EPISODE : 28 เจ้าขาจอมแสบ

"เจ้าขา มาได้ไง!" ผมมองคนที่นั่งรอหน้าห้องเรียนด้วยความตกใจ เจ้าขาในชุดไพรเวทแสนเซ็กซี่ชวนมองเหงื่อตกไม่น้อยคงเพราะอากาศร้อน น้องมาที่ตึกคณะผมได้ยังไง 

"ก็โดดเรียนแล้วก็ขึ้นแท็กซี่มาหา จะไปยากอะไร" ถ้าใครมองก็คงไม่คิดว่าเราสองคนจะเป็นพี่น้องกัน เมื่อผมแทบจะไม่ค่อยแต่งตัวเก่งแต่เจ้าขาเป็นเด็กแต่งตัวเก่งและจัดเต็มตั้งแต่ทรงผมจรดเท้า เจ้าขาเป็นเด็กมั่นใจในตัวเองสูงกว่าผมเกือบจะสิบเท่า

"ทำแบบนี้ไม่ดีนะ คุณป๊ากับคุณแม่รู้เข้าคงเสียใจ" ผมไม่ได้โกรธน้องที่แวะมาหา แต่การมาแต่ละครั้งของเจ้าขาล้วนมีเรื่องไม่ดีเสมอ ตั้งแต่เด็กผมไม่เคยเถียงหรือดุน้องได้ทั้งที่ตัวเองเป็นพี่ชายคนรอง

"ใช่ คุณป๊ากับคุณแม่รู้คงเสียใจแย่" ผมขมวดคิ้วเมื่อน้องแกว่งโทรศัพท์เล่นคล้ายกับกำลังจะแบล็กเมล์ผมอีกแล้ว "ถ้ารู้เรื่องนี้"

"น้องเจ้า!!" ยิ่งได้เห็นรูปตัวเองกับพี่เบียร์แนบชิดชนิดที่แบบแนบเนื้อกันก็น้ำลายฝืดคอ "คือมันไม่ใช่อย่างที่น้องเจ้าเห็นนะ"

"ไม่สน ใครจะอยากใส่ใจ" น้องพูดเหมือนทุกครั้ง

"งั้นก็ลบนะ เค้าขอร้องนะน้องเจ้า" พี่ชายอ่อนแอผู้โดนน้องรังแกตั้งแต่เด็กรีบยกมือไหว้ขอให้น้องชายช่วยลบ ผมยังไม่กล้าบอกคุณป๊ากับคุณแม่รู้เรื่องพี่เบียร์อีก ถ้าคนในบ้านรู้คงกลายเป็นเรื่องใหญ่

คนถือไพ่เหนือกว่ายกยิ้มพอใจ อย่างน้อยก็คุ้มค่ากับการโดดเรียนเพื่อมาแบล็กเมล์พี่ชาย "ลบก็ได้แต่ตัวก็ต้องมีของมาปิดปากเค้าเหมือนเดิม"

ผมไม่ชอบเวลาที่แทนตัวเอง ตัว เค้ากับเจ้าขา เพราะเมื่อไรที่พูดอย่างนี้แปลว่าผมต้องเสียเปรียบให้น้องทุกครั้ง "แต่เค้าไม่มีเงินให้นะ"

"ก็ไม่ได้อยากได้เงิน ที่มาวันนี้เพราะอยากได้อย่างอื่นมากกว่า" ได้ยินน้องพูดแล้วผมอยากจะร้องไห้อยู่ร่ำไร สิ่งที่เจ้าขาต้องการไม่เคยได้มาง่ายๆ

ผมมองดูรูปที่น้องชายเปิดให้ดู "รู้จักคนนี้ไหม หาคอนเทคของเขามาให้หน่อยสิเค้าอยากได้" ดวงตาหวานกะพริบถี่ รู้สึกกลัวกับภารกิจที่น้องต้องการ บอกแล้วไงว่าของที่เจ้าขาต้องการไม่ได้มาง่าย ๆ

"ก็รู้จัก" รุ่นพี่ข้างห้องลูกแพร์เอง แต่ผมไม่ได้สนิทถึงขั้นมีคอนเทคพี่เขา

"ดี ได้แล้วก็ทักมาบอกด้วยละกัน" ก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่ผมจะชนะน้องชายได้สักครั้ง เจ้าขาหยิบกระเป๋าเมื่อตั้งใจจะแวะเที่ยวเล่นก่อนกลับบ้าน

"แต่นี่ แฟนหล่อขนาดนั้นระวังด้วยล่ะ" ท่าทีและสายตาของน้องนั้นดูก็รู้ว่าเจ้าขาสนใจพี่เบียร์ ผมเม้มปากแน่นได้แต่มองน้องชายที่ห่างกันปีเดียวเดินจากไป

เจ้าขาก็แบบนี้เสมอ ชอบเอาเปรียบผม ไม่เคารพผมเป็นพี่สักนิด "ไม่ให้หรอก ถ้าเป็นพี่เบียร์ไม่ยอมให้เด็ดขาด!"

ผมกลับคอนโดด้วยท่าทีครุ่นคิด ในสมองกำลังคิดแผนการเพื่อได้ใกล้ชิดคนที่น้องชายหมายปอง

"เครียดจริง" ผมบ่นกับตัวด้วยความหงุดหงิด "หรือว่าเราจะเข้าไปอ่อยเอง" ผมเหม่อคิดอยู่หน้าประตูห้องโดยไม่รู้ว่ามีร่างสูงเดินมาพร้อมกับขนมในมือ

"คิดอะไรอยู่ครับน้องหนู" ผมหันหน้าไปมอง

"พี่เบียร์ทำงานเสร็จแล้วหรือครับ" แค่ได้เห็นหน้าพี่เบียร์ผมก็รู้สึกดี เราสองคนเดินเข้ามาในห้องของผม พี่เบียร์เข้ามาห้องผมจนชินเสียแล้ว

"เพิ่งเสร็จครับพี่เลยแวะมาหาแต่เมื่อกี้ได้ยินอะไรอ่อย ๆ" ผมร้อนรนเพราะไม่คิดว่าพี่เบียร์จะได้ยินที่ผมเผลอพูดหน้าปะตู พี่เบียร์มองผมราวกับกำลังจ้องจับผิด ผมไม่ได้คิดจะอ่อยใคร ถ้าไม่จำเป็นนะ

"อือ ไม่เลยครับพี่เบียร์หูแว่วแล้ว" พี่เบียร์แกะขนมแล้วป้อนให้ผมกิน ผมพยายามไม่สบตารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังแอบคิดนอกใจพี่เบียร์ยังไงก็ไม่รู้ พี่เบียร์มองมือสั่น ๆ ของผมในตอนที่หยิบขนมมาป้อนให้พี่เบียร์กิน

"อาการน้องหนูออกชัดมากเลยครับ"

"ไม่มี๊จริงๆ ครับ รักไม่ได้จะอ่อยใครเลย" พลั้งปากบอกความคิดแล้วผมก็รีบปิดปากตัวเอง จะบอกความลับให้พี่เบียร์รู้ไม่ได้

"น้องหนูคิดจะอ่อยใครนอกจากพี่ครับ" 

"ไม่มีเลยครับ" ความสัมพันธ์ระหว่างพี่เบียร์กับผมยังคงคบหากันโดยไม่มีสถานะที่ชัดเจน แต่ที่ผมรู้สึกชัดเจนนั่นคือความรู้สึกของตัวเอง ผมมั่นใจว่าไม่อยากห่างจากพี่เบียร์แม้แต่สักวันเดียว

"พี่ไปเรียนก่อนนะครับ ไว้พี่จะโทรหานะ" ผมมายืนส่งพี่เบียร์หน้าประตูเมื่อใกล้ถึงเวลาที่พี่เบียร์ต้องไปเรียน มือเราประสานกันราวกับไม่อยากปล่อยจากกัน

"อย่าไปอ่อยใครนอกจากพี่นะครับ" ผมหัวเราะ พี่เบียร์จะกังวลเรื่องนี้ไปทำไมผมไม่มีใครนอกจากพี่เบียร์อยู่แล้ว

"ครับ รักจะอ่อยแค่พี่เบียร์เท่านั้น" ผมสัญญาเลย 

"ได้มาแล้ว ๆ เจ้าขาจะได้ไม่ต้องขู่เราอีก" ผมโล่งใจกระโดดโลดเต้นดีใจกับผลงานของตัวเอง เบอร์ติดต่อของพี่ฟ้าครามคงพอใจเจ้าขา

ผมใช้ความพยายามเต็มที่กับการโกหกครั้งแรกด้วยแรงกายและแรงใจที่มี ความจริงผมก็ไม่ได้ทำอะไรมากมายแค่รอเวลาที่พี่ฟ้าครามกลับมาหอแล้วไปเคาะประตูเรียกเพื่อไปทำความรู้จัก ก่อนจะขอเบอร์ติดต่อและคอนเทคไลน์มาเอาไว้ติดต่อกันยามฉุกเฉิน พี่ฟ้าครามก็ใจดีไม่ได้น่ากลัวอย่างที่ผมกังวลอย่างตอนแรก หลังกดส่งให้น้องชายได้ในสิ่งที่ต้องการเสร็จ ผมก็เพิ่งจะรู้สึกว่ามันเงียบผิดปกติ ไม่มีข้อความหรือสายที่โทรเข้ามาจากพี่เบียร์

ผิดแปลกเกินไป

เสียงมือถือดังผมเลื่อนกดรับสายจากเพื่อนพี่เบียร์ด้วยความสงสัย ปกติหากไม่มีเรื่องด่วนพี่เบียร์จะไม่ให้ใครโทรเข้ามาเบอร์ผมเด็ดขาดแม้ว่าผมจะมีเบอร์เพื่อนพี่เบียร์ทุกคน

"สวัสดีครับพี่ริท"

(น้องรักมารับไอ้เบียร์หน่อยครับ มันเมาไม่ยอมกลับครับ) ปลายสายบอกผมยิ่งขมวดคิ้วใหญ่

"พี่เบียร์เมาแล้ว มันยังไม่ดึกมากเลยครับพี่ริท"

(ก็ครับ มันบ่นว่ามีเรื่องกลุ้มต้องดื่มเท่านั้น)

"มีเรื่องกลุ้มใจหรือครับ ได้ครับเดี๋ยวรักรีบไปรับ ร้านเฮียใช่ไหมครับ"

(ใช่ครับ แต่น้องรักไม่ต้องมาเองนะครับพี่ธีร์ขับรถไปรับแล้วเดี๋ยวคงถึง)

"ได้ ๆ ๆ ครับ" เชื่อเขาเลยต้องเป็นพี่เบียร์พี่กำชับให้มารับแน่ทั้งที่ตัวเองยังเมา ผมเดินลงไปรอล็อบบี้ไม่นานก็เห็นรถพี่ธีร์มารับจริงอย่างที่พี่ริทบอกไว้

"พี่ธีร์สวัสดีครับ" ผมยกมือทักทายพี่ธีร์

"น้องรักขึ้นมาเลยครับ" พี่ธีร์เปิดประตูรถให้ผมได้เข้ามานั่ง พี่ธีร์ไม่ใช่คนพูดน้อยเหมือนพี่เพื่อน แค่เป็นคนนิ่ง ๆ ติดจะหยิ่งหากไม่ได้รู้จักกันแต่พอได้สนิทด้วยก็พบว่าพี่ธีร์ก็ช่างพูดเหมือนกัน

"ทะเลาะกันมาหรือเปล่าครับ พี่ไม่เคยเห็นไอ้เบียร์มันเป็นแบบนี้มาก่อน" พี่ธีร์ถามขณะขับรถ

"เอะ ก็ไม่นะครับ ล่าสุดที่เจอกันก็ตอนเช้าครับหลังพี่เบียร์ออกไปเรียนรักก็ยังไม่ได้เจอกันนะครับ" เพราะมัวแต่ยุ่งเรื่องของเจ้าขา ผมเลยไม่ได้โทรหาพี่เบียร์ แต่เรื่องที่จะให้ทะเลาะกับพี่เบียร์นั้นเป็นเรื่องที่ไม่เป็นไปไม่ได้

"แต่มันบอกกลุ้มใจเรื่องของเรานะ" ผมได้แต่ยิ้มเจื่อน ใจร้อนรนเป็นห่วงพี่เบียร์ "ปกติมีเรื่องอะไรมันบอกเราทุกเรื่องไหม"

"ก็บอกนะครับ เราคุยกันทุกเรื่อง"

"เอาน่าเราอย่าคิดมากเลย ไปเจอมันก็คุยกัน เคลียร์กันให้จบ มันก็ทุกทีขนาดเมายังให้พี่มารับเราอีก เป็นห่วงขนาดนี้ไม่รู้ว่าจะกลุ้มใจเรื่องเราอีกทำไม" ผมเงียบไปครู่เดียว ใจอยากเจอหน้าพีเบียร์โดยไว 

"เราไม่ได้นอกใจมันใช่ไหม" ใจผมเริ่มเต้นแรงดังหลังพี่ธีร์ถามเมื่อเงียบกันนาน

ผมนะเหรอจะนอกใจพี่เบียร์

"มาแล้ว น้องรักเชิญพามันกลับเลยนะครับ" พอมาถึงพวกพี่กันต์ก็หลีกทางให้ผมไปดูแลพี่เบียร์โดยไว สภาพโต๊ะที่ถูกปัดป่ายจนแก้วและขวดเหล้าตกแตกเกลื่อนกราย ไม่แปลกใจทำไมเฮียถึงได้ยืนจ้องหน้าผมเขม่ง ผมรีบยกมือไหว้ทักทายพี่เทคฯ พร้อมพยายามเข้าไปพยุงตัวพี่เบียร์ให้ลุกขึ้นนั่งบนเก้าอี้ 

"สภาพยังกับหมา"

"หยุดบ่นดิไอ้กันต์ น้องรักพามันกลับไปเลยก็ดีนะครับพวกพี่ปวดหัวกับมันมาก" คนเมาไม่ยอมลุกถึงแม้ว่าผมจะช่วยพยุง

"พี่เบียร์ครับ กลับห้องกันนะครับ" พี่เบียร์มองหน้าผมด้วยสีหน้ามึนเมา หน้าแดงขนาดนี้พี่เบียร์กำลังกลุ้มใจเรื่องอะไรกันแน่ ผมไม่เคยเห็นพี่เบียร์เมาขนาดนี้มาก่อน

"น้องหนูใจร้าย" ว่าไปด้วยท่าทีเมามาย อาการแบะปากงอนคล้ายเด็กน้อยชวนขยาดสายตา เพื่อน ๆ พี่เบียร์ต่างพากันเงียบกริบแม้จะสงสัยเรื่องที่เกิดขึ้นก็ตาม ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่เบียร์ถึงได้มาว่าผมอย่างนั้น

"หนูนอกใจพี่ หนูไปกอดคนอื่น" ผมตาโตตกใจกับสิ่งที่พี่เบียร์พูด "หนูให้คนอื่นกอดด้วยนะพี่ไม่ยอม" คนเมาเปลี่ยนอารมณ์อย่างไว ตะครุบตัวร่างเล็กพร้อมทั้งร้องไห้งอแงกลายเป็นเด็ก ดูน่าเวทนาสำหรับเพื่อนที่มอง

"หนูไปยุ่งกับไอ้ฟ้าครามอะ พี่ไม่ยอมนะครับ พี่ไม่ยอม ไหนน้องหนูบอกว่ารักแค่พี่ มีพี่คนเดียวแต่หนูเข้าไปห้องมันทำไม"

"พี่เบียร์เห็นหรือครับ" ผมตกอยู่ในอ้อมกอดแน่น รู้สึกหายใจติดขัดถึงพวกเพื่อนของพี่เบียร์จะแยกย้ายกันไปแค่สายตายังคงมองเพื่อน ผมรู้สึกอายและอยากจะพาคนเมากลับเคลียร์กันที่ห้องแต่เหมือนพี่เบียร์จะไม่ยอมกลับง่าย ๆ ถ้าไม่ได้คุยกัน

"ใช่พี่เห็น พี่เห็นหนูกอดกับไอ้นั่น"

"มันไม่ใช่อย่างที่พี่เบียร์เข้าใจเลยนะครับ จะพูดยังไงดี คือเจ้าขาน่ะครับน้องชายรักเขาชอบพี่ฟ้าครามเลยบอกให้รักเอาคอนแทคพี่เขาให้ เจ้าขาวานให้รักช่วยเฉย ๆ ครับ" เมื่อเรื่องมันเริ่มจะไปกันใหญ่ผมจึงตัดสินใจบอก ไม่เข้าใจว่าทำไมแผนการถึงได้ล่มไม่เป็นท่าและพี่เบียร์จับได้จนน้อยใจมาดื่มจนเมาเละเทะอย่างที่เห็น

"แน่นะครับ" ผมเช็ดน้ำตาที่หางตาให้พี่เบียร์ เป็นครั้งแรกที่เห็นพี่เบียร์มีเรื่องกังวลใจอย่างนี้ ต่อไปถ้ามีเรื่องอะไรผมคงต้องบอกพี่เบียร์ไปตามตรง หากเราจะคบหากันในอนาคตผมก็ไม่อยากให้คนรักของผมต้องกังวลเพราะผม

"แน่ครับ รักไม่นอกใจพี่เบียร์อยู่แล้ว รักชอบพี่มากพี่ก็รู้"

"แต่พี่น้อยใจกลัวหนูจะไปรักคนอื่นมากกว่าพี่" ผมยิ้มกว้าง รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกอย่างน้อยพี่เบียร์ก็เริ่มผูกพันกับผมทีละนิด พี่เบียร์ค่อย ๆ รักผมวันละนิดก็ได้ มั่นใจว่าผมคือคนที่ใช่เมื่อไหร่เราค่อยคบกัน ผมรอได้เสมอ

"ไม่มีใครเหมาะกับรักเท่าพี่แล้วครับ" ผมคิดอย่างนั้นเสมอ "กลับห้องกันไหมครับพี่เมาแบบนี้มันไม่ใช่ตัวพี่เลย"

"ก็ได้ครับ แต่น้องหนูต้องกลับไปปลอบใจพี่ให้สงบด้วยนะครับ วันนี้ทั้งวันพี่ร้อนใจเรื่องน้องหนูมากเลย" เสียงออดอ้อนทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้ เวลาพี่เบียร์เมาก็อ้อนเก่ง

"ครับ" ผมมองเพื่อนพี่เบียร์ แต่ละคนทำหน้าตาโล่งอกที่พี่เบียร์ยอมสงบลงและพร้อมจะกลับห้องแล้ว ผมค่อย ๆ พยุงร่างสูงให้ลุกขึ้นจากพื้น เล่นเมาแต่หัวค่ำเลยไม่แปลกที่เพื่อน ๆ พี่เบียร์จะไม่เป็นห่วง

"กอดด้วยนะ" ผมขานตอบให้รู้

"ครับ"

"หอมแก้มด้วย"

"ครับ"

"จุ้บจุ้บด้วย"

"ครับ ๆ"

"เพื่อนอย่างกูเป็นหมาเลย" พี่กันต์กล่าวหลังผมขอตัวพาพี่เบียร์กลับ พี่ธีร์ยกแก้วมาชนเพราะเห็นด้วยกับพี่กันต์ เฮียเดินมาพยุงช่วยผมพาพี่เบียร์ไปยังรถ เพราะเจ้าขาตัวแสบเลยพี่เบียร์ถึงได้เศร้าอย่างนี้ คอยดูเถอะผมจะไม่ยอมน้องอีกต่อไปแล้ว ผมจะสู้กับเจ้าขาให้ได้!!