เช่นเดียวกับที่งูเก้าเศียรต้องการพูด เด็กน้อยในชุดดำยิงด้วยความเร็วดุจสายฟ้า พลังขั้น5 ของจิ้นเสวียนถูกยิงส่งตรงไปยังงูเก้าเศียร งูไม่มีเวลาหนี ในทันใดนั้นเหลือเพียงเศียรเดียว เศียรทั้งแปดล้มลงพร้อมกัน ร่างของงูเก้าเศียรล้มลงบนพื้น มันยกเศียรที่เหลือเพียงอันเดียวขึ้นและพูดด้วยความเกลียดชัง
“ให้ตายเถอะ เจ้าซ่อนความแข็งแกร่งไว้ มนุษย์อย่างเจ้าเป็นสิ่งมีชีวิตที่เจ้าเล่ห์และไร้ยางอายที่สุด”
งูเก้าเศียรมองเด็กน้อยด้วยความเกลียดชังและสยองขวัญ แต่ไม่ว่าจะเกลียดเขาแค่ไหน มันก็กำลังจะตายแล้ว
“โง่จัง เจ้าไม่ได้แสดงความเห็นใจต่อคนอ่อนแอ? เมื่อเผชิญกับสัตว์ร้ายทางวิญญาณที่เลือดเย็น แน่นอน เจ้าต้องแสดงความอ่อนแอให้พวกมันลดความระมัดระวัง!”
เด็กน้อยในชุดขาวยิ้มและมองไปที่งูเก้าเศียร
“อย่าพูดเรื่องไร้สาระ รีบไปเร็วเข้าและเก็บหญ้าลี้ลับ”
“ไปๆ ข้าจะไปแล้ว”
มองดูงูเก้าเศียรที่ตาปิดสนิทลง เด็กน้อยในชุดขาวเหาะไปที่หน้าผา จากนั้นก็หันกลับไปหาเด็กน้อยในชุดสีดำ
“ท่านพี่ กลับกันเถอะ! ถ้าเรานำหญ้าลึกลับนี้ไปให้ท่านแม่ นางจะมีความสุขมากแน่”
สองพี่น้องหายตัวไปทันที
ไม่ไกลนัก ชายในชุดขาวก็เดินออกมา ชายในชุดขาวเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่สง่างาม ดวงตาของเขาสว่างไสวราวกับดวงดาว จมูกและริมฝีปากของเขาดูสวยงาม ผิวของเขาดูบอบบางมาก เขากำลังจับพัดพับเก็บด้วยมือของเขา
ดวงตาที่ลึกล้ำที่ดูเหมือนดวงดาวนั้นเต็มไปด้วยเสน่ห์ ไม่ว่าจะมองด้านไหนของชายหนุ่ม เขาดูสง่างามเหมือนคนชั้นสูง
เขามองดูเด็กน้อยทั้งสองอย่างลึกซึ้ง เด็กน้อยทั้งสองไม่เพียงแต่ทำให้หัวใจของเขาสงสัยว่าแคว้นห่าวเยว่สามารถผลิตสิ่งมหัศจรรย์เช่นนี้ได้อย่างไร แต่ยังเป็นเพราะพวกเขาดูคุ้นเคย
ถูกผลักดันด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขาจึงเหาะตามไป
ใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างถนน มีรถเครื่องประดับจอดอยู่พร้อมกับสัตว์จิตวิญญาณม้าสีแดงเพลิง หากไม่มีคำถามมีเพียงไม่กี่คนที่จะกล้าใช้สัตว์ร้ายทางวิญญาณลากรถม้าในโลกนี้ เพียงแวบเดียว ผู้คนสามารถบอกได้ว่าเจ้าของได้มันมาด้วยความลำบาก
“ท่านแม่ ท่านแม่ เรากลับมาแล้ว”
เสียงนั้นมีความสุขเนื่องจากการเก็บเกี่ยวของพวกเขา
การฟังเสียงนี้เป็นที่น่าพอใจนัก
สาวน้อยที่เพิ่งหลับตาของนางและดูคล้ายกับเด็กน้อยทั้งสองคนนั้นก็ลุกขึ้นนั่งทันที
“ท่านแม่ พี่ชายของข้ากลับมาแล้ว
“อืมม!”
ผู้หญิงในรถม้าเพียงแค่ยิ้ม หน้ากากสีทองบางๆ ปกปิดใบหน้าของนางไว้ มีเพียงริมฝีปากสีแดงและดวงตาที่แวววาวของนางเท่านั้นที่สามารถมองเห็นได้
“เจ้าเก็บเกี่ยวได้อะไร?” เสียงเบา ๆ ที่มีร่องรอยของความเฉื่อยชาดังขึ้น
เด็กชายทั้งสองรีบกระโดดและเข้าไปในรถม้า
“ท่านแม่ ฉีเอ๋อร์พบหญ้าลี้ลับเพื่อปรุงยาและมอบมันให้กับซินเอ๋อ”
"ขอบคุณ ท่านพี่!" รอยยิ้มที่มีความสุขปรากฏบนใบหน้าของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ทันที
ครู่ต่อมา มีเสียงแปลก ๆ ดังมาแต่ไกล ในพริบตา หญิงสาวก็กวาดสายตาไปที่หน้าต่าง
ชายในชุดขาวรู้สึกหายใจแรง หัวใจของเขาช็อกเล็กน้อย เขาอยู่ห่างออกไปอย่างน้อยสิบสองก้าว แต่คนในรถม้าพบเขาอย่างรวดเร็ว มันเป็นใคร? ชายในชุดขาวกลั้นหายใจและอยู่ในตำแหน่งที่เขาอยู่
“ท่านแม่ หลี่เอ๋อจะไป”
“หลี่เอ๋อ ไม่จำเป็น เขาไม่ได้มุ่งร้าย ตราบใดที่เขาไม่ยุ่งกับเรา ก็ปล่อยเขาไป!”
หญิงสาวตบไหล่เด็กชายตัวน้อยชุดดำ
“เปลวเพลิง ไปกันเถอะ กลับไปที่แคว้นห่าวเยว่”
ทันที่ที่เสียงเย็นจบลง ม้าสีแดงเพลิงก็เคลื่อนตัวออกไปช้าๆ
