“เพี๊ยะ”

ก่อนที่เฉินจื่อเหยาจะพูดจบประโยค เธอก็ถูกตบที่หน้าอย่างแรง ครั้งนี้แรงกว่าครั้งก่อนที่กู้หนิงตบจ้าวเฟยเฟย

สิ่งที่เฉินจื่อเหยาพูดทำให้กู้หนิงโกรธขึ้นมาจริงๆ

ไม่เพียงแต่เฉินจื่อเหยาจะทำให้กู้หนิงอับอาย แต่ยังทำให้แม่ของเธอต้องอับอายไปด้วยซึ่งเป็นสิ่งที่กู้หนิงทนไม่ได้

เฉินจื่อเหยาถูกตบอย่างแรง เธอมึนงงและคิดไม่ทันว่าจะตอบโต้คืนอย่างไรดี

กู้หนิงไม่เคยตบเธอมาก่อน

ทุกคนต่างตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ก็ไม่มีใครไม่เห็นด้วยกับการกระทำของกู้หนิง

ถึงแม้จะมีบางคนไม่ชอบกู้หนิง แต่เมื่อพวกเขารับรู้ถึงภูมิหลังของครอบครัวเธอ พวกเขาคิดว่ามันเป็นการกระทำที่น่าละอายเกินไปที่พูดอย่างนั้นกับกู้หนิง

ไม่มีใครสนุกกับความเจ็บปวดของคนอื่น

“กู้หนิง แกกล้าดียังไงมาตบฉัน!!!” เฉินจื่อเหยาที่เพิ่งเรียกสติคืนมา เธอยกมือขึ้นพยายามที่จะตบกู้หนิง

วินาทีที่เธอง้างมือขึ้น เธอก็ถูกกู้หนิงจับตัวเอาไว้แน่น เฉินจื่อเหยารู้สึกเจ็บขึ้นมาทันทีแต่ไม่สามารถขยับตัวหนีออกไปได้

“กู้หนิง อีบ้า ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!!” ใบหน้าของเฉินจื่อเหยาแสดงออกถึงความเจ็บปวด

กู้หนิงไม่ปล่อย เธอมองเฉินจื่อเหยาด้วยสายตาเย็นชา สายตาของเธอคมราวกับกระบี่น้ำแข็งที่พร้อมบั่นคอเฉินจื่อเหยาให้ขาด เฉินจื่อเหยาพลันรู้สึกถึงรังสีอำมหิตบนใบหน้าน่ากลัวของกู้หนิง

ร่างของเฉินจื่อเหยาสั่นระริกจากความกดดันที่แผ่ออกมาจากกู้หนิง

ทุกคนตกใจกลัวกับรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากกู้หนิง ฉับพลันโรงอาหารชั้นสองก็เงียบสนิทราวกับป่าช้า

“เฉินจื่อเหยา ฉันไม่คิดจะทำร้ายเธอ แต่ทำไมเธอถึงไม่หยุดที่จะทำร้ายฉันสักที? เธอคิดจริงๆเหรอว่าฉันจะปล่อยเธอไป หลังจากทำให้แม่ของฉันต้องอับอายขายหน้า?”

จากนั้นกู้หนิงก็เหวี่ยงเฉินจื่อเหยาออกไปอย่างแรงด้วยแขนของเธอ เฉินจื่อเหยาเกือบล้มหน้าคะมำ

เด็กสาวนามว่าเฉินจื่อเหยาไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียง

ในขณะเดียวกันนั้นเอง กู้เซียวเซียวและเพื่อนของเธอเพิ่งจะโผล่มาที่โรงอาหารชั้นสอง พวกเธอเห็นคนกำลังยืนมุงดูอะไรอยู่จึงเกิดความอยากรู้อยากเห็น

พวกเธอเดินเข้ามาใกล้ พบว่ากู้หนิงและเฉินจื่อเหยาเป็นจุดสนใจของทุกคนในยามนี้

กู้เซียวเซียวเดินแหวกฝูงชนเข้าไป มีรอยฝ่ามือสีแดงบนแก้มของเฉินจื่อเหยา กู้เซียวเซียวโกรธขึ้นมาทันที “จื่อเหยา เกิดอะไรขึ้น?”

เฉินจื่อเหยาได้ยินเสียงกู้เซียวเซียว เธอได้สติอีกครั้ง แม้ว่าตอนนี้จะยังกลัวกู้หนิง แต่เธอโกรธมากกว่า

เฉินจื่อเหยาไม่พูดอะไร เธอเพียงปรายตามองกู้หนิงอย่างโกรธแค้นซึ่งนั่นเป็นคำตอบสำหรับคำถามของกู้เซียวเซียว

ตอนนี้กู้เซียวเซียวรู้แล้วว่ากู้หนิงตบเฉินจื่อเหยา เธอแทบไม่เชื่อว่ากู้หนิงสามารถทำเรื่องอย่างนั้นได้ เธอจึงจะตะโกนใส่กู้หนิงว่า

“กู้หนิง นี่แกกล้าตบจื่อเหยา? บ้าไปแล้วรึไง?!!”

“อะไรนะ? กู้หนิงตบเฉินจื่อเหยา? ไร้สาระน่า!”

เด็กหนุ่มที่ชื่อว่าจางอี้หมิงเป็นเพื่อนของฉินเจิ้ง จู่ๆก็พูดเสียงดังว่าเขาไม่เชื่อว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องจริง

พวกเขาต่างรู้กันดีว่า เด็กสาวที่ชื่อ กู้หนิง เป็นคนเก็บเนื้อเก็บตัวไม่สุงสิงกับใคร และไม่มีทางกล้าโต้เถียงกับคนอื่น ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่กู้หนิงจะตบเฉินจื่อเหยา

“ฉันก็ไม่เชื่อเหมือนกัน” เด็กหนุ่มที่มีชื่อว่าฝูหมิงเหลียงเห็นด้วย ขณะที่ฉินเจิ้งก็เชื่ออย่างนั้นเหมือนกัน

ใช่ ฉันตบเฉินจื่อเหยา แล้วยังไงล่ะ?” กู้หนิงยอมรับต่อหน้าทุกคน จากนั้นหันหน้ามาทางกู้เซียวเซียว “ไม่ใช่เรื่องของเธอ!!”

ได้ยินดังนั้น จางอี้หมิงและฝูหมิงเหลียงต่างประหลาดใจ อะไรนะ? กู้หนิงตบเฉินจื่อเหยาจริงๆเหรอ? เป็นไปได้ไง?

“แก…” กู้เซียวเซียวพลันรู้สึกโกรธขึ้นมา เธอโกรธที่กู้หนิงกล้าเถียงเธอต่อหน้าคนอื่น “จื่อเหยาเป็นเพื่อนของฉัน แน่นอนย่อมเป็นเรื่องของฉันด้วย!”

“ว้าว” กู้หนิงทำเสียงเย้ยหยัน “แล้วเธอจะทำยังไงต่อล่ะ?”

“แกต้องชดใช้ในสิ่งที่แกทำ!! โขกหัวกับพื้นสิบครั้งหรือไม่ก็ให้จื่อเหยาตบแกคืนสิบที!!!” กู้เซียวเซียวพูดอย่างไร้เมตตา

ทุกคนต่างกลั้นลมหายใจ

สิบครั้ง? กู้เซียวเซียวช่างเป็นคนเลือดเย็น เฉินจื่อเหยาต่างหากที่เป็นคนพูดจาทำร้ายกู้หนิงก่อน

ทันใดนั้นทุกคนก็เริ่มมองกู้เซียวเซียวเปลี่ยนไป

ฉินเจิ้งและเพื่อนของเขาขมวดคิ้วพร้อมกัน พวกเขาคิดว่ามันมากเกินไป อย่างไรก็ตามฉินเจิ้งนึกถึงสิ่งที่กู้หนิงทำกับเขาเมื่อเช้านี้แล้ว เขาจึงไม่ห้ามกู้เซียวเซียว

ส่วนจางอี้หมิงและฝูหมิงเหลียงนั้นไม่มีความเห็นใจในแววตา พวกเขาแค่อยากเห็นเรื่องสนุกๆ

นอกจากนี้พวกเขายังสงสัยว่ากู้หนิงจะทำอะไรต่อ หลังจากที่ตบเฉินจื่อเหยาแล้ว

“โอ้ กู้หนิง เธออีกแล้วหรอ? ทำไมทุกคนถึงอยากจะมีปัญหากับเธอนักนะ? น่าสงสารซะจริง”

ก่อนที่กู้หนิงจะทันได้พูดอะไรออกไป ก็มีเสียงพูดแทรกขึ้นมา น้ำเสียงนั้นทั้งแหลมคมและไร้ความเมตตาปราณี

กู้หนิงรู้ว่าเจ้าของเสียงคือใคร ฉู่เพ่ยหานนั่นเอง!

ใช่แล้ว เป็นฉู่เพ่ยหาน

ฉู่เพ่ยหานเดินเข้ามาพร้อมล้วงมือไว้ในกระเป๋าเสื้ออย่างกับนักเลง

ทุกคนต่างพร้อมใจหลีกทางให้เธอเดินผ่านไป ดูเหมือนว่าพวกเขาจะกลัวเธอมาก

ฉู่เพ่ยหานคนนี้เป็นที่รู้จักกันดีในโรงเรียนว่าเธอเป็นผู้หญิงอันธพาล เธอเก่งเรื่องต่อสู้ ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าก่อกวนเธอ

หากเป็นไปได้กู้เซียวเซียวและเฉินจื่อเหยาอยากจะอยู่ให้ห่างจากฉู่เพ่ยหาน

ดังนั้นเมื่อฉู่เพ่ยหานปรากฏตัว กู้เซียวเซียวและเฉินจื่อเหยาจึงเบาเสียงลงในทันใด

ฉินเจิ้ง จางอี้หมิง และฝูหมิงเหลียงไม่กลัวฉู่เพ่ยหาน แต่ฉู่เพ่ยหานมาจากครอบครัวที่มีอิทธิพล พวกเขาจึงไม่กล้าปะทะกับเธอซึ่งๆหน้า

แม้ว่าฉินเจิ้งจะถูกฉู่เพ่ยหานทำให้อับอายเมื่อเช้านี้ และเขาก็เกลียดเธอมาก แต่เขายังไม่อยากมีเรื่องกับเธออีกครั้ง