ชานระเบียงหน้าบ้านยังคงเปิดรับ แม้จะเป็นบ้านไม้ชั้นเดียวแต่บ้านของพีหลังนี้ก็มีพื้นที่สำหรับรับแขกที่มากในระดับที่น่าพอใจ มันไม่กว้างหรือแคบเกินไปแต่ก็มีข้อดีตรงที่โควิดยังกัดกินเข้ามาไม่ถึงตรงนี้! ฝนที่เริ่มตกหนักบวกกับลมที่พัดรุนแรงถูกหลังคาเสริมเหล็กด้านบนขวางกั้นเอาไว้หมด! ด้วยความบริสุทธิ์ใจจากมุมมองภายนอก แพรวเห็นหยดน้ำเป็นสายธารหลากลงมาตามร่องกระเบื้องต่อเนื่อง.. ก่อนจะหยดลงมาเป็นสายตกกระทบชิ่งลงดินเกิดเป็นควันฟดฟู่!

.

“ฟู่~~~~!”

.

“อ๊ายยยย! ถ้าโดนเข้าไปผิวเราเป็นรอยแน่!”

นักศึกษาสาวคิดในใจ พลันเบี่ยงตัวตะแคงข้างกระโจนขึ้นไปเหยียบบนชานระเบียงที่คิดว่าน่าจะปลอดภัยที่สุด!

.

โดยลืมไปซะสนิทว่าพื้นมันเป็นไม้! ลำพังแค่ก้าวขึ้นไปเหยียบเบาๆ เหมือนตอนแรก ไม้ระแนงที่รับน้ำหนักตัวก็ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเลือนลั่นแล้ว แต่นี่เล่นกระโดดขึ้นไปแบบโครมๆ โถมน้ำหนักตัว! คิดเหรอว่าผลมันจะออกมาเป็นแบบเดียวกัน

.

“แอ๊ดดดดดด!!!! , เอี๊ยดดดดดดด , แอ๊ดดดดดดด!!!”

.

“ชิบหายแล้ว!”

ดวงหน้าสะบัด! ปอยผมเปียกๆ กระพรือสลวยก่อนจะมองไปในทิศเบื้องขวา ณ ตำแหน่งที่ห่างจากจุดที่ตัวเองยืนอยู่ราว 2 - 3 เมตร! แน่นอนว่ามันคือจุดที่พ่อของพีเคยนอนขวางอยู่ล่าสุด! เป็นวงกบประตูที่เปรียบเสมือนทางเข้าออกทางเดียวของบ้านไม้หลังนี้

.

แล้วตอนนี้พ่อก็ยังนอนขวางอยู่แบบนั้น! ต่างกันแค่ดวงตาของแกที่สว่างโพลงขึ้นมาเพราะเสียงฝีเท้าอันก้องดังเมื่อครู่!

.

“หืม..ม..ม..เสียงอะไรเอะอ่ะ”

.

เปลือกตาเผยอขึ้นสะลึมสะลือ ภาพที่เบลอเริ่มชัดเจนขึ้นจนเห็นเป็นเรือนร่างของผู้หญิงทีแสนจะคุ้นเคย ทรวดทรงองเอวเว้าได้รูป หน้าอกนูนเด่นเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวล บวกกับฝนที่ทำให้เสื้อผ้าอาภรณ์เปียกชุ่มจนกลายเป็นชุดแนบเนื้อสุดเซ็กซี่! มีหรือที่พ่อจะทนนอนต่อไปไหว!

.

แกประกบฝ่ามือสองข้างแนบเข้ากับวงกบ พลางพยุงตัวเองลุงขึ้นนั่งขัดสมาธิ ต่อด้วยการขยี้ตาถี่ยิบเพื่อพิสูจน์และพินิจพิจารณา

.

“เฮ้!!!”

“เธอไม่ใช่แม่หนู Grab food คนเดิมแล้วนี่?”

“ตอนนั้นผมไม่ได้ยาวแบบนี้… แล้วใบหน้าก็…”

“แบบ..บ..?”

.

ป้องสายตาจ้องเขม็งเพ่งอีกที พ่อเหมือนจะคับคล้ายคับคลากึ่งคาใจ กระทั่งมีแสงฟ้าแลบฉาดใหญ่แฉลบฟาดลงมาอีกเปรี๊ยง!

.

“โครมมมมมมมม!!!!”

.

“ว๊ายยยยย!!! , กร๊๊ดดดดดดดด!!!”

.

ดันกลายเป็นแพรวที่แผดเสียงกรี๊ดออกมาแบบลืมตัว กรี๊ดไม่กรี๊ดเปล่ายังหลับหูหลับตากระโดดพรวดๆ เข้ามาด้านหน้า โดยไม่ทันคิดว่าตอนนี้มีลุงขี้เมากำลังวางแผนจะปล้ำตัวเองอยู่! แล้วพอมารู้ตัวอีกทีก็ไม่ทันซะแล้ว!

.

ทั้งสองเผชิญหน้ากัน!

.

“อะ…เอิ่ม…พ่อคะคือ..หนูขอหลบฝนหน่อยนะคะ..แหะๆ”

ประนมมือจรดหน้าผาก พยายามก้มตัวให้ต่ำปิดบังนวลนมที่เปียกจนเกือบโป๊ แถมยังตีหน้ายิ้มเฝื่อนให้เหมือนกับเด็กตัวเล็กๆ ที่ไม่มีภาพความเซ็กซี่ใดๆ

.

“ (หวังว่าคงได้ผลนะ.. เพราะนอกจากวิธีนี้ฉันก็ไม่รู้จะแก้ไขเหตุการณ์เฉพาะหน้ายังไงแล้ว!”

แพรวคิดในใจขณะที่ซุ่มเสียงนี่สั่นเครือไปหมด

.

ทว่าคนเป็นพ่อนี่สิที่เปลี่ยนท่าทีไปเลย! ไม่ๆๆๆๆ! แกไม่ได้หื่นอย่างที่แพรวคิดสักนิด! กลับกันเพราะจู่ๆ บุคลิกแกก็สุภาพขึ้นมาซะเฉยๆ หลังจากที่ได้จ้องมองใบหน้ากับทรงผมของเธอคนงามอยู่นานสองนาน ก่อนจะอุทานขึ้นมาว่า..

.

“นุช?!”

.

“นี่นุชนี่??”

.

“หืม..เปล่าค่ะหนูแพรวเพื่อนของพีค่ะพ่อ”

.

“ไม่จริง! , เธอคือนุชเมียรักของฉัน กลับมาหาพี่แล้วใช่ไหมที่รัก? , ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน..”

.

“ไม่ใช่ค่ะ..หนูแค่จะมาขอหลบฝนเฉยๆ ลุงจำผิดแล้ววว!”

.

แพรวเริ่มสืบเท้าหนี! สุภาพห่าเหวอะไรล่ะ! คิดไว้แล้วเชียวว่าฤทธิ์แอลกอฮอล์คงทำให้ไว้ใจใครไม่ได้! ลุงก็ยังเป็นลุงแกคงยังเมาอยู่! สติสตังค์เลยเลอะเลือนจนจำคนนั้นสลับคนนี้ไปทั่ว!

.

มิหนำซ้ำยังเร่งฝีเท้าตาเหลือกตาลานเข้ามาหา ทว่าแปลกที่ไม่ยักกะเซเหมือนเก่า?!

.

“มาๆๆ เข้ามาในบ้านก่อน.. เดี๋ยวฉันหาน้ำหาท่าให้กิน เปลี่ยนชุดเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ในที่สุดเธอก็กลับมาหาฉันจนได้ ฉันไม่โกรธไม่เคืองอะไรเธอแล้วล่ะนุชเอ๊ย..”

ร่ายยาวเป็นฉากๆ พูดเองเออเองแบบไม่แคร์คนฟัง แถมยังเดินไปคว้าแขนแพรวให้เดินเข้ามาในบ้านแบบไม่มีทีท่าว่าจะบังคับขู่เข็ญเหมือนตอนแรกที่พบกันเลย

.

บางทีพ่อของพีอาจจะคิดว่าแพรวเป็นคนอื่นไปแล้ว แพรวได้ยินเต็มสองหูว่าเธอถูกเรียกว่า “นุช” ซึ่งเป็นชื่อของคุณแม่ของพี ที่ทิ้งพีไปตั้งแต่ตอนที่เขายังอายุเพียงแค่ 5 ขวบ

.

“เอ่อ..อ…อ…อ ลุงคะ…คือหนูไม่ใช่?”

.

“ไม่ใช่อะไรเล่า…เข้ามาก่อนเถอะฝนมันตกนะข้างนอกมันอันตราย พีโตเป็นหนุ่มแล้วด้วยแหละ เป็นเด็กที่เรียนเก่งมากเลย ถ้าเธอได้เห็นเขาล่ะก็เธอต้องภูมิใจในตัวเขาแน่ๆ ฉันน่ะเล่าเรื่องเธอให้เขาฟังทุกวันเลย..”

.

รังสีความอำมหื่นหายไปหมดสิ้น แม้จะได้กลิ่นแอลกอฮอล์อยู่คละคลุ้ง แต่แพรวก็สัมผัสได้ว่าชายแก่ผมสีดอกเลารายนี้ไม่มีทีท่าที่จะข่มขืนเธอเหมือนตอนที่เห็นเธอเป็น Grab อีกต่อไป ท่าทางของเขากลายเป็นคนแก่ใจดีที่พร้อมจะเทคแคร์คนที่ชื่อนุชแบบหมดหัวใจ แล้วก็น่าจะดีกว่าไหม? ถ้าเธอจะสวมรอยปล่อยเลยตามเลยไปสักพัก เพื่อประวิงเวลาให้ฝนหยุดตกแล้วค่อยหาทางหนีทางอื่น

.

" (สัก 10 นาที นานประมาณนี้อย่างน้อยพีก็น่าจะมาถึง หรือไม่ก็ต้องเป็นพวกเจ้าหน้าที่หน่วยกู้ภัย ถึงตอนนั้นเราก็ไม่มีอะไรต้องห่วง) ”

แพรวคิดในใจแล้วก็ไม่ขัดขวางอะไรอีกต่อไปด้วย กลับกลายเป็นตัวเธอเองซะอีกที่เดินตามคุณลุงเข้าไปในบ้านต้อยๆ ประหนึ่งนักศึกษาสาวน้อยที่เต็มใจขึ้นโรงแรมกับอาเสี่ย ก่อนที่ประตูจะปิดลง..

.

“ตรึมมมม!!!”

.

.

มืดอย่างกับหลับตา.. สาบานได้ว่าพ้นระยะหนึ่งฝ่ามือตรงหน้าแพรวก็มองไม่เห็นอะไรอีกแล้ว มือถูกจูงไปช้าๆ ระหว่างนั้นก็สัมผัสได้ว่าพื้นที่เหยียบอยู่มันเริ่มกลายเป็นสโลปที่เฉียงองศาลงไปเรื่อยๆ จนคล้ายกับเดินจมลงไปในดิน! ผนังแคบจนผิดวิสัย! บางจังหวะที่เดินอยู่ไหล่ยังครูดเข้ากับมันจนต้องเผลอตกใจสะดุ้ง!

.

นี่มันบ้านอะไรกันเนี่ยะ! มันลึกลับซะจนไม่เหมือนกับบ้านคนที่มองเข้ามาจากภายนอก พีไม่เคยบอกเรื่องนี้กับแพรวมาก่อนและบางทีนี่ก็อาจจะเป็นสิ่งที่เขาพยายามร้องเตือนเธออยู่ตลอดว่า “อย่าเข้าไปในนั้น” , “อย่าเข้าไปเจอกับพ่อ” สสารสองสิ่งนี้เต็มไปด้วยเครื่องหมายปริศนา! มันเร้นลับจนทำให้ผู้หญิงตัวบางๆ จวนจะเป็นบ้าตายอยู่รำไร! แพรวกลัวจริง! เธอไม่ได้แสดง อากาศเริ่มเย็นลงทุกที มิหนำซ้ำเสียงฝนตกกับเสียงฟ้าร้องที่ดังแสนดังก็กลับเบาลงกลายเป็นเงียบเชียบ!

.

“พ่อคะ…พ่อ…อ…อ”

หญิงสาวกระซิบ

.

“อะไรรึ?”

.

“ฮือ…หนูกลัว..ว…ว..ว”

.

“ชู่ววววว…กลัวทำไม นี่คือบ้านที่เราลงมือสร้างด้วยกันไงนุช.. จำไม่ได้เหรอ?”

.

เสียงพ่อเย็นเฉียบจนน่าขนลุก แพรวแทบไม่ปริปากอะไรเลยหลังจากนั้น ได้แต่เฝ้าภาวนาว่าอย่าให้ตัวเองคิดผิด! ทั้งที่ถ้านับกันจริงๆ แล้วเธอเองก็คิดผิดมาไม่ต่ำกว่า 3 - 4 หน! มือเธอเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ใจเต้นเร็วเหลือเชื่อ อันเป็นผลมาจากการเดินที่ยาวนาน และจนป่านนี้ก็ยังมองไม่เห็นแสงสว่างจากปลายอุโมงค์แม้แต่นิดเดียว!