“ท่านพี่…….”

“ข้าได้ยินมาว่าเจ้าเมืองหยุนมา  มันสมควรให้การต้อนรับ”

เหอหยุนถิงกล่าวและเข้าไปในห้องโถงใหญ่

เมื่อเห็นคนข้างใน  เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว  ทำไมบรรยากาศมันแปลกๆ

เพื่อให้เฉพาะเจาะจงมากขึ้น  เมื่อเขาเห็นซูซินอยู่ในอ้อมแขนของมู่หยุนซวน  คลื่นนับพันก็แล่นเข้ามาในหัวใจของเขา  และคำถามก็ผุดขึ้นในใจเขาทีละคำถาม

“ท่านลุง  ท่านไปจัดการเรื่องอื่นเถอะ  ข้าจะจัดการสิ่งต่าง ๆ ที่นี่ด้วยตัวเอง  หากไม่มีคำสั่งจากข้า  จะไม่มีใครเข้ามา”

ซูหลี่ต้องการแก้ปัญหาครั้งนี้คนเดียวและสำหรับทุกคน  เพื่อไม่ให้ท่านแม่ของเขาสงสัยในอนาคต

“ได้เลย!”  เหอหยุนถิงเชื่อในความสามารถของซูหลี่  ดังนั้นเขาจึงเพียงพยักหน้าให้มู่หยุนซวนและมู่หยุนฮั่นแล้วกลับออกไปด้วยความสงสัย

“ออกไปให้พ้นทาง”

เมื่อเหอหยุนถิงจากไป  ซูหลี่ก็ตะโกนใส่ซูฉี

“ท่านพี่…”  ซูฉีรู้สึกหมดหนทางด้วยอารมณ์ที่ดื้อรั้นของพี่ชาย  ดังนั้นเขาจึงย้ายออกไป

“เจ้าคิดว่าจะเอาชนะใต้เท้าผู้นี้ได้หรือ?”

มู่หยุนซวนถามด้วยน้ำเสียงเกียจคร้าน  แต่เขาแปลกใจที่พบว่าเด็กคนนี้มีอารมณ์เหมือนกันกับเขาตั้งแต่ยังเยาว์

“ท่านคิดว่าท่านจะเอาชีวิตออกไปจากคฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่ ได้หรือไม่?”

น้ำเสียงที่เย่อหยิ่งของเขาค่อนข้างครอบงำ

“พี่ใหญ่  คุณพูดไร้ประโยชน์ หลี่เอ๋อยังเป็นเด็กอยู่”

มู่หยุนฮั่นพยายามทำให้อารมณ์สงบลง  เขาต้องการคิดให้ออกจากคำถามที่ว่า เด็กสามคนนี้ออกมาได้อย่างไร… …

มู่หยุนซวนไม่หวั่นไหว  “นักฆ่ามรณะทั้ง 12 ในตำนานของหมู่บ้านภูเขาหมิงเยว่ไม่อยู่ในสายตาของใต้เท้า”  เขาพูดด้วยน้ำเสียงหยิ่งยโสเหมือนกัน

“ท่านลุง  ขอบคุณที่มากับซินเอ๋อร์เจ้าค่ะ  วันนี้ซินเอ๋อร์มีความสุขมาก”

ลุง?  มู่หยุนซวนขมวดคิ้ว  เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ชอบสิ่งที่ซูซินพูดกับเขา

ซูซินยิ้มหวานและลงมาจากอ้อมแขนของมู่หยุนซวน  จากนั้นนางก็เดินไปที่ด้านข้างของซูหลี่ และจับมือเขา

“ท่านพี่เจ้าค่ะ  วันนี้ปล่อยพวกเขาไปเถอะ!”

เสียงที่นุ่มนวลและไพเราะของนางทำให้หัวใจของซูหลี่อ่อนลงย่างลึกลับ

“ซินเอ๋อ…”

“ท่านพี่  ซินเอ๋อร์รู้ว่าทำไมท่านถึงโกรธมาก  แต่ท่านพี่  ท่านลุงไม่ได้เข้ามาในชีวิตของเราเพราะเขาไม่รู้จักว่าเรามีตัวตนอยู่  มันไม่ใช่ความผิดของเขา”  ซูซินยังคงพยายามอ้อนวอน  อันที่จริง  นางคิดอย่างรอบคอบแล้ว  เกิดอะไรขึ้นกับพ่อของพวกเขา?  บางทีอาจเป็นแค่ชะตากรรมของพวกเขา

“ซินเอ๋อ  ทำไมมันจะไม่ใช่ความผิดของเขา… …”

อารมณ์ของซูหลี่เริ่มควบคุมไม่ได้อีกครั้ง  แต่เขาหยุดปากทันที  มีหลายอย่างที่ซูซินไม่รู้

“นี่คือจุดสิ้นสุดของคดีนี้ในวันนี้  ถ้ายังมีจิตสำนึก  โปรดอย่ามายุ่งกับชีวิตของเราอีก  โดยเฉพาะท่านแม่ของข้า  ข้าไม่อยากให้นางเจ็บปวดเพราะท่านอีก”

ซูหลี่กล่าว  แต่เขาไม่ได้มองไปที่มู่หยุนซวน  วันนี้เขายังคงต้องการปฏิเสธความสัมพันธ์กับเขา  แต่หยกชิ้นนั้นเป็นความจริงที่ไม่อาจหักล้างได้  วิญญาณหยกในหยกหนานหยางผสานเข้ากับร่างกายของซูซินเพราะนางมีเลือดของตระกูลมู่

“ข้าจะไม่ยอมแพ้  ลูกชายและลูกสาวของข้าจะต้องกลับไปสู่ตระกูลมู่”

มู่หยุนซวนไม่ยอมแพ้  น้ำเสียงที่แน่วแน่ของเขาไม่ได้ให้โอกาสคนอื่นต่อต้านเขา

“พี่ใหญ่  พี่พูดเบาๆหน่อยไม่ได้เหรอ”  มู่หยุนฮั่นกล่าวกับมู่หยุนซวน  จริงๆ อารมณ์พ่อลูกก็เหมือนกัน

“ฉีเอ๋อร์  มีหญ้าสีเงินสามใบอยู่ที่นี่  เจ้ารับมันไปและปรับแต่งให้ซินเอ๋อร์ ใช้เสร็จแล้วลุงจะส่งให้อีก”

Chapter 56: พ่อปะทะลูก (Part 2)

มู่หยุนฮั่นหยิบหญ้าสีเงินที่เตรียมไว้ออกมาแล้วยื่นให้ซูฉี  โชคดีที่เขาหยิบมันออกมาก่อนที่หลิงชิวซุยจะประมูลได้  หญ้าเงินทั้งสามนี้ควรจะประมูลในปีนี้  แต่ไม่ได้ขาย

“ไม่เจ้าค่ะ  ท่านลุง  ท่านแม่ขึ้นไปบนภูเขาเพื่อหาหญ้าสีเงินแล้ว  ถ้าท่านแม่รู้ว่าหญ้าสีเงินเหล่านี้มาจากท่านลุง  ท่านแม่จะโกรธ”

ซูซินปฏิเสธทันที  นางทำให้แม่ของนางมีชีวิตที่ยากลำบาก  นางไม่ต้องการให้แม่คิดว่านางทรยศต่อนาง  นางจำสิ่งที่แม่ของนางมักจะพูดได้อย่างชัดเจน   ผู้คนไม่กลัวความเจ็บปวดมากที่สุด  แต่กลับถูกทรยศหลังจากไว้วางใจ  ไม่แยแสหลังจากความอบอุ่น  นางได้เรียนรู้เกี่ยวกับคำเหล่านี้มานานแล้ว

นางไปที่ภูเขา?  ดวงตาของมู่หยุนซวนเป็นประกายด้วยความกังวล  ผู้หญิงคนนั้นนางกล้าที่จะไปทุกที่จริงๆ

ดวงตาของซูหลี่และซูฉีก็เปล่งประกายด้วยความกลัว

มู่หยุนซวนเดินไปข้างหน้าซูซิน  ร่างสูงของเขาย่อตัวลงตรงหน้านาง  และร่างสูงก็เข้าหาซูซิน

เขามองที่ซูซินด้วยความทุกข์ใจและกล่าวว่า  “ซินเอ๋อร์  ถ้าเจ้าไม่ต้องการเรียกข้าว่าพ่อ  ข้าจะไม่โทษเจ้า  แต่เจ้ายังต้องปฏิเสธหัวใจของพ่อด้วยหรือ?”

“ข้าขอโทษท่านลุง  ตราบใดที่ท่านแม่ไม่ให้อภัยท่าน  ซินเอ๋อร์จะไม่ยอมรับทุกอย่างที่ท่านลุงมอบให้  แต่ซินเอ๋อร์จะจดจำหัวใจของท่านลุงเสมอ”

ซูซินก้มศีรษะของนาง  ใบหน้าที่สวยงามของนางถูกปกคลุมไปด้วยความรู้สึกผิด  นางหวังว่านางจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์และหวังว่าแม่ของนางจะมีความสุข  แต่แม่ของนางเกลียดพ่อที่อยู่ตรงหน้านาง

“ซินเอ๋อร์  เจ้าพักผ่อนเถอะ  พ่อจะมาหาท่านบ่อยๆ”

มู่หยุนซวนลุกขึ้น  เขามองไปที่ซูฉีและซูหลี่

“หยุนฮั่น  ไปกันเถอะ”

มู่หยุนซวนลากฝีเท้าหนักของเขา  ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่อธิบายไม่ได้  เขาได้คำตอบที่เขาต้องการแล้ว  ดังนั้นเขาจึงไม่รู้สึกแย่  แต่มีความสุขมากกว่า

เมื่อทั้งสองจากไป  ซูหลี่ก็ไม่สนใจที่จะคิดถึงพวกเขาอีกต่อไป

“ซินเอ๋อร์  เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าท่านแม่ไปที่ภูเขา”

“ตอนเที่ยง  ตอนที่ท่านลุงหลิวไปหาท่านแม่  ท่านแม่บอกว่าจะพาหน่วยสังหารหกคนขึ้นไปบนภูเขากับนาง  และนางจะกลับมาก่อนมืด”

“ท่านพี่  เราจะไปหาท่านแม่กันไหม?”

ซูฉีเริ่มกังวล  ไม่ใช่ว่าทุกคนสามารถเข้าและออกจากภูเขาได้  เขาเสียใจจริงๆที่ไม่ได้เก็บหญ้าสีเงินมาได้

“ไม่  เพราะท่านแม่ไปกับหน่วยสังหารทั้งหก  เราไม่จำเป็นต้องกังวล  ฉีเอ๋อร์  เจ้าอยู่กับซินเอ๋อร์  ข้ามีเรื่องต้องทำข้างนอก”

เมื่อซูหลี่พูดจบ  เขาก็เดินออกไปด้วยฝีเท้าที่มั่นคง

********

ด้านนอกประตูของคฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่  มู่หยุนซวนยังคงก้มหน้าและไม่พูดอะไร

อย่างไรก็ตาม  มู่หยุนฮั่นไม่สามารถช่วยได้อีกต่อไป

“พี่ใหญ่จะทำอะไรต่อขอรับ?  ท้ายที่สุด  พวกเขาคือสายเลือดของตระกูลมู่  พวกเขาไม่สามารถอยู่ข้างนอกแบบนี้ตลอดไปได้  เราต้องคิดหาวิธีโดยเร็วที่สุด”

มู่หยุนฮั่นตื่นเต้นมากในใจ  พวกเขามีอัจฉริยะที่ไม่เคยมีมาก่อนสองคนในครอบครัว

มู่หยุนซวนหยุดกะทันหันและมองมู่หยุนฮั่นอย่างเคร่งขรึม  “หยุนฮั่น  เจ้าต้องไม่พูดถึงเรื่องนี้กับใครเลย  รวมทั้งท่านพ่อท่านแม่ของเราด้วย  ใต้เท้าคนนี้ไม่ต้องการทำร้ายแม่และลูกๆอีก”

“พี่ใหญ่  หมายความว่าไง…?”

“หยุนฮั่น  เจ้าต้องเข้าใจ!  เจ้าไม่เห็นทัศนคติของหลี่เอ๋อร์เลยหรือ  สถานการณ์เป็นเรื่องยากมากสำหรับเขาที่จะเข้าใจ  เพราะเขายังเด็ก”

มู่หยุนซวน  ถอนหายใจลึก ๆ  สวรรค์ดีต่อเขามาก  เขารู้สึกขอบคุณจริงๆ ที่ซูจื่อโม่ยังมีชีวิตอยู่