ำ

"แม่คะพอเถอะก็เห็นๆ อยู่ว่าเขาไม่สบาย"

หลินหวั่นชิวเริ่มทำความสะอาดโต๊ะอาหาร

“แกยังจะปกป้องมันอีกหรือ?” แม่ยายรีบวิ่งเข้าไปพร้อมกับตีแขนเธอหนึ่งครั้ง

“แม่อย่าลืมสิว่าแม่เป็นคนบังคับให้พวกเราแต่งงานกัน” หลินหวั่นชิวมองตรงไปที่แม่ของเธอ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความผิดหวังและโกรธแค้น

แม่ยายพูดไม่ออกไปชั่วขณะ แท้จริงแล้วพวกเขาเป็นคนที่บังคับให้ลูกสาวแต่งงาน พวกเขากระตือรือร้นที่จะมีหลานดังนั้นพวกเขาจึงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะรับสมัครซูเล่อมาเป็นลูกเขย

ตอนนั้นพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นเพราะว่าพวกเขามีลูกสาว 2 คน หากพวกเขาไม่หาลูกเขยแต่งเข้าบ้านนับแต่นี้สกุลหลินก็จะไม่มีคนสืบทอด และซูเล่อเด็กหนุ่มที่มีการศึกษาดีมีความประพฤติที่ดีจึงได้รับข้อเสนอจากพวกเขา

“พอได้แล้ว”

พ่อตาไม่กล้ามองหน้าลูกสาว เขารู้ดีว่าเขาทำผิดต่อเธอดังนั้นเขาจึงมุ่งหน้าไปดูทีวีอีกครั้ง

“โธ่คุณ คุณเป็นโรคกระเพาะอยู่นะ” แม่ยายกระวนกระวายเล็กน้อย.

หลินหวั่นชิวเคลียร์โต๊ะเสร็จแล้วเธอจึงเดินไปที่ห้องน้ำ

แม่ยายมองไปที่หลังของลูกสาวและไม่พูดอะไร

หลินหวั่นชิวเห็นโจวเจ๋อคุกเข่าอยู่ข้างโถส้วมโดยใช้มือข้างหนึ่งจับขอบโถและตั้งหน้าตั้งตาอาเจียนทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในท้องออกมา

"อึดอัดเหรอ? "

“ไม่เป็นไรผมสบายดี” โจวเจ๋อตอบ ใครจะรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้

"ฉันบอกให้เสี่ยวอี้ต้มบะหมี่ให้คุณแล้ว ... "

"โอ้ ... "

เมื่อนึกถึงบะหมี่โจวเจ๋อก็รู้สึกคลื่นไส้อย่างแรงและเริ่มอาเจียนอีกครั้ง

หลินหวั่นชิวขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ไปโรงพยาบาลไหม? "

"ไม่เป็นไรผมแค่กินอะไรไม่ได้ตอนนี้"

โจวเจ๋อโบกมือและยืนขึ้นอย่างไม่เต็มใจ

มื้อเย็นของวันนี้จบลงด้วยความทุกข์ พ่อตาแม่ยายและน้องภรรยาอาศัยอยู่ที่ชั้นหนึ่งส่วนห้องนอนของโจวเจ๋อและหลินหลินหวั่นชิวอยู่ที่ชั้นสอง

หลังจากที่โจวเจ๋อทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วเขาก็ไปอาบน้ำที่ชั้นล่างเพราะไม่รู้ว่าเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ไหนเขาจึงสวมเสื้อผ้าชุดเดิมก่อนจะเดินขึ้นชั้นสอง

ในตอนนั้นเขาพบหลินหวั่นชิวซึ่งกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำชั้นสอง

โจวเจ๋อยืนอยู่ที่ประตูห้องน้ำสักพักมองดูร่างอันงดงามที่สะท้อนอยู่ข้างในและเลียริมฝีปากของตัวเองเบาๆ

เขารู้สึกโชคดีจริงๆ ที่สามารถมีชีวิตอีกครั้ง

"ขอบคุณ."

โจวเจ๋อพูดในใจ

นี่เป็นครั้งแรกที่โจวเจ๋อยกย่องซูเล่อผีอาภัพคนนั้น

แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลของเขาและครอบครัวภรรยาจะย่ำแย่เป็นอย่างมาก แต่ภรรยาของเขาก็เป็นคนสวยจริงๆ

ด้วยความตื่นเต้นและคาดหวัง โจวเจ๋อเปิดประตูห้องนอนเปิด จากนั้นสีหน้าของโจวเจ๋อก็เปลี่ยนไปเขากัดริมฝีปาก

ในใจเขาอยากจะจับวิญญาณของซูเล่อออกมาเฆี่ยนสักหมื่นครั้งให้หายแค้น

ห้องนอนใหญ่มีเตียงใหญ่ ติดกับเตียงใหญ่มีที่นอนเล็กๆ ปูอยู่ที่พื้น!

ความหมายของสิ่งนี้คืออะไร? แม้แต่คนโง่ก็มองออก!

ไอ้หมอนั่นสมองผิดปกติไปแล้วอย่างนั้นเหรอ? เขาต้องเป็นคนปัญญาอ่อนไปแล้วแน่ๆ? เขาทนอยู่ที่นี่ในฐานะลูกเขยได้อย่างไร?

โจวเจ๋อสูดลมหายใจเข้าลึกๆ สามครั้งติดต่อกันจากนั้นก็นอนลงบนพื้นอย่างเงียบๆ

‘นอนดีกว่าขี้เกียจพูดอะไรแล้ว’ โจวเจ๋อคิดในใจ

เจ้าหมอนี่หาเงินเองก็ไม่ได้ ความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลของเขาไม่ผ่าน ไร้ความกล้าทำตัวไร้ค่าไปวันๆ ยังมีปัญหาอีกมากมายที่ต้องเผชิญเมื่อโจวเจ๋อกลับมาจากความตาย

หลินหวั่นชิวอาบน้ำเสร็จและออกมา เธอสวมชุดนอนสีน้ำเงิน ชุดนอนนุ่มและใหญ่ไปหน่อยสำหรับเธอ

โจวเจ๋อนอนอยู่บนพื้นกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว

"ลุก." หลินหวั่นชิวเอ่ยเบาๆ

"อะไร? "

"ไปนอนบนเตียงนู่น นี่มันที่นอนของฉัน" หลินหวั่นชิวกล่าว

“…………” โจวเจ๋อลุกขึ้นและเดินไปนอนบนเตียง

หลินหวั่นชิวปิดไฟและนอนลงบนพื้น

บางทีนี่อาจเป็นค่าตอบแทนสำหรับการที่เธอไม่เต็มใจที่จะนอนร่วมเตียงกับซูเล่อเธอจึงนอนบนพื้นแทน

โจวเจ๋อถอนหายใจและเตรียมตัวเข้านอน

ครึ่งชั่วโมงต่อมาเขายังคงนอนไม่หลับและพลิกตัวไปเรื่อยๆ หนึ่งชั่วโมงต่อเขาก็ยังคงนอนไม่หลับเหมือนเดิม

จนกระทั่งสามชั่วโมงต่อมามันเป็นเวลาเช้าตรู่และเขาก็ยังไม่สามารถหลับลง

เขาง่วงนอนมากแต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรเขาก็นอนไม่หลับ

แต่หลินหวั่นชิวบนพื้นหายใจอย่างสม่ำเสมอดังนั้นเขาจึงควรนอนให้หลับเพื่อจะได้ไม่เป็นการรบกวนเธอ

โจวเจ๋อสาบานว่าไม่ใช่เพราะมีหญิงสาวสวยนอนอยู่ข้างๆ เขานอนไม่หลับเพราะมีบางสิ่งบางอย่างในร่างกายของเขาผิดปกติ

เขาง่วงและเหนื่อยมากหลังจากมีหลายสิ่งเกิดขึ้นในวันนี้ แต่เขานอนไม่หลับจริงๆ

โจวเจ๋อลืมตาขึ้นและมองไปที่มือของเขาด้วยความสงสัย

วันนี้เขาช่วยชีวิตเด็กหญิงตัวน้อยด้วยมือนี้ แม้ว่าหนูน้อยจะยังไม่ตื่น แต่สัญญาณชีพของเธอกลับมาแล้วและเธอก็อาจจะรอด

นี่เป็นความสามารถพิเศษที่ได้รับหลังจากลงนรกหรือไม่?

หรือสิ่งที่ชายชราทิ้งไว้เมื่อคว้าข้อมือของเขาก่อนที่จะเสียชีวิต?

อย่างไรก็ตามมันเป็นสิ่งที่ดี หากเขาเป็นหมออีกครั้งมือคู่นี้จะช่วยชีวิตคนได้มากเท่าไหร่?

นี่เป็นความสามารถชนิดหนึ่งที่อยู่เหนือขอบเขตของเทคโนโลยีทางการแพทย์และมันจะช่วยให้โจวเจ๋อก้าวไปถึงระดับที่เหนือกว่าฮัวโต๋

แต่ในเวลานี้โจวเจ๋อก็พบว่าแขนของเขากระตุกและความเจ็บแล่นเข้าสู่หัวใจของเขาอย่างรวดเร็ว

"ฟ่อ ... "

โจวเจ๋อสูดอากาศเย็นๆ แล้วนอนขดตัวอยู่บนเตียง แต่ความเจ็บปวดยังคงทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ!

เหงื่อเย็นของโจวเจ๋อไหลออกมาไม่หยุดเขาเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว เขาลุกจากเตียงและเดินออกจากห้องนอน

เขามาที่ห้องน้ำและนั่งบนชักโครกโดยไม่เปิดไฟ ในขณะนี้โจวเจ๋อเห็นว่ามีเส้นเอ็นสีน้ำเงินแยกออกจากแขนไปจนถึงเล็บของเขา

ความเจ็บปวดมาจากเส้นเอ็นนี้เอง พวกมันคล้ายกับสิ่งมีชีวิตที่พยายามเจาะเข้าไปในกระดูกของเขา

นี่มันเรื่องบ้าอะไร เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ใบหน้าของโจวเจ๋อเริ่มบิดเบี้ยวเขาต้องการที่จะใช้มีดที่อยู่ในครัวตัดแขนข้างนี้ทิ้ง แก่แล้วมีบางอย่างปรากฏขึ้นในใจของเขามันเป็นตอนที่เขานอนอยู่ในโลงศพ เมื่อเขาคิดถึงสิ่งนี้อาการเจ็บปวดที่แขนของเขาก็ลดลง

นี่คือคำสาปหรือไม่? นี่คือการลงโทษ? ลงโทษฉันทำไม? ฉันทำอะไรผิด? เพราะฉันแอบกลับมา? เพราะฉันไม่มีชีวิตพระเจ้าจึงลงโทษฉันงั้นเหรอ?

หรือเป็นเพราะฉันช่วยชีวิตผู้คนด้วยวันนี้? ใช่มันควรจะเป็นเหตุผลนั้น

โจวหายใจเข้าลึกๆ เพราะเขาช่วยชีวิตผู้คนด้วยความสามารถนั้นมันน่าจะแหกกฎอะไรบางอย่าง แล้วทำไมตอนที่ต่อสู้กับผู้หญิงไร้ใบหน้าคนนั้นถึงไม่มีอะไรเกิดขึ้น?

ในดวงตาของโจวเจ๋อหมอกสีดำบางส่วนเริ่มกลั่นตัวเป็นประกายแวววาว แต่เขาไม่รู้ตัว

“ลุงสูบบุหรี่ในโรงพยาบาลไม่ได้นะ”

เสียงของสาวน้อยดังเข้ามาในความคิดของโจวเจ๋ออีกครั้งโจวเจ๋อส่ายหัวอย่างรุนแรง

ฉันช่วยเธอ! ฉันไม่เสียใจ ไม่เสียใจ!

………………

“แม่หนูไม่สบายนิดหน่อย”

"เดี๋ยวหนูจะขึ้นไปเข้าห้องน้ำที่ชั้น 2 นะ"

น้องภรรยาเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง ห้องน้ำชั้นสองไม่ได้เปิดไฟเธอผลักประตูและเดินเข้าไป

จากนั้นโจวเจ๋อก็เงยหน้าขึ้นมองเธอเธอก็มองไปที่โจวเจ๋อเช่นกัน ในดวงตาของโจวเจ๋อเต็มไปด้วยสีดำที่น่ากลัว มันเป็นเหมือนกับดวงตาของผี ใช่ถูกต้องแล้วมันเป็นเหมือนดวงตาของผีที่มาจากนรก

"อาอาอาอาอาอา!!!!!! "

น้องภรรยาตัวน้อยกรีดร้องด้วยความกลัวและล้มลงกับพื้นก่อนจะรีบคลานออกจากห้องน้ำ

จากนั้นโจวเจ๋อก็เห็นว่าภายใต้ชุดนอนของน้องภรรยาตัวน้อยมีของเหลวที่เปียกโชกกระจายอยู่ทั่วพื้น

เธอกลัวจนฉี่ราด?