กู้หนิงยังคงเฝ้ามองต่อไป เธอยังไม่ลงมือตอนนี้ กำลังรอจังหวะที่เหมาะสม

คนร้ายยกปืนเล็งไปยังหมอผู้หญิง ทั้งคู่อยู่ใกล้กันมาก ถ้ากู้หนิงไม่สามารถเข้าประชิดตัวเขาได้ทันท่วงที เขาอาจจะคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่และเผลอลั่นไกออกไป ซึ่งอาจส่งผลร้ายตามมา

กู้หนิงมองไปที่ระเบียงเปิดโล่ง มีของวางไว้ด้านขวาตรงทางออก กู้หนิงใช้มันเป็นที่กำบังตัว เธอค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้พวกเขา

"หยางฮ่าว นาย...นายต้องการอะไร?" เมื่อเผชิญหน้ากับปืน หมอสาวตัวสั่นสะท้านอย่างที่ควบคุมตัวเองไม่ได้

"ฉันต้องการอะไรงั้นรึ?" หยางฮ่าวหัวเราะเยาะ ทันใดนั้นก็ตวาดเสียงดังลั่น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอาฆาตมุ่งร้าย

"อ้ายเฉียน ทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะแก ฉันถึงต้องกลายเป็นแบบนี้ ฉันต้องการอะไรงั้นรึ? โรงพยาบาลไล่ฉันออก เมียฉันก็ทิ้งฉันไปกับชายชู้ เพราะแก!! ทั้งหมดมันเป็นเพราะแก!!!! "

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ อ้ายเฉียนรู้สึกเจ็บปวดใจ เธอแย้งว่า "นั่นเป็นเพราะพฤติกรรมที่ผิดศีลธรรมของคุณ ในฐานะหมอ คุณไม่ทำตามกฎ แต่กลับรับเงินใต้โต๊ะจากครอบครัวผู้ป่วยโดยไม่คำนึงถึงชีวิต ฉันก็แค่ช่วยคนเท่านั้นเอง"

"หุบปาก นั่นมันธุรกิจของฉัน แกไม่มีสิทธิ์เสนอหน้าเข้ามาเกี่ยวข้อง!!" หยางฮ่าวกำปืนแน่น
 

"แกต้องโอนเงินเข้าบัญชีฉันห้าล้าน ไม่งั้นฉันยิง"

อ้ายเฉียนตัวสั่นด้วยความกลัว เธอพยายามข่มความกลัวเอาไว้ "ฉัน...ฉันไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้น ฉันมีแค่สองล้านหยวน"

"ไม่ ฉันต้องการห้าล้านหยวน นังสารเลวนั่นมันทิ้งฉันเพราะเงินห้าล้านหยวน ฉันจะไปทวงเมียฉันคืนมาด้วยเงินจำนวนเดียวกัน" หยางฮ่าวคลุ้มคลั่งและเกือบยิงออกไป

ในขณะเดียวกัน กู้หนิงที่อาศัยที่กำบังเคลื่อนตัวเข้าไปด้านหลังหยางฮ่าว เธออยู่ห่างจากเขาสองเมตร เมื่อเห็นว่าอยางฮ่าวเริ่มคุมอารมณ์ไม่อยู่ กู้หนิงกังวลใจว่าเขาจะเผลอยิงออกมา

หยางฮ่าวอยู่ในช่วงอารมณ์ไม่ปกติ เขาอาจทำอะไรโง่ๆออกมาได้

สิ่งที่หยางฮ่าวทำลงไปในวันนี้ผิดกฏหมาย ถึงแม้หยางฮ่าวจะได้เงินห้าล้านหยวนไป แต่เขาคงไม่พ้นถูกจับ เขาไม่มีทางที่จะเอาภรรยาเขากลับคืนมาได้

ส่วนภรรยาเขาก็ไม่กลับมาหาเขา

ผู้ชายที่ให้เงินกับภรรยาหยางฮ่าวห้าล้านหยวนนั้น ต้องมั่งคั่งพอสมควร ถ้าหากภรรยาของหยางฮ่าวทิ้งเขาไปเพราะเงิน ก็ไม่มีทางที่เธอจะทิ้งผู้ชายที่ร่ำรวยคนนั้นกลับมาหาเขา

หรือถ้าหล่อนไม่ได้ทิ้งเขาไปเพราะเงิน หยางฮ่าวก็ตกเป็นคนร้ายอยู่ดี ไม่ช้าก็เร็วเขาก็ต้องถูกจับกุมในที่สุด ถ้าหล่อนเลือกที่จะยืนเคียงข้างเขา หล่อนจะต้องสูญเสียทั้งหยางฮ่าวแล้วก็เงิน

กู้หนิงกังวลว่าอ้ายเฉียนจะพูดอะไรออกมาแล้วทำให้หยางฮ่าวควบคุมตัวเองไม่ได้และเผลอลั่นไกออกไป ถ้าอย่างนั้นกู้หนิงจะไม่มีโอกาสช่วยชีวิตเธอไว้ได้

โชคดีที่อ้ายเฉียนฉลาดพอที่จะรับรู้ได้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปเปลี่บนมาของหยางฮ่าว เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลขึ้น และพยายามเกลี้ยกล่อมเขาว่า

"ได้ ได้ ไม่มีปัญหา ฉันจะโอนเงินห้าล้านให้นาย แต่ตอนนี้ฉันมีสองล้านในบัญชี ฉันต้องโทรหาครอบครัวเพื่อเอาอีกสามล้าน"

หากมันจะช่วยให้เธอมีชีวิตรอด ถึงแม้ต้องจ่ายห้าล้านหยวนเธอก็ยอม เธอได้แต่หวังว่าตำรวจจะสามารถจับหยางฮ่าวได้ภายหลัง

กู้หนิงกลับคิดตรงกันข้าม หยางฮ่าวไม่โง่พอที่จะปล่อยอ้ายเฉียนไป ถ้าเขาปล่อยหล่อนไป อ้ายเฉียนต้องโทรหาตำรวจแน่

ถึงแม้หยางฮ่าวจะได้เงินมา เขาก็ไม่มีทางหนีออกไปจากที่นี้ได้

ได้ยินอ้ายเฉียนพูดเช่นนั้น หยางฮ่าวรู้สึกพอใจ

"ดี แต่แกต้องเปิดลำโพงด้วย!"

"ได้" อ้ายเฉียนล้วงมือหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา

หยางฮ่าวเมื่อยที่แขนเล็กน้อยที่ต้องคอยถือปืนเล็งอยู่ตลอด เขาลดแขนลงชั่วคราว

เสี้ยววินาทีนั้นกู้หนิงก็สบโอกาส เธอเคลื่อนตัวออกไปหาหยางฮ่าวด้วยความรวดเร็ว เขาถูกเธอกระแทกล้มลงบนพื้นอย่างแรง เนื่องจากเขาไม่ทันระวังตัว ปืนในมือจึงถูกเหวี่ยงออกไปหลายเมตร
 

ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็ว อ้ายเฉียนยืนตะลึงอยู่กับที่ โดยไม่รู้ตัวว่าทำโทรศัพท์มือถือหล่นลงพื้น

แต่มันยังไม่จบแค่นั้น เมื่อไม่มีปืน หยางฮ่าวเปลี่ยนเป้าหมายมาที่กู้หนิง ยังไม่ทันที่เขาจะสู้ กู้หนิงก็ฟาดเขาจนสลบไปก่อน

กู้หนิงหาเชือกมามัดเขาไว้และอุดปากเขาด้วยผ้าขี้ริ้ว

"โทรเรียกตำรวจ!" กู้หนิงหันไปมองอ้ายเฉียนที่กำลังยืนตกใจ ไม่รู้ว่าต้องทำอะไร

"โอ้ ได้ ได้!" ในที่สุดอ้ายเฉียนก็ได้สติ เธอพบว่าโทรศัพท์มือถือตัวเองหายไป เธอยืนกระวนกระวายสักพักจึงพบว่ามือถือตัวเองหล่นไปที่พื้น เธอก้มลงเก็บ

แต่ก่อนที่เธอจะกดเบอร์โทรออก เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เธอเห็นชื่อคนที่โทรเข้ามาและรีบกรอกเสียงไปในมือถือว่า "สวัสดีค่ะพ่อ"

"อ้ายเฉียน ตอนนี้ลูกอยู่ไหน?"

"หนูอยู่บนระเบียงที่ตึกผู้ป่วยค่ะ..." อ้ายเฉียนเล่าทุกอย่างให้พ่อเธอฟังและถามเขาว่า "พ่อว่าหนูควรโทรหาตำรวจหรือ...?"

กู้หนิงขมวดคิ้ว เธอไม่เข้าใจว่าทำไมอ้ายเฉียนถึงพูดแบบนั้น หล่อนต้องการทำจะอะไรอื่นอีกนอกจากโทรเรียกตำรวจ?

"อะไรนะ? เป็นไปได้ยังไง? ลูกไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" น้ำเสียงของพ่ออ้ายเฉียนดูตกใจ หัวใจของเขาราวกับถูกปักด้วยลูกธนู

"พ่อ หนูไม่เป็นไรค่ะ" อ้ายเฉียนตอบ

"รอพ่ออยู่ที่นั่น พ่อจะไปเดี๋ยวนี้ และอย่าเพิ่งโทรหาตำรวจ" พ่ออ้ายเฉียนตอบกลับมา อ้ายเฉียนตอบตกลง

กู้หนิงมีประสาทการได้ยินที่ยอดเยี่ยม เธอได้ยินทุกอย่างที่พ่ออ้ายเฉียนพูด กู้หนิงจึงถามขึ้นว่า "ทำไมคุณไม่เรียกตำรวจ?"

"เพราะว่าถ้าฉันโทรเรียกตำรวจ ทั้งโรงพยาบาลก็ต้องรู้ ผู้คนก็จะแตกตื่น นั่นเป็นสิ่งที่ฉันไม่อยากเห็น" อ้ายเฉียนอธิบาย

กู้หนิงคิดว่าสิ่งที่อ้ายเฉียนพูดมีเหตุผล เธอจึงปิดปากเงียบ

อ้ายเฉียนพูดต่อว่า "หยางฮ่าวจะถูกส่งตัวไปสถานีตำรวจแน่นอน แต่ไปแบบไม่ใครรู้ ฉันบันทึกบทสนทนาไว้หมดแล้ว รอยนิ้วมือเขาก็อยู่บนปืน นี่จะเป็นหลักฐานมัดตัวเขา"

อัดเสียง?

กู้หนิงนึกชื่นชมอ้ายเฉียน ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้ หล่อนยังสามารถอัดเสียงไว้ได้

"แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณเธอมากที่ช่วยฉันไว้" อ้ายเฉียนกล่าวขอบคุณกู้หนิงด้วยความจริงใจ เธอหยิบเช็คขึ้นมาเขียนจำนวนเงินลงไปและยื่นให้กู้หนิง

"ฉันไม่รู้จะขอบคุณเธอยังไง นี่เป็นเช็คจำนวนห้าแสน โปรดรับไว้เถอะค่ะ"

กู้หนิงมองไปที่เช็ค ถึงแม้เธอจะต้องการเงินมากขนาดไหน แต่ไม่เต็มใจรับเงินก้อนนี้

เธอมีหลักการของตัวเอง เธอยื่นมือเข้ามาช่วยเพราะเธออยากช่วย ไม่ได้ต้องการรางวัลตอบแทนแต่แรก กู้หนิงจึงปฏิเสธ "ฉันไม่ได้ช่วยชีวิตคุณเพื่อต้องการเงิน เก็บเช็คคุณกลับไปเถอะค่ะ"

อ้ายเฉียนประหลาดใจ

เธอรู้ว่ากู้หนิงไม่ยอมรับเช็ค ไม่ใช่เพราะจำนวนเงินน้อยเกินไป แต่เป็นเพราะจิตใจที่ดีงาม