ในภาคตะวันออกของประเทศจีนเป็นเมืองทะเล......

เมืองทะเลเคยเป็นเมืองที่มีการพัฒนาทางเศรษฐกิจซึ่งมีประชากรเป็นจำนวนมาก แต่ในปัจจุบันมันล่มสลายเป็นดินแดนรกร้างเต็มไปด้วยความทรุดโทรมปราศจากร่องรอยของมนุษย์อาศัยอยู่  และมีฝูงซอมบี้ที่เคลื่อนไหวช้าๆ เบียดเสียดไปมาอยู่ทั่วเมือง

ห้องพักที่ไม่มีหน้าต่าง มีประตูแค่บานเดียว ซึ่งถูกตีปิดผนึกไว้อย่างดี ทั้งห้องไม่มีเฟอร์นิเจอร์สงวนพื้นที่ไว้สำหรับเตียง  มันเคยเป็นห้องพักผ่อนของCEO สำนักงานบริษัทขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง

จากห้องที่ว่างเปล่ามีเสียงครวญครางเบาๆ ซึ่งฟังแล้วอาจทำให้หน้าแดงและหัวใจเต้นรัว บนเตียงภายในห้อง มีการกระทำบังคับขืนใจให้ร่วมเพศเกิดขึ้น แต่คงไม่มีใครจินตนาการได้ว่าคนที่ทุกข์ทรมานกับการกระทำที่ไม่อาจบรรยายได้นั้นเป็นผู้ชาย  นอนเหยียดยาวบนเตียงและไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น  ผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความพึงพอใจ แม้ว่าเธอจะไม่ได้น่าเกลียด การแต่งหน้าของเธอถือว่าจัดเกินไป ริมฝีปากของเธอแดงราวกับเลือดและใบหน้าของเธอก็ถูกทาด้วยแป้งรองพื้นสีขาว อายแชโดว์หนาบดบังรูปร่างเดิมของดวงตาเธอ  ขนตาหนา ยาวของเธอกระพริบลงมาปิดตาเธอเบา ๆ

เธอมีร่างกายที่สามารถทำให้ชายหลงใหลและหญิงสาวอิจฉา เธอสูง เต็มไปด้วยส่วนโค้งเว้าอย่างเหมาะสม – หน้าอกเต่งตึง นุ่มนิ่ม เอวมด สะโพกผายโค้งมน ขาคู่นั้นตรงเรียวสวยงามและยาว

พื้นที่สำนักงานด้านนอกห้อง  มีคนสามคนที่คอยเฝ้าดู ทุกคนหันมามองผู้หญิงคนนั้นขณะที่เธอเดินออกมา  คำใบ้อย่างดูถูกซ่อนอยู่ในดวงตาของพวกเขา

“ถึงเวลาต้องไปแล้ว”  ผู้หญิงคนนั้นกล่าวพร้อมรอยยิ้มแจ่มใส

ในขณะที่พูด เธอดึงปืนออกมาแล้วเดินออกจากห้องนำหน้าคนอื่นไป  เธอยืนพิงหลังชิดกำแพงอย่างระวังขณะเดินไปทางบันได ทั้งสามคนไม่พูดอะไรเลย ดึงปืนของตัวเองออกมาแล้วตามเธอไป  แต่ข้างหลังเธอ พวกเขาแลกเปลี่ยนสายตาเงียบ ๆ เต็มไปด้วยเจตนาที่จะสังหาร

ย้อนกลับไปที่ห้องทึบนั้นที่ชายคนหนึ่งนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงไม่สามารถเคลื่อนไหวได้  เขามีใบหน้าที่หล่อมากแม้ว่ามันจะถูกชะล้างอย่างหนักในขณะนั้น จมูกโด่งเป็นสันคมและริมฝีปากบางของเขากดเป็นเส้นตรง ตวงตาหรี่แคบของเขามีความตั้งใจแรงกล้าที่อยากจะฆ่าอย่างรุนแรง มันเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มขึ้นๆ ขณะจ้องเพดานนิ่งอยู่อย่างนั้น  ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวมันผสมปนเประหว่างความแค้นและอยากฆ่าเธอให้ตาย ฟันขบกันแน่นจนสันกรามนูนเด่นชัด

ถ้าหากเพียงเขาพบตำแหน่งของหลิงหลิง เขาจะยอมง่ายๆให้ผู้หญิงคนนั้นทำสิ่งนี้กับเขาได้อย่างไร?

.........

แต่เพียงไม่นาน ผู้หญิง ที่แต่งหน้าหนาเป็นหน้ากาก  ถูกตีหมดสติและถูกโยนลงไปในฝูงซอมบี้  พวกซอมบี้ก็กรูเข้าหาเธออย่างช้าๆ ก่อนที่จะดูด กัด และฉีกทึ้ง

เธอตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บปวด ร้องไห้ระทมทุกข์ เสียงกรีดร้องของเธอดังก้องไปรอบๆ “อ๊ะ! หลิงหยง! ฮุ่ยหงส์ซี! เหลียงไช่หยวน! แกไม่ต้องหนี! อ๊ะ...โอ้ย... ฉันจะตามล่าแกและฉันจะตามหาแก...แม้จะกลายเป็นซอมบี้! ฮ๊ะ...ฮ่าๆๆๆๆ... แกคิดว่าฉันไม่ได้เตรียมตัวเจอเรื่องแบบนี้เหรอ? เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆนั่นไม่ได้อยู่ที่...อ๊าก....”

รอยยิ้มบิดเบี้ยวและอำมหิตปรากฏบนใบหน้าของเธอในขณะที่เธอกรีดร้อง  อย่างไรก็ตามเสียงกรีดร้องของเธอก็ค่อยๆจางหายไปในอากาศ  ไม่มีใครได้ยินนอกจากฝูงซอมบี้

แต่ในขณะที่เธอกำลังจะถูกซอมบี้ฉีกร่างออกเป็นชิ้นๆ พลังคลื่นอันแรงกล้าก็ปะทุออกมาจากสมองของเธอ ทำให้เหล่าซอมบี้กระเด็นออกจากร่างกายของเธอ

หลังจากยกตัวขึ้นยืนซอมบี้ทุกตัวแข็งค้างกับที่อย่างสับสนมองไปยังจุดเดียวกันก่อนจะโยกตัวไปมาและไม่มีใครได้เห็น ‘อาหารสดอันโอชะ’ อีก

...........

วันต่อมา  กลุ่มทหารปรากฏตัวขึ้นจากทิศทางตรงข้ามและไปยังอีกด้านหนึ่งของเมืองพร้อมกับถล่มยิงใส่พวกซอมบี้  นี่เป็นเส้นทางเดียวที่จะเจาะผ่านไป จากป่าทึบเชื่อมกับอุทยานทั้งสองด้าน  ในยุคโลกาวินาศนี้ มนุษย์เผชิญหน้ากับซอมบี้มากกว่าสัตว์ที่กลายพันธุ์ในสถานที่เหล่านั้น

ด้วยเหตุนี้พื้นที่ป่าทั้งหมดจึงถูกกำหนดให้เป็นพื้นที่ต้องห้าม

ลวี่เถียนหยี่ ผู้เสียชีวิตไปแล้วหนึ่งวันนอนตัวแข็งอยู่บนพื้น หน้าเธอบิดเบี้ยวราวกับว่ายังคงทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดอันยิ่งใหญ่  ร่างกาย แขน ขาของเธอ  เนื้อขาดแหว่งเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและผิวหนัง แทบจำไม่ได้ว่าเป็นมนุษย์

มันเต็มไปด้วยเลือด แม้ว่าเธอจะโชคดีที่ไม่ได้ถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ เธอนอนเงียบๆ บนพื้นพร้อมกับหน้าซีดอย่างน่ากลัว  ดวงตาสีเทาของเธอจ้องมองท้องฟ้า

ดวงตาสีเทาซีด....มันเป็นลักษณะของซอมบี้

ทันใดนั้น  ดวงตาที่ซีดและไร้ชีวิตชีวาก็ขยับ  คนที่มีชีวิตจะต้องกลัวจนตายถ้าพวกเขาเห็นสิ่งนี้  เพราะนี่เป็นสัญญาณเริ่มต้นของการเปลี่ยนจากมนุษย์กลายเป็นซอมบี้

ดวงตาของเธอขยับไปมาอีกครั้ง....และอีกครั้ง  ฉับพลันนั้นตาสีเทาคู่นั้นก็เปลี่ยนเป็นดำ  ไม่เพียงแต่รูม่านตา แม้แต่ตาขาวก็เปลี่ยนเป็นดำทั้งหมดทันที  การเปลี่ยนเริ่มเกิดขึ้นทีละเล็กทีละน้อยกับร่างกายเธอ  ในขณะเดียวกัน – เล็บเริ่มงอกยาว คมและแข็ง และเธอไม่ได้กลิ่นเหม็นที่เน่าเสียอีกต่อไป

เธอเริ่มขยับตัว นั่งตัวแข็งบนพื้น ประมาณสิบวินาทีต่อมาเธอก็พยายามยืนขึ้นโดยเริ่มรับรู้ว่าร่างกายของเธอดูเหมือนจะไม่สามารถควบคุมให้ทำเร็วๆได้เหมือนเดิม

เธอลองมาสองสามครั้ง แต่ไม่สามารถลุกขึ้นได้เพราะหัวเข่าของเธองอไม่ได้มันแข็ง  เธอเริ่มมองไปรอบๆเพื่อหาอะไรบางอย่าง แต่ไม่มีอะไรตั้งอยู่ใกล้เคียง

ในที่สุด  หลินเสี่ยวไม่มีทางเลือกนอกจากลองงอเข่าอีกครั้ง เธอใช้เวลาซักพักเพื่อต่อสู้กับเท้าของเธอ  แต่ทันทีที่ตั้งขึ้น เธอค้นพบบางสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าเดิม

เธอจ้องนิ่งที่มือของตัวเองอย่างตกตะลึง

มีคราบเลือดดำจนม่วงแห้งกรังในซอกเล็บและเล็บที่แหลมคม  แขนของเธอสกปรกและผิวหนัง เนื้อทั้งหมดถูกกัดแทะเหลือเพียงกระดูกอ่อนสีขาว  ผิวหนังบนหลังมือเป็นสีซีดอมน้ำเงินเต็มไปด้วยเลือดสีดำแห้งกรัง

ร่างกายทั้งหมดของเธอแข็งและแขนขาไม่สัมพันธ์กัน เธอรู้สึกเสียสมดุล

เธอเป็นคนเสียสติขณะที่จ้องมือและร่างของตัวเอง  เธอหลับตาลงอย่างไม่เชื่อสิ่งที่เห็น จากนั้นเธอลืมตาขึ้นอีกครั้งแต่ร่างกายเธอก็ยังคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลงใดๆ เธอถูกทำลายความเป็นมนุษย์ไปแล้ว

เธอเงยหน้าขึ้นและล่องลอยไปบนท้องฟ้า  “นี่มันบ้าอะไร!”

อย่างไรก็ตามสิ่งที่ออกมาจากปากของเธอคือ "อ๊ากกกกกกกกก!"

บางทีเสียงคำรามก้องของเธออาจจะเป็นมนุษย์ต่างดาวเกินไป  ซอมบี้ที่อยู่ใกล้ๆ ซึ่งกำลังต่อสู้กับการโจมตีของเหล่ามนุษย์ทหาร ต่างพร้อมใจกันหยุด และหันไปมองเธอ  ทหารที่ต้านทานการรุกของเหล่าซอมบี้ก็หยุดชะงักเช่นกัน มองเธอเช่นเดียวกับซอมบี้

มนุษย์ – เสียงซอมบี้ตัวนี้พิลึกๆว่าไหม?

ซอมบี้ – ซอมบี้ตัวนี้ตะโกนอะไร?

แต่ในไม่ช้า  ทั้งมนุษย์และซอมบี้ก็ลืมเกี่ยวกับซอมบี้ประหลาดตัวนั้นและต่อสู้กันต่อไป

หลินเสี่ยวมองลงไปที่ท้องของเธอ มันกลวงโบ๋ ตะลึงงัน

ฉิบหาย! นี่มันบ้าอะไรกัน?  ใครสามารถบอกเธอได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นบนโลกใบนี้?  เธอฝันไปใช่ไหม?

เธอเงยหน้าและมองไปรอบๆ เธอเห็นคนสองกลุ่มอยู่ไม่ไกล ‘ทำไมกลุ่มนอกสุดดูเหมือนซอมบี้ในหนังเลยใช่ไหม? เธอสงสัย

เธอมองไปรอบๆอีกและสิ่งที่เข้ามาในสายตาของเธอคือซากปรักหักพังของสงคราม เธอเห็นอาคารที่ชำรุดทรุดโทรมและหน้าต่างแตกเรียบ ไม่มีอะไรเหลืออยู่บนกรอบหน้าต่างเลย ภาพที่เกิดขึ้นบนท้องถนนนั้นช่างน่ากลัวและการจราจรเป็นอัมพาตและรถยนต์ที่ชำรุดถูกทิ้งร้างไม่ว่าจะด้านข้างถนนหรือบนถนน  แสงจากไฟถนนบ่างอันเอียง บางส่วนตกลงที่พื้น เศษหินและฝุ่นกระจัดกระจายไปทั่วและรูปทรงของต้นไม้ก็ค่อนข้างแปลกไปเช่นกัน