“เป็นอะไรไปหรอพี่หยวน”

เสี่ยวฮัวถามเขา ที่ดูเหมือนกำลังงงอยู่ขณะที่มองไปบนท้องฟ้า

“ประกาศนั่น...” หยวนชี้ไปบนท้องฟ้า

“เสี่ยวฮัวไม่เห็นอะไรเลยนะพี่” เสี่ยวฮัวพูด

“หืม เสี่ยวฮัวมองไม่เห็นคำบนท้องฟ้านั่นหรอ?”

เสี่ยวฮัวส่ายหัว ทำให้หยวนคิดว่า ‘บางที NPC อาจจะไม่เห็นการแจ้งเตือนของเกมงั้นหรอ?’

<ศิลปะลับแห่งสวรรค์>

<ระดับ: เทพ>

<ระดับความชำนาญ: 1>

<รายละเอียด: มีเก้าขั้นพลังแห่งสวรรค์ สำหรับศิลปะลับแห่งสวรรค์ แต่ละก้าวพลังใหม่จะปลดล็อคความสามารถใหม่>

<ศิลปะลับแห่งสวรรค์ ก้าวแรกของสวรรค์ - เทคนิคสวรรค์>

<ระดับ: เทพ>

<ระดับความชำนาญ: 1>

<คำอธิบาย: ดูดซับ 5 ฉีต่อวินาที จะเปิดใช้งานเมื่อได้นั่งในท่าดอกบัวเท่านั้น>

“เสี่ยวฮัว ฉีคืออะไรหรอ?”

หยวนตัดสินใจถามเธอ ผู้ที่เขาเชื่อว่ามีความรู้มากกว่าเขาเกี่ยวกับโลกใบนี้

“ฉี คือ แก่นแท้ของโลกใบนี้ มันคือสิ่งที่ผู้คนใช้ในการฝึกฝนตัวเองให้แข็งแกร่งขึ้น”

“การฝึกฝนหรอ ชายชราคนนั้นเคยพูดเหมือนกันนะ ให้พี่ลองดูหน่อยละกัน” หยวนหลับตาลงและจัดท่านั่งของตัวเองให้นั่งในท่าดอกบัวก่อนจะเปิดใช้งานทักษะ

ติง!

<คุณได้เริ่มการฝึกฝนเป็นครั้งแรก ปลดล็อคค่าประสบการณ์ฉี>

<5/5,000>

<10/5,000>

<15/5,000>

ค่าประสบการณ์ฉีของเขาเพิ่มขึ้นครั้งละ 5 ในทุกวินาทีที่เขานั่งอยู่ในท่าดอกบัว นอกจากนี้เมื่อเขาเปิดใช้งานเทคนิคนี้ การหายใจของเขาจะสงบและเป็นจังหวะตามธรรมชาติ และร่างกายของเขาก็รู้สึกสดชื่นราวกับว่าหายใจผ่านทุกรูขุมขนที่มีอยู่

ภายในเวลาไม่กี่นาทีหยวนก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาระเบิดออกมาพร้อมกับความรู้สึกเย็นยะเยือก ราวกับว่าถูกโยนลงไปในสระน้ำเย็นในวันที่อากาศร้อน

<คุณประสบความสำเร็จในการฝ่าโซ่ตรวนมนุษย์กลายเป็นผู้ฝึกจิตวิญญาณฝึกหัด!>

<ค่าสถานะทั้งหมด +100>

‘สิ่งที่ฉันต้องทำคือนั่งที่นี่ และฝึกฝนให้แข็งแกร่งขึ้นในเกมนี้ยังงั้นหรอ? มันจะน่าเบื่อแค่ไหนกันแน่!’

หยวนคิดไปโดยที่เขาไม่รู้ตัว

‘แต่มันก็รู้สึกดีเหมือนกับว่าฉันกำลังนอนผ่อนคลายอยู่ในอ่างน้ำอุ่น หรืออะไรสักอย่างเลยนะเนี่ย’

ชื่อ: หยวน

ระดับ: ผู้ฝึกจิตวิญญาณระดับแรก

มรดก: ไม่มี

สายเลือด: ไม่มี

กายทิพย์: ร่างกายกลั่นสวรรค์

ความแข็งแกร่งทางกายภาพ: 134

ความเข้มแข็งทางจิตใจ: 375

พลังวิญญาณ: 1,310

การป้องกันทางกายภาพ: 110

การป้องกันทางจิต: 1,221

“ขอแสดงความยินดีที่ได้เป็นผู้ฝึกพลังนะพี่หยวน”

เสี่ยวฮัวพูดกับหยวนด้วยรอยยิ้ม

“ทั้งหมดเป็นเพราะเธอเลยนะ เสี่ยวฮัว พี่ติดหนี้บุญคุณเธอแล้วละ”

“งั้นมาเล่นกันต่อเถอะนะพี่หยวน”

เสี่ยวฮัวยืนขึ้นโดยมีลูกบอลอยู่ในมือพร้อมที่จะโยนออกไป

หยวนยิ้มอย่างขมขื่น แต่เขาก็ไม่ปฏิเสธและเล่นกับเธอต่อไป

น่าแปลกที่เมื่อหยวนลุกขึ้นยืนนั้น ความเหนื่อยล้าทั้งหมดที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ก็หายไปหมด เขาฟื้นพลังที่อ่อนล้าทั้งหมดของเขาได้เต็มที่ในตอนที่เขาได้กลายเป็นผู้ฝึกพลัง

ทั้งสองคนเริ่มเล่นกันอีกครั้ง แต่ความเร็วของลูกบอลที่โยนดูเหมือนจะเร็วกว่าเดิมมาก

ในขณะเดียวกันโลกก็ตกอยู่ในความวุ่นวายจากการประกาศครั้งแรกของเกมในโลกเสมือนจริง บริษัทที่ร่ำรวยและมีอำนาจในโลกแห่งความเป็นจริงเริ่มมองหาผู้เล่นที่ชื่อว่าหยวน ด้วยความหวังที่จะพบตัวตนที่แท้จริงของเขา อย่างไรก็ตามมันเป็นงานที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยเนื่องจากเกมนี้มีการจัดการความเป็นส่วนตัวของผู้เล่นเป็นอย่างดี

ไม่เหมือนกับเกมอื่นๆ ที่สามารถดูชื่อของผู้เล่นได้อย่างรวดเร็วและทันที Cultivation Online ไม่มีคุณสมบัติแบบนั้น ไม่มีใครเห็นชื่อของเขาแม้แต่เพื่อนของพวกเขาเอง

หลังจากใช้ทรัพยากรและเวลามากมายในการค้นหา หยวน ผู้คนก็เริ่มตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าเว้นแต่หยวนจะเปิดเผยตัวเองออกมาด้วยความเต็มใจ ตัวตนของเขาจะยังไม่เป็นที่รู้จักตลอดไป แต่เหตุผลเพียงแค่นี้ไม่เพียงพอที่จะบังคับให้คนเหล่านี้ยอมแพ้ที่จะพยายามตามหาตัวของหยวน

เกมอินเทอร์เน็ตฟอรัม แม้แต่หนังสือพิมพ์ ผู้คนเริ่มเสนอเงินจริงสำหรับข้อมูลเกี่ยวกับหยวน แม้กระทั่งจ่ายเงินหลายพันเพื่อให้เปิดเผยตัวเอง

โลกเสมือนจริงได้มีส่วนเกี่ยวข้องเป็นอย่างมากในโลกแห่งความเป็นจริง ถ้าจะบอกว่านักเล่นมืออาชีพและผู้เล่นอันดับต้นๆมีชื่อเสียงและความเคารพมากกว่าคนดังระดับโลกก็ไม่ใช่เรื่องที่พูดไม่จริงเลย

ในความเป็นจริงนักเล่นเกมมืออาชีพบางคนมีรายได้เจ็ดหลักทุกเดือนจากการโฆษณาเพียงอย่างเดียว! แม้แต่นักเล่นเกมทั่วไปก็สามารถสร้างรายได้มากกว่าคนที่มีงานปกติ เพียงแค่ขายไอเท็มในเกมด้วยเงินจริง!

ด้วยการโฆษณาทำให้ดึงดูดความสนใจจำนวนมาก จะเห็นได้ชัดว่าผู้คนต้องการเป็นนักเล่นเกมมืออาชีพหรือเกมเมอร์ ที่พวกเขาสามารถสนุกสนานและสร้างรายได้แทนที่จะเลือกงานที่ต้องใช้แรงงาน

นอกจากนี้ จากรายงานการเล่นเกมเมื่อปีที่แล้ว ประชากรอย่างน้อยครึ่งหนึ่งของโลกเป็นเกมเมอร์ในโลกเสมือนจริง!

*********************

หลังจากขว้างบอลไปได้สองสามชั่วโมง โดยไม่เสียเหงื่อ จู่ๆหยวนก็หยุด

“เป็นอะไรไปหรอพี่หยวน รู้สึกเหนื่อยอีกแล้วหรอ” เสี่ยวฮัวถามเขา

“น้องสาวของพี่กำลังเรียกหาพี่อยู่ ถึงเวลาอาหารเย็นแล้วน่ะ” หยวนกล่าว

“พี่จะไปแล้วหรอ?”

สีหน้าของเธอดูมืดมนทันทีเมื่อได้ยินหยวนพูดแบบนั้น เธอรู้สึกไม่เต็มใจที่จะปล่อยเขาไป เธอกลัวว่าเขาจะไม่กลับมาอีกเมื่อจากไปแล้ว

“อย่าทิ้งเสี่ยวฮัวไว้คนเดียวนะพี่หยวน”

เสี่ยวฮัวรีบพูดขึ้นมาทันที ด้วยใบหน้าที่พร้อมจะร้องไห้ออกมา

หยวนลูบหัวเสี่ยวฮัวด้วยรอยยิ้ม

“เดี๋ยวพี่กลับมาเล่นด้วย พี่สัญญานะ”

“พี่สัญญาแล้วนะ”

“ถ้าผิดสัญญา พี่จะกลืนเข็มหนึ่งหมื่นเล่ม” หยวนพูดอย่างชัดเจนด้วยเสียงดังๆ

“โอเค งั้นเสี่ยวฮัวจะรอพี่หยวนที่นี่นะ”

เธอนั่งลงกับหยวนแล้วพิงไปที่ต้นไม้ต้นเดียวกัน และหลับตาลงพักผ่อน

“ออกจากระบบ!”

สายตาของหยวนพร่ามัว และความอบอุ่นในแขนขาของเขาค่อยๆหายไป ความมืดล้อมรอบมุมมองของเขา และเขาไม่สามารถมองเห็นหรือรู้สึกอะไรได้อีกต่อไป

“พี่ชาย เกมเป็นยังไงบ้างคะ” เสียงของน้องสาวเขาดังก้องอยู่ข้างๆ

“มันสนุกมากเลย” เขาแสดงรอยยิ้มที่อ่อนโยน แต่ลึกๆ เขาไม่เต็มใจที่จะออกจากโลกที่สดใส และมีสีสันนั้น ซึ่งที่นั่นร่างกายของเขาไม่ได้ไร้ประโยชน์

“วันนี้จะกินอะไรดีนะ?”

เขาถามเธอทั้ง ๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้ว

“ซุปไก่!”

หยวนยิ้มย่างขมขื่น เขาไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากซุปไก่ในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา

“เดี๋ยวหนูช่วยพี่ถอดหมวกนะ”

เธอถอดหมวกที่ศีรษะก่อนจะยกศีรษะขึ้นและปรับร่างกายให้อยู่ในท่านั่ง

เธอเริ่มป้อนซุปอุ่นๆ ให้เขาด้วยช้อนในไม่ช้า

“เป็นยังไงบ้างคะ”

“สมบูรณ์แบบ..”

ห้องเงียบลงโดยมีน้ำซุปที่หยวนดื่มเป็นเสียงเดียวที่ได้ยิน

หลังจากที่หยวนกินซุปชามใหญ่เสร็จ เธอก็จับเขานอนลง

“เดี๋ยวจะกลับมาทำความสะอาดให้นะคะ” เธอกล่าว

ครู่ต่อมาเธอกลับมาที่ห้องพร้อมผ้าเช็ดตัว ถังน้ำอุ่น และเสื้อผ้าใหม่

“ขอโทษนะคะพี่”

เธอพูดก่อนจะเปลื้องผ้าเขาล่อนจ้อน

“หยูรู่”

“อะไรหรือคะ”

“พี่ขอโทษ”

“…”

ห้องเงียบลงทันที

“ตอนนี้พี่กำลังพูดอะไรแปลกๆอยู่นะ พี่ชาย”

เธอหัวเราะเบาๆ ทำลายความเงียบ

“พี่รู้แต่ว่าพี่...อืม?!”

คำพูดของเขาถูกขัดจังหวะด้วยผ้าขนหนูอุ่นๆ ที่กดลงบนใบหน้าของเขา

“พี่ไม่ต้องเป็นห่วงหนูหรอกค่ะ เมื่อรักษาอาการป่วยของพี่ได้แล้ว วันหนึ่งพี่ค่อยตอบแทนหนูก็ได้นะ”

“อืม...” มีความรู้สึกมากมายเกิดขึ้นภายในใจของหยวน

‘วันนั้นจะมาถึงไหมนะ’ เขาสงสัยในใจ

“โอเค! ตอนนี้พี่สะอาดหมดจดแล้วพี่ชาย แม้แต่ของเล็กๆ น้อยๆ ที่มีค่าของพี่ ฮิฮิ”

หยูรู่หัวเราะอย่างเขินอาย

“อ๊ะ! เธออย่าล้อเล่นกับร่างกายของพี่ เพราะพี่ไม่รู้สึกอะไรสิ!”

“เอ๊ะ พี่กำลังพูดถึงเรื่องอะไร หนูไม่ได้แตะต้องอะไรเลยนะ!”

“เธอทำแน่นอน!!”

เสียงหัวเราะเต็มไปทั่วทั้งห้อง

“หยูรู่ ขอบคุณนะ”

จู่ๆ หยวนก็พูดว่า

“วันหนึ่งพี่จะตอบแทนเธอเอง พี่สัญญา”

เมื่อสวมเสื้อให้เขา หยูรู่ยิ้ม

“หนูจะไม่เกรงใจเลยละเมื่อถึงเวลานั้น”

“เอาละพี่ชาย ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วสำหรับคืนนี้ เดี๋ยวหนูกลับมาอีกในตอนเช้านะ”

“เอ่อ น้องช่วยใส่หมวกให้พี่ก่อนไปได้ไหม”

“อยากเล่นเกม์ต่อหรอ แล้วไม่นอนหรอไงพี่”

“คืนนี้ไม่คิดว่าจะได้นอน แถมการเล่นเกมนี้ถือว่าเป็นการนอนไปในตัวด้วยนะ เธอรู้ไหม?”

“หนูจะทำยังไงกับพี่ดี ถ้าพี่ติดเกมเนี่ย แค่คืนนี้เท่านั้นนะ โอเคไหม?”

“อืมม...”

“พี่หยวน พี่กลับมาแล้วจริงๆ!”

เสี่ยวฮัวลุกขึ้นทันทีด้วยสีหน้ามีความสุขเมื่อได้เห็นเขาปรากฎตัวออกมา

“พี่สัญญากับเธอแล้วนี่” เขาลูบหัวของเธอ

“เธออยากทำอะไรต่อละทีนี้” จากนั้นหยวนก็ถามเธอ

“เล่นเกม” เสี่ยวฮัวตอบโดยไม่ลังเล

“ฉันคิดไว้แล้วเชียว” เขาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม