เซี่ยตงก้มหน้ามองตามและเห็นปากกาตรึงอยู่ที่ขอบกระเป๋า  เขาหยุดชั่วครู่ แล้วก็เข้าใจความหมายของหลินเสี่ยวอย่างรวดเร็ว

เขาหยิบปากกาออกมาพร้อมกับกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆ จากในกระเป๋าแต่ทั้งหมดเปียกและติดกัน

“อ๊าาาาส์?”  มองกระดาษโน้ตที่เปียกน้ำ หลินเสี่ยวคำรามใส่เขา

“พลังของนายล่ะ?”  เธอถาม

เซี่ยตงมีพลังแห่งไฟ  แต่ตอนนี้เขาเป็นซอมบี้แล้ว เธอไม่รู้ว่าพลังของเขายังคงเหมือนเดิมหรือไม่

เซี่ยตงเข้าใจความหมายของหลินเสี่ยว เมื่อเธอพูดขึ้น ในขณะเดียวกัน เขาไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นกับพลังของเขา ไม่ได้คิดเลย จนเธอเตือนเขา

เมื่อคิดเช่นนั้น เขาก็ยกมือขึ้น  หลินเสี่ยวมองดูเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น ขณะที่เขายกมือขึ้นโดยหลับตาเหมือนกำลังสัมผัสความรู้สึกอะไรบางอย่าง

ฟึบบ!

พวกเขาไม่เห็นเปลวไฟสีแดง  แต่มีประกายไฟพุ่งออกมาจากฝ่ามือของเขา กลายเป็นควันและกระจายไปในอากาศอย่างรวดเร็ว

หลินเสี่ยวและเซี่ยตง พูดไม่ออกกับสิ่งที่เห็น  สถานการณ์ก็ไม่เลวร้ายเกินไปเมื่อตัดสินจากที่เห็น  อย่างน้อยก็มีประกายไฟระเบิดออกมา  ซึ่งหมายความว่าพลังของเขายังไม่ได้หายไป

อย่างไรก็ตาม  หลังจากควันหายไปจากฝ่ามือของเซี่ยตง  หลินเสี่ยวก็เห็นปลายเล็บของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิง ก่อนจะจางหายไปในไม่ช้า  หลังจากนั้นเสื้อผ้าของเขาก็แห้งอย่างรวดเร็วด้วยอุณหภูมิของร่างกาย

ร่างกายเขาเย็นยะเยือกเมื่อไม่นานมานี้  แต่ตอนนี้มันร้อนระอุ แต่เขาก็ไม่รู้สึกอึดอัดเลย

หลินเสี่ยวรีบเดินมาหาเขา หยิบกระดาษโน้ตจากมือของเขา และวางไว้บนฝ่ามืออีกข้างซึ่งยังคงมีควันอยู่จากนั้นเธอยกมือขึ้นมาหาเขา  ส่งสัญญาณให้เขาลองอีกครั้ง

เซี่ยตงลังเลเล็กน้อย  เขาไม่สามารถควบคุมความร้อนในร่างกายได้อีกต่อไปหรือแม้แต่จุดไฟ  เขาไม่รู้ว่าจะได้ผลหรือไม่

“อ๊าาาาส์!”  หลินเสี่ยวรู้สึกได้ถึงความลังเลของเขา  เธอจึงส่งเสียงคำรามให้เขาอย่างไม่อดทน ‘เร็วเข้า!’ เธอพูด

เซี่ยตงไม่สามารถต้านทานคำสั่งของเธอได้  ดังนั้นเขาจึงพยายามรวบรวมความร้อนจากร่างกายลงบนมือของเขาทันที

ภายในเวลาไม่ถึงสองวินาที  หลินเสี่ยวรีบเอื้อมมือไปคว้าแผ่นกระดาษจากฝ่ามือของเขา หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงดังขึ้นอีก ตามด้วยควันอีกก้อนที่ลอยขึ้นมา

ชั่วขณะ กระดาษโน้ตในมือของหลินเสี่ยวก็แห้ง

ถ้าเธอไม่เห็นชัดและเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว แผ่นกระดาษจะไหม้ในวินาทีถัดไป

เซี่ยตงมองไปที่มือของตัวเองอย่างบูดบึ้งโดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี  พลังของเขาลดลงเหลือแค่นี้  เขาเคยชินกับการมีพลังที่แข็งแกร่ง ดังนั้นเขาพบว่าสถานะปัจจุบันน่าผิดหวังอย่างยิ่ง

หลินเสี่ยวไม่สนใจว่าเขาจะรู้สึกอย่างไรในตอนนั้น  เธอหยิบปากกาที่เปียกน้ำแล้วขีดเส้นลงบนกระดาษสองสามเส้น  พบว่าปากกายังใช้งานได้  เธอจดสองสามบรรทัดทันทีและเอาให้เขาอ่าน

‘ฉันชื่อหลินเสี่ยว  ตอนนี้นายอยู่ในพื้นที่อวกาศของฉัน  ผู้นำซอมบี้ตัวนั้นยังรออยู่ข้างนอก  พวกเราทั้งคู่ยังไม่สามารถออกไปได้  มีอะไรอยากทำไหม?’

เมื่ออ่านลายมือของเธอเขาพบว่ามันคมและแข็งแรง  อักขระทุกตัวเหมือนกรีดด้วยใบมีดหรือดาบ  เขาจ้องมองไปที่มือของเขาด้วยความงุนงงอยู่ครู่หนึ่งและหลังจากที่เธอยื่นกระดาษให้เขาในที่สุดเขาก็รับไป

ร่องรอยของความเกลียดชังรุนแรงปรากฏขึ้นทั่วดวงตาของเซี่ยตง  เขาต้องการฆ่าคนที่หักหลังเขา

หลินเสี่ยวรู้สึกได้ถึงความคิดของเขาและเขียนข้อความเพิ่มเติมอย่างรวดเร็ว

‘ออกไปฆ่าพวกมันถ้านั่นคือสิ่งที่นายต้องการ  ตอนนี้นายยังดูเหมือนมนุษย์  ตราบใดที่นายไม่พูด คนอื่นจะไม่รู้ว่านายตายไปแล้ว  ซอมบี้ระดับห้าภายนอกอาจหมดความสนใจในตัวนายแล้วในตอนนี้ ’

อ่านประโยคสุดท้าย  เซี่ยตงรู้สึกพูดไม่ออก  ก่อนที่เขาจะตอบสนอง หลินเสี่ยวเขียนอีกประโยค

'แต่แน่นอน  เราไม่รู้ว่ามันจะฆ่านายและกินนิวเคลียสซอมบี้ของนายเหมือนขนมขบเคี้ยวหรือไม่เพราะมันโกรธอย่างเห็นได้ชัด'

เซี่ยตงไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆหลังจากอ่านเรื่องนั้น

ทันใดนั้น หลินเสี่ยวก็กดมือของเธอลงบนไหล่ของเขา  จากนั้นทั้งสองก็หายไปจากพื้นที่อวกาศของเธอ  ในช่วงเวลาถัดไป  เธอปรากฏตัวอีกครั้งในจุดเดิมโดยไม่มีเซี่ยตง

และในช่วงเวลาเดียวกันนั้นเอง  เซี่ยตงรู้สึกตะลึงงันเมื่อพบว่าในพริบตาเขามาอยู่คนเดียวในสถานที่อื่น

ฉิบหาย! เขาถูกซอมบี้หญิงนั่นโยนออกมา!  เธอทิ้งเขาไว้ที่นี่คนเดียว....เพื่อเผชิญหน้ากับซอมบี้ระดับห้าที่น่ากลัว!

มองไปที่ซอมบี้ตาแดงที่คุ้นเคยซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก  เซี่ยตงอยากจะกลับไปและให้หลินเสี่ยวกัด

‘ระยำเอ้ย!  ทำไมเธอถึงโยนฉันออกมาคนเดียว?  เพื่อเลี้ยงผู้นำซอมบี้ใช่ไหม? ผู้นำซอมบี้ไม่อยากกินฉันแล้ว!  เธอโยนฉันออกมาเพื่อให้ผู้นำซอมบี้ตัวนี้ทรมานฉันเล่นใช่ไหม?’

แม้ว่าเขาจะอยากออกมาจากอวกาศของเธอเพื่อค้นหาไอ้พวกคนทรยศและแก้แค้น  เขาไม่อยากมาที่นี่ในตอนนี้อย่างแน่นอน!  มองไปที่ผู้นำซอมบี้ที่เหาะมุ่งตรงมาหาเขาแล้วในตอนนี้  เซี่ยตงเริ่มกรีดร้องในใจ

ผู้นำซอมบี้พุ่งเข้ามาที่เขา  แต่หยุดอยู่ห่างออกไปไม่ไกล มองเขาด้วยสีหน้าสับสน  ดวงตาคู่นั้นของมันเป็นประกายสีแดงชั่วร้ายและดุร้าย

เซี่ยตงตกใจเมื่อผู้นำซอมบี้ เข้ามาอยู่ใกล้ๆเขา  เขาก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว  แต่ไม่กล้าหันหลังวิ่งหนี  เพราะกลิ่นอายของมันแข็งแกร่งกว่าหลินเสี่ยวและบีบคั้นเขาอย่างหนัก เขาไม่สามารถกระตุ้นให้เกิดการต่อต้านและวิ่งได้แม้แต่น้อย

นี่เป็นการปรามด้วยอำนาจที่อยู่ในระดับที่สูงกว่าไปสู่ระดับที่ต่ำกว่า

ถ้าเซี่ยตงรู้ว่าเขาถูกหลินเสี่ยวโยนออกมาเพื่อเป็นเหยื่อล่อ  เขาอาจจะกัดเธอจริงๆ

ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น  หลินเสี่ยวนั่งยองๆ อยู่ริมทะเลสาบหลับตาลงเพื่อสังเกตสถานการณ์ข้างนอก  เมื่อเห็นว่าผู้นำซอมบี้รีบพุ่งเข้าหาเซี่ยตงแต่หยุดเว้นระยะไว้  เธอถอนหายใจเล็กน้อยด้วยความโล่งออก

ดูเหมือนว่าผู้นำซอมบี้จะรีบผละออกไปในตอนนี้เพียงเพราะมันได้กลิ่นของเธอ  อย่างไรก็ตาม  เมื่อเห็นว่ามันคือเซี่ยตงและสังเกตว่าเขาไม่ได้มีกลิ่นหอมของมนุษย์ที่กินได้อีกต่อไป  กลายเป็นซอมบี้เหมือนกับตัวมันเอง มันหยุดจึงหยุดด้วยความสับสน  แม้แต่ความก้าวร้าวของมันก็ยังบรรเทาลงอย่างมาก

นอกจากนี้ยังรู้ว่ามนุษย์คนใดที่ถูกกัด  หรือถูกซอมบี้ข่วน แต่ไม่ได้กินทันทีจะกลายเป็นหนึ่งในประเภทของพวกมันในครึ่งวัน

อย่างไรก็ตาม  อดีตมนุษย์ตรงหน้านี้ดูเหมือนจะเปลี่ยนแปลงเร็วเกินไป!  เมื่อไม่นานมานี้เขาได้กลิ่นหอมหวานเหมือนเนื้อมนุษย์  ต่างจากในปัจจุบันที่มีกลิ่นเหมือนซอมบี้ตัวอื่น ๆ เขาอยู่ในระดับต่ำมาก  ดังนั้นผู้นำซอมบี้จึงไม่สนใจนิวเคลียสซอมบี้ของเขาด้วยซ้ำ

ผู้นำซอมบี้ค่อยๆเดินไปรอบๆเซี่ยตง  พบว่าเขารู้สึกแปลกๆ และไม่สามารถบอกได้ว่าทำไม  แต่ตอนนี้ไม่สนใจเรื่องนั้นแล้ว

มันกำลังมองหากลิ่นอายแปลกๆ ที่เป็นของคนที่แย่งอาหารไป  แน่นอนว่ามันไม่รู้ว่าคนที่มองหากำลังเฝ้ามองมันทุกการเคลื่อนไหวเพียงแค่หลับตา

หลังจากเดินวนสองสามรอบและไม่พบร่อยรอยของหลินเสี่ยวหรือกลิ่นอายของเธอ  ผู้นำซอมบี้หงุดหงิด มันหันไปรอบๆทันทีและตบเซี่ยตงด้วยกรงเล็บ พลังของมันส่งให้เขาลอยขึ้นไปในอากาศ

ปังงง!

เซี่ยตงไม่มีเวลาที่จะตอบสนองก่อนที่เขาจะพบว่าตัวเองลอยอยู่ในอากาศ และตกลงบนพื้น  เขาได้ยินเสียงของผู้นำซอมบี้ระเบิดเสียงคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว

“อ๊าาาาาากส์!”

หลังจากนั้นมันหันกลับไปและกระโดดขึ้นสูงมาก  เหยียบบนกำแพงตรงหน้าแล้วก็กระโดดสูงขึ้นตามตัวตึกไปเรื่อยๆ ในไม่ช้ามันก็ไปอยู่บนยอดตึกสูงยี่สิบชั้น และหายตัวไป

บทที่ 40 : การแก้แค้น

เซี่ยตงนอนเหยียดยาวบนพื้น เขาเริ่มขยับมือและเท้าอยู่ซักพัก  พยายามลุกขึ้น  แต่ในที่สุดเขาก็ทำไม่สำเร็จซักที ดังนั้นเขาจึงนอนอยู่บนพื้นต่อไป

ในอีกด้านหนึ่ง  ดูเหมือนว่าผู้นำซอมบี้หมดความอดทนที่จะรออยู่ที่นี่ต่อไป

หลังจากนอนบนพื้นได้สักพัก  ในที่สุดเซี่ยตงก็รู้สึกว่าสามารถควบคุมแขนขาของเขาได้แล้ว  เขาจึงค่อยๆลุกขึ้นนั่งและหายใจด้วยความโล่งอก  ตอนนี้เขาปลอดภัยแล้ว

เมื่อเป็นมนุษย์ก็ต้องกังวลเกี่ยวกับการถูกโจมตีจากซอมบี้  โดยไม่คาดคิดเขายังคงต้องกังวลกับปัญหาเดิมแม้ว่าจะกลายเป็นซอมบี้เสียเองก็ตาม!

ชีวิตในโลกหลังเกิดหายนะนั้นยากลำบากเพียงใด!

ในขณะนั้น  มีร่างปรากฏขึ้นที่จุดเดียวกับที่เขาปรากฏตัวก่อนหน้านี้

เป็นหลินเสี่ยวที่โผล่ออกมาจากอวกาศ เธอเดินไปที่เซี่ยตง  พร้อมกับกระดาษโน้ตและแสดงสิ่งที่เขียนไว้ให้เขาอ่าน

‘นายมีแผนที่ไหม? รถล่ะมีไหม?'

เซี่ยตงยืนขึ้นและอ่านบันทึกของเธอจากนั้นเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยความสับสน  ส่งคำถามทางสายตาของเขา

‘เธอต้องการแผนที่และรถสำหรับทำอะไร?’

การสื่อสารระหว่างเซี่ยตงและหลินเสี่ยวนั้นแปลกประหลาดกว่า  เขาสามารถส่งความคิดให้เธอได้เพียงแค่มองไปที่เธอ แต่เขาต้องอ่านคำที่เธอเขียนบนกระดาษเพื่อดูว่าเธอคิดอะไรอยู่!

เขามีความรู้สึกว่าเขาค่อนข้างเสียเปรียบ!

หลินเสี่ยวเหลือบมองเขาโดยไม่สนใจความคิดของเขา ขณะที่เธอเริ่มเขียนลงบนกระดาษอีกครั้ง

‘เพื่อไปที่ฐานทางภาคใต้และตามหาใครสักคน’

เซี่ยตงพยักหน้าเข้าใจเป้าหมายของเธอ  เขาไม่มีแผนที่อยู่กับเขาในขณะนี้  แต่เขาสามารถยืมจากคนอื่นได้ เขาจำได้ว่าหวงเสี่ยวและคนของเขาต่างก็มีแผนที่  สำหรับชายที่มีพลังอวกาศ  เซี่ยตงไม่รู้ว่าเขามีอะไรอยู่ในอวกาศบ้าง

นอกจากนี้ เขายังมีรถที่ต้องตกอยู่ในมือของคนเหล่านั้น

เมื่อคิดทั้งหมดนี้  เขาก็พยักหน้าให้หลินเสี่ยว

ทั้งสองคนคุยกันสั้น ๆ  หลังจากนั้น  พวกเขาตัดสินใจที่จะไปหาเพื่อนร่วมทีมของเซี่ยตงที่ทรยศเขาและแก้แค้นก่อน ตอนนี้พวกเขาเป็นซอมบี้  มันจึงง่ายกว่ามากสำหรับพวกเขาที่จะหาใครสักคน

ในความเป็นจริง หลินเสี่ยวเคยพบคนเหล่านั้นเมื่อนานมาแล้ว  ย้อนกลับไปเมื่อตอนผู้นำซอมบี้ระดับห้าไล่ตามเซี่ยตงที่ยังไม่กลายร่างเป็นซอมบี้  คนเหล่านั้นแอบออกมาจากอวกาศของผู้ชายคนนั้นแล้วก็ออกไปอย่างรวดเร็ว

เซี่ยตงไม่ได้สังเกตเห็นอะไรเลยในตอนนั้นเพราะเขายุ่งกับการจัดการกับผู้นำซอมบี้  อย่างไรก็ตาม  หลินเสี่ยวที่เฝ้าสังเกตสถานการณ์จากภายในอวกาศของเธอในเวลานั้น เห็นพวกเขาและจดจำทิศทางที่พวกเขากำลังเคลื่อนเข้าไปได้

เซี่ยตงเห็นเธอเดินไปที่ตรอกอย่างไม่ลังเล  สงสัยว่าทำไมเธอถึงแน่ใจว่ามาถูกทาง  ดังนั้นเขาจึงเอื้อมมือไปตบไหล่เธอ

หลินเสี่ยวหันกลับไปมองเขา  ดวงตาของเธอเผยให้เห็นรูปลักษณ์ที่ตั้งคำถาม

‘เธอรู้ได้อย่างไรว่าพวกเขามาทางนี้?’  เซี่ยตงก็ถามคำถามเธออย่างเงียบ ๆ ด้วยสายตาของเขา

หลินเสี่ยวก้มหัวลงและเริ่มเขียนบนกระดาษ

‘ฉันเห็นพวกเขาไปทางนี้  ถ้านายต้องการพบพวกเขาเร็ว ๆ หยุดพล่ามและตามฉันมาเดี๋ยวนี้! '

เมื่อเธอเขียนเสร็จ ก็โยนกระดาษไปที่หน้าอกเซี่ยตง จากนั้นก็มองเขาอย่างเหยียดหยามด้วยดวงตาสีดำบริสุทธิ์ของเธอซึ่งไม่มีนัยน์ตาสีขาว ทำให้เขารู้สึกถูกดูหมิ่นโดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

เซี่ยตงเห็นเธอเดินหน้าต่อไปและไม่มีทางเลือกนอกจากทำตามอย่างเงียบ ๆ ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงสิ่งอื่น  เขาจึงเดินมาตบไหล่เธออีกครั้ง

หลินเสี่ยวหยุดเดินและหันหลังกลับ  ‘ทำไมฉันไม่เคยพบผู้ชายที่หน้าตาดีขนาดนี้มาก่อน?’

คราวนี้  เซี่ยตงไม่สามารถเข้าใจความหมายในสายตาของหลินเสี่ยวได้  เขาทำได้เพียงใช้มือชี้ไปที่ระดับต้นขาและถามคำถามกับเธอในใจ

‘เธอจะไม่ส่งลูกสาวผู้นำอู่กลับไปให้เขาหรือ? เขาคงเป็นบ้าแน่ ๆ ตอนนี้ !'

หลินเสี่ยวหัวเราะเยาะ  การแสดงออกบนใบหน้าของเธอค่อนข้างแปลก

‘ส่งเธอกลับงั้นรึ? อิ อิ…ฉันวางแผนจะพาเจ้าตัวเล็กไปด้วย!  ฉันจะไม่คืนเธอให้ผู้ชายคนนั้น! มันจะดีมากถ้าเขาเป็นบ้า!  เขาไม่ควรทำร้ายฉันด้วยสายฟ้า!’  เธอคิด

เธอเขียนบนกระดาษ   ‘ยังคงอยู่ด้านนอกนี้  อย่างไรก็ตาม เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ จะไม่ตายหรือถูกฉันกินแน่'

เมื่อเขียนเสร็จแล้ว  เธอยื่นกระดาษให้เขา  มองเขาอย่างคุกคาม  จากนั้นหันกลับและเดินต่อไป

เซี่ยตงไม่กล้าถามคำถามเธออีก  เนื่องจากเขาได้รับแรงกดดันที่ทำให้เขารู้สึกว่าถูกเตือนโดยการมองด้วยหางตาแวบสุดท้ายของเธอ

ซอมบี้สองตัว  เซี่ยตงและหลินเสี่ยวเดินไปในตรอกอย่างสบาย ๆ  ซอมบี้ที่เดินโอนเอนรอบตัวพวกเขาไม่สนใจหรือหลีกเลี่ยงพวกเขาเพราะกลิ่นอายของหลินเสี่ยว

เซี่ยตงไม่เคยเดินอย่างสงบท่ามกลางฝูงซอมบี้  ก่อนหน้านี้เขามักจะกังวลกับการโจมตีของซอมบี้ แต่ตอนนี้มันเป็นซอมบี้ตัวอื่น ๆ ที่หลบเลี่ยงเขาเมื่อเห็น ความชัดเจนนี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนอยู่ในนิยายและแปลกใหม่

...

หลังจากเดินไปตามถนนสักพัก  หลินเสี่ยวหยุดกะทันหันก่อนถึงทางแยก  จากนั้นก็ยกจมูกขึ้นเพื่อสูดอากาศดูเหมือนจะยืนยันทิศทาง  เซี่ยตงเฝ้าดูเธอทำสิ่งนี้และพยายามทำเช่นเดียวกัน แต่ไม่มีกลิ่นอะไรเลย

หลินเสี่ยวสูดหายใจเข้าเพียงสองสามครั้งก่อนที่เธอจะชี้ไปทางซ้ายและเริ่มมุ่งหน้าไปทางนั้น

เธอรู้ว่าก่อนหน้านี้เธอสามารถได้กลิ่นมนุษย์ทุกคนในระยะหนึ่งกิโลเมตร  เมื่ออู่เฉิงเย่วมาพร้อมกับกองทัพของเขา  เธอจับกลิ่นของมนุษย์ที่รุนแรงได้จากระยะไกล

อย่างไรก็ตาม  ตอนนี้เธอรู้สึกว่าขอบเขตของความรู้สึกของเธอเพิ่มขึ้น  แม้ว่าเธอจะยังคงต้องยืนยันเรื่องนั้น

สภาพทางภูมิศาสตร์ของภูมิภาคนี้ไม่เหมาะ  บริเวณโดยรอบถูกตึกบัง  ด้วยเหตุนี้กลิ่นจำนวนมากที่เธอได้กลิ่นอาจถูกอาคารปิดกั้นเอาไว้

หลินเสี่ยพาเซี่ยตงไปที่หลังกำแพงหลังจากเลี้ยวสองสามรอบ จากนั้นเธอก็หยุดและมองไปข้างหน้าในขณะที่ให้คำแนะนำกับเซี่ยตงโดยทำท่าทางมือที่ด้านหลังของเธอ

ดวงตาของเซี่ยตงเปล่งประกายความุ่งมั่นอย่างมากในการรับคำใบ้ของหลินเสี่ยว  ท่าทางของหลินเสี่ยวหมายความว่าเป้าหมายปรากฎขึ้นแล้วและเขาควรเตรียมพร้อมเคลื่อนไหว

หลังจากนั้นเซี่ยตงก็เห็นเธอยกมือขึ้นและอีกสองสามท่าติดต่อกัน  โดยที่ร่างกายของเธอไม่เคลื่อนไหว  เขาผ่อนคลายสีหน้าลงทันที  เมื่อเห็นท่าทางของเธอและเริ่มทำตัวเหมือนคนปกติ  แต่หรี่ตาลงเล็กน้อย  เมื่อเขาพร้อมที่จะเคลื่อนไหวจู่ๆ หลินเสี่ยวก็เหวี่ยงแขนของเธอและปืนไรเฟิลสีดำก็อยู่ในมือเขา

มันเป็นปืนของเขาที่ถูกทิ้งไว้ในอวกาศของเธอ

เมื่อเขาได้รับปืนเขามีความรู้สึกแปลกๆ ในใจ

ก่อนหน้านี้ถ้าเขาไม่มีปืนเขาคงตายไปแล้วจริงๆ  อย่างไรก็ตามเขากลับมามีชีวิตแล้ว แม้ว่าจะใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง  แต่ชีวิตที่เปลี่ยนรูปแบบไปของเขา มันไม่อาจย้อนกลับได้

ในขณะที่เขาปกป้องคนอื่น สิ่งที่เขาได้รับคือการทรยศของพวกเขา  เขาใช้พลังและพลังงานจนหมดเพื่อป้องกันพวกมันจากซอมบี้ แต่สุดท้ายแล้วพวกมันก็เตะเขาเข้าไปในฝูงซอมบี้  เพื่อเป็นการ ‘ชดใช้’ เขาเคยคิดว่าซอมบี้จะกินเขาหรือขุดนิวเคลียสพลังงานของเขาออกมากินแต่เขากลับถูกซอมบี้ช่วยเหลืออย่างเย้ยหยัน  และกลายมาเป็นซอมบี้เสียเอง

มันแปลกมากที่เขากลายเป็นซอมบี้ที่ความทรงจำเก่าๆสมบูรณ์และร่างกายไม่เปลี่ยนแปลง

ด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อนในใจ  เขามองไปที่มือของเขาที่ถือปืนและสงสัยว่ากรงเล็บของเขามีไวรัสอยู่หรือเปล่า

เมื่อหลินเสี่ยวเห็นเขายังงุนงงอยู่ เธอยกเท้าขึ้นเตะก้นเขาทันที  จนเขาเซไปข้างหน้า

เซี่ยตงโดนหลินเสี่ยวเตะ  จนกระโดดไปข้างหน้า  และในที่สุดเขาก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น  ในชั่วพริบตาต่อมาเขาเปลี่ยนอาการและเดินไปยังอาคารที่อยู่ไม่ไกลข้างหน้าอย่างเงียบๆ พร้อมกลิ่นอายของความดุร้ายที่โหดร้าย

หลินเสี่ยวได้บอกตำแหน่งที่แม่นยำของเพื่อนร่วมทีด้วยท่าทางก่อนหน้านี้

ในขณะที่ผู้คนในอาคารไม่รู้เลยว่าชายที่พวกเขาเชื่อว่าตายด้วยน้ำมือของซอมบี้กำลังเดินเข้ามาหาพวกเขาด้วยเจตนาฆ่าอย่างโหดร้าย