ม้าเพลิงหยุดอยู่ที่ประตูของคฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่

ในความจริง  คฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่อยู่ใกล้กับเมืองหลวงของห่าวเยว่มาก  แต่เนื่องจากทางด้านเหนือนี้เงียบกว่ามาก  ซูจื่อโม่จึงเลือกที่จะสร้างคฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่ที่นี่

ซูจื่อโม่ที่กำลังอุ้มซูซินออกจากรถม้า  นางสวมชุดสีม่วง  ร่างเพรียวของนาง  ยืนอย่างภาคภูมิใจภายใต้แสงแดด  ดูเหมือนจะสวยงามมากขึ้น

เมื่อมองไปที่การออกแบบตัวอักษรสีทองของคฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่  หินในหัวใจของซูจื่อโม่ก็ร่วงหล่นในที่สุด  ในเวลาต่อมา  นางและลูกทั้งสามคนสามารถมีบ้านที่มั่นคงแล้ว

"ว้าว! ท่านแม่  คฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่แห่งนี้เป็นสถานที่ที่สวยงามสำหรับการอยู่อาศัยจริงๆ  การเลือกเฟ้นในการออกแบบของท่านแม่นั้นยอดเยี่ยมจริงๆ”

ซูฉีจ้องมองไปที่คฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่ภายใต้แสงแดดด้วยดวงตาที่ส่องประกายของเขา  หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น  พวกเขาจะอยู่ที่นี่จริงๆหรือ?

“ท่านแม่  หลี่เอ๋อร์ชอบมาก”

ซูหลี่มองไปที่บ้านตรงหน้าเขา  เขามีความสุขไม่ใช่เพราะมันยอดเยี่ยมและสวยงาม  แต่เนื่องจากตอนนี้พวกเขาทั้งสี่มีบ้านถาวร

“ท่านแม่  ซินเอ๋อร์ก็ชอบเช่นกัน”  ซูซินซึ่งแขนโอบรอบคอของซูจื่อโม่ยิ้มและดูมีความสุขมาก

“เป็นเรื่องดีที่เจ้าทุกคนชอบมัน แม่เสียใจมาก  3 ปีที่ผ่านมา  แม่ปล่อยให้เจ้าใช้ชีวิตเหมือนนักเดินทาง  แต่ตอนนี้เรามีบ้านถาวร  ไปเถอะลุงของเจ้าเขารอเรามานานแล้ว”

ซูจื่อโม่ขอโทษลูกทั้งสามคนในใจนางเสมอ  เพื่อหาเลี้ยงชีพ  พี่ชายและน้องสาวต้องทำงานหนักร่วมกับนาง

ประตูคฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่เปิดรออยู่แล้ว  มีคนรับใช้สองแถวยืนอยู่ทั้งสองข้าง

เหอหยุนถิง  คนที่สวมเสื้อคลุมสีขาวและยืนอยู่ตรงกลาง  สะดุดตาเป็นพิเศษ  ผมยาวของเขาถูกมัดด้วยริบบิ้นเท่านั้น  และมันแกว่งไปมาอย่างอิสระด้านหลัง  เขาดูอ่อนโยนและสง่างาม  ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“ท่านลุงเหอ  ฉีเอ๋อร์คิดถึงท่านมาก”

ซูฉีหัวเราะและตรงไปที่เหอหยุนถิง

เหอหยุนถิงอุ้มซูฉีที่วิ่งเข้าหาเขา  แต่ดวงตาที่อ่อนโยนและมีน้ำของเขากำลังมองไปที่ซูจื่อโม่อย่างลึกซึ้ง  คนที่เขาไม่ได้เห็นหน้ามานานหลายเดือนแล้ว

“โมโม่  เจ้ามาถึงเร็วกว่าที่ข้าคาดไว้ตั้ง 2 วัน”

หญิงพราวเสน่ห์ผู้นี้  เมื่อ 3 ปีที่แล้ว  เขาได้เห็นนางทำทุกสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ให้เป็นไปได้  เขาจึงเชื่อนาง

“คฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่นี้เป็นบ้านของข้า  ข้าจะไม่กังวลที่อยากจะกลับบ้านได้อย่างไร?”

ซูจื่อโม่ตอบเบาๆ  แต่ริมฝีปากที่สวยงามของนางมีรอยยิ้มผิวเผิน

“พวกเราคนรับใช้ทั้งหลายคำนับนายท่าน  นายน้อย  นายน้อยสอง  คุณหนูเจ้าค่ะ ขอรับ”

ทาสสองแถวโค้งคำนับด้วยความเคารพ  แต่พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่แฝดสาม  รูปลักษณ์ของพี่ชายและน้องสาวนั้นสะดุดตาเป็นพิเศษ  ซึ่งพวกเขาอดไม่ได้ที่จะอิจฉา

ซูจื่อโม่มองไปที่คนรับใช้ด้วยสายตาที่แหลมคม  ทุกคนที่มองตานางก้มหน้าลงโดยไม่รู้ตัว

ซูจื่อโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาและเยือกเย็น : “เจ้าไม่จำเป็นต้องสุภาพขนาดนี้  เข้าไป!”

หลังจากกลุ่มคนเข้ามาในลานแล้ว  คนรับใช้ก็ยืนอยู่ตรงหน้าซูจื่อโม่ แม้ว่าซูจื่อโม่เพิ่งมาถึงคฤหาสน์ภูเขา

หมิงเยว่  นางรู้สถานการณ์ของคฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่ดี

ซูจื่อโม่มองไปที่ผู้คนมากกว่าร้อยคนที่อยู่ตรงหน้านางและพูดด้วยเสียงที่ชัดเจนว่า  “เริ่มตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป  ข้าจะพักที่คฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่  บางคนติดตามข้ามา 2 ปีแล้ว  และบางคนเพิ่งมา  ข้ารู้จักเจ้าแต่ละคน  ข้าไม่ต้องการให้ทุกคนทำอะไรมากมายเพื่อคฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่  ทั้งหมดที่ข้าต้องการจากเจ้าคือคำว่า "ความภักดี"  ตราบใดที่เจ้ายังภักดี  คฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่ก็เป็นบ้านของเจ้า  วันนี้ข้าได้ซื้อพวกเจ้าทั้งหมดจากผู้ขาย  ข้าจะคืนมันให้เจ้าเพื่อให้เจ้ามีอิสระ  เจ้าทุกคนสามารถตัดสินใจอนาคตของเจ้าได้”