“แล้วแม่ของเจ้าล่ะ?”  มู่หยุนซวนพยายามอ่อนโยนที่สุด  เขาไม่ต้องการให้เด็กกลัว

“ท่านแม่ของข้ามีบางอย่างที่ต้องทำข้างนอก  ให้ข้า ซินเอ๋อร์!  ไปได้แล้ว  หมู่บ้านหมิงเยว่ของเราจะไม่ทำกิจการใดกับเมืองหยุนของท่าน”

ซูหลี่กล่าวด้วยใบหน้าบูดบึ้ง  เขาไม่ได้ให้ใบหน้ามู่หยุนซวน  แต่ดวงตาของเขามีร่องรอยของความตื่นตระหนกเล็กน้อย  ขณะที่เขาเอื้อมมือไปจับตัวซูซินอย่างรวดเร็ว

มู่หยุนซวนเหยียดแขนออกข้างหนึ่งและปิดกั้นมือเล็กๆ ของซูหลี่  เขามองไปที่ซูหลี่อย่างจริงจัง  แต่ไม่มีร่องรอยของความโกรธ

“ข้าสัญญากับซินเอ๋อร์ว่าจะอยู่เป็นเพื่อนนาง  บอกท่านใต้เท้าคนนี้ได้ไหมว่าทำไมเจ้าถึงไม่อยากทำกิจการค้ากับเรา?”

มู่หยุนซวนไม่ได้โกรธ  เขาแค่จ้องไปที่ซูหลี่  เขาสัมผัสได้ถึงความเกลียดชังในหัวใจของเขา  ซูหลี่เกลียดเขาเหมือนกับแม่ของเขา

"ทำไมล่ะ?  ข้าไม่ต้องการทำกิจธุระกับท่าน  ดังนั้นข้าจะไม่ทำ  คฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่ของเราไม่ได้ขาดความแข็งแกร่งถึงต้องทำกิจการกับท่าน”

“ท่านพี่… …”  ซูฉีมองพี่ชายของเขาด้วยความไม่พอใจ  เขาพูดแบบนี้กับพ่อได้ยังไง!  ทำไมพี่เขาต้องทำอย่างนี้… …?

“เงียบ  มันไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า  ไปทำยาให้ซินเอ๋อร์!”

ซูหลี่มองไปที่ซูฉี  เขาเข้าใจอย่างเป็นธรรมชาติว่าพี่ชายของเขากำลังคิดอะไรอยู่  อย่างไรก็ตาม  เขาสัญญาว่าจะเป็นท่านแม่ของพวกเขาว่าเขาจะไม่ตามหาพ่อ  พวกเขาเป็นโลกทั้งใบของแม่  เขาไม่มีหัวใจที่จะทำให้นางเสียใจ

“เจ้าเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุระดับ 7 ของนักเล่นแร่แปรธาตุระดับซวนใช่หรือไม่  ฉีเอ๋อร์?

ด้วยความประหลาดใจ  มู่หยุนฮั่นเดินไปข้างหน้าซูฉีด้วยรอยยิ้ม  ยาที่เขาเพิ่งให้ซูซินเป็นยาระดับ 7 อย่างแท้จริง  เขาคุ้นเคยกับกลิ่นหอมจาง ๆ และบริสุทธิ์นั้น

“ถูกต้องขอรับท่านลุง  ข้าได้ยินมาว่าท่านลุงเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุอัจฉริยะในแคว้นฮ่าวเยว่  ท่านอยู่ระดับ 8 ของขั้นซวน  ตามวัยของท่านแล้ว”

น้ำเสียงของซูฉีในประโยคสุดท้ายของเขาค่อนข้างลึก  เขามองไปที่มู่หยุนฮั่นด้วยรอยยิ้ม  แต่รอยยิ้มนี้ดูเหมือนเยาะเย้ยเขา  แต่มันทำให้ผู้คนคิดว่ามันดูปกติ

เมื่อมู่หยุนฮั่นได้ยินคำพูดเหล่านั้น  ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยและเขาก็ขยี้หู  ทำไมเมื่อเขาได้ยินคำเหล่านั้นมันฟังดูแปลก ๆ?  โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย  อายุเขาผิดยังไง?  เขาแค่ลืมไปว่าคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขาเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุอายุ 5 ขวบระดับ 7 ของ ขั้นซวน

“ข้าอายุแค่ 5 ขวบ แต่ข้าอยู่เกรด 7 แล้ว  ดูเหมือนว่าข้ากำลังยืนอยู่ที่ปลายภูเขาน้ำแข็งแล้ว  ข้าจะได้ตำแหน่งของท่านในไม่ช้า”

ในเรื่องนี้  มู่หยุนฮั่นไม่ได้รู้สึกผิดอะไร  ตั้งแต่สมัยโบราณ  คลื่นด้านหลังของแม่น้ำแยงซีก็พัดพาคลื่นเหล่านั้นมาก่อน  มีนกหลายชนิดในป่า  แต่เมื่อเห็นหน้าตาของมารตัวน้อยนี้  ทำไมเขาถึงรู้สึกละอายใจในตัวเขา?

“ข้ามีความสามารถในการนั่งในตำแหน่งนั้น”

ใบหน้าเล็กๆ ของซูฉียิ่งน่ากลัวมากขึ้นไปอีกเมื่อเขากล่าวคำเหล่านั้น

“ทำไมเราไม่ลองแลกเปลี่ยนความรู้กันล่ะ?”  มู่หยุนฮั่นเกิดความคิด  อย่างไรก็ตาม  พี่ใหญ่ของเขาไม่ต้องการจากไป  เขาไม่อยากไปด้วย  ดังนั้นทำไมไม่ตรวจสอบรายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับเด็กเหล่านี้

"นั่นเป็นความคิดที่ดี"  ซูฉีก็มีความคิดแบบเดียวกัน

เมื่อซูหลี่ได้ยินคำพูดเหล่านั้น  ดวงตาของเขาฉายแววไม่พอใจ  เขาไม่คิดว่าปล่อยให้พวกเขาอยู่ต่อเป็นความคิดที่ดี  แต่ทั้งสองคนก็ไปที่ห้องเล่นแร่แปรธาตุแล้ว

*คลื่นด้านหลังของแม่น้ำแยงซีพุ่งไปตามคลื่นก่อนหน้านี้ (เป็นสำนวน) – รุ่นใหม่แต่ละรุ่นมีความโดดเด่นกว่ารุ่นก่อน

Chapter 54: อวดดี (Part 2)

ตำหนักขององค์ชายสามมีขนาดแตกต่างกัน  มีพื้นที่หนึ่งพันตารางเมตร  แบ่งออกเป็น 2 ส่วน คือตำหนักและสวน  ตำหนักมีห้องสถาปัตยกรรม 20 ห้อง  การแบ่งสัดส่วนการตกแต่งภายในดูสวยงามและไม่ธรรมดา  การแบ่งสัดส่วนของตัวตำหนักก็เรียบร้อย  ฝีมือก็เยี่ยม  ศาลาในสวนล้วนมีเอกลักษณ์  ซึ่งสะท้อนถึงรูปแบบและสถานะของราชวงศ์ได้อย่างเต็มที่

จุนหลินเถียนขมวดคิ้ว  ซูจื่อหยุนขอร้องให้นางช่วยพี่ชายของนาง  ตั้งแต่เช้าตรู่ของวันถัดมา  ซูจื่อหยุนมาหาจุนหลินเถียน  เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้

“ฝ่าบาท  ไม่มีทางที่จะทำให้จื่อเอ๋อร์ออกมาได้จริง ๆ หรือเพค่ะ?”  ซูเหว่ยเฉินไม่มีทางเข้าไปในวัง เขามองไม่เห็นแม้แต่เงาขององค์จักรพรรดิ  เขานับได้เฉพาะจุนหลินเถียน  ดังนั้นเขาจึงปล่อยให้ซูจื่อหยุนมาพบเขา

“หยุนเอ๋อ  เขาฆ่าคน  แล้วข้าจะทำอย่างไรได้?  เมื่อข้าได้รับคำสั่งให้เข้าไปในวัง  ข้าได้ยินว่าเสด็จพ่อสั่งให้คนลงโทษเขาตามกฎหมาย  หยุนเอ๋อ  การแต่งงานของเราอาจจะล่าช้าไปอีก  สิ่งที่เกิดขึ้นกับฟางซูนั้นกะทันหันเกินไป  ในเวลานี้  ถ้าข้าไปหาเสด็จพ่อที่วังเพื่อขอความช่วยเหลือ  พระองค์คงจะโกรธมาก”

จุนหลินเถียนเต็มไปด้วยความโกรธ  แต่เมื่อเห็นดวงตาของซูจื่อหยุนเต็มด้วยความรู้สึกผิด  เขาจำได้ว่านางช่วยเขาอย่างมากในการกำจัดของไร้ประโยชน์อย่างซูจื่อโม่ไป

ซูจื่อหยุนประหลาดใจเมื่อเห็นใบหน้าของจุนหลินเถียน  ดวงตาคู่สวยของนางเต็มไปด้วยน้ำตา  นางทำหลายสิ่งหลายอย่างเพื่อเขา  ไม่ต้องพูดถึง  นางรอเขามาหลายปี  แต่ผลเป็นอย่างไร?  อย่างไรก็ตาม  นางไม่กล้าที่จะพูดคำเหล่านี้กับเขา  จุนหลินเถียนชอบนางเพราะนางเข้าใจ

“ฝ่าบาท  พระองค์ไม่จำเป็นต้องพูดอันใดอีกเพค่ะ  แม้ว่าหยุนเอ๋อจะรอองค์ชายมาหลายปี  แต่หยุนเอ๋อก็ยังเต็มใจที่จะรอ  ตราบใดที่มันช่วยฝ่าบาท  รออีกสักสองสามปีมันจะยากอะไร”

“หยุนเอ๋อ… …”  หลังจากได้ยินคำพูดที่เอาใจใส่ของซูจื่อหยุน  จุนหลินเถียนก็รู้สึกผิด

“หยุนเอ๋อ  เจ้าวางใจได้ว่าองค์ชายองค์นี้จะพยายามโน้มน้าวให้เสด็จพ่อคิดหาทางแก้ไข  ท้ายที่สุด  มันเป็นเพียงข้อพิพาทที่เกิดจากผู้หญิงในหอนางโลม  เสด็จพ่อจะไม่นึกถึงคดีนี้อย่างจริงจัง พรุ่งนี้ข้าจะไปที่วัง”

หลังจากนั้น  ดวงตาของจุนหลินเถียนก็อ่อนโยน  และเขาก็โอบซูจื่อหยุนไว้ในอ้อมแขนของเขา  ดวงตาของซูจื่อหยุนส่องประกายด้วยรอยยิ้ม

วินาทีถัดมา  นางกำนัลก็รีบเข้ามาพร้อมกริชในมือ

“ข้ารับใช้ผู้นี้  คารวะองค์ชายสามเพค่ะ”

นางกำนัลหวังสวมเสื้อคลุมสีน้ำเงิน  นางดูเหมือนอยู่ในวัย 50 ปี  แต่เขาเดินเร็วมาก  เห็นได้ชัดว่าการฝึกฝนของเขายังหยั่งรู้ไม่ได้

"มันคืออะไร?"  จุนหลินเถียนไม่ได้ผลักซูจื่อหยุนออกไป  เขายังโอบนางไว้ในอ้อมแขนของเขา  นางกำนัลหวังคุ้นเคยกับฉากดังกล่าว  ไม่ต้องพูดถึง  แม้แต่คนอื่นๆ ในวัง

“ฝ่าบาท  มีคนส่งข้อความมาพร้อมกริชเพคะ  เมื่อทาสคนนี้ไล่ตามเขา  ชายคนนั้นก็หายตัวไป  แต่เมื่อพิจารณาจากรูปร่างแล้ว  บุคคลนั้นจะต้องเป็นหญิง”

นางกำนัลหวังยื่นจดหมายให้จุนหลินเถียนด้วยความเคารพและโค้งคำนับถอยออกไป

จุนหลินเถียนขมวดคิ้วแล้วเปิดบันทึก  เมื่อเขาเห็นข้อความ  ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมากและดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง

เมื่อเห็นสีหน้าของจุนหลินเถียน  ซูจื่อหยุนอดไม่ได้ที่จะถามว่า  “ฝ่าบาทเพค่ะ  เกิดอะไรขึ้น?”

จุนหลินเถียนยื่นจดหมายให้ซูจื่อหยุน

“คฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่  ซูจื่อโม่?  ซูจื่อโม่… … ?”  ซูจื่อหยุนตกใจมาก  ถ้าจุนหลินเถียนไม่ได้โอบนางไว้ในอ้อมแขน ร่ างกายของนางก็จะโอนเอนไปมาอย่างแน่นอน  ชื่อของซูจื่อโม่เป็นเหมือนหนามยอกอกนาง

“ซูจื่อโม่?  ฝ่าบาท  นี่หมายความว่าอย่างไรเพค่ะ?  คนผู้นี้ต้องการจะบอกอะไรเรากันแน่?”

ซูจื่อหยุนรู้สึกไม่สบายใจอีกครั้ง  เหมือนกับตอนที่นางเห็นเจ้าของคฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่ครั้งล่าสุด  หัวใจของนางรู้สึกกลัวอย่างอธิบายไม่ถูก