"พวกเจ้ามันไม่ใช่คน" จากนั้นร่างบางก็สลบไสลไปเสียก่อน 'ยังไม่สะใจเลย เอ...หรือว่าจะปลุกนางขึ้นมาใหม่ดี' คิดได้ดังนั้นก็หันไปหาเสิ่นเหลียงที่ตอนนี้ยืนอยู่ท่ามกลางซากศพร่างกายเปียกชุ่มไปด้วยเลือด

"ปลุกนาง"

ซ่าาาาา~

กรี๊ดดดดดดดดด~~ 

แค่ก แค่ก แค่ก~ 

เมื่อเห็นจังหวะที่นางสำลักน้ำก็ได้ดีดโอสถฟื้นฟูและโอสถรักษาบาดแผลเข้าปากเพื่อรักษา 'ข้าไม่โง่รักษาให้ฟรีๆหรอกนะ'

"อี๋แหวะ! เจ้าเอาอะไรให้ข้ากิน" 

"ถามมาได้ก็ยาพิษไงหละ"

"เจ้า กรี๊ดดดดดดด" ปวดหูชะมัดนางกินนกหวีกแทนข้าวรึไงนะ 

"น่ารำคาญ"

ฉัวะ~ 

สิ้นเสียงมู่หลันฮวาก็ได้มีนิ้วหล่นลงมายังเบื้องหน้า

"อุ้ย! โทษทีข้าตกใจเลยมือลั่นไปนิดนึง" จากนั้นก็ใช้เท้าเขี่ยนิ้วของซูหนี่ว์เล่นไปมา

"กรี๊ดดดด อุ้ป!" ก่อนที่นางจะได้แผดเสียงมากไปกว่านี้มู่หลันฮวาก็ได้ฉีกกระชากชุดเพื่อเอามาอุดปากนาง

"อืออ่อยอาอะ(อื้อ ปล่อยข้านะ)" 

"คนอย่างเจ้าข้าจะทรมานให้สาสมกับสิ่งที่เจ้าได้ทำกับเม่ยอิงไว้" อุดปากได้ไม่นานนางก็คายผ้าออกมาผุยทิ้ง

"เหอะ ป่านนี้มันคงตายอยู่ใต้ร่างของคนแซ่ฉีแล้วกระมัง" เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงยียวน

ฉัวะ! 

ไม่นานนิ้วที่สองก็กลิ้งกระเด็นออกมาตรงหน้า

"คำพูดเจ้าไม่ถูกใจข้า"

"จะ...เจ้า" ซูหนี่ว์ได้แต่กัดฟันพร้อมทั้งพยายามห้ามเลือดไม่ให้ไหลออกมาเยอะ นางมันปีศาจ นางคือมารร้าย ข้าไม่น่ามาหาเรื่องใส่ตัวเช่นนี้เลย แต่กว่าจะคิดได้ก็คงสายไปเสียแล้ว ไม่นานก็มีเถาวัลย์จำนวนมากผุดขึ้นมาจากพื้นดินเลื้อยรัดสิ่งกีดขวางตรงหน้าบีบอัดจนแตกกระจายเป็นผุยผง เมื่อเห็นภาพตรงหน้าก็อดที่จะผวาตื่นกลัวไม่ได้ เถาวัลย์บางส่วนได้เลื้อยรัดตรึงร่างของซูหนี่ว์จนแน่นทำให้ไม่สามารถขยับเขยื้อนร่างกาย ยิ่งนางดิ้นรนขยับมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งรัดแน่นทุกๆครั้ง มู่หลันฮวาไม่รอช้าก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างสง่างามจนมาหยุดตรงหน้าอีกฝ่าย มือเรียวสวยลูบไล้ไปตามใบหน้าพร้อมทั้งเชยคางให้ใบหน้าแหงนมองมายังนางก่อนจะใช้อาวุธลับบรรจงกรีดกรายลงไปยังใบหน้างดงามนั้นอย่างอ้อยอิ่ง 

"ข้าจะใจดีให้เจ้าสักนิดก็แล้วกัน" ก่อนจะตวัดฝ่ามือขึ้นตรงหน้าทำให้เถาวัลย์รัดแน่นขึ้นไปอีกจนทั่วทั้งร่างกายของซูหนี่ว์เริ่มชาไร้ความรู้สึกและกระอักเลือดออกมา

"โถๆๆ ช่างน่าสงสารนัก" มู่หลันฮวาจึงได้ยื่นมือไปเหมือนจะเช็ดเลือดตรงมุมปากให้แต่เปล่าเลยมือนั้นได้เลื่อนเลยไปยังด้านหลังก่อนจะกระชากผมอย่างแรงแล้วตบลงไปบนใบหน้านั้นด้วยความสะใจ

เพี๊ยะ 

"นี่ตบแรกที่เจ้าบังอาจมาตบข้า"

เพี๊ยะ

"นี่ตบที่สองที่เจ้ากล้าวางแผนคิดร้ายกับเม่ยอิง"

เพี๊ยะ

"ตบที่สามที่เจ้าทำร้ายอาเหอ" และเหมือนจะนึกได้ว่านางได้หลงลืมอาเหอไปชั่วขณะหนึ่ง 

"เสิ่นเหลียง เจ้าไปดูอาเหอให้ข้าที" 

"ขอรับ" เมื่อสั่งการจบก็วกกลับมาที่ซูหนี่ว์อีกครั้ง

เพี๊ยะ

"อันนี้ข้าแถมเพราะหมั่นไส้ล้วนๆ" ตอนนี้ใบหน้าของซูหนี่ว์นั้นเต็มไปด้วยเลือดบาดแผลเหวอะหวะแทบไม่เหลือเค้าโครงเดิมอีกเลย

"อ้ออีกอย่างเจ้าบอกว่าอะไรนะ หานซือเยว่เป็นของเจ้าอย่างนั้นหรือข้าจะบอกอะไรให้นะ อะไรที่มันจะเป็นของข้าใครหน้าไหนก็อย่าได้มาคิดที่จะครอบครอง"

"เขาเป็นของข้าเป็นคู่หมั้นข้า เป็นเจ้าที่มาทีหลังที่ไม่มีสิทธิ์" นางหาได้สนใจในคำพูดของซูหนี่ว์ไม่ แต่กลับหันไปพูดกับใครบางคนแทน

"ท่านจะออกมาได้หรือยัง"

"ว้าาา~ โดนจับได้ซะแล้ว" 

"ข้ายกนางให้ท่านก็แล้วเป็นคู่หมั้นกันมิใช่หรือ"

"ข้าเปล่า..." ไม่ทันที่จะได้บอกกล่าวนางก็ได้หายออกไปแล้ว ก่อนจะหันกลับมามองคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาแข็งกร้าวซึ่งต่างจากก่อนหน้านี้ลิบลับที่ดูอ่อนโยนละมุนละไม 

"ท่านประมุขช่วยข้าด้วย นางเป็นคนจับข้ามาท่านต้องช่วยข้านะ" เมื่อได้ยินสิ่งที่ซูหนี่ว์พูดออกมาหานซือเยว่ก็ได้ปล่อยจิตสังหารออกมาจากนั้นก็ได้ใช้มือกำรอบลำคอนางไว้

"ข้าจะบอกอะไรให้ฟัง ข้าไม่เคยรักและไม่เคยมองเจ้าเป็นคู่หมั้น ที่ข้ายังนิ่งเฉยเพราะเจ้ายังไม่ล้ำเส้นในสิ่งที่ข้าวางไว้ แต่เจ้ากลับมาทำให้นางอันเป็นที่รักของข้าต้องมีรอยบอบช้ำและบาดแผล เห็นที่ครานี้เจ้าคงได้ตามไปอยู่กับพ่อของเจ้าได้เสียที" 

กร๊อบ!

เสียงกระดูกคอที่หักด้วยแรงมหาศาลทำให้นางสิ้นใจ ร่างบางร่วงหล่นลงไปกองกับพื้นราวกับใบไม้ที่เบาหวิว หยดน้ำตาไหลซึมออกมาจากหางตาแม้จะต้องตายก็ได้ตายด้วยน้ำมือเขานางก็พอใจแล้ว

ย้อนไปวัยเด็ก

ครั้งนั้นนางได้เข้ามาอยู่ที่หุบเขาทมิฬเป็นช่วงที่นางอายุได้ 8 ขวบ หลายเดือนผ่านไปนางเริ่มที่จะคุ้นชินกับที่แห่งนี้โดยมีโจวลู่เวินและท่านประมุขคอยเป็นเพื่อนเล่นในวัยเยาว์ทั้งสองดูแลเอาใจใส่นาง บางครั้งยามที่แอบออกไปเล่นนอกหุบเขาก็โดนเด็กในวัยที่โตกว่ากลั่นแกล้งจนได้รับบาดเจ็บ ก็ได้ท่านประมุขมาช่วยไว้ทุกครั้งยามที่นางโดนรังแก

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า พวกเจ้าดูเด็กคนนี้สิแต่งตัวเหมือนกับคนบ้าชอบเอาดอกไม้มาประดับผม"

"นั่นสิ" เด็กผู้หญิงคนนึงพูดจบก็ได้ผลักนางล้มจนเข่ากระแทกพื้นทำให้หัวเข่ามีเลือดไหลซิบออกมา อีกคนก็ได้ไปดึงผมเปียนางก่อนจะตัดมันทิ้ง

"อุ้ย ดูสิผมนางขาดเสียแล้ว" จากนั้นเสียงหัวเราะก็ดังระงมไปทั่ว

ฮ่า ฮ่า ฮ่า

เด็กหญิงชายสี่ห้าคนก็วิ่งวนรอบตัวนางต่างก็ล้อเลียนเด็กบ้าก่อนจะลงมือทุบตีนางอีกรอบจนสะบักสะบอมบริเวณแขนและขาเขียวช้ำไปทั่วร่างกาย หน้าผากโหนกนูนบวมช้ำมุมปากมีเลือดไหลซิบออกมา

"พวกเจ้าหยุดเดี๋ยวนี้นะ"

"เฮ้ย หานซือเยว่หนีเร็ว" แต่เพียงไม่นานเด็กพวกนั้นก็ได้วิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว

"เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่"

"ไม่เจ้าค่ะ"

"ตัวแค่นี้ริโกหกข้าแล้วหรือซูหนี่ว์"

"ข้าเปล่านะเจ้าคะ"

"ต่อไปเจ้าต้องกล้าที่จะปกป้องตัวเองบ้างนะ"

"เจ้าคะซูหนี่ว์จะจำไว้"

เมื่อท่านประมุขก็ได้โผล่มาช่วยทำให้นางรู้สึกชอบและฝังใจกับเขาจนกลายมาเป็นรัก รักที่ไม่อยากให้ใครได้ครอบครองนอกจากตัวของนางเอง หากมีสตรีนางใดคิดชายตาและให้ท่าท่านประมุขเพียงไม่กี่วันสตรีนางนั้นก็ได้หายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย ยิ่งนานวันเข้าจากรัก ชอบ กลับกลายเป็นลุ่มหลงจนยอมทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้ครอบครอง แม้จะโดนท่านพ่อและท่านลุงบังคับให้ทำในสิ่งที่นางไม่อยากทำรู้ทั้งรู้ว่านางถูกหลอกใช้ ยอมแม้กระทั่งสับเปลี่ยนยาพิษที่ท่านลุงให้มาเป็นตัวยาอื่น ยอมกระทั่งโดนท่านลุงลงโทษโดยการจับกรอกยาที่ทำให้เป็นอัมพาต ยาที่กัดกินอวัยวะภายในบางส่วน นางยอมสิ้นทุกอย่างเพื่อเขาแม้จะกลายเป็นคนโง่งมนางก็ยอมเพื่อที่จะได้อยู่ในสายตาของเขา นางก็จำยอมและสุดท้ายนางก็ตายด้วยน้ำมือของคนที่นางรักจนสุดหัวใจ นี่สินะตัวโง่งมอย่างแท้จริงแม้แต่ตอนที่กำลังจะตายเขาไม่ได้อาลัยอาวรณ์หรือรู้สึกห่วงใยนางเลยสักนิด ลาก่อนหากชาติหน้ามีจริงขอให้ข้าได้มีโอกาสครองคู่กับท่านสักครั้ง

อีกด้านตระกูลตู้

หลังจากที่ช่วยถงหยินและหลี่กวงหยาออกมา ก็ได้รีบให้หมอประจำตระกูลมารักษาเพราะตอนนี้ถงหยินนั้นได้รับบาดเจ็บไม่น้อยซึ่งแตกต่างจากหลี่กวงหยาที่ไร้แม้แต่รอยขีดข่วน ไม่นานหมอก็ได้เข้ามาทำการตรวจอาการและรักษาทันที

“อาการเขาเป็นเช่นไรบ้างท่านหมอ”

“เรียนคุณชายตู้ การรักษาบาดแผลภายนอกไม่กี่สัปดาห์ก็หายสนิทแต่บาดแผลภายในนี่สิคงต้องใช้เวลาในการรักษาอยู่หลายเดือนเพราะอวัยวะภายในได้รับความเสียหายเป็นอย่างมากเส้นลมปราณบางเส้นได้ฉีกขาดในช่วงทำการรักษาคงทรมานน่าดู”

"เชิญท่านหมอรักษาตามสมควรเถอะ" ก่อนจะสบัดชายเสื้อแล้วเดินออกไปเพื่อให้ท่านหมอได้ทำการรักษา

"แล้วท่านหละกวงหยาจะไม่ลองให้ท่านหมอตรวจดูสักนิดเลยหรือ"

"มิเป็นไร แค่นี้ข้าก็รบกวนท่านเป็นอย่างมากแล้ว"

"อย่าได้เกรงใจเราคนกันเองเช่นนั้นเชิญท่านไปพักผ่อน" 

"ขอบคุณท่านมากเหยาเข่อ" เหยาเข่อจึงได้หันไปสั่งให้บ่าวพากวงหยาไปพักผ่อนทันที เมื่อถึงห้องพักกวงหยาได้ทำการอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะเดินมานั่งจิบชาตรงโต๊ะ

"สักวันข้าจะกลับไปล้างแค้นพวกเจ้าให้ได้คนตระกูลมู่ พี่ใหญ่ท่านโปรดหลับให้สบายความแค้นนี้ข้าจะเป็นคนสะสางให้เอง" ไม่นานถ้วยชาที่อยู่ในมือก็แหลกละเอียดหล่นลงพื้นพร้อมกับหยดเลือด

"สักวันข้าจะไปเยือนเจ้าด้วยตัวเองอีกครั้ง"

.......................