ตอนที่ 353 รักษาหาย

เขาทราบความสามารถของกู้หนิงดี ต่อให้กู้หนิงรักษาโรคของพ่อเขาไม่ได้ เขาก็จะไม่โทษเธอหรือสงสัยในความสามารถของเธอ

“หนูกู้ ลุงต้องขอโทษด้วย นี่คือลูกสาวของลุง เธอไม่เคยพบหนูมาก่อน” ไป๋หลินเว่ยพูดกับกู้หนิง

“ไม่เป็นไรค่ะ” กู้หนิงไม่สนใจ อายุของเธอตอนนี้ย่อมเป็นที่กังขาของคนอื่น ถ้าเธอรักษานายท่านหยวนไม่ได้ พวกเขาคงไม่เชื่อถือเธออีก

“หนูไม่ผิดสักหน่อย” ไป๋เสวี่ยเหยียนบ่นงึมงำ เธอค่อนข้างเกรงกลัวพ่อของเธอ แต่ไม่ว่าเสียงของเธอจะเบาเพียงไร ทุกคนก็ยังได้ยินชัดอยู่ดี

“กลับห้องของลูกไปเดี๋ยวนี้!” ไปหลินเว่ยทนไม่ได้กับการกระทำที่ไร้มารยาทของลูกสาว

“หึ รอดูเถอะ!” ไป๋เสวี่ยเหยียนพูด จ้องกู้หนิงตาเขียวก่อนหมุนตัวกลับ เดินขึ้นบันไดไป

ไป๋หลินเว่ยส่ายหน้าระอาใจ จากนั้นเขาและภรรยาก็พากู้หนิงไปยังห้องนายท่านไป๋

ห้องนอนของนายท่านไป๋อยู่ห้องแรก และภายในห้องยังประกอบด้วยสองห้อง ห้องหนังสือและห้องนอนอยู่ด้วยกัน เมื่อพวกเขาเดินเข้าไปก็เห็นห้องหนังสือซึ่งมีพื้นที่ประมาณ 15 ตารางเมตร ผนังข้างประตูเป็นชั้นวางสำหรับวางของเก่าและมรกตต่างๆ ด้านซ้ายมือมีชั้นหนังสือและโต๊ะ โซฟาอยู่ในแนวเดียวกัน และมีโต๊ะกาแฟอยู่หน้าโซฟา ระหว่างห้องนอนกับห้องอ่านหนังสือเป็นฉากกั้นที่ทำขึ้นอย่างประณีตในสไตล์โบราณ

นายท่านไป๋นอนอยู่บนเตียง ขาของเขาไม่ค่อยดี แต่จิตใจและอารมณ์แจ่มใสมาก เมื่อเห็นกู้หนิง เขาก็ยิ้มแก้มแทบปริ “หนูกู้!”

เขามีความสุขไม่ใช่เพราะกู้หนิงบอกว่าสามารถรักษาโรคของเขาได้  แต่เขาดีใจที่เธอปฏิบัติต่อเขาเหมือนปู่แท้ๆ บางทีอาจเป็นเพราะนายท่านไป๋ไม่ค่อยได้เจอกู้หนิงบ่อยๆ ดังนั้นเขาจึงดีใจที่เห็นเธอมากกว่าหลานสาวในไส้

“คุณปู่ไป๋ วันนี้เป็นไงบ้างคะ?” กู้หนิงเดินไปข้างเตียง “ให้หนูช่วยดูขาเถอะค่ะ”

“ได้สิ” นายท่านไป๋อนุญาต จากนั้นไป๋หลินเว่ยรีบดึงผ้าห่มออก เผยให้เห็นขาของนายท่านไป๋

กู้หนิงยื่นมือไปนวดขาขวาของนายท่านไป๋ นอกจากนายท่านหยวนแล้ว ทุกคนต่างกระวนกระวายและตื่นเต้นในคราวเดียวกัน

กู้หนิงยังคงค่อยๆเพิ่มพลังของเธอหลังจากที่เธอนวดไปนานกว่าหนึ่งนาที ขาของนายท่านไป๋ฟื้นขึ้นมาทันทีและดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น "ฉันเริ่มรู้สึก…"

“รู้สึกอย่างไรบ้างครับ?” ไป๋หลินเว่ยเอ่ยถาม

“ตาแก่ นายไม่รู้สึกถึงกระแสเย็นๆที่ค่อนข้างสบายหรือ?” นายท่านหยวนถาม ดูเหมือนว่าเขาจะภูมิใจเพราะเขารู้เรื่องนี้แล้ว

“ใช่ๆ!” นายท่านไป๋พยักหน้า เขาตื่นเต้นมากจนเรียบเรียงคำพูดไม่ถูก ระหว่างที่นวด นายท่านไป๋ก็รู้สึกผ่อนคลายและสบายตัว

“ฮ่า ฮ่า เดี๋ยวนายก็จะรู้สึกมีแรงขึ้นมา อย่างกับว่าหนุ่มขึ้นอีกหลายปี!” นายท่านหยวนเอ่ย

“จริงหรือ?” นายท่านฝูประหลาดใจ

“เดี๋ยวนายก็จะรู้เองตอนที่หนูกู้นวดให้นายบ้าง!” นายท่านหยวนเอ่ย

นายท่านฝูทำตาโต แน่นอนว่าไม่มีใครอยากปฏิเสธหากต้องเด็กลงหลายปี! คนแก่มักเจ็บป่วยบ่อยซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่น่ารำคาญมาก

ไม่กี่นาทีต่อมา ขาของนายท่านไป๋ก็กลับมาปกติและแข็งแรงมากกว่าเดิม กู้หนิงย้ายจากขาข้างขวามาขาข้างซ้าย ห้านาทีต่อมา ขาข้างซ้ายก็กลับมาแข็งแรงอีกครั้ง

แม้ว่ามันจะไม่ได้สิ้นเปลืองพลังของกู้หนิงมากนัก แต่เธอก็ยังหน้าซีดซึ่งคนทั่วไปไม่สามารถสังเกตเห็นได้

“คุณปู่ไป๋ ทำไมไม่ลองลุกขึ้นแล้วเดินดูล่ะคะ?” กู้หนิงเอ่ย

“ปู่เดินได้หรือ?” ทุกคนที่อยู่ในห้องยกเว้นกู้หนิงต่างตกตะลึง

“แน่นอนค่ะ” กู้หนิงยิ้มให้นายท่านหยวน

ทันใดนั้นไป๋หลินเว่ยก็เดินเข้าไปช่วยพยุงนายท่านไป๋ลงจากเตียง พวกเขาอยากรู้ผลลัพธ์  เมื่อขาทั้งสองข้างของนายท่านไป๋สัมผัสกับพื้นห้อง เขาก็เริ่มก้าวขาออกเดิน

หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว...

“ฉันเดินได้แล้ว! ฉันเดินได้แล้ว!” มีน้ำตาคลอเบ้าที่ดวงตาทั้งสองข้างของเขา

แม้ว่าการสูญเสียความรู้สึกที่ขาไม่ใช่โรคร้ายแรง เขาต้องใช้เวลาสักพักในการฟื้นฟู ทว่าก็ยังยากลำบากสำหรับนายท่านไป๋อยู่ดี อย่างไรก็ตามตอนนี้กู้หนิงใช้เวลาไม่กี่นาทีรักษาขาของได้ นี่มันไม่น่าอัศจรรย์หรอกหรือ?

“หนูกู้ ขอบใจหนูมากจริงๆ ป้าไม่รู้จะขอบคุณหนูเท่าไหร่ถึงจะพอ” คุณนายไป๋เป็นคนพูดกับกู้หนิง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา “หนูกู้ ขอบคุณหนูมากจริงๆ” คราวนี้เป็นไป๋หลินเว่ย

“คุณลุง คุณป้า หนูยินดีช่วยค่ะ” กู้หนิงตอบ

แม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับกู้หนิง แต่ถือว่าเป็นบุญคุณอันยิ่งใหญ่สำหรับตระกูลไป๋ นายท่านไป๋พยายามอย่างยิ่งยวดในการข่มอารมณ์ดีใจในอก “หนูกู้ ขอบคุณมากที่รักษาขาให้ปู่ ถ้าหนูมีเรื่องที่ต้องการความช่วยเหลือในอนาคต บอกปู่ไม่ก็ลุงไป๋ของหลาน พวกเรายินดีอย่างยิ่งที่จะช่วยเหลือหนูตราบใดที่พวกเราสามารถช่วยได้”

เขารู้ว่าเธอมีคนคอยช่วยเหลือเธออยู่เยอะ ดังนั้นบางทีเธออาจไม่ต้องการความช่วยเหลือจากพวกเขา แต่เขาก็ต้องแสดงน้ำใจทีเธอช่วยรักษาเขา ไม่เพียงเท่านั้น กู้หนิงยังเป็นเด็กดีและมีความสามารถมาก การได้ช่วยเหลือเด็กคนนี้ถือว่าเป็นเรื่องดี

“ไม่มีทาง! เธอรักษาขาคุณปู่ได้เนี่ยนะ?” ไป๋เสวี่ยเหยียนปรากฏตัวตรงประตูพร้อมทำหน้าไม่พอใจสุดๆ เธอไม่เชื่อว่ากู้หนิงจะสามารถรักษาคุณปู่ได้ ดังนั้นเธอเลยกะว่าจะมาหัวเราะเยาะสักหน่อย แต่ใครจะไปคิดว่ากู้หนิงสามารถรักษาได้จริงๆ

เมื่อได้ยินคำพูดของไป๋เสวี่ยเหยียน สมาชิกตระกูลไป๋ก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด แต่ก่อนที่พวกเขาจะอ้าปากพูด ไป๋เสวี่ยเหยียนก็พูดขึ้นก่อนว่า “ขอโทษละกันที่ฉันพูดกับเธอก่อนหน้านี้” ไป๋เสวี่ยเหยียนเอ่ยคำขอโทษซึ่งทำให้กู้หนิงประหลาใจ เธอไม่คิดว่าไป๋เสวี่ยเหยียนจะบอมรับความผิดของตัวเอง ดูท่าว่าเด็กสาวคนนี้ไม่ใช่คนเลวร้าย

ตอนที่ 354 อิจฉาริษยา?

ครอบครัวไป๋รู้จักนิสัยของไป๋เสวี่ยเหยียนดี แม้ว่าเธอจะนิสัยเสียไปบ้าง แต่เธอก็ไม่ใช่เด็กสาวไม่ดี กู้หนิงไม่เคยเจอเธอมาก่อน พวกเขากลัวว่าไป๋เสวี่ยเหยียนจะทำให้กู้หนิงลำบากใจ

“ไม่เป็นไร” กู้หนิงเอ่ย เธอไม่ได้รู้สึกอะไร เมื่อเห็นว่ากู้หนิงยังสบายใจดี ทุกคนก็โล่งอก

หลังจากที่กู้หนิงไม่ถือสาเธอ ไป๋เสวี่ยเหยียนก็เดินไปหานายท่านไป๋ เธอรู้สึกดีใจกับคุณปู่ ดูเหมือนว่าคนแก่กับเด็กในตระกูลไป๋จะเข้ากันได้ดี

ต่อมากู้หนิงก็ไปช่วยนวดไหล่ของนายท่านฝู ไม่นานนายท่านฝูก็รู้สึกเบาสบายและเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง

“ฮ่า ฮ่า ตอนนี้ปู่รู้สึกถึงพลังในตัวปู่แล้ว รู้สึกหนุ่มลงไปหลายปี!” นายท่านฝูหัวเราะชอบอกชอบใจ “ขอบใจหนูกู้มากนะ”

กู้หนิงยิ้มบางเบาแทนคำตอบ

“ไปเถอะ ออกไปข้างนอกเดินเล่นกันสักหน่อย” นายท่านฝูทนไม่ไหว อยากเดินไปรอบๆพร้อมกับร่างกายที่แข็งแรงกระฉับกระเฉง

“ไปสิๆ” นายท่านหยวนและนายท่านไป๋ก็มีความคิดแบบเดียวกัน

“ไม่มากับพวกเราหรือ?” นายท่านไป๋ถามกู้หนิงและไป๋เสวี่ยเหยียน หลังจากนั้นทั้งกู้หนิงและไป๋เสวี่ยเหยียนก็เดินตามพวกเขาออกไป เดินเล่นข้างนอก

ส่วนไป๋หลินเว่ยกลับไปที่ห้องทำงานของเขาเพื่อสะสางงาน ในขณะที่ภรรยาของเขาไปห้องครัวเพื่อทำอาหารกับคนรับใช้

Peach-blossom Villas ไม่ใช่เพียงเพราะบริเวณที่อยู่อาศัยนี้เป็นเหมือนอาร์คาเดีย แต่ยังเป็นเพราะมีต้นพีชอยู่มากมายตามริมถนนทั้งสองข้างพร้อมกับสวนพีชขนาดใหญ่ เมื่อลูกพีชบาน ผู้คนสามารถเห็นพื้นที่แถบนี้เป็นสีส้มของดอกพีชขนาดใหญ่จากระยะไกล งดงามจนน่าตะลึง

นอกจากนี้ยังมีกล้องวงจรปิดหลายตัวในวิลลา แม้แต่ในป่า หากใครต้องการก่ออาชญากรรมที่นี่ กล้องวงจรปิดจะบันทึกภาพโดยไม่ต้องสงสัย

พวกเขาทั้งหมดเดินมาค่อนข้างไกล แต่ไม่มีใครรู้สึกเหนื่อย และนายท่านทั้งงสามก็ยิ้มแย้มแจ่มใสตลอดทาง

กู้หนิงพูดคุยกับพวกเขาโดยไม่มีปัญหาใด ๆ แต่ไป๋เสวี่ยเหยียนล้มเหลวในการเข้าร่วมการสนทนาซึ่งทำให้เธอรู้สึกเหมือนเป็นคนนอก

สายตาของไป๋เสวี่ยเหยียนเหลือบมองกู้หนิงเป็นระยะๆด้วยความอยากรู้ กู้หนิงอายุพอๆกันกับเธอ ทำไมเธอถึงดูเป็นผู้ใหญ่กว่า? ไป๋เสวี่ยเหยียนอิจฉา แต่ในความอิจฉาก็ยังมีความชื่นชมอยู่หลายส่วน กู้หนิงไม่น่าจะใช่ผู้หญิงธรรมดาๆ ไป๋เสวี่ยเหยียนคิดกับตัวเอง

ไป๋เสวี่ยเหยียนเกิดในครอบครัวเศรษฐี และถึงแม้ว่าเธอจะใช้ชีวิตตามใจตัวเอง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอเป็นคนโง่ แต่ภายใต้อิทธิพลของครอบครัวเธอ เธอกลับมีไหวพริบมากกว่าคนรอบข้าง

กู้หนิงสัมผัสได้ถึงสายตาที่อยากรู้อยากเห็นของไป๋เสวี่ยเหยียนแต่เธอไม่สนใจ ไม่ใช่เพราะเธอไม่ชอบไป๋เสวี่ยเหยียน แต่เพราะไป๋เสวี่ยเหยียนไม่ได้พูดอะไรกับเธอก่อน  

“หนูกู้ ปู่ได้ยินมาว่าช่วงนี้ร้านหยกบิวตี้ของหนูไปได้ดีมากเลยหรือ?” นายท่านไป๋เอ่ยถาม ร้านหยกบิวตี้ค่อนข้างมีชื่อเสียงมากในขณะนี้ ไม่แปลกที่เขาจะได้ยินข่าว

“ค่ะ ลุงโจวก็บอกแบบนี้เหมือนกัน แต่หนูยังไม่ได้ไปตรวจสอบด้วยตัวเอง ไว้วันหลังหนูจะไปทีร้านค่ะ” กู้หนิงตอบ

“ปู่ว่าโจวเจิ้งหงเหมือนคนที่โชคหล่นทับ เขาเสียร้านโจวฝูของเขาไป แต่กลับได้พบหนูแทน” นายท่านหยวนเป็นคนพูดบ้าง

กู้หนิงยิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไร

“หนูคงไม่เปิดแค่ร้านเดียวใช่ไหม? วางแผนที่จะขยายสาขาไปที่ไหนบ้าง?” นายท่านฝูเอ่ยถาม

“การสอบเข้ามหาวิทยาลัยใกล้เข้ามาแล้ว หนูเตรียมตัวจะเข้ามหาวิทยาลัยเมืองหลวง เลยคิดว่าจะทำธุรกิจที่นั่นค่ะ ก่อนมาที่นี่หนูไปเมืองหลวงมาแล้ว และเจอทำเลค่อนข้างดีสำหรับร้านของหนูที่นั่นค่ะ หลังเทศกาลปีใหม่ผ่านไปก็น่าจะพร้อมสำหรับการเปิดสาขาที่นั่นแล้วค่ะ” กู้หนิงตอบ

"ดีมาก! ปู่ชอบความทะเยอทะยานของหนู แต่มันไม่ง่ายเลยที่จะทำธุรกิจในเมืองหลวง!” นายท่านฝูชื่นชมแผนของกู้หนิง แต่ก็เป็นห่วงเธอเช่นกัน

“ไม่มีธุรกิจใดที่ไม่มีความเสี่ยง และถ้าไม่เสี่ยงก็อย่าหวังว่าจะมีอะไรดีๆเข้ามา ใช่ไหมคะ? หนูยินดีที่จะเสี่ยงค่ะ” กู้หนิงไม่กลัว แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่ามันไม่ง่ายที่จะทำธุรกิจในเมืองหลวง แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่คิดที่จะถอย เธอจะสู้ด้วยความกล้าหาญของเธอ

“ปู่เห็นด้วยกับหนู และปู่เชื่อว่าหนูทำได้!” นายท่านไป๋ให้กำลังใจเธอ

“เธอเป็นเจ้าของร้านหยกบิวตี้หรือ?” ไป๋เสวี่ยเหยียนตกใจ เธอรู้ว่าร้านหยกบิวตี้ค่อนข้างมีชื่อเสียง และเธอเคยอ่านข่าวว่ามีคนสำคัญและคนดังมากมายในเมือง G รวมถึงคุณปู่และคุณพ่อของเธอไปร่วมงานเปิดตัว

“ใช่” กู้หนิงตอบ

“อะไรนะ?” ไป๋เสวี่ยเหยียนตะลึง กู้หนิงคนนี้น่าทึ่งเกินไปแล้ว! เธออายุมากกว่าฉันแค่ปีเดียวจริงๆหรือ?

นายท่านไป๋รู้สึกอายเล็กน้อยหลังจากเปรียบเทียบกู้หนิงกับไป่เสวี่ยเหยียน ถ้ากู้หนิงเป็นหลานสาวของฉันจริงๆก็คงดี! นายท่านไป๋คิดกับตัวเอง

ตอนนี้ไป๋เสวี่ยเหยียนรู้สึกอิจฉากู้หนิง นายท่านไป๋ยังวิพากษ์วิจารณ์เธอต่อหน้ากู้หนิง “ดูกู้หนิงสิ เธออายุเท่ากันกับหลาน แต่มีบริษัทหลายบริษัทแล้ว แล้วหลานล่ะ? เอาแต่เล่นไปวันๆ แม้แต่หนังสือก็ยังไม่อ่าน! แล้วแบบนี้จะสร้างอาชีพให้ตัวเองในอนาคตได้อย่างไร?”

ไป๋เสวี่ยเหยียนรู้สึกละอายใจจึงไม่ได้เถียงกลับ ถึงกระนั้นเธอก็ไม่ได้ตำหนิกู้หนิง แต่กลับชื่นชมกู้หนิงด้วยใจจริง

“ฮ่า ฮ่า ตาแก่ไป๋ หนูเสวี่ยเหยียนก็เก่งมากแล้ว เธอเก่งกว่าเพื่อนหลายๆคนของเธอเสียอีก อีกอย่างนะเด็กอย่างหนูกู้ใช่ว่าจะมีง่ายๆ” นายท่านฝูช่วยพูดแทนไป๋เสวี่ยเหยียน

กู้หนิงที่มีวิญญาณของถังอันหนิงอยู่ภายในและยังมีพลังเหนือธรรมชาติ การที่เธอเก่งจนโดดเด่นเกินไปจึงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ กระนั้นเธอก็ยังรู้สึกผิดที่ทำให้ไป๋เสวี่ยเหยียนถูกตำหนิเพราะเธอ