ตำหนักเหม่ยอวี้

อาหนิงนั่งคอตกอยู่ริมหน้าต่าง การไม่ได้ออกไปไหนมาไหนเป็นเวลาสิบวันนี้! มันแย่สุดๆ ไม่มีเน็ต ไม่มีมือถือ ไม่มีอะไรเลย!! ต้องอยู่แต่ในห้อง!!! ถูกกักบริเวณเดินไปไหนมาไหนก็ไม่ได้ ยังดีที่ยังอะลุ้มอล่วยไห้บ้าง ส่งบัญชีจากหอเหวินหนิงมาให้ตรวจแก้เบื่อ จนตอนนี้ไม่มีอะไรทำแล้ว

ก่อนหน้านี้ (ตำหนักเฉียนชิง ที่ประทับของหวังฮ่องเต้)

ฉันถูกเรียกตัวมาเข้าเฝ้าฮ่องเต้ อันที่จริงก็มีชนะปักหลัง เลยทำให้บรรยากาศดูอึมครึมแต่ก็เข้าใจได้ พอมาถึงห้องอักษรก็ถวายพระพรอย่างนอบน้อม ยิ้มแย้มสดใสหน้าเอ็นดู “ถวายพระพรเพคะ เสด็จพ่อ” หวังฮ่องเต้เงยหน้าขึ้น ละจากฏีกา เอ่ยเสียครึมว่า “พ่ออยากให้เจ้าใจเย็นกว่านี้คิดสิ่งใดให้รอบคอบ แล้วจะทำอะไร ก็สั่งให้คนไปทำไม่ใช่ไปลงมือทำด้วยตนเอง หนิงเอ๋อร์เจ้าคิดจริงๆ รึ ว่าไม่มีใครรู้ใครเห็นที่เจ้าทำ หากพ่อไม่ช่วยเก็บกวาดมีรึเจ้าจะร่าเริ่ง ยิ้มแย้มอยู่แบบนี้ได้” หวังฮ่องเต้ได้แต่ถอดถอนหายใจ มองลูกสาวนิ่งๆ อยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยต่อว่า “เจ้าเป็นองค์หญิงเพียงคนเดียวของราชวงค์ ไม่มีการชิงดีชิงเด่นจึงไม่ได้มีเล่ห์เหลียมนัก คิดออกก็แต่ลูกไม้ตื่นๆ เท่านั้น..หนิงเอ๋อร์เจ้าอยู่แต่ในตำหนักเสีย 1 เดือนเถิด เรื่องนี้องค์หญิงฉินยูซินคงจัดฉากบนเตียงว่าเจ้าไปยั่วยวนมู่หรงหยวนเจ้าเด็กนั้นให้เขาลุ่มหลง แล้วให้หานางกำนันซักคน..มาเป็นพยานทำให้เรื่องนี้ใหญ่โต แต่ยังดีที่เจ้ารู้ทันแกล้งป่วยแล้วให้นางหลับนอนกับองค์รักษ์และบ่าวชาย องค์หญิงฉินยูซินโกรธจัด! สั่งโบยองค์รักษ์และบ่าวตายอยู่ในเรื่อนรับรอง..นางกับเจ้าไม่เหมื่อนกัน..หนิงเอ๋อร์เจ้าเข้าใจหรือไม่! ”

หนึ่งเดือนผ่านไป

อุทยานหลวง ภายในศาลาริมน้ำ

ต้นฤดูหนาวสายลม พริ้ว แผ่ว กิ่งเหมยออกดอกบานสะพรั่ง เผยเสน่ห์แห่งเหมันต์ กลีบดอกไม้เล็กปลิวลงมาอย่างเชื่องช้า ร่วงหล่นลงผื่นน้ำ ปลายนิ้วสัมผัสสายพินบรรเลงเพลงอย่างอ้อยอิ่ง ฮุ่ยจือ และม่อหลันอมยิ้มฟังเพลงทำนองแรกที่ไม่คุ้นหู จนตอนนี้เคยชินเสียแล้ว พวกนางเคยถามองค์หญิงว่าเพลงนี้มันมีชื่อหรือไม่? องค์หญิงได้แต่ยิ้มอย่างมีความสุข และเอ่ยอย่างร่าเริ่งว่า “Happy Birthday สุขสันต์วันเกิด” แม้คราแรกจะเพลงจะบรรเลงอย่างสนุกสนานซ้ำไปมาจนตอนนี้เชื่องช้าอ้อยอิ่ง ทุกครั้งที่บรรเลงเพลงนี้ องค์หญิงมักจะเมอลอย..มองดูท้องฟ้าทุกครั้งที่บรรเลงเพลงจบอยู่เป็นนาน

วันนี้เป็นวันแรกที่หมดกำหนดการกักตัว องค์หญิงจึงพาพวกนางออกมาเล่นที่อุทยานหลวงจนตอนนี้ล่วงเลยบ่ายคล้อย ม่อหลันสะกิดฮุ่ยจือ เมื่อเห็นขบวนเสด็จผ่านมาทางนี้ พวกนางได้แต่เพ่งมอง ก็เห็นสตรีที่คุ้นตาอยู่ในกลุ่มด้วยนางแต่งกายงดงามด้วยชุดที่บางเบา เปิดเผยเนินอกที่เว้าลึกเย้ายวน ชุดแบบนี้เป็นที่นิยมแพร่หลายอย่างมากในแคว้นฉินที่อากาศร้อนอบอ้าว ช่างไม่กลัวความหนาวของแคว้นถังเสียบ้างเลยม่อหลันและฮุ่ยจือได้แต่คิดอยู่ในใจ ก่อนจะมององค์หญิงของตัวเองที่แต่งกายเรียบง่ายสวมเสื้อคลุมตัวใหญ่สีน้ำตาลเข้มขนหมี ปักปิ่นประดับหยกเพียงชิ้นเดียว ช่างไม่หลงเหลือภาพลักษ์องค์หญิงจริงๆ พวกนางได้แต่ถอนหายใจเงียบๆ อยู่ในอก คุณหนูในจวนบ้านอื่นยังแต่งกาย ประดับประดามากกว่านี้เสียอีก แต่ข้อดีขององค์หญิงของพวกนางคือ ความงามนับวันนางก็ยิ่งงาม โดดเด่นขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีเค้ารางของหญิงชาวบ้านตามชาติกำเนิดเลยแม้แต่น้อย

เสียงกระดิ่งทอง ดังใสเป็นจังหวะ ตามก้าวเดินขององค์หญิงฉินยูซิน เรียกให้อาหนิงออกจากภวังของตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าหันไปตามเสียงกระดิ่ง ก็เห็นขบวนใหญ่กำลังตรงมาทางนี้ชายฉินยูเหวิน เดินเคียงข้างกับรัชทยาทหยางหมิง และองค์ชายห้าหลางหลาน ฉู่อู่เว่ย ฝูเหยียนอวี้ มู่หรงหยวน และสตรีเพียงหนึ่งเดียว องค์หญิงฉินยูซิน ยิ้มอย่างเอียงอายเดินข้างมู่หรงหยวน ก็กำลังตรงเข้ามาทางนี้เช่นกัน อาหนิงได้แต่มองนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะปรับอารมณ์ที่เบื่อหน่าย มาเป็นท่าที ที่เรียบร้อย อ่อนช้อย ดังเดิม

​