ปัง! ปัง! ปัง!

เมื่อเห็นเซี่ยตงเคลื่อนไหว  โจรคนอื่น ๆ ยกปืนขึ้นทันทีและยิงใส่เขาพร้อมกับสบถอย่างโกรธเกรี้ยว

“ไอ้เลวเอ้ย! มึงอยากตายนักใช่ไหม? หลังจากนี้มึงได้ตายสมใจแน่!”

ฟุ้บ!

หัวใจที่เต้นแรงถูกควักออกมาในวินาทีถัดมา

ชายร่างอ้วนตาปูดโปนและอ้าปากค้าง  เสียงกรีดร้องของเขาติดอยู่ในลำคอขณะที่เขาล้มลงไปอย่างช้าๆก่อนกระแทกกับพื้น

แต่ต่อมา  พวกมันตกตะลึงที่เห็นเขาไม่แม้แต่จะพยายามหลบกระสุน  หลังจากกระโดดข้ามชายอ้วนแล้วเขาก็หมุนตัวกลับทันที  ยืนอยู่ข้างหลังคนอ้วน เขาไม่สนใจกระสุนที่พุ่งเข้าใส่เขาเลย  จากนั้นก้มตัวลงและเกาะกรงเล็บไว้ที่หลังของชายอ้วน

ตอนนี้ เซี่ยตงมองเห็นเพียงเนื้อสด  หัวใจเต้นอยู่ในมือของเขา  แต่ไม่ได้ให้ความสนใจกับโจรเหล่านั้น

สิ่งที่พวกโจรหิวโหยเหล่านี้ไม่รู้ก็คือเซี่ยตงนั้นอดอยากยิ่งกว่าที่พวกมันเป็น!  ตั้งแต่เขาตื่นขึ้นมาในฐานะซอมบี้เขาไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว   เขาเป็นซอมบี้ระดับค่อนข้างต่ำ ดังนั้น เขาจึงต้องทนทุกข์กับความหิวโหยมาตลอดทั้งวัน  หากไม่ใช่เพราะการปรามของหลินเสี่ยวและผลกระทบจากน้ำในทะเลสาบ  เขาอาจจะเสียสติไปแล้วและกลายเป็นซอมบี้บ้าคลั่งที่ไม่มีความทรงจำ

หากเป็นเช่นนั้น  เขาคงจะกัดมนุษย์ที่มีชีวิตทุกคนที่เขาเห็น  และอาจไม่สามารถแยกคนดีจากคนเลวได้

เซี่ยตงกำลังดิ้นรนกับตัวเองในขณะที่เขากำลังกุมหัวใจและได้กลิ่นที่ดึงดูด  ชายอ้วนเป็นคนชั่วร้าย แต่ถึงกระนั้น  เขาเป็นมนุษย์  ถ้าเซี่ยตงกินหัวใจนี้  เขาจะกลายเป็นสัตว์กินคนใช่ไหม  แต่ตอนนี้เขาหิวมาก และท้องว่างๆของเขาทำให้เขารู้สึกไม่สบาย

อีกเสียงหนึ่งจากใจของเขากำลังบอกเขาว่าเขาไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว  เขาคือซอมบี้  และการกินมนุษย์เป็นการตอบสนองทางสรีรวิทยาของซอมบี้ และเขาไม่จำเป็นต้องสนใจมุมมองเหล่านั้นบนพื้นฐานของมนุษยชาติ

เมื่อได้ยินเสียงนั้นเซี่ยตงจ้องเขม็งที่หัวใจอย่างลังเลที่จะจมฟันลงไป

โจรหกคนที่ยังมีชีวิตอยู่ทุกคนยืนตะลึงเมื่อเห็นเซี่ยตงจ้องตรงไปที่หัวใจของมนุษย์ในมือของเขาโดยไม่เหลือบมองพวกเขาเลย  และดูเหมือนจะไม่รู้สึกอะไรเลยเมื่อกระสุนเข้าสู่ร่างกายของเขา

‘นี่ - นี่…นี่คืออะไร?  ทำไมไอ้นี่มันถึงควักหัวใจจากตัวคนได้ด้วยมือเปล่า?  ทำไมมันไม่ตอบสนองต่อกระสุนที่พุ่งเข้าใส่มัน  ทำไมมันดูหิวโหยมากเมื่อจ้องที่หัวใจ? ’

‘เกิดอะไรขึ้นวะ!’

สำหรับพวกเขาเซี่ยตงยังคงดูเหมือนมนุษย์และสามารถขับรถได้เหมือนคนทั่วไป  ดังนั้น  โจรเหล่านี้จึงคิดว่าเขาเป็นมนุษย์  สิ่งที่เขาเพิ่งทำได้ก้าวข้ามข้อ จำกัด ของมนุษย์ไปแล้ว

พวกมันก็กินมนุษย์เช่นกัน  แต่อย่างน้อยก็ต้องปรุงเนื้อมนุษย์ให้สุกก่อนกิน  สำหรับการกินเนื้อมนุษย์ดิบแม้แต่โจรชั่วร้ายที่โหดเหี้ยมเหล่านี้ก็ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้

ดังนั้น โจรเหล่านี้จึงกลัวเมื่อพวกมันเห็นเซี่ยตงกัดหัวใจสด  ผู้ชายคนนี้กลับดุเดือดกว่าที่เป็นอยู่!

ชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าของโจรเหล่านี้ก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น  เขาสงบลงและจับจ้องไปที่เซี่ยตง จากนั้นก็เริ่มสังเกต

เขาพบว่าบาดแผลกระสุนปืนมีเลือดไหล  แต่เลือดนั้นเป็นสีม่วงเข้มแทนที่จะเป็นสีแดง

เมื่อเขาเห็นเซี่ยตงกินหัวใจมนุษย์  เขาคิดว่าคนหลังก็เหมือนตัวเขา แต่ตอนนี้เมื่อเขาสงบลง  เขาพบสิ่งผิดปกติเกี่ยวกับเซี่ยตง

 เมื่อเซี่ยตงกางกรงเล็บของเขาไว้ที่หลังของชายอ้วนและฉีกหัวใจออกไปการเคลื่อนไหวของเขาก็เรียบร้อยและรวดเร็วเหมือนการกระทำตามสัญชาตญาณ  เขาไม่สนใจกระสุนที่พุ่งเข้ามา  และไม่ตอบสนองต่อเสียงปืนโดยสิ้นเชิง เลือดของเขาไม่ได้เป็นสีแดง แต่เป็นสีม่วงเข้มเหมือนเลือดที่หมักหมมเป็นเวลานานโดยไม่ไหลเวียน

ความคิดก็แวบขึ้นมาในหัวของหัวหน้าโจรคนนี้ทันที  ทำให้ใบหน้าของเขาซีดเผือด  เขาถอยกลับทันทีพร้อมกับตะโกนว่า  "หนีเร็ว! มันเป็นซอมบี้ระดับสูง!”

เขายิงไปที่หัวของเซี่ยตงขณะถอยกลับ   เมื่อได้ยินเขาคนอื่น ๆ ก็ตกใจ  แล้วพวกเขาก็รีบถอยกลับ

สำหรับเซี่ยตงเขายัดหัวใจที่เหลือเข้าไปในปากของเขาอย่างไม่อดทนและกลืนมันลงไปหลังจากกัดครั้งแรก

เซี่ยตงดูเหมือนจะตอบสนองช้าเล็กน้อยในขณะที่เขากิน  ดูเหมือนว่าเขาไม่รู้สึกถึงกระสุนที่ลอยอยู่ที่หัวของเขา ถ้ากระสุนพวกนั้นเข้าที่หัวเขาผลลัพธ์คงไม่ดีนัก

อย่างไรก็ตาม เมื่อกระสุนกำลังจะพุ่งเข้าใส่เขา ทันใดนั้น ร่างหนึ่งก็เปล่งประกายออกมาจากด้านข้างเพื่อปกป้องเขา  มันยกแขนขึ้นและกางกรงเล็บอย่างรวดเร็วในอากาศจากนั้นกระสุนก็ตกลงจากมือของมันทีละนัดๆ

‘ซอมบี้ตัวนี้มาจากไหน?’ พวกโจรคิดไม่ออก

หลินเสี่ยวโยนกระสุนในมือของเธอลงไปที่พื้น จากนั้นมองไปที่พวกโจรอย่างดูถูกเหยียดหยาม  แล้วเธอก็หันกลับไปและเตะเซี่ยตง

เซี่ยตงดื่มด่ำกับความพึงพอใจของการกินหัวใจสด  แต่หลังจากถูกเตะอย่างกะทันหัน  เขาหันกลับไปมองหลินเสี่ยวด้วยความสับสน

“อ๊ากกกส์!” หลินเสี่ยวแยกเขี้ยวใส่เขา จากนั้นโค้งริมฝีปากและส่งเสียงคำรามอีก  ‘อย่าเพิ่งกิน! นายต้องการให้กระสุนเจาะทุลุหัวของนายเหรอ?   เธอพูด

เมื่อได้ยินเสียงคำรามของเธอ  เซี่ยตงก็กลับมาหาตัวเองและตระหนักว่าเขากินอะไร  ใบหน้าของเขาซีดเซียวในขณะที่เขารีบวิ่งไปด้านข้างจากนั้นก้มลงและพยายามสำรอกออกมา  เขาเอานิ้วล้วงเข้าไปในคอเพื่อพยายามทำให้ตัวเองอาเจียนสิ่งที่กินเข้าไป

หลินเสี่ยวก็พูดไม่ออกเมื่อมาถึงจุดนี้  แน่นอนว่าเปรียบเปรยว่าเธอพูดไม่ได้อยู่ดี  'นายกินไปแล้วตอนนายจะมาบังคับตัวเองให้อ้วกทำไม?'

แต่ในไม่ช้าเธอก็ไม่สามารถสนใจเซี่ยตงได้อีกต่อไปเพราะพวกโจรเริ่มโจมตีเธอแล้ว

ทั้งหกกระจายออกไปและยิงใส่เธออย่างบ้าคลั่ง

ตามวิถีลอยพุ่งของกระสุน  หลินเสี่ยวรู้สึกว่านี่เหมือนกับการเล่นเกม  เธอเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและหลบกระสุนหลายชุดที่ลอยเข้าหาเธอ  ในขณะเดียวกันเธอรีบวิ่งไปที่โจรที่ใกล้ที่สุด

โจรคนนี้มีปฏิกิริยาช้าที่สุด  เขาเพียงแค่ปีนข้ามรั้วทางหลวงเมื่อหลินเสี่ยวโผล่ขึ้นข้างหลังเขา เธอเหวี่ยงกรงเล็บใส่เขาก่อนที่เธอจะแตะต้องโจรคนนี้

ฟุ้บบ!

ศีรษะของมนุษย์ถูกตัดออกและถูกเหวี่ยงลอยขึ้นไป จากนั้นก็ตกลงบนทางหลวงยางมะตอย ตามด้วยเลือดที่กระเซ็นไปทั่วพื้น

หลินเสี่ยวไม่หยุดหลังจากทำการโจมตีด้วยกรงเล็บ  แต่เธอกลับตีลังกาและหลบลูกไฟขนาดใหญ่ที่พุ่งเข้าใส่เธอ  แต่นั่นยังไม่สิ้นสุดเมื่อฝนมีดสั้นน้ำแข็งมาพร้อมกับลูกไฟ

โจรผู้ยิ่งใหญ่ที่ขว้างลูกไฟออกไปไม่ได้อยู่ในระดับสูงเป็นเพียงระดับสามเท่านั้น  แต่ผู้ที่ส่งกริชน้ำแข็งออกมานั้นเป็นระดับสี่  เขาเป็นคนที่บอกให้คนอื่นรีบถอยออกไป

โจรทั้งสองเคลื่อนไหวอย่างฉับพลัน  และการโจมตีของพวกเขารวดเร็วและรุนแรง

อย่างไรก็ตาม  พวกเขายังไม่เร็วเท่าเธอ  เมื่อลูกไฟตกลงบนพื้น  หลินเสี่ยวหลบไปด้านข้างแล้ว  และเมื่อมีดสั้นน้ำแข็งบินมาที่เธอ  เธอกระพริบไปในอากาศและหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

เมื่อถึงเวลาที่เธอปรากฏตัวอีกครั้ง  เธอย้ายไปที่ด้านข้างของโจรที่ขว้างลูกไฟออกมาแล้ว

บทที่ 52 : พลาดสองสามครั้ง

“ระวัง!”  หัวหน้าโจรตะโกนออกมาโดยอัตโนมัติเมื่อเขาเห็นหลินเสี่ยวใกล้เข้ามาเกินกว่าร้อยเมตรภายในพริบตาและพุ่งเข้าหาโจรพลังเพลิง

แต่เสียงตะโกนของเขาไม่เปลี่ยนแปลงอะไรได้เลยเพราะเมื่อเขาพูดจบสองคำนั้น เขาก็เห็นเธอแกว่งกรงเล็บอีกครั้งตามด้วยหัวของโจรพลังเพลิงก็ลอยลิ่วขึ้นเช่นกัน

ปัง! ปัง! ปัง!

ด้วยความตื่นตระหนกโจรคนอื่น ๆ ก็ยิงกระสุนอีกระลอกใส่หลินเสี่ยว  อย่างไรก็ตาม  ในขณะที่เธอเร็วมากเช่นกัน  พวกเขาไม่มีทางที่จะค้นหาเธอได้  เมื่อถึงเวลาที่พวกเขายิงกระสุนใส่เธอก็ย้ายไปที่อื่นแล้ว

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้พวกโจรก็ยอมแพ้และหันหลังกลับเพื่อวิ่งหนีทันที  หัวหน้าโจรพลังเย็นวิ่งให้เร็วที่สุดรู้สึกว่าหลินเสี่ยวอันตรายมาก  หลังจากเตือนโจรพลังเพลิงแล้วมองดูเธอตัดหัวเขา โจรพลังเย็นผู้นี้ตัดสินใจวิ่งหนีทันที

เขาพุ่งเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็วและหายตัวไปในทันที  โจรคนอื่นๆ ต่างก็วิ่งหนีคนละทิศคนละทาง และไม่มีใครนึกถึงคนอื่นเพื่อพวกเขาเริ่มออกวิ่ง  พวกเขาหนีไปในเส้นทางใดก็ได้โดยไม่สนใจสิ่งที่พวกเขาเลือก

หลินเสี่ยวเลือกคนที่ช้าที่สุด  แล้วเธอก็เพิ่มความเร็วในการวิ่งเพื่อไล่ตามเขา ไม่กี่วินาทีก็ได้ยินเสียงกรีดร้องจากระยะทางใกล้ๆ

หลินเสี่ยวกลับมาในเวลาต่อมาโดยถือเสื้อผ้าและอาวุธมาด้วย   ชัดเจน  เธอเอาเสื้อผ้าและอาวุธของโจรมาหลังจากฆ่าเขา  เมื่อเธอเดินออกจากป่าเสื้อผ้าในมือของเธอก็หายไปทันที

เธอเดินไปหาโจรพลังเพลิงอย่างรวดเร็ว  มองไปที่เซี่ยตง  ที่ยังคงไม่คืนสติ  ทิ้งให้เขาอยู่คนเดียว  หลังจากนั้นเธอก็ก้มหัวลงและเริ่มปล้น

หลินเสี่ยวรู้สึกได้ถึงบางอย่างในท้องของเธอ  ความรู้สึกพลุ่งพล่านดูเหมือนจะแตกออกจากร่างกายของเธอ แต่เธอปราบปรามมันอย่างเคร่งครัด

เซี่ยตงไม่สามารถระงับความหิวได้ แต่เธอทำได้  เธอจะไม่ปล่อยให้ตัวเองกินมนุษย์ได้ง่ายๆอย่างนี้

หลังจากเก็บตัวสักพักและทิ้งอะไรไป เซี่ยตงก็ยอมแพ้ในที่สุด  หลังจากนั้น  เขาก็ลุกขึ้นยืนและเช็ดเลือดออกจากปากด้วยแขนเสื้อแล้วหันกลับและเดินกลับไป

เขาตรวจสอบสถานการณ์การสู้รบและพบว่านอกจากชายร่างอ้วนที่เขาสังหารในตอนเริ่มต้น  แล้วยังมีศพที่เปลือยเปล่าไร้หัวอีกสองศพนอนอยู่รอบ ๆ  ตอนนี้หลินเสี่ยวกำลังกำจัดชายอ้วน  เนื่องจากกลิ่นเลือดที่รุนแรงในอากาศความหิวโหยที่เพิ่งระงับได้  เกิดขึ้นอีกครั้ง

เซี่ยตงหยุดชะงักด้วยความตกใจ   ‘เมื่อกี้นี้เกิดอะไรขึ้น? นี่มันจบแล้วเหรอ? '

หลังจากฉีกเสื้อผ้าของโจรอ้วนออกด้วยความพยายามและวางมันลงในช่องว่างของเธอ  หลินเสี่ยวก็ลุกขึ้นยืนและมองไปที่เขา  ใบหน้าของเขายังคงเป็นสีฟ้าดวงตาของเขามีความเศร้าหมองอย่างมาก  และการแสดงออกของเขาก็มืดมนเช่นกัน

เขากินหัวใจของมนุษย์ แต่ในทางจิตใจเขาไม่สามารถยอมรับความจริงนี้ได้  ดูเหมือนว่าเขาจะรังเกียจตัวเองซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาแสดงออกอย่างมืดมนเช่นนี้

ไม่มีภาระทางจิตใจสำหรับหลินเสี่ยวและเซี่ยตงในการฆ่าโจรเหล่านั้นเลย  ท้ายที่สุดแล้ว การฆ่าเคยเป็นงานของพวกเขาก่อนที่โลกเก่าสิ้นลง

เธอจึงมองว่าตัวเองกำลังกำจัดสิ่งชั่วร้ายให้กับคนอื่น ๆ  พวกโจรเหล่านั้นได้พาตัวเองเข้าหาเซี่ยตงเอง และเธอจะไม่แสดงความเมตตาใด ๆ อย่างแน่นอน  แต่พวกโจรสองสามคนหนีไปแล้ว

สองสามคนที่วิ่งหนีไปจะทำร้ายคนอื่นอีก

หลินเสี่ยวเดินไปที่รถ เปิดประตูและนั่งลงบนที่นั่งคนขับจากนั้นรอให้เซี่ยตง มานั่งอย่างเงียบ ๆ

เมื่อเห็นเธอเข้าไปในรถ  เซี่ยตงก็เข้าใจว่าเขาไม่สามารถอยู่ในสถานที่นี้ได้อีกต่อไป   เขาเดินตามเธอไปที่รถและนั่งลงที่เบาะหลัง  จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกตั้งแต่ก่อนหน้านี้เมื่อเขากินหัวใจ  ในแง่หนึ่งเขาจมอยู่ใต้น้ำในรสชาติที่น่าทึ่งของหัวใจมนุษย์ซึ่งทำให้เขามีความสุขทางร่างกาย แต่ในทางกลับกัน,  เขาติดอยู่ในความรู้สึกผิดที่ได้กินหัวใจของมนุษย์ที่สดใหม่

หลินเสี่ยวรู้ดีว่าตอนนี้จิตใจของเขาไม่ชัดเจนและอารมณ์ของเขาไม่มั่นคง  เธอจึงเป็นคนขับรถแทนเขาในขณะนี้ 

เธอสตาร์ทรถแล้วขับต่อไป  ยิ่งพวกเขาอยู่ห่างจากเมืองมากเท่าไหร่สิ่งแวดล้อมก็ยิ่งรกร้างมากขึ้นเท่านั้น  แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีรถหลายคันที่มีศพอยู่ตามทางหลวง

ไม่นานหลังจากที่หลินเสี่ยวขับรถออกไป  ร่างสามร่างก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว  สิ่งมีชีวิตทั้งสามนี้เร็วอย่างไม่น่าเชื่อซึ่งสามารถครอบคลุมได้มากกว่าหลายสิบเมตรด้วยการกระโดดครั้งเดียว  คนที่อยู่ข้างหน้าสามารถกระโดดได้ถึงร้อยเมตรด้วยซ้ำ

ในไม่ช้าทั้งสามร่างก็มาถึงสถานที่ที่หลินเสี่ยวและเซี่ยตงถูกพวกโจรดักปล้น  จากนั้นก็หยุดเคลื่อนไหว

มันไม่ใช่ใครอื่นนอกจากผู้นำซอมบี้น้ำแข็งระดับห้าที่ไล่ตามมากับลูกน้องสองคนของมัน

มันหยุดยืนอยู่กลางถนนและสูดอากาศรอบ ๆ  ดูเหมือนจะยืนยันอะไรบางอย่าง  ทั้งสองคนที่อยู่เบื้องหลังไม่ได้กังวลมากเท่าที่ควร  พุ่งตรงไปที่ซากศพที่ตัวยังอุ่นอยู่เมื่อพวกเขามาถึงที่เกิดเหตุ

อย่างไรก็ตาม  พวกเขาไม่ได้เริ่มกินอาหารอีกครั้ง  แต่พบหัวสองหัวที่หลินเสี่ยวตัดออกและส่งมอบให้กับซอมบี้ระดับห้า

หลังจากยืนยันว่าครั้งหนึ่งเคยมีกลิ่นอายของหลินเสี่ยวปรากฏในสถานที่แห่งนี้  ซอมบี้ระดับห้าเหลือบมองไปยังทิศทางที่รถของเซี่ยตงกำลังเคลื่อนไป  จากนั้นหันกลับมาดูหัวมนุษย์ที่ลูกน้องยื่นให้

ดูเหมือนจะรู้สึกได้ว่าหลินเสี่ยวและเซี่ยตงยังไม่ได้ไปไหนไกล มันก็ยังดีที่จะใช้เวลาช่วงสั้น ๆ ในการกินอาหารที่นี่เพราะมันจะได้ติดต่อกับพวกเขาได้ในภายหลัง

มันเอาหัวมนุษย์มาผ่าเปิดด้วยกรงเล็บเหมือนผ่าแตงโม  จากนั้นมันจับหัวด้วยกรงเล็บข้างหนึ่งและสอดกรงเล็บอีกข้างหนึ่งเข้าไปในหัวที่แตก ขุดสมองส่วนที่เป็นสีขาวออกมาแล้วใส่เข้าไปในปากเพื่อเคี้ยวอย่างเพลิดเพลิน

มันเสร็จไปหนึ่งหัว ในไม่ช้าก็ผ่าอีกหัวแล้วกินต่อ

เมื่อเห็นว่าผู้นำซอมบี้ระดับห้ากินหัวสองหัว ซอมบี้สองตัวก็หันไปหาหัวที่สามซึ่งเป็นของชายอ้วนพร้อมกัน  ในวินาทีต่อมาพวกมันก็กระโจนเข้าหากัน

ด้วยเหตุนี้พวกมันจึงเริ่มการต่อสู้ตรงหน้าร่างของชายอ้วน พวกมันกางกรงเล็บใส่กันสักพัก แต่ไม่เคยสู้ด้วยกำลังที่แท้จริง

“อ๊ากกกกส์!” อาจเป็นเพราะผู้นำซอมบี้รู้สึกรำคาญกับการต่อสู้ที่ไร้จุดหมายจู่ๆมันก็หันหัวมาและคำรามใส่ซอมบี้ระดับสามสองตัวนั้น

ทั้งสองเงียบลงทันที  ยืนอยู่ข้างร่างของชายอ้วนโดยไม่ขยับ

ผู้นำซอมบี้โยนหัวที่ว่างเปล่าในมือทิ้งแล้วเดินไป มันตัดหัวของคนอ้วนออกอย่างเรียบร้อยแล้วหยิบมันขึ้นมาจากนั้นหั่นเป็นสองชิ้นแล้วโยนใส่ซอมบี้ระดับสามสองตัวคนละอัน

ซอมบี้สองตัวใช้มือทั้งสองจับซีกของหัวครึ่งหนึ่งนั้นขณะที่พวกมันหมอบและฝังใบหน้าลงไปเพื่อเริ่มการกิน  พวกมันไม่มี "มารยาทบนโต๊ะอาหารที่สง่างาม" เหมือนที่ผู้นำซอมบี้ทำ  ผู้นำซอมบี้ขุดสมองด้วยกรงเล็บ  แต่พวกเขากัดเข้าไปโดยตรง

ในขณะนั้น  ผู้นำซอมบี้พลิกร่างของชายอ้วนและพบว่าหัวใจของเขาหายไปแล้ว  มันยืดลำตัวและมองไปที่อีกสองร่างที่ไม่มีหัว   เดินเข้าไปหาแล้วมันก็ขุดหัวใจของโจรพลังเพลิงด้วยกรงเล็บ  วางไว้ใกล้จมูกเพื่อดม  แต่แล้วก็แสดงความไม่ชอบ

มันแยกเขี้ยวกัดฟัน แต่ไม่ทิ้งหัวใจไป   แต่มันใส่หัวใจเข้าไปในปากและกัด  การแสดงออกของมันซับซ้อน  ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่ชอบเหมือนถูกบังคับให้ตัวเองกินหัวใจ

หัวใจนั้นหยุดเต้นไปนานแล้ว  ดังนั้นกลิ่นและรสชาติจึงเทียบไม่ได้กับหัวใจที่เซี่ยตงขุดเอาก่อนหน้านี้