ถึงพ่อแม่จะตายไปแล้วแต่ก็ไม่ได้แปลว่ามิวท์จะต้องตายตามพวกท่านไป เธอยังอยากเจอหน้าเพื่อน , เจอหน้าเปรม , แล้วก็ทุกๆ คนอยู่ ทว่าจะทำได้รึเปล่านั้นยังเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม? ตอนนี้สาวเจ้าเหมือนลูกเจี๊ยบตัวน้อยที่ทรุดตัวลงอยู่กลางดงอสูร กระจกตู้ฝั่งขวาเต็มไปด้วยกลุ่มคนที่คลุ้มคลั่ง! ฝั่งซ้ายก็เช่นกันมันคราคลั่งไปด้วยผู้คนที่เถื่อนถ่อย

.

ป้องหูปิดตาผินหน้าหลบไปทางไหนก็ไม่เห็นทางออก… มิวท์กลัวเกินไป คราบเลือดที่หวิดจะกระเซ็นใส่กับเสียงโขกหัวอัดกระแทกตู้ชวนให้เธอหลอน

.

“กรี๊ดดดดดด!! "

“ไม่เอาแล้ว…ไม่อยากอยู่แล้ว…”

“ไม่ไหวแล้ว…ไม่ไหว…ไม่ไหว….กรี๊ดดดดดดด!!!”

.

สติแตกสุดขั้วโลก! สถาบันวิจัยวัคซีนบ้าบออะไร! ขนาดยองย่อป้องตามองอยู่ตรงนี้ยังคิดว่าตัวเองอยู่ในบ้างผีสิงของแดนเนรมิตรมิมีผิด! ที่นี่เหมือนโรงบาลประสาทหรือไม่ก็โรงพยาบาลผีสิงที่มีหมอสติเฟื่องเป็นผู้กุมความลับ มันจะต้องมีการทดลองวิปริตในนี้เป็นแน่! แล้วผู้คนที่ถูกพันธนาการอยู่หลังบานกระจกกั้น ก็คือสัตว์ทดลองที่ผิดพลาด!

.

“ใช่…ต้องเป็นแบบที่เราคิด….บรึ๊ยยยย!”

“กลัวอ่ะ…!”

“พี่เปรมคะ! …พี่เปรม! ….พี่อยู่ที่ไหนกัน..!!!”

.

สภาพจิตใจบอบช้ำหนัก กลับตัวก็ไม่ได้ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง มิวท์คิดเตือนสติตัวเองก่อนจะกลั้นใจลุกยืนขึ้นพรวดพราด!!! ลูกไก่ในกำมือแล้วไงจะบีบก็ตายจะคลายก็รอดงั้นเหรอ? ไม่ใช่ซะแล้ววว! ถ้าไม่แน่จริงหล่อนไม่กล้าเป็นชู้กับแฟนเพื่อนหรอก! เธอผ่านจุดนั้นมาแล้วจึงได้จ้วงเท้าออกเดินหน้าต่อ

.

และด้วยความที่พิมพ์เขียวของอาคารแห่งนี้ได้ออกแบบมาให้เดินขึ้นหน้าได้อย่างเดียว ผู้บริหารสาวจึงเกิดข้อสันนิษฐานขึ้นมาได้อีกอย่างหนึ่งนั่นคือ… “เปรมจะไม่ไหนได้เสีย ถ้าไม่อยู่ตรงส่วนลึกสุดของอาคาร ก็ต้องอยู่ในห้องกระจกสักด้านไม่ซ้ายก็ขวา…”

.

“กรรรรร!!! , โคร่งงงงง!!! , กรรรรรๆๆๆ!!!”

.

“อ๊ายยยย! , โถ่เอ๊ยตกใจหมดเลย! ถึงพวกคุณจะทำให้ฉันกลัวได้แต่ก็ทำอะไรฉันไม่ได้มากไปกว่านี้หรอก ดูสิ! แค่กระจกยังไม่มีรอยขีดข่วนเลยสักนิดเดียว”

.

“โครมมม!!!!”

“โครมมมมมๆๆ , กรรรรๆๆๆ!!!”

“เพล้งงงงงๆๆ!!!!”

.

จริงอย่างที่มิวท์บอก เพราะยิ่งเธอเดินลึกเข้ามาตามทางเดิน สองฟากฝั่งที่กั้นไว้เป็นห้องกระจกก็จัดแจงประเคนทั้งเก้าอี้นั่ง , โซฟา , โซ่ตรวน, กระหน่ำฟาดเข้าใส่แบบไม่ยั้ง!!! หนักสุดก็เห็นจะเป็นโต๊ะอลูมีเนียมที่ถูกจับทุ่มลงมาทั้งดุ้น!! แล้วก็ไม่มีผลใดๆ เกิดขึ้น สารพัดสิ่งที่ผู้ถูกขังนำมาใช้ล้วนถูกกระจกกั้นชนิดพิเศษดูดซับแรงเอาไว้หมด มิวท์จึงไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว หนำซ้ำยังมีเวลามากพอสำหรับการพิจารณารูปพรรณสัณฐานของพวกเขาโดยละเอียดอีกต่างหาก

.

“อืม..ม…ม…ม”

“เอ๋! นี่พวกคุณเป็นผู้ชายหมดเลยนี่… ส่วนใหญ่ไว้ผมยาวด้วย…”

มิวท์ตั้งข้อสังเกต

.

“ไม่! ๆๆ , ไม่ใช่ๆๆ!!! พวกคุณเป็นกระเทยต่างหาก! เป็นสาวประเภทสองแบบพี!!”

.

ตกใจชักสีหน้า! สังหรณ์ใจชักไม่ดีแปลกๆ ใจมิวท์สั่นเป็นกลองเพล คิดไปพลันเดินหน้าต่อไปด้วยพลางโดนประทุษร้ายจากอีกฝั่งของกระจก ไปตลอดทั้งเส้นทาง

.

“นี่อย่าบอกนะว่าพีเองก็โดนจับ… บ้าน่า… ถ้าต้องมาอยู่ในสภาพที่สุดแสนจะเวทนาเช่นนี้ฉันเองก็รับไม่ได้หรอกนะ แพรวเองก็คงคิดแบบเดียวกัน… ไม่ๆๆ …หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องจริง…ขอให้เราคิดมากไปเองทีเถอะ…”

.

สมาธิเหมือนจะเปลี่ยน จุดโฟกัสย้ายจากความกลัวกลั้วตกใจเป็นความเป็นห่วงเป็นใยที่มีต่อเพื่อน มิวท์พยายามมองหาพีฝ่าเข้าไปในกลุ่ม พลันภาวนาไปด้วยว่าอย่าให้มีเขารวมอยู่ในนั้นเลย

.

.

จนแล้วจนรอดในที่สุดแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ก็ปรากฏให้เห็น หลังจากเดินฝ่าแรงแค้นแดนประทุษร้ายมาได้ไกลกว่า 80 เมตร ทุกอย่างก็ยุติลง! มิวท์มองเห็นหลอดไฟสีเหลืองนวลห้อยต่องแต่งลงมาจากฝ้าเพดาน ที่ด้านล่างมีโต๊ะไม้ตัวหนึ่งกับเก้าอี้อีกสองตัววางปะทะกันหันหน้าใส่ เงาของผู้ชายสองคนนั่งลงบนนั้น พวกเขาเหมือนกำลังถกเถียงกันต่อว่าด่าทอ! โชคร้ายที่มิวท์มองไม่ออกว่าเป็นใคร? ทว่าซุ่มเสียงที่ได้ยินกับเดซิเบลที่เปล่งออก ก็นับว่ามีความใกล้เคียงกับเสียงของเปรมอยู่…

.

ที่นี่คงจะสุดทางเดินแล้ว! พิมพ์เขียวของอาคารชั้นเดียวที่ขนาบข้างด้วยคุกเรือนกระจกในที่สุดก็หมดทางไปต่อ! ทว่าก็ยังมีอีก 3 ห้องด้วยกันที่มิวท์ยังไม่ได้เดินผ่าน มันตั้งอยู่หลังสุดลึกสุด! แล้วก็อยู่ด้านหลังโต๊ะไม้ที่สองคนนั่นนั่งอยู่ ซึ่งเธอไม่มีวันจะเข้าไปดูได้ โดยไม่ถูกพบเห็น!

.

“เอ๋…! ยังมีอีกตั้ง 3 ห้องที่ยังไม่ได้สำรวจเหรอเนี่ยะ! แถมอยู่ตรงนี้ก็ไม่ค่อยได้ยินพวกเขาคุยกันซะด้วยสิ”

.

สาวเจ้าก็เลยจำเป็นจะต้องเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เธอมุ่งตรงดิ่งเข้าไปใกล้ๆ หวังจะแอบฟังให้ได้ว่าคนในเงาดำนั้นกำลังทะเลาะอะไรกันอยู่? ยิ่งใกล้ก็ยิ่งชัดตามหลักการและเหตุผล ภาพที่เบลอก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่างชัดขึ้น กระทั่งมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าสองคนดั่งกล่าว ก็คือเปรมกับคุณหมอที่โทรมาขัดจังหวะการมีเพศสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอนั่นเอง!

.

“โป๊ะเช๊ะ! , ดีล่ะ! , ได้การพอดีเลย”

“ชู่ววววว….เบาหน่อยมิวท์ อย่าเพิ่งกระโตกกระตากไปค่อยๆ แอบฟังไปก่อน บางทีเราอาจจะรู้อะไรดีๆ อีกก็เป็นได้ พี่เปรมอาจจะมีอะไรปิดบังเราเอาไว้อีก… หวังว่าในบรรดาความลับที่เปิดเผยคงไม่มีเรื่องของพีกับแพรวนะ…หนูขอร้องล่ะ”

.

มิวท์คิดในใจหลังจากหามุมกำแพงบดบังตัวเองได้แล้ว เธอแอบฟังอย่างตั้งใจ ด้วยเพราะคนที่ขึ้นเสียงใส่คอเป็นเอ็นก็คือเปรม! ผู้ที่ก่อนหน้านี้เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ดีอกดีใจว่ามีตัวอย่างเลือดที่เข้ากันได้กับเลือดตัวเองเข้ามา เกมมันไปพลิกตอนไหน? ทำไมท่าทีเปรมถึงเปลี่นไปได้ขนาดนี้?

.

เขาลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ พลันเดินกอดอกหันหน้าเข้าหาตู้กระจกที่อยู่ด้านหลัง ซึ่งเป็นตู้ที่มิวท์ยังไม่ได้สำรวจ

.

“ได้เลือดมาแล้วก็ดี… แต่หมอจะให้ตัวอย่างคนนี้ตายไม่ได้เป็นอันขาด…”

เปรมขึ้นเสียงดังทุ้มต่ำ

.

“โถ่คุณเปรม… คุณก็ทำราวกับเป็นเด็กอมมือไปได้ ตัวอย่างคนอื่นเสียสติ , เสียผู้เสียคน , นั่งน้ำลายยืดอยู่ในตู้กระจกด้านนอกตั้งเยอะแยะคุณไม่เห็นแคร์… พวกเค้าก็แค่สาวประเภทสองน่ะ”

นายแพทย์ประจำโครงการเถียง

.

“เสียหมาน่ะหมอ! นี่หมอเป็นหมอนะ! แพทย์ต้องรักษาคนไข้ด้วยจรรยาบรรณสิ!! อย่ามาพูดพล่อยๆ แบบนี้ ผมไม่เคยให้หมอทิ้งพวกเขาสักคน พวกเขาไม่ใช่ขยะที่ใช้แล้วทิ้ง อย่างน้อยเลือดจากพวกเขาก็ช่วยชีวิตคนนับหมื่นนับแสน เราจะรักษาพวกเขาให้ดีที่สุดจนกว่าจะกลับมาเป็นปกติดังเดิมให้ได้… จำไว้!!!”

.

“ผมทุ่มทุกอย่าง! จะเสียเงินเสียทองเสียเทคโนโลยีทุกอย่างที่โรงพยาบาลเรามีก็ยอม! หมอต้องทำให้ได้! อย่าให้พวกเขาตายเปล่า ชีวิตคนมีค่านะหมอ..!”

.

“…………”

ก้มหน้าลงกดต่ำคล้ายคุณหมอจะเกิดการสำนึก แกรีบลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้พลางเดินมายืนข้างๆ กับเปรมที่หน้าตู้กระจก แม้รูปลักษณ์จะเหมือนกับการเลือกหมอนวดตามสถานบริการมาก แต่ความจริงย่อมมีมูลค่ามากกว่านั้น! การเดิมพันจากการตัดสินใจหนนี้นับว่ามีราคาค่างวดที่ต้องจ่าย

.

“ฟังผมนะคุณเปรม… ผมรู้ว่าคุณต้องการอะไรแต่คุณก็ต้องคิดถึงคนส่วนใหญ่เอาไว้บ้าง โปรดลืมเรื่องสาวประเถทสองก่อนหน้านี้ไปก่อน หมอต้องการให้คุณโฟกัสแค่คนๆ นี้คนเดียว คนที่อยู่ต่อหน้าเราเนี่ยะ! เลือดของเขา…เข้ากันได้กับเลือดของคุณ… เราทดสอบโดสที่สามไปเรียบร้อยแล้วผลที่ได้คือดีมาก! ยิ่งเรานำมาใช้ได้เร็ว! สรรพคุณในการทำลายเชื้อโควิดก็จะยิ่งสูง เราจะช่วยได้ทั้งโลกนะคุณเปรม ฝ่ามือคุณจะปกป้องโลกใบนี้จากไวรัสร้ายคุณเข้าใจไหม!!!”

นายแพทย์ร่ายยาวเป็นฉากๆ แถมยังกำหมัดซะแน่นแววตาจ้องเขม็งเข้าไปในตู้กระจก

.

“แต่เขาจะตายเพราะผลข้างเคียง!?”

.

“วันนี้คนตายเพราะเชื้อโควิดครบรายที่ 4 ล้าน? สองผัวเมียเจ้าสัวใหญ่จาก AP ก็เพิ่งตาย? คุณจะเอายังไง?”

.

“เอิ่ม…”

.

ความนิ่งงันเข้าปกคลุมบรรยากาศ ไฟเพดานกระพริบวูบวาบ เปรมหันมาจ้องหน้าหมอด้วยแววตาสั่นระเรื่อในคลองจักษุ

.

.

“แต่ “พี” มันเป็นเพื่องผมนะหมอ ผมรักมันเหมือนน้องชายคนหนึ่งเลย!!!”

“โถ่เว๊ย!! ทำไมต้องเป็นมึงด้วยวะ , ไอ้เหี้ยเอ๊ยยย!!!!”