แม้หลังจากรอมานานอู่เย่วหลิงก็ยังไม่เห็นปฏิกิริยาจากหลินเสี่ยว  ดังนั้นเธอรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยและสงสัยว่าทำไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้น

ในขณะที่คิด  เธอก็ยื่นมือออกมาโดยไม่รู้ตัว  ดันไหล่ของหลินเสี่ยวเบา ๆ

'ตื่น! ตื่นได้แล้ว!'

เธอผลักไปสองสามครั้ง แต่หลินเสี่ยวยังไม่ลืมตา  เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรในจุดนี้  ไม่แน่ใจในตัวเอง เธอลุกขึ้นยืนแล้วหันกลับไปมองน้ำในทะเลสาบ

'ใช่แล้ว! ฉันจะให้น้ำทะเลสาบแก่เธอ ’

อู่เย่วหลิงจำได้ว่าตัวเธอเองหิวและกระหายรู้สึกไม่สบายอย่างเต็มที่ก่อนหน้านั้น ซอมบี้ให้น้ำแก่เธอ  หลังจากดื่มน้ำ เธอรู้สึกดีขึ้นมาก  แม้ว่าเธอจะหิวมาก แต่ท้องของเธอก็ไม่ปวดอีกต่อไป

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ อู่เย่วหลิงวิ่งไปที่ริมทะเลสาบพร้อมกรวยหญ้าที่หลินเสี่ยวสานให้เธอและตักน้ำขึ้นมาอย่างเชื่องช้า  เธอนำมันไปที่หลินเสี่ยวอย่างช้าๆแล้วเทน้ำลงในปากของหลินเสี่ยวหลังจากนั่งยอง ๆลง 

อย่างไรก็ตาม หลินเสี่ยวไม่ได้อ้าปากเพื่อให้อู่เย่วหลิงเทน้ำลงไป  น้ำไหลลงสู่พื้นจากริมฝีปากที่แตกของหลินเสี่ยว

อย่างไรก็ตาม   อู่เย่วหลิงไม่ท้อแท้  เธอยืนขึ้นแล้ววิ่งไปที่ริมทะเลสาบเพื่อเติมน้ำเพิ่ม  จากนั้นลองอีกครั้งเพื่อเทน้ำลงในปากของหลินเสี่ยว  ในขณะนั้น  เธอเห็นว่าซอมบี้เปิดปากเล็กน้อยและดื่ม 

เมื่อเห็นอย่างนี้  อู่เย่วหลิงรู้สึกดีใจที่เห็นมันทันที

หลินเสี่ยวลืมตาขึ้นทีละนิดและมองไปที่เด็กด้วยดวงตาสีดำบริสุทธิ์    ในความเป็นจริงเธอไม่ได้เป็นลม แต่มีอาการแน่นที่หน้าอกอย่างรุนแรงซึ่งทำให้เธอรู้สึกไม่สบายตัวมาก  เธอปิดเปลือกตาของเธอลงเฉยๆ ทนต่อความรู้สึกอึดอัดและรอให้มันจางหายไป

เธอแปลกใจเพราะเธอไม่สามารถคาดหวังได้ว่าอู่เย่วหลิงจะเป็นกังวลกับเธอจริงๆ และเอาน้ำให้เธอดื่ม

เธออ่านใจของเด็กน้อยคนนั้นได้  เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก  เพราะเธอรู้ว่าในที่สุดเด็กคนนี้ก็ยอมรับเธอ

ในความเป็นจริงเธอเข้าใจว่าอู่เย่วหลิงยอมรับเธอเช่นนี้เพียงเพราะเธอกลัวที่จะอยู่คนเดียว  เด็ก ๆ ต้องการสังคมมาก ๆ  แม้ว่าอู่เย่วหลิงจะมีความคิดเพ้อฝัน  เธอยังคงต้องการที่จะอยู่กับใครบางคนเมื่อติดอยู่ในสภาพแวดล้อมที่แปลกไปจากเดิม

หลินเสี่ยวพยายามขยับนิ้วมือของเธอและพบว่าแม้ร่างกายของเธอจะแข็งทื่อเธอก็ยังสามารถขยับได้

เธอวางแขนลงบนพื้นเพื่อรองรับร่างกายของเธอ จากนั้นก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างช้าๆ ขณะที่มองดูอู่เย่วหลิงซึ่งดวงตาของเธอเปล่งประกายสดใสแม้ว่าการแสดงออกของเธอจะว่างเปล่า

เมื่อเห็นหลินเสี่ยวตื่นขึ้นมาอู่เย่วหลิงถอยห่างออกไปทันที    เธอถอยหลังไปเพียงประมาณสามเมตรเท่านั้น  จากนั้นหยิบผ้าห่มของเธอขึ้นมาแล้วห่อตัวไว้อีกครั้ง

หลินเสี่ยวเหลียวดูอู่เย่วหลิงจากนั้นก้มหัวลงเพื่อดูเสื้อผ้าของตัวเอง  เมื่อเธอนึกภาพเสื้อผ้าของเธอที่ขาดไป  เสื้อผ้าของเธอหลายชิ้นถูกไฟไหม้เหลือเพียงเศษผ้ารุ่งริ่งที่แขวนอยู่บนตัว

เธอยกมือขึ้นแตะหัวตัวเองแล้วหันไปมองไหล่  ตามที่เธอคาดไว้ผมของเธอหงิกงออย่างดุเดือด จากนั้นเธอก็มองแขน ต้นขาและบริเวณร่างกายอื่น ๆ ของเธอ  พบว่าผิวหนังสีเทาอมน้ำเงินของเธอถูกไฟไหม้ดำ

เธอเงยหน้าขึ้นและมองดูอู่เย่วหลิงอีกครั้ง  เธอไม่สามารถรู้สึกโกรธเด็กหญิงตัวน้อยได้เพราะพ่อของเธอเป็นคนที่ทำสิ่งนี้ทั้งหมด  เขาใช้สายฟ้าฟาดเธอ!

เธอยืนขึ้นเดี๋ยวนั้น เธอจะพาเด็กออกไปจากอวกาศได้อย่างไร?   นอกจากนี้เธอยังไม่กล้าออกไปข้างนอก  จะเป็นเช่นไรถ้าอู่เฉิงเยว่และผู้คนของเขาเฝ้าอยู่ที่นั่น  ในกรณีนี้เธอจะเดินเข้าไปในกับดักของพวกเขาโดยการเสนอหน้าของเธอเองใช่ไหม?

อย่างไรก็ตาม  เธอไม่สามารถออกจากที่นี้ได้โดยไม่ต้องออกไปข้างนอกหรือติดตามสถานการณ์ภายนอกจากภายในพื้นที่อวกาศของเธอได้

เธอพยายามหาทางแก้ไขและรู้ว่าเธอไม่มีทางที่จะออกไปได้ชั่วคราว  เธอสงสัยว่าเธอจะส่งอู่เย่วหลิงออกไปจากข้างในอวกาศได้ไหม  อย่างไรก็ตามเมื่อเธอไม่รู้สถานการณ์ภายนอกเธอไม่สามารถรู้ได้ว่าอู่เฉิงเยว่และคนของเขาหายไปหรือยัง  หรือถ้าซอมบี้อยู่ที่นั่นตอนนี้ เธอจะส่งอู่เย่วหลิงออกไปได้อย่างไร ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่แน่นอนเช่นนี้?

เมื่อคิดอย่างนี้แล้วหลินเสี่ยวก็จ้องไปที่อู่เย่วหลิงอีกครั้ง  และพบว่าเจ้าตัวน้อยนี้ดูเหมือนจะอยู่ในสภาพประหลาด

ทำไมเจ้าตัวน้อยตัวนี้ถึงมีกำลังมากขึ้นเรื่อย ๆ ? เธอไม่ได้กินอะไรเลย แต่ทำไมสีแดงก่ำถึงกลับมาที่แก้มของเธอ?

แต่ในไม่ช้าความคิดของเธอก็ฟุ้งซ่านจากอู่เย่วหลิงโดยคลื่นของกลิ่นที่ไหม้ซึ่งทำให้เธอเวียนหัวเล็กน้อย  เธอนึกถึงภาพลักษณ์ปัจจุบันของเธอ  เธอไม่สามารถอยู่อย่างนี้ได้  เธอต้องอาบน้ำในทะเลสาบเพื่อกำจัดกลิ่นออกจากร่างกายของเธอก่อน  นอกจากนี้เธอจะทำอย่างไรกับผมของเธอดี?

ผมซอมบี้ตายไปแล้วและแห้งกรัง ทำให้มันแย่ลงกว่าเดิม  ผมของเธอเกรียมและเปราะบางหลังจากถูกฟ้าผ่า  เธออาจจะตัดผมที่ไร้ประโยชน์ในการดูแลรักษาออก

หลังจากตัดสินใจแล้ว เธอก็พยายามยกฝ่าเท้า พยายามควบคุมขาแข็งๆของเธอให้ก้าว จากนั้นเธอก็เดินไปที่ริมทะเลสาบ ฉีกเสื้อผ้าของเธอด้วยกรงเล็บขณะเดินไป

มันไม่ได้ใช้ความแข็งแกร่งของเธอมากนักในการถอดเสื้อผ้าที่ขาดออก  เธอดึงพวกมันและเสื้อผ้าก็ร่วงเป็นชิ้น ๆ  เปิดเผยร่างกายที่ถูกไฟไหม้ของเธอ ร่างกายสีดำ เช่นเดียวกับแถบผ้าที่พันรอบเอวของเธอ

ก่อนที่เธอจะเปลื้องผ้าต่อหน้าเด็ก  หลินเสี่ยวหันหลังกลับและมองไปที่อู่เย่วหลิง  เธอพบว่าเด็กคนนั้นปิดตาด้วยมือสองข้างของเธอ  ราวกับว่าทนดูไม่ได้

หลินเสี่ยวรู้สึกขบขันเมื่อเธอมองออกไปและดึงผ้าออกจากเอวของเธอ

มองไปที่รูโบ๋ในท้องของเธอ  เธอพบว่ามันถูกไฟไหม้ดำ  หลุมดำทะลุท้องของเธอ เธอไม่สามารถมองเห็นลำไส้และอวัยวะอื่น ๆ ของเธอได้อย่างชัดเจน

เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ผิวน้ำในขณะที่เธอเดินลึกลงไปในน้ำทีละก้าวๆ  ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับอู่เย่วหลิง ตั้งแต่เธอดื่มน้ำจากทะเลสาบนี้   จากความจริงนี้หลินเสี่ยวสันนิษฐานได้ว่าน้ำในทะเลสาบนั้นปลอดภัย  เธอสงสัยว่าไวรัสซอมบี้ของเธอล้มเหลวเมื่อเจอกับน้ำในทะเลสาบ เมื่อเธออาบน้ำในทะเลสาบหรือไม่ หรือหากมีผล  ก็คงเล็กน้อยเกินไปที่จะก่อให้เกิดอันตรายใด ๆ

เธอไม่สามารถคิดถึงอะไรได้มากในตอนนี้    ในสถานการณ์ที่เกิดกรณีเลวร้ายที่สุด เธอจะไปอีกด้านหนึ่งของทะเลสาบเมื่อเธอต้องการดื่มน้ำในครั้งต่อไป

หลังจากลงไปในน้ำ  เธอเดินลึกและลึกจนน้ำถึงหน้าอกของเธอ  เธอยืนอยู่ในน้ำและขัดผิวดำอย่างช้าๆ  รู้สึกว่าร่างกายของเธอถูกปลอบประโลมด้วยน้ำเย็น

เธอไม่ได้เคลื่อนไหวเร็วเนื่องจากร่างกายของเธอไม่อนุญาต  ในที่สุดเมื่อเธอล้างบริเวณร่างกายที่เข้าถึงได้ทั้งหมดและกำลังเตรียมตัวกลับขึ้นฝั่ง เธอหยุดสักครู่   เสื้อผ้าของเธอถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ  และจะไม่สามารถหุ้มร่างกายของเธอได้อีก!

เธอควรใส่อะไรตอนนี้?  เธอสงสัยว่าเด็กน้อยคนนั้นยินดีที่จะให้ยืมผ้าห่มที่เธอห่อหุ้มร่างกายของเธอเองหรือไม่ถ้าเธอขอยืมมัน

เธอรู้สึกอึดอัดใจอย่างมากที่คิดว่าต้องเปลือยกายอยู่ในพื้นที่อวกาศของเธอ

เธอกำลังอัพเกรดตัวเองเป็นซอมบี้ในทางที่ผิดหรือไม่?

ณ จุดนี้  ในที่สุดหลินเสี่ยวก็คิดถึงสิ่งนี้  ใบหน้าของเธอมืดลง  แม้ว่ามันจะถูกฟ้าผ่าจำดำอยู่แล้วก็ตาม

หากเธอรู้ว่าเธอต้องการเสื้อผ้าอย่างมากขนาดนี้  เธอจะค้นหาสิ่งอำนวยความสะดวกเหล่านั้นและเก็บไว้ในพื้นที่อวกาศของเธอ  หลังจากฆ่าซอมบี้อัจฉริยะตัวนั้นแล้ว  แต่ตอนนี้เธอยังไม่มีแม้แต่ผ้าซักผืนคลุมร่างกาย

อู่เฉิงเยว่คนชั่วช้า!

บางทีความโกรธของเธอก็แรงเกินไปหรือด้วยเหตุผลอื่น อู่เย่วหลิงรู้สึกถึงความคิดของเธอจากระยะทางใกล้ๆ

อู่เย่วหลิงรู้แล้วว่าซอมบี้ตัวนี้ต้องการผ้าห่มของเธอ  และยังเข้าใจด้วยว่าเสื้อผ้าที่ถูกซอมบี้ขว้างลงไปที่พื้นนั้นไม่สามารถใส่ได้อีก

ดังนั้น  เธอจึงวิ่งเข้าไปหาขณะถือผ้าห่ม  จากนั้นเธอก็โยนมันไปที่ริมทะเลสาบแล้วหันหลังกลับ  วิ่งไปไกลอีกครั้งในขณะที่หลินเสี่ยวพูดไม่ออก

บทที่ 28 : ภาพในหัวของเธอ

หลินเสี่ยวมองอู่เย่วหลิงโยนผ้าห่มลงที่พื้น   แล้วรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็วด้วยความประหลาดใจ  ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

เด็กน้อยคนนี้ฉลาดมากและห่วงใยผู้อื่น ไม่ใช่ไม่สนใจเธอหรอกใช่ไหม?

หลินเสี่ยวเดินไปบนฝั่งอย่างเงียบ ๆ ก้มตัวหยิบผ้าห่มด้วยความยากลำบาก  เธอจับผ้าห่มไว้ในขณะที่เธอดึงกรงเล็บออกมาแล้วกรีดสองสามครั้ง  ผ้าห่มขนาดเล็กก็ถูกตัดเป็นสองชิ้น และครึ่งหนึ่งเธอห่อร่างส่วนบนปิดหน้าอกและท้องที่เสียหายและดำ  อีกส่วนเธอก็ทำเป็นกระโปรงพันครึ่งล่างไว้

การได้สวมเสื้อผ้าชั่วคราวที่ทำจากผ้าห่ม  ในที่สุดหลินเสี่ยวถอนหายใจด้วยความโล่งอก  แล้วก็ยิ้มให้อู่เย่วหลิงที่อยู่ห่างออกไป

อู่เย่วหลิงหันหน้ากลับไปทันทีและวิ่งถอยห่างออกไปอีกสองสามก้าว  หลังได้เห็นรอยยิ้มที่น่ากลัวของเธอ

หลินเสี่ยวไม่คิดว่าจะพูดอะไรได้อีกแล้ว

‘เอาล่ะ  รูปลักษณ์ในปัจจุบันของฉันเป็นที่ยอมรับไม่ได้.....แต่  เพื่อนตัวน้อยของฉันเธอไม่ตอบสนองเกินไปหน่อยหรือ?’

เมื่อกี้นี้อู่เย่วหลิงดูเหมือนว่าจะกลัวหลินเสี่ยวแทบตายเมื่อเธอยิ้ม!

หลินเสี่ยวหันหลังกลับและเดินไปที่ริมทะเลสาบ  โชคดีที่แม้ว่าร่างของเธอจะยังแข็งทื่ออยู่ แต่ข้อต่อของเธอก็นิ่มนวลพอที่จะทำให้เธองอแขนได้   แต่เธอก็ยังไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เร็วเกินไป  ไม่เช่นนั้นร่างกายที่แข็งทื่อของเธอก็จะหักมารวมกันและเธอก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย

เธอมองเงาสะท้อนของตัวเองบนผิวน้ำทะเลสาบ  ผมของเธอสกปรกและเปราะ ใบหน้าของเธอที่สะท้อนบนผิวน้ำนั้นมองเห็นไม่ชัด  เธอปัดผมไปด้านหลังเพื่อเผยให้เห็นใบหน้าของเธอ

เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น  แต่บาดแผลบนใบหน้าของเธอหายเป็นปกติ ทิ้งไว้แค่รอยแผลเป็นสีน้ำตาลเข้มขนาดใหญ่บนแก้มของเธอ  นัยน์ตาสีดำบริสุทธิ์ของเธอเปล่งประกาย

เธอดูน่ากลัวจริง ๆ !

เธอยิ้ม ทำให้บาดแผลบนใบหน้าของเธอบิดเบี้ยว ดูวิตถาร   ไม่น่าแปลกใจที่เด็กน้อยวิ่งหนีไปเมื่อเธอเห็นเธอยิ้ม

หลินเสี่ยวนึกภาพว่าเด็ก ๆ ต้องรู้สึกกลัวเมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอ

เธอยิ่งดูน่ากลัวด้วยใบหน้าที่ถูกปกคลุมด้วยผม แต่ที่แย่ไปกว่านั้นเมื่อเธอลองแตะๆใบหน้าของเธอ  เห็นได้ชัดว่ามันดูดีกว่า  ถ้าเธอจะเปิดหน้าออกจากผมที่ปิดไว้

เธอยืนขึ้นอย่างช้าๆ  และเดินไปที่ขอบทุ่งหญ้า  จากนั้นก็พบจุดที่ค่อนข้างสะอาดพอที่จะนั่งลง

ในขณะที่เธอมีสิ่งต่างๆให้คิด  เมื่อมองไปที่อู่เย่วหลิงผู้ซึ่งยืนอยู่ไม่ไกล  เธอก็สงสัยว่ามันเป็นเพราะพื้นที่อวกาศของเธอที่ทำให้เด็กคนนี้อาการดีขึ้นอย่างช้าๆ  ถึงแม้ว่าเด็กน้อยจะไม่ได้กินอาหาร เธอก็ไม่ได้รู้สึกหิวจนจะตาย

มันผิดปกติมาก!  เวลาหยุดนิ่งไหมในพื้นที่ของเธอ? มันไม่น่าจะเป็นแบบนั้น เมื่อพิจารณาจากการเจริญเติบโตของหญ้า เวลามันเดินไปเรื่อยๆ ในอวกาศของเธอ เป็นเพราะน้ำไหม ความหิวของเด็กน้อยได้ผ่อนคลายลงด้วยน้ำในทะเลสาบที่เธอดื่มใช่ไหม? แต่ในทะเลสาบก็ไม่สามารถทำให้ร่างกายเธอกลับมาเหมือนเดิมได้เช่นกัน มันทำไม่ได้ใช่ไหม?

เธอรู้สึกว่าพื้นที่อวกาศนี้ลึกลับมาก  และเธอก็ไม่รู้ว่ามีเทคนิคพิเศษชนิดใดที่น้ำในทะเลสาบทำได้บ้าง เธอเองก็ดื่มน้ำจากทะเลสาบแห่งนี้เช่นกัน

‘ใช่แล้ว!’ จู่ๆ หลินเสี่ยวก็นึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อเธอเข้ามาในพื้นที่อวกาศนี้ครั้งแรกนั้นเธอก็แช่ตัวในทะเลสาบและหลับไป  เธอไม่รู้ว่าเธอนอนไปนานแค่ไหน แต่หลังจากตื่นมาร่างของเธอก็ยืดหยุ่นได้ ตอนนั้นเธอไม่ได้สังเกตุว่ามันเป็นเพราะน้ำในทะเลสาบและคิดว่ามันเป็นการเปลี่ยนแปลงตามธรรมชาติของร่างกาย

ตอนนนี้เธอคิดว่ามันใช่แน่ เหตุผลนั้นมันเป็นผลจากน้ำในทะเลสาบ!

น้ำในทะเลสาบเหมือนจะสามารถช่วยในการเพิ่มระดับซอมบี้ของเธอด้วย!

ด้วยความคิดนี้  หลินเสี่ยวสำราญใจมาก พื้นที่อวกาศนี้ดูเหมือนเป็นขุมทรัพย์ที่เธอได้รับเป็นของขวัญจากการกลับชาติมามีชีวิตอีกครั้ง

ก่อนหน้านี้กลิ่นอันไม่พึงประสงค์ของสตรอเบอร์รี่กลายพันธุ์ก็หายไป  หลังจากล้างน้ำในทะเลสาบ  น้ำในทะเลสาบสามารถทำหน้าที่กำจัดกลิ่นได้ด้วยใช่ไหม?

หลังจากคิดเรื่องนี้ออก  หลินเสี่ยวก็ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แต่แล้ว เธอก็จ้องไปที่อู่เย่วหลิงและพูดกับตัวเองในใจด้วยความโกรธ ‘ฉันจะส่งเธอกลับไปหาผู้ชายคนนั้น แต่ตอนนี้ ฉันจะไม่ส่งแล้ว! ฉันเปลี่ยนใจแล้ว!’

ใครบอกว่าอู่เฉิงเย่วเป็นคนดี?  ใครบอกว่าเขาเป็นคนอ่อนโยนและสุภาพ? เห็นชัดๆว่าเขาเป็นเสือยิ้ม! ไม่มีการเตือน เขาโจมตีเธอด้วยสายฟ้าฟาด! เธอจำไม่ลืมเลย!  แม้ว่าลวี่เถียนหยี่ได้ข่มขืนเขา....ลวี่เถียนหยี่ก็ตายไปแล้วและเธอคือหลินเสี่ยว เรื่องนั้นไม่เกี่ยวข้องกับเธอ!

อย่างไรก็ตาม  ตอนนี้เธอจะออกไปได้อย่างไร?  เธอไม่รู้อะไรกับสถานการณ์ข้างนอกนั่นเลย  เธอไม่มีทางที่จะรู้ว่ามีคนคอยเฝ้าดูอยู่ที่นั่นรึเปล่า?

ถ้าเพียงเธออยู่ในนี้แล้วสามารถอ่านใจของผู้คนที่อยู่ข้างนอกอวกาศนี่ได้นะ....ด้วยวิธีนี้  เธอสามารถรู้ได้ว่ามีคนอยู่ที่นั่นไหม

หลินเสี่ยวพยายามหลับตาเพื่อฟังและรู้สึก

เมื่อเธอหลับตาและพยายามอย่างหนักที่จะรับความรู้สึกให้ได้นั้น  ภาพสลัวๆก็ผุดขึ้นมาภายในสมองของเธอ  ภาพนั้นคุ้นเคยเพราะเป็นจุดที่เธอหายเข้ามาในอวกาศของเธอ

‘ใช่ไหม? มันเกิดขึ้นอย่างไร?’

เธอลืมตาขึ้นและภาพก็หายไปจากความคิดทันที  ความสับสนลึกๆว่าตาเธอพร่ามัว ก่อนที่เธอจะปิดตาลงอีกครั้ง

ตามที่เธอคาดไว้ เมื่อเธอหลับตาอีกครั้งและคิดเกี่ยวกับสถานการณ์ภายนอก ภาพที่เกิดขึ้นในใจเธอชัดเจนกว่าเดิม  แต่ภาพไม่มีสีราวกับว่าเป็นแค่เงาดำ ขาวและสีเทา ภาพเริ่มขยายออกไปและตอนนี้เธอสามารถเห็นร่างมนุษย์บางคน 

คนเหล่านี้อยู่ในชุดลายพรางและใบหน้าของพวกเขาเกลี้ยงเกลา พวกเขาถือปืน เดินไปรอบๆบริเวณนั้นอย่างสบายๆ พวกเขาเป็นมนุษย์ไม่ใช่ซอมบี้

นอกจากภาพที่เธอเห็นในหัวแล้วนั้นหลินเสี่ยวก็ไม่รู้สึกถึงความรู้สึกใดอีก  อย่างไรก็ตามเธอรู้ว่าสิ่งนี้จะต้องเป็นภาพจริงของเหตุกาณ์ด้านนอกนั่น

นี่ก็เพียงพอแล้ว!

เธอเห็นฐานประจำการของทหารอยู่ไม่ไกล มันเป็นฐานชั่วคราว  แต่เธอรู้แน่ว่ากองทัพนี้อู่เฉิงเย่วเป็นผู้นำ

ซอมบี้ในพื้นที่นี้ถูกกำจัดให้สิ้นซาก เนื่องจากหลินเสี่ยวไม่เห็นแม้แต่ตัวเดียวในที่เหล่านั้น

เมื่อเธอกลิ้งตาไปมาใต้เปลือกตาที่หลับอยู่นั้น ภาพก็เปลี่ยนไป เธอมองจากซ้ายไปขวาและสังเกตว่าข้างนอกเป็นเวลาค่ำแล้ว

ทหารบางคนในชุดพรางตัวกำลังลาดตระเวน  คนอื่นๆนั่งรวมตัวกันอยู่ด้านข้าง กลุ่มละสองหรือสามคน

อย่างที่เธอคิดไว้ อู่เฉิงเย่วให้คนประจำการอยู่ที่นี่ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้เธอจะแอบออกไปได้อย่างไร?  เมื่อเผชิญหน้ากับคนมากมาย เธอจะถูกล้อมทันทีที่ปรากฏตัวขึ้น ใช่ไหม?

หลินเสี่ยวครุ่นคิดพร้อมสังเกตสถานการณ์ภายนอกนั้นด้วยใบหน้าไม่พอใจ  น่าเศร้า  เธอไม่สามารถอ่านความคิดของคนเหล่านั้นได้ มิฉะนั้นเธออาจเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับแผนการ และเตรียมตัวให้พร้อม

เธอเปิดตาของเธอและภาพของโลกภายนอกในหัวของเธอหายไปทั้งหมด ราวกับว่าดวงตาของเธอเป็นสวิตช์ เปิดปิดได้ เธอสามารถเห็นสถานการณ์ข้างนอกเมื่อเธอปิดตา และเมื่อเปิด การเชื่อมต่อระหว่างเธอกับโลกภายนอกจะถูกตัด

เธอหันกลับมาและเห็นอู่เย่วหลิงทันที เด็กน้อยแอบย่องมาอยู่ข้างๆ และมองเธออย่างเงียบ ๆ ห่างไปไม่ถึงครึ่งเมตรโดยไม่ดึงดูดความสนใจของเธอ

เมื่อดวงตาของหลินเสี่ยวลืมตาขึ้น อู่เย่วหลิงเบิกตากว้างแล้วขยับเท้า เธออยากจะวิ่งหนี แต่เท้าของเธอกลับพามายืนต่อหน้าหลินเสี่ยวแล้ว เธอก็ยังยืนอยู่ตรงนั้นขณะมองดูหลินเสี่ยว

เธอยังกลัวหลินเสี่ยวอยู่เล็กน้อย แต่เธอไม่สามารถต้านความต้องการที่จะอยู่เคียงข้างเธอได้

หลินเสี่ยวเหลียวมองเธอ  เธอลังเลที่จะขยับ  เธอจึงยังคงนั่งอยู่บนพื้นเพื่อพักผ่อน หลังจากสังเกตสถานการณ์ภายนอกสองครั้ง เธอรู้สึกเหนื่อยมาก ร่างกายของเธอรู้สึกไร้ชีวิตชีวา  ความเหนื่อยล้าของเธอนั้นไม่ใช่ทางร่างกาย แต่เป็นทางจิตใจ