ชวี่หน่วนเม้มปากเมื่อเขาไม่ตอบเธอ ในท้ายที่สุด เธอหันกลับมาและเดินเข้าไปในครัวเพื่อหยิบแก้วน้ำ

โชคดีที่ห้องครัวไม่ใช่ครัวแบบเปิด ไม่เช่นนั้นคงเป็นการยากสำหรับเธอที่จะซ่อนตัวจากเขา

เธอไม่ได้คาดหวังให้เขามาเลย ทำไมเขาถึงมาที่นี่เองแทนที่จะส่งแบบเดลิเวอรี่? เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และดื่มน้ำเย็นหนึ่งแก้วเพื่อสงบสติอารมณ์ เธอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเพราะความประหม่า

หลังจากดื่มน้ำเสร็จ เธอเทน้ำให้เขาอีกแก้ว และเมื่อเธอหันหลังกลับ เธอก็ชนเข้ากับหน้าอกที่มีกล้ามเนื้อแข็ง

“อ๊ะ” เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดในขณะที่เอามือลูบจมูกด้วยมือข้างหนึ่ง ขณะที่อีกข้างจับถาดไว้

“เขาเป็นอะไร…” เธอกลืนคำพูดของเธอเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นและเห็นการแสดงออกที่เย็นชาและไม่แยแสของ ฮันจื่อห่าว

เธอเกือบลืมไปชั่วขณะว่าในบ้านหลังนี้มีเพียงพวกเขาอยู่ตามลำพังในขณะนี้

เธอกลืนน้ำลายเมื่อสังเกตเห็นว่าเขาถอดเสื้อคลุมของเขาออกแล้ว และตอนนี้กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอในเสื้อเชิ้ตสีขาว  ติดกระดุม เนคไทที่คลายออกทำให้เขาดูน่าดึงดูดใจมากยิ่งขึ้น

ในเสื้อเชิ้ตสีขาว หน้าอกที่มีกล้ามแน่นของเขามีโครงร่างที่สมบูรณ์แบบ ทำให้เธออ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง

ฮันจื่อห่าวขมวดคิ้วเมื่อเห็นการแสดงออกของเธอ ริมฝีปากของเขาขดยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อเห็นท่าทีตกใจของเธอ เขาเดินเข้าไปใกล้เธอและถามว่า “คุณชอบสิ่งที่คุณเห็นไหม?”

เธอยังคงตกตะลึงและพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว

"-_-"

เธอกัดฟันเมื่อตื่นจากภวังค์ เธอกระแอมในลำคอและถอยกลับไปสองสามก้าวเพื่อสร้างระยะห่างระหว่างพวกเขา

เธอจ้องเขาพร้อมกับขมวดคิ้วและถามว่า "คุณฮัน คุณมาทำอะไรตรงนี้? ฉันไม่ได้บอกว่าฉันกำลังเอาน้ำไปให้เหรอค่ะ?"

เธอพยายามเปลี่ยนหัวข้อโดยไม่อยากตอบคำถามของเขา

เขาเพิกเฉยต่อคำพูดของเธอและเดินผ่านเธอไป  วางกระเป๋าในมือลงบนเคาน์เตอร์ครัว

“ผมไม่ได้ขอให้คุณเอาน้ำไปให้นิ”

"-_-"

เธอเม้มริมฝีปากของเธอขณะที่จ้องมองเขาด้วยความรำคาญ เขาอาจจะพูดก่อนหน้านี้ได้ถ้าเขาไม่ต้องการน้ำ

' ทำไมผู้ชายหล่อทุกคนจึงหยิ่งผยอง? หน้าตาดีพอปานกลาง ก็คือ ฉิ่นจูซึ่งกลายเป็นไอ้ชั่วไปแล้ว ในขณะที่ผู้ชายที่หล่อเหลาสุดขีดตรงหน้าเธอช่าง..เจ้าอารมณ์

“คุณเอาอาหารมาด้วย? คุณจะทานอาหารที่นี่ด้วยหรือเปล่า?” เธอถามขณะพยายามมองเข้าไปในถุงสีขาว

เธอไม่สนใจเรื่องการมาเยี่ยมของเขา ตราบใดที่เขานำอาหารมา

ท้องของเธอร้องเพราะเธอไม่มีอะไรตกถึงท้องอีกเลยหลังจากอาหารเช้าที่โรงพยาบาล เธอดื่มกาแฟและกินมันฝรั่งทอดหนึ่งห่อเท่านั้น

ในตอนนี้เธอหิวเหมือนหมาไฮยีน่า แม้แต่ข้าวต้มก็ทำได้เพราะความหิวทำให้ใครคนใดก็ตามอ่อนน้อมถ่อมตนลงได้

เขาเหลือบมองเธอเห็นเธออยากกินและยิ้มเยาะ

“นี่ ล้างให้สะอาด” เขาส่งผักที่เขาหยิบออกมาจากถุงสีขาวให้เธอ

"-_-"

สีหน้าของเธอมืดลงเมื่อเห็นผักที่เขาส่งมาให้เธอ

“คุณไม่ได้เอาอาหารมาด้วยเหรอ? ทำไมคุณถึงให้ผักพวกนี้กับฉัน? ฉันไม่ได้บอกคุณเหรอว่าฉันทำอาหารไม่เป็น” เธอพูดด้วยความรำคาญ

เธอหิวแล้วและเขาไม่ได้นำอาหารมาด้วย ในช่วงที่เป็นเด็กฝึกหัด เธอพยายามทำอาหารแต่ล้มเหลวอย่างน่าสังเวช

เธอเกือบจะเผาบ้านของเธอ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เธอไม่พยายามทำอาหารอีกเลย

ฮันจื่อห่าวหันไปหาเธอและยืนเอนหลังพิงเคาน์เตอร์ครัวอย่างเกียจคร้าน

เขาเลิกคิ้วขึ้นและถามว่า "ผมบอกให้คุณทำอาหารเหรอ? ผมแค่บอกให้คุณล้างผัก คุณทำแค่นั้นไม่ได้?"

เธอขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "ฮะ แล้วใครจะเป็นคนทำอาหาร? คุณ?" เธอพ่นลมหายใจ

แต่หลังจากพูดจบ บางอย่างก็กระทบเธอ เธอหันไปมองเขาและจ้องเขาด้วยท่าทางที่ไม่น่าเชื่อของเธอ

“นายจะทำอาหารเหรอ?” เธอถามอย่างฉงนในขณะที่เอามือปิดปากและตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ

เธอนึกภาพไม่ออกเลยว่านายน้อยของตระกูลฮันที่มีอาการของเจ้าหญิงมาทำอาหารให้เธอ

"-_-"

ฮันจื่อห่าวเม้มริมฝีปากเมื่อเห็นท่าทีตกใจของเธอ 'มันน่าตกใจขนาดนั้นเลยหรือที่ฉันรู้วิธีทำอาหาร'

เขากระแอมในลำคอแล้วพูดว่า "คุณเป็นแบบนี้จริงๆเหรอ? หรืออุบัติเหตุทำให้คุณโง่?"

เธอจ้องมองที่เขา

เธอเม้มริมฝีปากและสงสัยว่า 'คุณเลขาฯ บอกว่าเขาไม่ค่อยพูดเหรอ? ทำไมเขาถึงเยาะเย้ยเธอทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน?'

ในท้ายที่สุด เธอถอนหายใจและล้างผักตามที่เขาขอให้ทำ แม้ว่าเขาไม่ตอบคำถามของเธอ แต่เธอก็รู้สึกว่าเขาค่อนข้างรู้การทำอาหาร คงจะดีตราบใดที่เขาปรุงอาหารที่กินได้

ฮันจื่อห่าวมองไปรอบ ๆ และเปิดตู้เย็นของเธอ เขาขมวดคิ้วเมื่อสังเกตเห็นว่าตู้เย็นของเธอว่างเปล่าเพียงใด นอกจากขวดน้ำและเบียร์กระป๋องแล้ว มีโยเกิร์ตหนึ่งห่อและว่างเปล่า

ตู้เย็นของคนๆหนึ่งว่างเปล่าได้อย่างไร? ไม่มีแม้แต่ไข่หรืออะไรก็ตาม

เขาส่ายหัวแล้วพูดว่า "ส่งกระทะและไม้พายมาให้ผม" เขาพูดขณะพยายามหามีดหั่นผัก

“ส่งมีดมาให้ผมด้วย ผมหาไม่เจอ” เขาพูดเมื่อหามีดไม่เจอ

เธอมีเกือบทุกอย่างในบ้านของเธอ แต่ทำไมห้องครัวของเธอถึงว่างเปล่าขนาดนี้? เดือนที่ผ่านมาเธอใช้ชีวิตยังไง?