ในตอนเย็น หลิงจื่อทำข้อสอบเสร็จอย่างรวดเร็ว ในตอนบ่าย เธอทำข้อสอบครึ่งหนึ่งที่หลิงเจิ้นเซิงให้มาจนเสร็จ

“ถังหยวน เจ้าน่าทึ่งมาก ฮ่าฮ่า” เหตุผลที่เธอสามารถทำได้อย่างรวดเร็วนั้นน่าจะเป็นเพราะความช่วยเหลือของถังหยวน เจ้ากู่ตัวน้อยนี้เป็นการดำรงอยู่ที่ทรงพลังมาก ตราบใดที่เธอผ่านตาเธอ เธอจะไม่มีวันลืม

ร่างอ้วนๆ ของถังหยวนกระโดดลงออกจากตุ้มหูของเธอและกระดอนลงมาบนกระดาษทดสอบ

“ท่านลอร์ดจื่อ ท่านไม่สามารถคืนคำได้ ท่านสัญญาว่าจะพาข้าไปหาของอร่อยๆ”

“โอเค โอเค โอเค” หลิงจื่อถือมันไว้ในมือ และแซวว่า “ถังหยวน ข้ายังไม่ได้เห็นเจ้าอีกร่างหนึ่งเลย”

ตอนที่เมียวเจี่ยงล่มสลาย คือวันที่มันกลายเป็นผู้ใหญ่ มันช่วยให้เธอเกิดใหม่ก่อนที่มันจะเผยให้เห็นลักษณะที่แท้จริงของมัน ดังนั้นเธอจึงไม่มีเวลาได้เห็นรูปร่างหน้าตาของมัน

“ฮ่าฮ่า ท่านลอร์ดจื่อ ข้าขอบอกท่านว่าตัวข้าดูดีจริงๆ นะขอรับในร่างที่โตแล้ว ข้ามีปีกและขาด้วย”

“ข้าไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เจ้าจะกลายเป็นผู้ใหญ่ครั้งต่อไป ไว้ข้าจะให้อาหารเจ้ามากขึ้น แค่ก แค่ก แค่ก”

ทันใดนั้นหลิงจื่อก็เริ่มไออย่างรุนแรง เธอรู้สึกว่าปอดของเธอกำลังฉีกขาด และหน้าอกของเธอก็กระเพื่อมขึ้นลงด้วยความเจ็บปวด

“ท่านลอร์ดจื่อ!” ถังหยวนมองดูเธออย่างกังวลและกระโดดกลับเข้าไปในตุ้มหู มันสัมผัสได้ถึงสภาพร่างกายของเธอจากภายในต่างหูเท่านั้น ผ่านไปครู่หนึ่ง มันก็ร้องว่า “ท่านลอร์ดจื่อ ท่านลอร์ดจื่อ พวกเราควรทำอย่างไรดี? อาการป่วยของท่านเริ่มกำเริบแล้ว ถังหยวนควรทำอย่างไร…”

“ถังหยวน…แค่กๆ ไม่ต้องห่วง!” เธอกุมหน้าอกและเช็ดปากด้วยทิชชู่ เมื่อเห็นเลือด เธอก็ยิ้มเยาะ “ถังหยวน ข้าคงพาเจ้าไปหาอาหารดีๆ ไม่ได้ในคืนนี้”

“ท่านลอร์ดจื่อ ถังหยวนไม่ต้องการอาหารดีๆ หรอก” มันออกมาจากต่างหูแล้วกระโจนไปที่แขนของเธอ แล้วก็เริ่มร้องไห้ “ท่านลอร์ดจื่อ ข้าขอโทษ ถังหยวนไร้ประโยชน์ ข้าทำให้ท่านต้องมาอยู่ในร่างที่ไม่ดี....”

“อย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้ ร้องไห้แล้วเจ้าน่าเกลียดมาก น่าเกลียดจนมทำให้ข้าตกใจกลัว” หลิงจื่อหยุดไอ เธอไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้เมื่อมองไปที่ถังหยวนและแขนเปียกของเธอที่เปียกน้ำตาของมัน หัวใจของเธอเจ็บเล็กน้อย

“เอาล่ะ ข้าจะให้พวกเขาพาข้าไปส่งที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ แค่ก แค่ก…” หลิงจื่อยืนขึ้นและเช็ดปากของเธอด้วยทิชชู่ ทำไมเลือดยังออกมาอีก?

ร่างกายนี้ช่างน่าสังเวชจริงๆ เธอไม่ได้โทษถังหยวน แค่เธอยังมีชีวิตอยู่ก็ปาฏิหาริย์แล้ว

“ท่านลอร์ดจื่อ ถังหยวนจะห้ามเลือดให้ท่านก่อน”

“ไม่ อย่าห้ามเลือด” หลิงจื่อพิงกำแพงและเดินออกไป เธอสวมรอยยิ้มบนใบหน้า “ถังหยวน เจ้ากลับเข้าไปก่อน ข้าจะไปหาหลิงเจิ้นเซิงเพื่อส่งข้าไปที่โรงพยาบาล ข้าสามารถใช้ความเจ็บป่วยนี้เพื่อเรียกคะแนนความสงสารจากเขาได้”

“ท่านลอร์ดจื่อจือ เรื่องนี้มันขอขาดบาดตายนะขอรับ! ท่านยังคงคิดถึงเรื่องพวกนี้อยู่ได้!”

“ข้าไม่ตายหรอกน่า ใช่ไหม?”

“ถังหยวนจะไม่ยอมให้ท่านตายแน่นอน” ถังหยวนกล่าวอย่างหนักแน่นก่อนจะกระโดดหายเข้าไปในตุ้มหูของเธอ

หลิงจื่อกำราวบันไดแน่น ความเจ็บปวดในอกแทบทำให้เธออ้าปากพูดออกมาไม่ได้ ความเจ็บนี้ทำให้เธอถึงกับตกบันได!

เธออดไม่ได้ที่จะก่นด่าในใจ นี่มันโรคห่าเหวอะไรวะเนี่ย!

"พ่อครับ! ช่วยด้วย!" ณ เวลานี้ เธอไม่สนใจสิ่งอื่นใด ตะโกนร้องที่เชิงบันได

“อะไรอีกล่ะ!?” หลิงเจิ้นเซิงกำลังนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น เขาเป็นคนเดียวที่อยู่บ้าน

“พ่อ แค่ก แค่ก แค่ก”

หลิงเจิ้นเซิงขมวดคิ้ว ครั้งนี้ลูกชายคนเล็กของเขาคิดจะทำอะไรอีก?

เขายืนขึ้นและเดินไปที่บันได เขาเห็นหลิงจื่อนอนอยู่บนพื้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ เสื้อเชิ้ตสีขาวของหลิงจื่อเปื้อนไปด้วยเลือด

“หลิงจื่อ!” เขารีบวิ่งไปอุ้มลูกชายขึ้นมา ในขณะนั้นเขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังลอยอยู่

“ลูกเป็นอะไร?”