EPISODE : 35 พี่เบียร์คนโกหก

ผมรออย่างมีความหวัง ทั้งคาบที่เรียนก็แทบจะไม่มีสมาธิ เพ้นส์มองผมแล้วดึงสติให้ผมกลับมาเรียนอยู่ตั้งหลายครั้ง วันนี้ผมไม่พกสติมาเรียนแล้ว

"รัก โอเคแน่ใช่ไหม" เพ้นส์ดูเป็นห่วงผมมาก สีหน้าบ่งบอกได้ชัดว่ากังวลที่จะปล่อยให้ผมกลับคนเดียว ผมหันมายิ้มหวานพร้อมพยักหน้ามั่นใจ "อือ"

"อือบ้าอะไรเนี่ย สติน่ะพกมาด้วยสิ ตะกี้ไม่เห็นรักจะจดอะไร ไม่รู้ได้ฟังที่อาจารย์บรรยายหรือเปล่า" เพ้นส์บ่นยาว ผมเป็นเพื่อนที่ทำให้ต้องเป็นห่วง ทั้งที่อายุเท่ากันแต่ความรู้สึกมันบอกว่าผมถูกคนอื่นดูแลตลอด

"ฟังสิ อาจารย์ก็บรรยายเข้าใจ"

"เข้าใจก็ทำสรุปด้วย อย่าปล่อยผ่านเผื่อว่าออกสอบ"

"โอเคครับ" ผมรู้ว่าเพื่อนหวังดีแต่ผมตั้งใจเรียนอยู่แล้ว

"เป็นห่วงจริง แต่เราต้องไปเจอเพื่อนหน่อย กลับถึงห้องแล้วทักบอกด้วยนะ" เพราะมีนัดเดินตลาดนัดยามเย็นกับเพื่อนรูมเมท เพ้นส์จึงไม่สามารถกลับด้วยกันเหมือนทุกครั้ง

"ได้ รักกลับได้สบายมาก เพ้นส์อย่าห่วงเลย" เพราะผมเองก็มีนัดกับพี่เบียร์ อยากเจอจะแย่แล้ว

"โทรตามไอ้แพร์ไอ้โนดีไหม บอกตามตรงว่าเป็นห่วง วันนี้รักดูแปลก ๆ" คนเป็นห่วงไม่วายคิดถึงเพื่อนสนิทของผม ถ้าสองคนนั้นมาผมก็ไม่ได้อยู่กับพี่เบียร์กันสองคน ผมหันมองเพื่อนแล้วรีบปฏิเสธขณะเดินลงบันไดไปยังชั้นล่างเมื่อเลิกคลาส นักศึกษาหลายคนเดินลงไปพูดคุยกันเสียงดัง เพ้นส์ดึงผมให้ขยับมาชิดราวบันได คงเห็นว่าผมขวางทางคนอื่น

"ไม่ต้อง ไม่ต้องเลย รักกลับได้ รักสบายดีมากเลยนะเพ้นส์" ผมรีบหาข้อแก้ตัว

"งั้นก็ดูแลตัวเองดี ๆ หลงทาง รถยางแบนหรือน้ำมันรถหมดก็อย่าลืมโทร ฯ มาล่ะ" เพ้นส์บ่นเหมือนลูกแพร์ไม่มีผิด

"โอเค เจอกัน" ผมเห็นว่าเพื่อนรูมเมทของเพ้นส์กำลังเดินมาหา ความจริงผมดูแลตัวเองได้แต่เพื่อน ๆ ชอบเป็นห่วงผมเกิน จนเมื่อรูมเมทของเพ้นส์เดินมาใกล้เพ้นส์จึงขอตัว

"เจอกัน บาย"

"บายบาย" ผมมองเพื่อนเดินไปกับรูมเมทจึงวิ่งไปรอข้างหลังตึกบริเวณลานจอดรถตรงข้ามตึกคณะวิทยาศาสตร์ พี่เบียร์นัดกันว่าหลังเรียนเสร็จแล้วจะขับรถผ่านเส้นทางนี้ ผมรอยังคงยิ้มเก้อมองดูนาฬิกาแล้วสำรวจตัวเอง ได้เจอพี่เบียร์ทุกครั้งมันก็ไม่หายตื่นเต้นทุกที

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

จากคนรอที่มีรอยยิ้มแต้มใบหน้าหวานกลายเป็นคนเริ่มกังวล ผมยืนไล่ยุงที่บินรอบตัวเพื่อดูดเลือด แม้จะปัดก็ยังรำคาญเสียงพวกมันที่เข้ามาวนเวียนอยู่ดี

"เมื่อไหร่พี่เบียร์จะมานะ" ทักไลน์ถามแล้วแต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ตอบกลับมา

"ไปรอหน้าตึกดีกว่า" เมื่อรอเท่าไหร่พี่เบียร์ก็ไม่มาผมจึงคิดจะไปรอหน้าตึกเพื่อเลี่ยงยุงและอากาศร้อน ซ้ำข้างหน้าก็มีนักศึกษาเดินผ่านไปผ่านมา ระหว่างเดินคอตกมาบริเวณหน้าตึกผมก็เห็นภาพของคนที่นัดเจอ พี่เบียร์กำลังถูกผู้หญิงคนหนึ่งควงแขนไว้ไม่ปล่อย รอบข้างก็มีเหล่านักศึกษาหญิงมองกันอย่างสงสัยในความสัมพันธ์

"แฟนเด็กของรองเดือนเหรอ คนนี้ฉันไม่เคยเห็นนะ แต่อิจฉาจัง"

"น้องคนนั้นก็สวยมาก เด็กม.ปลายด้วย การแต่งตัวดูเก๋มาก" ผมฟังคำพูดของผู้หญิงกลุ่มข้างหน้าตัวเองด้วยสายตาหวั่นไหว พี่เบียร์ยิ้มให้เธอแล้วเธอก็อ้อนซบอก กอดกันไม่อายสายตาใคร ผมมองภาพตรงหน้าด้วยความข่มขื่น 

เสียงกลุ่มผู้หญิงข้างหน้ายังคงพูด ผมรู้สึกเหมือนขาไม่มีแรงจะเดิน สองเท้ารีบหันหลังเพื่อให้พ้นจากภาพที่ไม่อยากเห็น ผมคงหวังมากไป เป็นความคาดหวังที่ลม ๆ แล้ง ๆ และคิดไปเองคนเดียว หรือที่ผ่านมาพี่เบียร์แค่ทำดีกับผมเหมือนรุ่นน้องคนอื่น ๆ

"ไม่ร้องสิรัก เรื่องแค่นี้เองจะร้องไห้ทำไม" แปลกเมื่อเข้ามาในรถตัวเอง น้ำตาที่ฝืนก็หลั่งออกมา ผมได้รับข้อความจากเพ้นส์ที่ทักมาถามด้วยความเป็นห่วง ผมจึงปล่อยน้ำตาอีกระลอก พี่เบียร์โกหกผมทำไม นัดกันแล้วทำไมถึงได้ไปกับคนอื่นได้ล่ะ แล้วปล่อยให้ผมรอเก้อทำไม 

หลังร้องไห้เพราะความเสียใจผมก็เตรียมจะกลับคอนโดตัวเองระหว่างถอยหลังรถก็มีรถคันหนึ่งขับเข้ามาจนเกือบจะชนกัน โชคดีที่เขาเบรกได้ทัน คนใจไม่อยู่กับตัวตกใจ เมื่อตั้งสติก็รีบลงมาเพื่อขอโทษทั้งที่ไม่ใช่ความผิดตัวเอง

"รักขอโทษนะครับ รักไม่ทันมองว่ามีรถ-"

"เอ๋ น้องหน้าหวานนี่น่า" ผมกัดปากตัวเอง เผลอเลียริมฝีปากแห้งด้วยความกังวล ผู้ชายคนนี้อันตราย พี่เด็มทำท่าทีจะเดินมาหาแต่มีรถอีกคันที่ขับผ่านมาบีบแตรพอดี ผมรู้สึกโชคดีที่คนขับคนนั้นคือพี่เพื่อน

"ถนนส่วนรวมนะเว้ย ช่วยขยับให้คนที่มีธุระด้วยครับไอ้พี่เด็ม" เสียงพี่เพื่อนบ่งบอกชัดว่าไม่สบอารมณ์ที่จะเสวนากับรุ่นพี่

"รบกวนมึงขับผ่านไปเลยนะครับ เพราะกูมีธุระกับน้องเจ้ารักครับ"

"..." ผมมองพี่เพื่อนพร้อมเม้มปาก

"เออ เรื่องรถพี่คงต้องติดค้างเราเอาไว้ก่อนนะครับ บอกไว้ก่อนพี่ไม่ยกโทษให้ง่าย ๆ"

"ไม่เป็นไรมั้งพี่ เดี๋ยวกูเคลียร์ให้ตรงนี้เลย ห้าพันพอไหมครับ" เป็นพี่เพื่อนที่เดินลงมาจากรถแล้วหยิบธนบัตรหลายใบยื่นให้อย่างใจเด็ด ผมขยับมายืนใกล้พี่เพื่อน รู้สึกอุ่นใจมากและแอบกลัวกับสายตาของพี่เด็มที่มองมา ไม่ชอบเวลาถูกมองอย่างนั้น

"ไอ้เพื่อน เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกันมึง"

"ก็นี่น้องเฮีย ใครเป็นน้องเฮียก็น้องกูเหมือนกันกูเคลียร์ให้เองเลย ห้าพันก็แยกครับ" พี่เพื่อนเป็นคนที่ใจร้อนและน่าเกรงขามคนหนึ่ง "หรือพี่จะแลกมัดกันก่อนไปก็ได้นะ" ผมตาโต ไม่แลกมัดกันสิ ผมไม่สนับสนุนความรุนแรง

"ผมขอโทษอีกครั้งนะครับพี่เด็ม" พี่เพื่อนบังตัวผมเอาไว้ไม่ให้พี่เด็มได้มอง ธนบัตรหลายใบในมือพี่เพื่อนปาเข้าไปในรถพี่เด็มอย่างไม่แยแส ผมกำเสื้อพี่เพื่อนแน่น โชคดีที่มีรถอีกคันขับผ่านมา พี่เด็มจึงยอมถอยขับรถผ่านไปแต่โดยดี ผมเอ่ยขอบคุณพี่เพื่อนที่มาช่วยได้ทันเวลาพอดิบพอดี 

"ขอบคุณครับ"

"แล้วจะไปไหนครับ กลับเลยไหมให้พี่ไปส่งหรือเปล่าไอ้เบียร์มันก็ไม่ว่างด้วย"

พอได้ยินชื่อของพี่เบียร์แล้วก็พาลจะร้องไห้อีก พี่เพื่อนพูดก็ยิ่งย้ำว่าพี่เบียร์เลือกจะไปกับเธอคนนั้นมากกว่าผม

"กลับคอนโดครับ" ตอบเสียงเบาหวิว พี่เพื่อนก็พยักหน้าแล้วให้ผมรีบขึ้นรถ ร่างสูงอาสาขับรถตามไปส่งถึงหน้ามหาลัยก่อนเราจะแยกย้ายกันไป ผมนึกขอบคุณพี่เพื่อนจากใจ คงต้องกลับห้องไปนอนทบทวนเรื่องเรียน เพื่อจะได้ไม่ต้องฟุ่งซ่านคิดถึงเรื่องพี่เบียร์