“คฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่ของข้าไม่รอบคอบขนาดนั้น  หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว  ท่านก็ออกไปได้แล้ว”

สถานภาพดังกล่าว  จุนจ้าวเฉินนี้ดูดีกว่าจุนหลินเถียนมาก  ความประทับใจของซูจื่อโม่ต่อจุนจ้าวเฉินนั้นไม่เลว

"เยี่ยม!  ท่านแม่ขอรับ  ท่านลุงคนนี้ไม่มีปัญหาอีก  ตราบใดที่เขาไม่ปล่อยให้บาดแผลติดเชื้อและเขายังคงใช้ยาของฉีเอ๋อร์ต่อไป  บาดแผลของเขาจะสมานหลังจากนี้สามวัน”

ซูฉียืนขึ้นและกล่าว  ดวงตาที่สดใสของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ  พี่ชายของเขากลายเป็นคนดัง  ไม่นานเขาก็จะกลายเป็นคนดัง  เพียงแค่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้  เขาก็แทบรอไม่ไหวที่การแข่งขันนักเล่นแร่แปรธาตุจะมาถึง

"สามวัน?"  จุนจ้าวเฉินไม่สามารถนึกถึงความเป็นไปได้นี้  เด็ก5ขวบจะเก่งขนาดนั้น?  เขารู้ถึงสภาพของอาการบาดเจ็บในมุมมองของเขา  แม้แต่นักเล่นแร่แปรธาตุระดับเซินอาวุโสในวังก็ไม่กล้าพูดว่าเขาจะฟื้นในอีกสามวันนี้

จุนจ้าวเฉินมองไปที่พี่น้องทั้งสาม  พวกเขามีผิวขาวเนียนเหมือนหยก  พวกเขาดูสงบ  รวบรวม น่ารัก  เขาไม่สามารถหาคำมาบรรยายความน่ารักของลูกทั้งสามได้มากเพียงพอ  เกี่ยวกับข่าวลือภายนอก เขาสามารถได้ยินบางอย่างได้  ดวงตาของเขาแสดงความอิจฉา  ใช่  เขาอิจฉา  แม้ว่าเขาจะเป็นองค์ชายรัชทายาทของแคว้น  เขาก็อดไม่ได้ที่จะอิจฉาเด็กชายที่น่ารักและฉลาดคนนี้

“โมเอ๋อร์  ข้าจะไปนำอาหารมามอบให้นายน้อยคนนี้  เจ้าพาลูกๆไปทานข้าวเถอะ”

ซูจื่อเหนียนรู้ว่าซูจื่อโม่ไม่ได้พยายามขับไล่บุคคลนั้นจริงๆ  เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสงสัย  นางจึงเรียกนางว่า  'โม่เอ๋อร์'

“งั้นข้าจะรบกวนท่านด้วย”  จุนจ้าวเฉินพูดก่อน  เขาไม่อยากจากไปเร็วขนาดนี้  ตั้งแต่เขาเข้ามาที่คฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่  เขาต้องการพูดคุยดีๆ มากกว่านี้  มันก็แค่  ซูจื่อโม่มองเขาอย่างว่างเปล่า  แล้วนางก็หันหลังกลับและจากไปพร้อมกับเด็กๆ

เช้าวันรุ่งขึ้น  จุนจ้าวเฉินลุกขึ้นและพร้อมที่จะจากไป  แต่ก่อนจะจากไป  เขาก็ไปหาซูจื่อโม่ ท้ายที่สุดพวกเขาช่วยชีวิตเขาไว้  แม้ว่าเขาจะเป็นองค์ชายรัชทายาทและมีอัตลักษณ์สูงส่ง  แต่เขาก็ยังรู้วิธีที่จะกล่าวขอบคุณ

อย่างไรก็ตาม  ซูจื่อโม่ไม่ได้ส่งเสียงใด ๆ นางต้องการให้เขาออกไปโดยเร็วที่สุด  คำเดียวที่นางพูดเพื่อแลกกับการทักทายตอนเช้าของเขา  รักษาตัวด้วย!

จุนจ้าวเฉินส่ายหัวและจากไป  เขาไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก  เขาแค่บอกว่าเขาจะขอบคุณนางอีกครั้งในอนาคต

“นายท่าน”  หลิวจื่อหยูเข้ามาในเวลาที่ถูกเรียกโดยซูจื่อโม่

หลิวจื่อหยูใจเย็นอยู่เสมอ  ดังนั้นซูจื่อโม่จึงให้อะไรหลายๆ อย่างให้เขาทำ

“จื่อหยู  เจ้าไปกับพี่ชายของข้าและส่งตัวอย่างนี้ไปที่โรงเตี้ยมซุยจุน  นี่เป็นเรื่องเกี่ยวกับความร่วมมือทางการค้าขายอันใหม่ให้มู่หรง กงจื่อดูและขอให้เขาตอบกลับข้าโดยเร็วที่สุด”

ซูจื่อโม่ชี้นิ้วไปที่กล่องผ้าบนโต๊ะ  มีบางอย่างถูกห่อด้วยผ้าไหม  ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้  นางพยายามทำตัวอย่างกระดาษ  และมันดูดีกว่ามากเมื่อเทียบกับตระกูลมู่  ผู้คนในแคว้นชิงเยว่และ แคว้นฮ่าวเยว่ชอบวาดภาพ  ทั้งหมดที่นางต้องทำคือผลิตกระดาษที่มีคุณภาพสูงกว่าตระกูลมู่

"ขอรับ  นายท่าน  จื่อหยูจะรีบไปเดี๋ยวนี้”

"และนอกจากนี้ยังมี… …"

หลิวจื่อหยูหมุนตัวกลับแล้วหยุด

“มีอะไรอีกหรือไม่ขอรับ  นายท่าน?”

“จื่อหยู  วันนี้ข้าจะไปเที่ยวภูเขา  เราไม่ได้รับหญ้าเงินในโรงประมูล  ข้าทำได้แค่ไปหามันบนภูเขาเท่านั้น  ข้าจะพาสมาชิกทีมนักฆ่ามรณไปด้วย 6 คน  เจ้ากลับมาโดยเร็วที่สุด  หยุนถิงยุ่งมากกับการส่งมอบวัสดุในช่วงสองวันที่ผ่านมา  เฉพาะเมื่อเจ้าอยู่ที่นี่เท่านั้นที่ข้าสามารถมั่นใจได้”

Chapter 51: ตกตะลึง, ไปที่คฤหาสน์หมิงเยว่ (Part 2)

ซูจื่อโม่กล่าวว่ามีการส่งมอบเตาหลอมชุดแรกแล้ว  สิ่งต่อไปที่พวกเขาต้องทำคือเริ่มการผลิตกระดาษขนาดใหญ่ทันทีที่วัสดุอื่นๆ มาถึง  แม้ว่านางจะสามารถยืมภูมิปัญญาของสมัยโบราณได้เท่านั้น  แต่ซูจื่อโม่ก็อยากจะตั้งฐานที่มั่นที่นี่

"ขอรับ  นายท่าน  เมื่อข้าเสร็จสิ้นเรื่องนี้ข้าจะรีบกลับมา  แต่นายท่าน  ท่านไม่จำเป็นต้องไปที่ภูเขา  ท่านสามารถไปที่ตลาดมืดเพื่อมองหาหญ้าสีเงินได้นะขอรับ”

หลิวจื่อหยูดูกังวลมาก  สัตว์วิเศษในภูเขานั้นแข็งแกร่งกว่าในป่าหมอกมาก  ความผิดพลาดเล็กน้อยอาจทำให้คนกลายเป็นลูกแกะที่วิ่งเข้าปากเสือได้

“ตลาดมืดไม่ดี  มีของปลอมเยอะมาก  มันดีกว่าที่จะขึ้นไปบนภูเขา”

ซูจื่อโม่พูดอย่างดื้อรั้น  หลิวจื่อหยูรู้ว่าเมื่อนางตัดสินใจสิ่งต่าง ๆ  แม้แต่วัวสิบตัวก็ไม่สามารถดึงนางกลับมาได้

“ถ้างั้น  นายท่านโปรดระวังตัวด้วยขอรับ”

“อืมมม!”

ซูจื่อโม่พยักหน้า  นางไม่ได้บอกซูหลี่ว่าพวกเขาจะไปไหน  นางเพียงบอกว่าพวกเขากำลังจะออกไปข้างนอก

******

“พี่ใหญ่  นั่นใช่ซูฉิงเจวี๋ยและหลิวจื่อหยูใช่หรือไม่?”

มู่หยุนซวนและมู่หยุนฮั่นเพิ่งผ่านโรงเตี้ยมซุยจุนและบังเอิญเห็นคนทั้งสองกำลังจะเข้ามาในโรงแรม

มู่หยุนซวนขมวดคิ้วและมองดูทั้งสองคน  ทันใดนั้นเขาก็จำสิ่งที่ซูจื่อโม่พูดเมื่อวานนี้  แต่เมื่อเห็นซูฉิเจวี้ย  มู่หยุนซวนต้องการยืนยันความคิดของตัวเองโดยเร็วที่สุด  ด้วยนิสัยของนาง  นางไม่น่าจะช่วยคนที่ไม่เกี่ยวข้องสองคนโดยไม่มีเหตุผล

“เราไปดูกันเถอะ”  เขาต้องการดูว่ากิจการค้าที่นางต้องการทำคืออะไร

“พี่ใหญ่  พวกเราไม่ไปคฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่แล้วหรือ?”

มู่หยุนฮั่นยังไม่ชินกับการเคลื่อนไหวที่ไม่สมเหตุสมผลของพี่ชายของเขา

“อีกสักพักเราจะไป”

มู่หยุนซวนยกเท้าก้าวเข้าไปในโรงเตี้ยมซุยจุน  มู่หยุนฮั่นต้องตามไปอย่างช่วยไม่ได้

ทั้งสองไม่ทักทายผู้คนและตรงไปที่ห้องของมู่หรงเส้าเฟิง  ณ ขณะนี้  หลิวจื่อหยูกำลังเปิดผ้าไหมที่พันรอบกระดาษ

วินาทีต่อมา  ไม่เพียงแต่ซูฉิงเจวี้ยเท่านั้น  แต่ยังรวมถึงหลิวจื่อหยูและมู่หรงเส้าเฟิง  ผู้ซึ่งทำการค้ากับซูจื่อโม่ก็ตกตะลึง  กระดาษสำหรับวาดภาพนี้มีสีขาวและดูเรียบเนียน  หลิวจื่อหยูกลับมารู้สึกตัวอีกครั้งหลังจากนั้น  เขาอยู่กับซูจื่อโม่มาสองปีแล้ว  แต่ถึงกระนั้น  สิ่งที่นางทำก็ยังทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ

"นี่คือ… …?"  มู่หรงเส้าเฟิงลุกขึ้นจากที่นั่งนุ่ม ๆ ของเขาด้วยความตกใจ  ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ  เขาไม่ได้สังเกตว่ามู่หยุนซวนและมู่หยุนฮั่นเข้ามาข้างในแล้ว  กระดาษที่เขาเคยเห็นเป็นสีเหลือง  เขาไม่เคยเห็นกระดาษขาวเนียนขนาดนี้มาก่อน

มู่หยุนซวนและมู่หยุนฮั่น  ซึ่งยืนอยู่ที่ประตูก็ประหลาดใจเช่นกัน

“ไปที่คฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่กันเถอะ”

มู่หยุนซวนไม่ต้องการอยู่อีกต่อไป  เขากลัวที่จะพลาดสิ่งต่าง ๆ มากมาย  อันที่จริง  มู่หยุนซวนมักรู้สึกรำคาญกับความรู้สึกแปลก ๆ นี้  หลายปีที่ผ่านมาไม่มีผู้หญิงคนไหนสามารถควบคุมหัวใจของเขาได้  แต่ผู้หญิงคนนี้ที่ชื่อซูจื่อโม่ได้หยั่งรากลึกในหัวใจของเขา

การมาของสองพี่น้องไม่ดึงดูดความสนใจของผู้คน  แม้ว่าพวกเขาจะจากไปก็ไม่มีใครสังเกตเห็นพวกเขา

“กงจื่อขอรับ  กระดาษนี้ในกล่องผ้าเป็นตัวอย่างที่นายท่านต้องการให้ความร่วมมือทางกิจการค้ากับท่าน  เมื่อได้ดูแล้ว  นายท่านต้องการให้ข้าบอกกับท่านให้ตอบนางโดยเร็วที่สุด”

ซูจื่อโม่ไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของราชวงศ์  ดังนั้นต่อหน้าซูฉิงเจวี้ย  หลิวจื่อหยูจึงเรียกมู่หรงเส้าเฟิงว่ากงจื่อ

** "公子 / gong zi (กงจื่อ) แปลเป็นไทยคือ "คุณชาย"