หวงเสี่ยวหน้าแดงเมื่อเขายื่นมือออกไปจับแจ็คเก็ต  จากนั้นก็หมุนเล็กน้อยแล้วโอบรอบเอวของเขาอย่างรวดเร็ว  ใบหน้าสีแดงของเขามืดแล้วขณะที่เขากัดฟัน “ ไม่ใช่“ บางคน”!

ในขณะที่พูดเขามองไปรอบพื้นที่ แต่ไม่พบแม้แต่ร่องรอยของซอมบี้หญิงระดับสูงคนนั้น  คนอื่น ๆ ตกใจกับคำพูดของเขาและหนึ่งในนั้นถาม “ไม่ใช่ใคร? มันไม่น่าจะเป็นซอมบี้ ใช่มั้ย?”

หวงเสี่ยวไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

ในที่สุดเซี่ยตงก็โยนคำถามออกมา  “ถ้าอย่างนั้นซอมบี้ระดับสูงตัวไหนที่นายพูดถึง?  ดูเหมือนจะไม่มีซอมบี้ซักตัวเดียวในบริเวณนี้ใช่มั้ย?”

เขามองไปรอบ ๆ และพบว่าบริเวณนี้ว่างเปล่าอย่างประหลาด  ปล่อยซอมบี้ระดับสูงตัวเดียวรอดไป  แม้แต่ซอมบี้ธรรมดาก็ไม่สามารถพบได้ที่นี่  ฝูงของซอมบี้สามารถมองเห็นได้ห่างจากที่นี่ไปหลายร้อยเมตร

หวงเสี่ยวไม่กังวลกับเรื่องนี้  เขาเคลื่อนไหวอย่างเร็ว  เดินไปหาซอมบี้ธรรมดา  เขาเลือกซอมบี้ตัวผู้ที่ดูสะอาดตาและกรีดหัวด้วยดาบลมจากนั้นก็รีบเร่งและฉีกกางเกงออก

แทนที่จะรู้สึกขอบคุณหลินเสี่ยวที่ไม่ฆ่าเขา เขากัดฟันแน่นด้วยความเกลียดชัง

เธอเป็นแค่ซอมบี้อัจฉริยะ แต่เธอทำให้เขาอับอายมาก  เขาจะปล่อยมันไปได้อย่างไร หลังจากถูกซอมบี้ทำให้เสียเกียรติอย่างนั้น?   ครั้งต่อไปที่เขาเห็นเธอเขาจะเชือดเนื้อของเธอแล้วเปลี่ยนเธอให้เป็นโครงกระดูก  จากนั้นก็ตัดหัวของเธอออกเพื่อนำนิวเคลียสออกมา

...............

ไม่ไกลจากคนกลุ่มนี้  ร่างซอมบี้ตัวหนึ่งยืนอยู่บนมุมหนึ่งของอาคารสูงสิบชั้น จ้องมองที่พวกเขา  ดวงตาที่เย็นชาของมันเปล่งประกายด้วยความปรารถนาที่จะสังหารและความโลภที่จะกิน

บนพื้นดินหัวใจของเซี่ยตงเต้นระทึกขึ้นเมื่อเกิดความรู้สึกแปลก ๆ ซัดเข้าหาเขา  เขาไม่รู้จักความรู้สึกนี้  ดังนั้นเขาจึงมองไปรอบ ๆ ด้วยความสับสน แต่ไม่พบสิ่งผิดปกติ

อีกด้านหนึ่งของถนน  หลินเสี่ยวซ่อนตัวอยู่ในอาคารอีกหลังพิงกำแพงแอบแนบหน้าต่างโดยให้เธอมองกลับไปที่เซี่ยตงและเพื่อนร่วมทีมของเขา  ดวงตาของเธอเปล่งประกายขณะที่เธอมองลงไปจากหน้าต่าง

เธอรู้สึกถึงบรรยากาศที่แข็งแกร่งจากชั้นที่สิบหกของอาคารฝั่งตรงข้าม   แต่เธอไม่ใช่เป้าหมายของเจ้าของร่างนั้น  เห็นได้ชัดว่าสิ่งมีชีวิตนี้มาเพื่อกลุ่มมนุษย์ที่มีชีวิตนี้

แม้ว่าเธอจะรู้ว่าบรรยากาศนั้นไม่ได้มีไว้สำหรับเธอ แต่เธอก็ยังรู้สึกถึงอันตรายที่แข็งแกร่ง ดูเหมือนว่าสิ่งมีชีวิตนี้มีพลังอย่างยิ่ง  อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถบอกได้ว่ามันมีพื้นฐานมาจากความรู้สึก  มันเป็นซอมบี้ระดับสูงหรือไม่? สัตว์ร้ายซอมบี้?  หรือสัตว์กลายพันธุ์?

เธอรู้สึกว่าคนเหล่านี้ตกอยู่ในอันตราย   เพราะเธอรู้ว่าพวกมันไม่ตรงกับสิ่งมีชีวิตใด

ในขณะที่หลินเสี่ยวกำลังสงสัยว่าสิ่งมีชีวิตนั้นจะทำอะไรต่อไป  เธอรีบจับจ้องไปที่ทิศทางนั้น  แต่เงาดำนั้นก็หายไปแล้ว  และกลิ่นอายของมันก็เช่นกันโดยไม่ทิ้งร่องรอยไว้  ความรู้สึกอันตรายของเธอจางหายไป แต่มันก็ไม่ได้หายไปโดยสิ้นเชิง

ในขณะที่กำลังสับสนกับเรื่องนี้  ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกถึงความรู้สึกและกลิ่นของมนุษย์อีกสองสามคน ไม่ ไม่ใช่เพียงไม่คน ... กลิ่นเหล่านี้เป็นของคนจำนวนมากและถูกรวมเข้ากันทั้งหมด

อย่างไรก็ตามมีเพียงไม่กี่คนที่รู้สึกถึงความรู้สึกของเธอที่ทรงพลัง แม้ว่าหนึ่งในนั้นทำให้เธอรู้สึกถูกปราบปราม

ไม่น่าแปลกใจที่สิ่งมีชีวิตซ่อนความรู้สึกหรือทิ้งไว้ชั่วคราว ไม่สามารถเอาชนะกลุ่มคนที่กำลังเข้าใกล้บริเวณนี้ได้ นั่นคือกลุ่มคนที่กำลังมาในทิศทางนี้

หลินเสี่ยวใช้โอกาสนี้เช่นกันขณะที่กลุ่มยังอยู่ห่างออกไป  เธอแอบย่องออกไปจากบริเวณที่ไร้ผู้คนในตอนนี้

ไม่นานหลังจากที่เธอจากไปกลุ่มคนก็ปรากฏตัวขึ้นจากที่ไกลๆ

"ดู! ดูเหมือนว่ากองทัพจากฐานออกล่า - ซอมบี้”  คนของเซี่ยตงเห็นกองทัพที่ค่อยๆปรากฏตัวเช่นกัน

“ดูเหมือนมันเป็นเช่นนั้น”

“ใช่! กองทัพออกมาที่นี่เพื่อล่าซอมบี้และรวบรวมทรัพยากรครั้งนี้นำทีมโดยอู่เฉิงเยว่  นั่นคือพวกเขา”

“ไปกันเถอะ ไม่มีซอมบี้ระดับสูงอยู่ในพื้นที่นี้อีกต่อไปแล้ว  แม้ว่าจะมีอยู่เราก็จะไม่มีโอกาสได้ฆ่ามันตอนที่พวกเขาอยู่ที่นี่”  หวงเสี่ยวมองดูกองทัพที่กำลังมาทางนี้ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกลัวและความอิจฉา

เซี่ยตงส่ายหัวแล้วพูดว่า  “ไม่  เราควรติดตามพวกเขา  มันจะเป็นทางที่ปลอดภัยกว่า”

ตอนนี้เขารู้ว่าสิ่งที่ทำให้หัวใจของเขากระตุกไปข้างหน้าและให้ความรู้สึกแปลก ๆ แก่เขา  มันเป็นความรู้สึกอันตรายที่ผู้คนจะได้สัมผัส  เมื่อพวกมันถูกจ้องจากสัตว์ป่าดุร้าย  เขารู้สึกว่าทีมของเขาได้รับการกำหนดเป็นเป้าหมายจากซอมบี้ที่ทรงพลังแล้ว  ซึ่งอาจเป็นหนึ่งในผู้นำที่อยู่ที่นี่

ดังนั้น  ในขณะที่กองทัพจากฐานออกล่า – ซอมบี้กำลังผ่านไป  ทีมก็สามารถตามพวกเขาไปได้ซักพัก ในกองทัพนั้นมีสมาชิกที่ทรงพลังบางคนอยู่ในระดับสี่และสองคนก็อยู่ในระดับห้า นอกจากนี้ในฐานะหนึ่งในผู้นำของฐาน  อู่เฉิงเยว่เป็นมหาอำนาจระดับสูงอย่างแน่นอน  ในฐานทัพเมืองทะเลมีมนุษย์มหาอำนาจระดับเจ็ดแค่สามคนเท่านั้นที่มีอยู่ 

สิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังระดับเจ็ด-สามคนนี้  ควบคุมทั้งฐานของเมืองทะเล

เนื่องจากภูมิปัญญา  ลักษณะเช่นเดียวกับการเรียนรู้และความสามารถในการปรับตัวของมนุษย์   ผู้รอดชีวิตของมนุษย์เติบโตอย่างแข็งแกร่งในอัตราค่อนข้างคงที่นับได้ตั้งแต่ยุคหลังวันสิ้นโลกเริ่มขึ้น

ไม่เพียง แต่มนุษย์ผู้แข็งแกร่งที่สุดที่ทรงพลังจากฐานเมืองทะเลเท่านั้นที่บรรลุระดับเจ็ด  แต่ผู้นำของฐานอื่น ๆ อีกมากมายส่วนใหญ่ก็อยู่ในระดับเจ็ดหรือสูงกว่า  โลกหลังการล่มสลายนี้ถูกครอบงำโดยเหล่าซอมบี้  ดังนั้นลำดับชั้นดั้งเดิมถูกสร้างขึ้นตามธรรมชาติตามที่ผู้มีอำนาจสั่งให้เคารพ

เมื่อได้ยินเซี่ยตงพูด  หวงเสี่ยวคิ้วขมวดทันทีและพูดว่า   "ตามหลังพวกเขางั้นเหรอ? เราได้อะไรจากการติดตามพวกเขา?  พวกเขาอาจใช้เราเป็นตัวล่อเหยื่อในการล่าและให้เราป้องกันซอมบี้สำหรับพวกเขา "

เขามั่นใจว่าเขาไม่ต้องการไปกับผู้มีอำนาจในกองทัพ  เพราะเขารู้ว่าคนเหล่านั้นจะเรียกร้องซอมบี้ระดับสูงทั้งหมดที่สามารถพบได้  ในกรณีนั้นจะมีอะไรเหลือสำหรับพวกเขา  อย่างมากที่สุด   พวกเขาจะช่วยให้กองทัพจัดการกับซอมบี้ระดับหนึ่งถึงสองโดยเฉลี่ย  นิวเคลียสของซอมบี้เหล่านั้นแทบไม่มีค่า

เขาออกมาจากฐานเพื่อผจญภัยเพื่อรับรางวัลความร่ำรวยและเกียรติยศ  เราจะเก็บเกี่ยวโดยไม่เสี่ยงได้อย่างไร? ถ้าเป็นเช่นนั้น  พวกเขาไม่จำเป็นต้องจัดตั้งทีมล่าซอมบี้เพื่อตามล่าซอมบี้ข้างนอกนี่

นอกจากนี้  หากพวกเขาเข้าร่วมกองทัพนี้  พวกเขาจะต้องมอบทรัพยากรทั้งหมดที่พวกเขาได้รับในการดำเนินการไม่เว้นแม้แต่นิวเคลียสซอมบี้

เซี่ยตงรู้สึกว่าคำพูดของหวงเสี่ยวนั้นสมเหตุสมผล แต่เขารู้ว่าสถานการณ์ได้เปลี่ยนไปแล้ว  ก่อนหน้านี้เขารู้สึกว่าทีมของเขากลายเป็นเป้าหมายและเขาเชื่อว่ามันจะเป็นจริง  ท้ายที่สุด เขาก็จะได้รับการเตือนถึงอันตรายเสมอ

ยิ่งกว่านั้นพลังของศัตรูนั้นลึกลับมากจนเขาไม่สามารถรู้สึกได้เลย  ไม่มีความรู้สึกอันตรายในหัวใจของเขา  เขาจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทีมของเขาได้กลายเป็นเป้าหมายแล้ว

ดังนั้น ณ จุดนี้การรักษาชีวิตพวกเขาเองจึงเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด  หากพวกเขาตายไปแล้วสิ่งที่พวกเขาต้องการก็จะไร้ความหมาย

ด้วยใบหน้าที่อึมครึม  เขาพูดอย่างจริงจัง  “ฉันรู้สึกว่าเราตกเป็นเป้าหมายแล้ว  ถ้าเรายืนยันในการแสดงด้วยตัวเอง  เราอาจประสบอันตรายที่ไม่สามารถเอาชนะได้ง่าย”

หวงเสี่ยวพูดจาโผงผางเยาะเย้ยคำพูดของเซี่ยตง  “นายมักจะพูดว่านายมีความรู้สึกที่คมชัด  แต่ดูสิเราออกมาที่นี่มาหลายวันแล้ว แต่ยังไม่พบอะไรเลย  ยกเว้นซอมบี้ระดับต่ำจำนวนมากที่เราจัดการทุกวัน  เราไม่เคยเห็นแม้แต่ร่องรอยของซอมบี้ระดับสูงใด ๆ  ในที่สุดฉันก็พบหนึ่งตัวในวันนี้ แต่เราสูญเสียเธอไปเพราะการเคลื่อนไหวช้า ๆ ของนาย”

บทที่ 24 : ความเป็นอิสระหรือการพึ่งพา

ในขณะที่พูดหวงเสี่ยวส่งสัญญาณให้คนอื่น ๆ ในทีมด้วยสายตาของเขา

“ ใช่ กัปตัน  รองกัปตันพูดถูก  หากเราติดตามกองทัพเราจะไม่ได้อะไรเลย  นิวเคลียสซอมบี้ที่เราจะได้รับจากการล่าซอมบี้โดยมากสำหรับพวกเขาจะไม่เกินกว่าที่เราจะทำได้ด้วยตัวเอง”

“แน่นอน! ยิ่งกว่านั้นเราได้พบซอมบี้ระดับสูงแล้วในตอนนี้  ฉันไม่คิดว่าเธอจะไปไหนไกล เราอาจพบเธออีกครั้งหากเรายังตามล่าต่อไป ทำไมเราต้องติดตามกองทัพ?”

“อีกอย่าง  พวกเรายังมีกันหลายคน   หากเราพบซอมบี้ระดับสามก็ไม่มีทางที่เราจะปล่อยเธอไป  แม้ว่าเราจะชนเข้ากับระดับสี่ แต่เราก็ยังมีโอกาสที่ดีต่อมัน  แม้ในกรณีที่เลวร้ายที่สุดถ้าเราไม่สามารถเอาชนะซอมบี้ได้ เราจะวิ่งหนีไม่ได้เหรอ? บางทีเราสามารถฆ่าซอมบี้ระดับสี่ได้ด้วยการเข้าร่วมกองกำลัง  หากสิ่งนั้นเกิดขึ้นเราจะได้รับโชคลาภใช่ไหม? นั่นจะเป็นแค่ข้าวหนึ่งถุงและผ้าห่มสะอาด!”

“ใช่แล้ว…” ผู้ที่ได้รับสัญญาณเงียบ ๆ ของหวงเสี่ยวก็เข้าร่วมการสนทนาทันทีเพื่อเข้าข้างเขา

เซี่ยตงขมวดคิ้วและพูดด้วยท่าทางเย็นชา  “ไม่มีพวกเราคนใดเคยเจอซอมบี้ระดับสี่และเราไม่รู้ว่ามันแข็งแกร่งแค่ไหน  แต่ความรู้สึกของฉันไม่ผิดแน่”

“กัปตัน  ตัวคุณเองเป็นคนระดับสี่ที่มีพลังอำนาจของไฟ คุณยังกลัวซอมบี้ระดับสี่อยู่หรือ? นั่นแหละสิ่งที่ผิด!”  หวงเสี่ยวพูดอย่างยิ้มแย้ม  แม้ว่าการแสดงออกของเขาจะเป็นกลาง แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความริษยาและความเกลียดชัง

"ใช่!"

“แม้ว่าฉันจะอยู่ในระดับสี่ แต่ฉันก็ยังไม่แน่ใจว่าฉันสามารถเอาชนะซอมบี้ระดับสี่ได้แล้ว  นอกจากนี้ฉันได้ยินมาว่ามนุษย์ที่มีพลังอำนาจระดับสี่นั้นไม่เหมาะกับซอมบี้ระดับสี่”  มองดูคนเหล่านี้ที่ดูเหมือนจะไม่ชอบข้อโต้แย้งของเขา  เซี่ยตงขมวดคิ้วด้วยความอดทน

ในขณะนั้นหวงเสี่ยวยักไหล่และพูดว่า  “ ฉันไม่สนใจ ฉันจะไม่ติดตามกองทัพ นอกจากนี้พวกเขาอาจไม่อนุญาตให้เราเข้าร่วมทีมพวกเขา”

นอกจากนี้ ถ้าคนในกองทัพเห็นเขาในสภาพนี้   พวกเขาจะหัวเราะเขาลับหลัง ใช่ไหม?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ในที่สุดก็ทำให้เท้าของหวงเสี่ยวเคลื่อนที่  จากนั้นเขาก็เริ่มเดินไปในทิศทางอื่นก่อนคนอื่น

เซี่ยตงเหลือบมองไปที่คนอื่น ๆ โดยสังเกตว่าหกหรือเจ็ดในเก้านั้นดูเหมือนจะไม่เต็มใจฟังเขา จากนั้นเขาก็ดูทิศทางที่หวงเสี่ยวไปไม่มีทางเลือกนอกจากถอนหายใจและพยักหน้า

“ เอาล่ะ เราออกจากที่นี่เดี๋ยวนี้”

แน่นอนเขารู้ว่าหวงเสี่ยวมีความรู้สึกเป็นศัตรูกับเขา  นับตั้งแต่ที่พวกเขาออกจากฐานหลังความเห็นวิ่งสวนทางกัน  เขาทำหน้าที่โดยไม่คำนึงถึงผลที่ตามมาอย่างหุนหันพลันแล่น

แน่นอนว่าเขามีเรื่องต่อว่ามากมายเกี่ยวกับหวงเสี่ยว  แต่ในฐานะกัปตันและผู้แข็งแกร่งที่สุดในทีม  เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลยยกเว้นการปกป้องเพื่อนร่วมทีมทุกคนของเขาเหมือนพี่เลี้ยง   นอกจากนี้เขายังต้องคำนึงถึงความคิดเห็นที่เหลือของทีมด้วย  ท้ายที่สุดถ้าสมาชิกในทีมมีความแปรปรวนซึ่งกันและกันอาจนำไปสู่การแย่งชิงที่เป็นอันตราย

ดังนั้นเขาจึงพยายามอดทนกับพฤติกรรมที่ประมาทของหวงเสี่ยวตลอดเวลามานี้

...........................

หลังจากที่พวกเขาจากไปแล้ว อู่เฉิงเยว่ ก็มาถึงด้วยกองทัพนับพันที่น่าเกรงขาม

ด้านหน้าของกลุ่มมีรถดัดแปลงและออฟโรดหนักสามคัน  ยานพาหนะเหล่านี้ไม่เพียง แต่สามารถป้องกันกรงเล็บซอมบี้ได้  แต่ยังสามารถล้มกำแพงซอมบี้ใด ๆ ที่ขวางทางของพวกเขา  ในยุคหลังวันสิ้นโลกยานพาหนะทุกคันได้รับการเสริมด้วยโลหะยักษ์แหลมคมด้านหน้าซึ่งยื่นออกไปเหมือนเล็บขนาดใหญ่

เมื่อยานเกราะเหล่านี้ชนกับกำแพงซอมบี้  เลือดและชิ้นเนื้อจะกระเซ็นไปทั่วท้องฟ้า  ไม่มีอะไรสามารถหยุดยานพาหนะเหล่านี้ได้

ด้านหลังรถออฟโรดเหล่านี้มีน้ำหนักเพียงเล็กน้อย   รถบรรทุกของกองทัพสีเขียว  ปรับเปลี่ยนเพื่อการใช้งานจริงในโลกที่เต็มไปด้วยซอมบี้

คาราวานหยุดในพื้นที่ที่เซี่ยตงและทีมของเขายืนอยู่นานมาแล้ว  ชายร่างสูงและแข็งแรงเป็นพิเศษออกมาจากรถคันแรก  ตามด้วยผู้ชายสองสามคนและกองทหาร

ทหารเหล่านี้ทำการทำลายล้างซอมบี้ที่อยู่รอบ ๆ และทำให้บริเวณนี้กลายเป็นที่ว่างเปล่าเมื่อพวกเขาลงจากรถ

ชายร่างสูงและแข็งแรงยืนอยู่ข้างหน้า  ตาแหลมของเขาสแกนบริเวณโดยรอบ  ดวงตาของเขาหยุดชั่วขณะหนึ่งที่เซี่ยตงและทีมของเขาเคยยืนอยู่  จากนั้นก็ย้ายไป

ในเวลานี้ ชายคนหนึ่งปรากฏตัวจากด้านหลังพวกเขา  เขาเตี้ยกว่าผู้ชายข้างหน้า แต่รูปร่างของเขายังสามารถอธิบายได้ว่าสูงและล่ำสัน สีหน้าของเขาหล่อมาก ๆ  ดวงตาของเขาบรรจุรอยยิ้มที่แผ่วเบาที่สุด  และมุมปากของเขายกขึ้นนิดเหมือนจะยิ้ม  มันเป็นแบบที่คนอื่นไม่สามารถบอกได้ว่าเขายิ้มหรือไม่ 

ผู้ชายคนนี้ดูอ่อนโยน  อบอุ่นและสุภาพ  อย่างไรก็ตาม ชุดลายพรางที่เขาใส่อยู่ลดความอบอุ่นอ่อนโยนของเขาลงเล็กน้อยและทำให้เขาดูจริงจัง  ปรากฏตัวแบบทหาร

ในช่วงเวลานี้ ไม่มีใครสามารถตรวจจับความรุนแรงที่เขาแสดงให้เห็นได้จากความโกรธที่มีต่อลวี่เถียนหยี่  อย่างไรก็ตามคิ้วของเขายังคงวาดด้วยรูปของความขมวดคิ้ว

“มันวิ่งเร็วมาก  หรือเราจะบรรจุนิวเคลียสซอมบี้ระดับสี่อีกตัว” เขากล่าวขณะที่ถอนหายใจเบาๆ

ชายร่างสูงและแข็งแรงหันกลับไปมองเขาแล้วก็พูดอย่างเย็นชาว่า “ทีมล่าซอมบี้นั่นคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นเป้าหมายอะไรอยู่  หนึ่งคนระดับ - สี่  หนึ่งคนระดับ - สาม  และมนุษย์ผู้มีอำนาจระดับสองสี่คนพร้อมกับคนธรรมดาสองสามคน…อืม…ต่อหน้าซอมบี้ระดับสี่  ทีมเช่นนี้เป็นเพียงบริการจัดส่งอาหาร  ฉันคิดว่าพวกเขาติดตามเราจะฉลาดกว่าเมื่อพวกเขาเห็นเรา  แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาเป็นพวกโง่เขลา”

อู่เย่วเฉิงเปิดมุมปากเล็กน้อย แต่รอยยิ้มนำไปไม่ถึงดวงตาของเขา  มันยังคงไม่สดใส เขากล่าวว่า “พวกเขาออกจากฐานเสี่ยงชีวิตเพื่อชีวิตที่ดีขึ้น ความต้องการของผู้คนเป็นเช่นนี้ ยิ่งพวกเขาต้องการบางสิ่งพวกเขาก็ยิ่งยอมเสี่ยงเพื่อจะได้มันมา”

ชายร่างสูงและแข็งแรงพยักหน้าเห็นด้วยจากนั้นก็หันกลับไปแล้วตะโกนไปที่ทหารเป็นโหลหรือนายทหารที่เป็นมหาอำนาจระดับสี่ด้านหลังเขา  “ทีมหนึ่งถึงห้านำกำลังของคุณและค้นหาบริเวณโดยรอบเพื่อหาสัญญาณของหลิงหลิง ทีมที่หกถึงสิบค้นหาซอมบี้ระดับสูงและตามล่าพวกมันมาให้ได้…แยกย้าย!”

"รับทราบ!" ท่ามกลางคนหลายสิบคนที่อยู่ข้างหลังเขา อีกสิบคนยืนอยู่ในความดูแลตอบกลับทันที  ก่อนที่จะหันไปทำตามคำสั่ง  พวกเขารวบรวมคนของพวกเขาและกระโจนเข้าสู่การปฏิบัติการในทันที

ในขณะนั้นหญิงสาวคนหนึ่งลงจากยานพาหนะอย่างกังวลใจเล็กน้อย  เธอดูเหมือนจะอายุประมาณยี่สิบ แต่ในความเป็นจริงแล้วเธออายุยี่สิบสามปี  เธอมีความรู้สึกที่มีมนต์ขลังเกี่ยวกับตัวเธอที่เป็นของป่า

เธอไม่สวย แต่ก็ไม่ได้น่าเกลียดเช่นกัน   เธออาจนับได้ว่าเป็นคนสวยเหมือนสาวสวยข้างบ้าน  ใบหน้าของเธอสะอาดและดวงตาวาวของเธอค่อนข้างชัดเจน

ผู้หญิงคนนี้เป็นรองผู้บัญชาการของอู่เฉิงเยว่และชื่อของเธอคือเหมิงเอวี้ยซึ่งอยู่ในระดับห้ามีพลังทางพฤกษศาสตร์

ด้วยท่าทางร้อนรนใจของเหมิงเอวี้ยก็ก้าวไปหาอู่เฉิงเยว่ จากนั้นคว้าแขนของเขาแล้วพูดว่า “พี่เยว่ ฉันสัมผัสได้! หลิงหลิงอยู่ใกล้ๆที่นี่! ความรู้สึกเบาบาง แต่มันอยู่ที่นี่”

ชายทั้งสองต่างก็เปลี่ยนการแสดงออก  เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ  รอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของอู่เฉิงเยว่ จางหายไปในขณะที่เขาจ้องมองที่เหมิงเอวี้ยอย่างหงุดหงิดถามอย่างกระตือรือร้นและตื่นเต้น    “ที่ไหน? ที่ไหน? เอวี้ยเธอรู้สึกถึงตำแหน่งของหลิงหลิงไหม?”

หากเหมิงเอวี้ยไม่ได้ยืนยันว่าหลิงหลิงเป็นไร  อู่เฉิงเยว่คงไม่สามารถสงบนิ่งได้เหมือนตอนนี้ เมื่อเขาได้ยินเหมิงเอวี้ยพูดว่าเธอรู้สึกถึงลูกสาวของเขา  ความรู้สึกของเขาที่ถูกควบคุมก็ถูกกวนขึ้นมาทันที เขาเริ่มกระสับกระส่าย

เหมิงเอวี้ยหลับตาและจมลงไปในความรู้สึกของเธอด้วยท่าทางที่จริงจัง  ทันใดนั้นเธอลืมตาขึ้นราวกับลำแสงที่พุ่งเข้าหาพวกเขาขณะที่เธอชี้ไปในทิศทางหนึ่งแล้วพูดว่า  “ ทางนั้น”

ถัดไปเธอรู้สึกว่ามีร่างสองร่างฉายแว้บ  ขณะที่ชายสองคนอยู่ข้างหน้าเธอหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย