“ให้พวกเขาไปที่ห้องโถงย่อยหรือขอรับ?” นายประตูไม่กล้าเชื่อคำพูดที่ได้ยินจากซูจื่อโม่ เขาคงได้ยินผิด ดูเหมือนว่าเขาจะได้ยินไม่ชัด ถ้าเป็นห้องโถงย่อย ท้ายที่สุด แขกคือองค์ชายสามของแคว้นห่าวเยว่และองค์หญิงสามในอนาคต! ถ้าพวกเขาไปที่ห้องโถงย่อยพวกเขาไม่ได้ก่ออาชญากรรมโดยการดูถูกราชวงศ์หรือ?
“เจ้าต้องการให้ข้าพูดมันอีกครั้ง?”
ดวงตาของซูจื่อโม่เหลือบมองเล็กน้อย เสียงที่นุ่มนวลของนางอาจทำให้คนอื่นสั่นได้
“ไม่ ไม่ขอรับ ทาสคนนี้จะไปเดี๋ยวนี้”
นายประตูรีบถอยออกไป นายท่านของพวกเขาไม่ได้กลัว แล้วใยพวกเขาจะต้องกลัวไปเพื่ออะไร! เมื่อฟ้าถล่ม พวกเขามีนายท่านไม่ใช่หรือ?
“โมโม่ ท่านอยากพบพวกเขาจริงๆรึ?”
เหอหยุนถิงถามอย่างจริงจัง หลังจากผ่านมา ในปีนั้น.....
“ใช่ ทำไมจะไม่ล่ะ?”
ซูจื่อโม่ยิ้มอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มที่สวยงามของนางดูไม่มีใครเทียบได้กับคนในรุ่นเดียวกัน
“หลี่เอ๋อร์ ฉีเอ๋อร์ เจ้าทั้งสองพาซินเอ๋อร์และทำความคุ้ยเคยกับคฤหาสน์นะ ที่นี่คือบ้านของเรานับจากนี้ เจ้าควรทำความคุ้นเคยกับมัน
ซูจื่อโม่มองไปที่ซูหลี่ ในความจริง ซูหลี่มักเข้าใจความคิดของนางเป็นอย่างมาก เขาเชื่อฟังคำสั่งของนางเกือบตลอดเวลา
“ท่านแม่ หลี่เอ๋อร์เข้าใจขอรับ”
ซูหลี่พยักหน้ารับ ใบหน้าของเขาดูอ่อนโยน ต่อหน้าซูจื่อโม่เท่านั้น เขาจะแสดงออกอย่างเป็นธรรมชาติของเด็กอายุห้าขวบ
ดวงตาเล็ก ๆ ของซูฉีมองไปรอบ ๆ และเขามีความคิดเรื่องผีอยู่ในใจ ดูเหมือนว่าเขาจะสนใจองค์ชายสามและองค์หญิงสามภายนอกมากกว่า
ซูซินมองไปที่พี่ชายคนที่สองของนาง เมื่อนางเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของเขา นางยังอยากรู้อยากเห็น
“ มาทานอาหารเย็นกันก่อนดีกว่า”
ทันทีที่เหอหยุนถิงได้ยินเรื่องนี้กรามของเขาก็บดลง ถ้านางปล่อยให้องค์ชายสามและองค์หญิงสามรอนานเกินไป พวกเขาจะไม่โกรธเหรอ?
“ภูเขาด้านหลังมีหน่อไม้สด ข้าสั่งให้แม่ครัวตุ๋นให้พวกเจ้าแล้ว มันมีรสชาติของป่าเสมอ ข้าจึงเตรียมมันไว้มากมาย
“พืชสมุนไพรเป็นผักพื้นบ้านจากป่า และผักป่าก็เป็นอาหารได้ การกินมันก็ไม่มีอะไรผิดปกติ”
ซูจื่อโม่ชอบกินผักป่า ผักป่าสำหรับนางมีรสชาติหลากหลายเช่นเดียวกับชีวิตของนางเอง
ในห้องโถงย่อยหลังจากยกน้ำชาและของว่างขึ้นโต๊ะแล้ว คนรับใช้ออกไป เหลือเพียงจินหลินเถียนและซูจื่อหยุนที่รอมาซักพัก
จุนหลินเถียนสวมชุดคลุมสีดำ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ประจำตัวของเขาในฐานะองค์ชาย ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาราวกับผลงานชิ้นเอกที่แกะสลักด้วยมีด ดวงตาและคิ้วของเขาคมเหมือนดาบ จมูกโด่งและริมฝีปากบางของเขามีความงามโดยกำเนิดตามธรรมชาติ
ซูจื่อหยุนสวมชุดสีแดงขนาดใหญ่ ใบหน้าของนางกลมเหมือนแตง คิ้วเรียวดังกิ่วหลิว ดวงตาสีแอปริคอท ริมฝีปากบางสีแดงที่โค้งเหมือนพระจันทร์เสี้ยวทำให้นางดูเหมือนผู้สูงศักดิ์ ผมที่สง่างามของนางเต็มไปด้วยเครื่องประดับสีทอง ทั้งตัวของนางถูกปกคลุมไปด้วยเครื่องประดับทำให้นางมีบรรยากาศเหมือนองค์หญิงในจักรพรรดิจริงๆ
ซูจื่อหยุนจ้องไปที่ประตูและกระทืบเท้าของนางด้วยความโกรธ
“ฝ่าบาทเพค่ะ เจ้าของคฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่ทำเยี่ยงนี้มีความหมายอันใด? เจ้าของวางองค์ชายและหยุนเอ๋อร์ต่ำต้อยกว่า เรารอมานานแล้ว แต่เจ้าของยังไม่มา เห็นได้ชัดว่า เจ้าของไม่ได้ให้ความสำคัญต่อองค์ชายในสายตาของนางหรือไม่เพค่ะ? ในแคว้นห่าวเยว่ ไม่มีใครกล้าที่จะเชื่องช้าเช่นนี้ต่อหน้าองค์ชายนะเพค่ะ?”
ซูจื่อหยุนเริ่มพูดไม่ออก หัวใจของนางรู้สึกอิจฉาเจ้าของคฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่จริงๆ หากข่าวที่พวกเขาได้รับเป็นความจริงแสดงว่าเจ้าของคฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่เป็นหญิง
จุนหลินเถียนเอนกายพิงเก้าอี้ มือใหญ่ของเขาเคาะโต๊ะเบาๆ แต่เปลือกตาของเขามี ร่องรอยของความมืดมน หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดขึ้นว่า “รอสักเดี๋ยว! เจ้าของคฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่เพิ่งกลับมาในวันนี้ บางทีเจ้าของอาจจะยุ่งเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่างอยู่”
จุนหลินเถียนระงับความโกรธในใจ ตัวตนของเจ้าของคฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่เป็นปริศนามาโดยตลอด การค้าของนางสร้างชื่อได้สำเร็จภายในเวลาเพียงสองปี และนางเป็นที่รู้จักเพราะเกลียดการร่วมมือกับการค้าของตระกูลมู่ เจ้าของต้องไม่ใช่คนง่ายๆ นางตัดสินใจที่จะตั้งถิ่นฐานใกล้เมืองหลวงและสร้างบ้านพักบนภูเขาอันงดงามเช่นนี้ พิสูจน์ให้เห็นว่านางไม่ธรรมดาจริงๆ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือไม่มีใครเคยเห็นหน้านาง ไม่มีใครสามารถยืนยันเพศที่แท้จริงของนางได้
