ชวี่หน่วนตอนนี้อายุ 21 ปีและในช่วง 6 ปีที่ผ่านมา  เธอได้ประสบพบเจอกับพฤติกรรมบางอย่างของพ่อแม่ของเธอที่มีต่อเธอและกู้ชินเหริน

แม้จะเข้ามาอยู่ในครอบครัวแล้ว  เธอไม่เคยได้สัมผัสความรักแบบครอบครัวเลย

เจียงเยว่รู้สึกแย่กับชวี่หน่วนเมื่อเธอมองผ่านความทรงจำของเธอในชาติที่แล้ว  เธอออกจากบ้านเมื่ออายุได้ 18 ปี  พ่อแม่ของเธอเสียชีวิตลงอย่างกะทันหัน  และเธอไม่ต้องการต่อสู้เพื่อำนาจและมรดกในตระกูลเจียง

เธอออกจากบ้าน  เธอเริ่มต้นการเดินทางในฐานะเด็กฝึกใน QY เอ็นเตอร์เทรนเม้นท์  และในไม่ช้าก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของวงเกิร์ลกรุ๊ปและกลายเป็นสมาชิกที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในวง

การเดินทางของเธอไม่ใช่เรื่องง่าย  แต่เธอภูมิใจในตัวเองที่ไม่ยอมแพ้และพิสูจน์คุณค่าของเธอให้โลกเห็น  แม้ว่าเธอจะอยู่ในตระกูลนักธุรกิจที่ร่ำรวยและมั่งคั่ง  เธอเริ่มได้รับความนิยมโดยไม่ได้รับการสนับสนุนจากครอบครัว  มันเป็นเพียงการทำงานหนักและความสามารถของเธอเท่านั่นที่นำเธอไปถึงตำแหน่งนี้ในอุตสาหกรรม

เธอพิสูจน์ให้โลกเห็นว่าไม่จำเป็นต้องมีภูมิหลังทางครอบครัวหรือสถานะทางการเงินเพื่อให้บรรลุสถานะนี้  คุณสามารถเติบโตสู่ชื่อเสียงได้ตราบเท่าที่คุณมีความสามารถและมีความตั้งใจที่จะไม่ยอมแพ้ การทำงานหนักของคุณจะแสดงผลของมันในสักวันหนึ่ง

นั่นเป็นเหตุผลที่เธอสัมผัสได้ถึงการรักษาภาวะทดท้อใจของชวี่หน่วนที่เธอเห็นในครอบครัวกู้  แม้จะเป็นบุตรชอบด้วยกฎหมาย  แต่แล้วเธอก็กลายเป็นแค่ลูกบุญธรรม

ไม่เพียงเท่านั้น  แต่เธอยังได้เห็นพ่อแม่ของเธอให้ความรักกับกู้ชิงเหริน  ขณะที่พวกเขาทำตัวอึดอัดใจเมื่ออยู่ใกล้ๆเธอ  และปฏิบัติต่อเธอเหมือนเป็นคนนอก

“เธอมีชีวิตที่น่าหดหู่จริงๆ”  เจียงเยว่บ่นขณะที่เธอรู้สึกไม่ดีต่อชวี่หน่วนและมากกว่านั้นสำหรับตัวเธอเอง

มันเป็นการทำงานหนักของเธอมาหลายปีกว่าจะมาถึงจุดนี้ในอาชีพการทำงาน  แต่ตอนนี้เธอกลับมาอยู่ที่ศูนย์

เดี๋ยวนะ  ไม่ใช่ศูนย์สิ  มันแทบจะติดลบด้วยซ้ำ

' เฮ้อ'

"ปัง!"  เธอตกใจเมื่อประตูห้องพยาบาลเปิดออกมาทันใด  และมีร่างเพรียวบางเข้ามาในห้อง

หญิงสาวสวมชุดเดรสแขนกุดสีชมพูพาสเทล  ผมสีดำสลวยๆของเธอก็ปล่อยลงมาบนไหล่

แม้ว่าหญิงสาวจะดูสวยและมีความรู้สึกไร้เดียงสาบนใบหน้าของเธอ  แต่เจียงเยว่ก็ขมวดคิ้วเมื่อได้เห็นเธอ

มันคือกู้ชินเหริน  เจ้าหญิงตัวปลอมของตระกูลกู้

อย่างไรก็ตาม  นอกจากการเป็นเจ้าหญิงตัวปลอมแล้ว  เธอมีอีกชื่อหนึ่ง  เรียกว่าดอกบัวขาว

(ดอกบัวขาว  ในนิยายใช้เรียกตัวอิจฉาที่ทำตัวใสซื่อไร้เดียงสา)

เจียงเยว่เม้มริมฝีปากและจ้องไปที่กู้ชินเหรินด้วยความเฉยเมย  เธอยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียงและไม่สนใจการมีตัวตนของกู้ชินเหรินในห้อง

ในทางกลับกัน  กู้ชินเหรินขมวดคิ้วเมื่อไม่เห็นปฏิกิริยาใดๆบนใบหน้าของชวี่หน่วน  ปกติแล้ว  เธอมักจะทำตัวขี้ขลาดอยู่ตลอด แต่ตอนนี้เธอกำลังจ้องตาของเธอนิ่ง

เธอกระแอมในลำคอและเดินเข้าไปหาชวี่หน่วน  “ฉันได้ยินจากหมอว่าเธอจำอะไรไม่ได้เลยถูกไหม?”

เจียงเยว่ขมวดคิ้วและจำได้ว่าหลังจากที่เธอฟื้นขึ้นมาในห้องนี้เธอก็ได้รับความทรงจำของชวี่หน่วน

เธอเม้มปากไม่พูดอะไร

กู้ชินเหรินยิ้มเยาะและถามว่า  “เธอกำลังแสดงละครอยู่ถูกไหม?  เพื่อให้ได้รับความเห็นอกเห็นใจจากทุกคน?  ชวี่หน่วน  ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้ว  เธอไม่มีค่าอะไรเลย”

"ในตระกูลกู้  ฉันคือเจ้าหญิง  ในขณะที่เธอเป็นเพียงสมาชิกที่ไม่มีความสำคัญ  พ่อแม่ของเธอไม่ได้มาเยี่ยมเธอเลยด้วยซ้ำในช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้  ตอนนี้เธอเห็นแล้วใช่ไหมว่าเธอมีค่ากับเขามากแค่ไหน”  เธอเยาะเย้ยเมื่อสังเกตเห็นการแสดงออกที่ไม่แยแสของชวี่หน่วน

เมื่อได้ยินเสียงบางอย่างจากภายนอก  เธอยืดตัวขึ้นและโยนเหยือกน้ำลงบนพื้น  ทำให้น้ำในเหยือกทั้งหมดกระเซ้นเต็มพื้นหินอ่อน

เจียงเยว่หรือที่รู้จักกันในนามชวี่หน่วนจ้องมองกู้ชินเหรินด้วยความสนใจ  ตัวร้ายนี่เล่นละครน่าสนใจแสดงตรงหน้าเลย

ประตูห้องพักโรงพยาบาลถูกผลักเปิดออกด้วยความบ้าคลั่งและพ่อแม่ที่แท้จริงของชวี่หน่วน  หลินหรันและกู้จางเข้ามาในห้องอย่างเร่งรีบเมื่อได้ยินเสียง

พวกเขาเห็น ‘ลูกสาว’ กู้ชินเหรินของพวกเขาที่ชุดเปียกเล็กน้อยและน้ำก็กระจายเต็มพื้นพร้อมด้วยเศษแก้วที่ตกแตก

หลินหรันตะโกนด้วยความเป็นห่วง  “ชินเหรินเกิดอะไรขึ้น?  ลูกเจ็บตรงไหนไหม? มันเกิดขึ้นได้ยังไง?”  เธอถามในขณะที่จับมือกู้ชินเหรินอย่างระแวดระวังและดึงตัวลูกสาวเข้าหาเธอ

"-_-"

ชวี่หน่วนเลิกคิ้วเมื่อเธอเห็นเรื่องประโลมโลกต่อหน้าต่อตา  ลูกสาวของเธอนอนแบบอยู่บนเตียง  แต่เธอไม่แม้แต่จะมอง  ไม่มีความกังวลใดๆให้ลูกสาวเธอเลยเป็นไปไม่ได้

“แม่ค่ะ  หนูสบายดี  หนูแค่พยายามถามชวี่หน่วนเกี่ยวกับอาการป่วยของเธอ  แต่ดูเหมือนเธอไม่ชอบที่หนูมาเยี่ยมเธอค่ะ  หนูคิดว่าหนูควรกลับก่อน  แม่พูดคุยกับเธอเลยนะคะ  เพราะแม่เป็นพ่อแม่ที่แท้จริงของเธอ”  ชินเหรินพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา  ขณะที่เช็ดน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริง

หลินหรันขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดของลูกสาว  เธอเหลือบมองชวี่หน่วนด้วยความไม่พอใจและพูดว่า  “ชวี่หน่วน  บอกกี่ครั้งแล้วว่าถึงเธอจะเป็นลูกสาวเรา  ชินเหรินเป็นลูกสาวของเราเหมือนกัน”

"เธอแค่ยอมรับชินเหรินไม่ได้เหรอ? ชินหรันเป็นเด็กผู้หญิงที่น่าสงสาร  เธอแค่ยอมรับชะตากรรมและก้าวต่อไปไม่ได้เชียวเหรอ?  เราเป็นคนที่ตัดสินใจไม่ประกาศตัวตนของเธอให้โลกรู้เอง  ต้องโหดร้ายกับพี่สาวเธอขนาดนี้ไหม?" หลินหรันรู้สึกแย่เมื่อเห็นน้ำตาในดวงตาของซินเหริน

กู้จางยืนอยู่ข้างๆและไม่พูดอะไร

ชวี่หน่วนเหลือบมองเขาแล้วหันไปหาหลินหรัน

"มันคือกู้หน่วน"

"เอ๊ะ?"

หลินหรันประหลาดใจเมื่อได้ยินคำตอบของชวี่หน่วน  นี่เธอหมายความว่ายังไงกัน?

ชวี่หน่วนหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า  “มันเป็นกู้หน่วนไม่ใช่ชวี่หน่วน  เชื่อมันหรือไม่...หนูเป็นลูกสาวที่แท้จริงของตระกูลกู้  ในทางเทคนิคแล้วมันเป็นกู้หน่วน”

“นอกจากนี้  แม้ว่าคุณจะยืนยันที่จะเรียกหนูว่าลูกบุญธรรม  มันก็ยังเป็นกู้หน่วน  เพราะหลังจากการรับเป็นบุตรบุญธรรม  หนูจะถูกเรียกว่ากู้ไม่ใช่ชวี่”  เด็กในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าใช้นามสกุลนำหน้าชื่อ  เพราะเป็นนามสกุลของหัวหน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

"-_-"

"-_-"

คำพูดของเธอทำให้ทุกคนตกตะลึง  โดยเฉพาะหลินหรัน  เธอมักจะมองชวี่หน่วนว่าเป็นเด็กสาวเงียบๆ ที่ไม่เคยตั้งคำถามใดๆ และทำในสิ่งที่เธอบอก

อย่างไรก็ตาม  เมื่อเธออยู่ลำพังกับชินเหริน  เธอมักจะทำตัวสำรวยและรักแกชินเหริน  นั่นเป็นเหตุผลที่เธอรู้สึกว่าชวี่หน่วนกลายเป็นคนชั่วและหยาบคายในขณะที่อาศัยอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ชวี่หน่วนพูดแบบนี้ต่อหน้าเธอ  เธอมักจะเรียกหล่อนว่าชวี่หน่วนและไม่เคยสนใจที่จะเรียกหล่อนว่ากู้หน่วน  เพราะเธอไม่เคยเชื่อว่าเด็กสาวคนนี้คือกู้

ชวี่หน่วนหัวช้าในเรื่องเรียนตั้งแต่เธอยังเด็กและไม่ได้เข้าเรียนในวิทยาลัยเพราะผลการเรียนไม่ดีของเธอ  แม้จะมาอาศัยอยู่ที่ตระกูลกู้แล้วก็ตาม  ผลการเรียนของเธอก็ไม่ดีขึ้น  และเธอก็สอบเข้าวิทยาลัยดีๆไม่ได้

นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอไม่ชอบชวี่หน่วน  อีกด้านหนึ่ง  กู้ชินเหรินไม่เพียงแต่สวย  แต่เธอฉลาดและสง่างามเหมือนกับเธอ  ทุกคนยกย่องชินเหรินสำหรับความฉลาดว่าได้เธอมา  แต่เธอรู้สึกละอายที่จะแนะนะชวี่หน่วนว่าเป็นลูกสาวของเธอ