ตอนที่ 22

หลังจากที่จินตื่นขึ้นมาล้างหน้าล้างตาทำความสะอาดร่างกายแล้ว เขาก็ค่อย ๆ เดินออกมาจากห้องและได้พบกับยานอวกาศลำหรูที่จอดอยู่ตรงลานหน้าบ้าน

“ยานอวกาศลำนี้สวยมากเลย!” จินอุทานพร้อมกับดวงตาที่เปล่งประกาย

ก่อนที่จินจะได้มาติดอยู่ในร่างของมนุษย์เขาก็ต้องการรถซุปเปอร์คาร์ที่เขาเคยเห็นบนอินเตอร์เน็ตเป็นอย่างมากและเขาก็ตั้งใจว่าเขาจะซื้อรถพวกนั้นให้ได้ซักคันหลังจากที่เขาสามารถหาเงินมาได้แล้ว

แต่ในตอนนี้ยานอวกาศที่จอดอยู่ตรงหน้าเปรียบเสมือนกับรถซุปเปอร์คาร์ที่เขาเคยใฝ่ฝันเพียงแต่ว่าพวกมันเป็นพาหนะคนละชนิดกันก็เท่านั้น

เมื่อเรย์มอนด์ลงมาจากยานอวกาศเขาก็ได้พบกับจินที่กำลังจ้องมองดูยานอวกาศด้วยดวงตาอันเปล่งประกาย

ในเช้านี้จินไม่ได้สวมเสื้อแจ็คเก็ตเหมือนเคยแต่ว่าเขาได้สวมเสื้อสเวตเตอร์แขนยาวสีครีม ซึ่งเสื้อสเวตเตอร์ตัวนี้ค่อนข้างที่จะดูดีพอสมควรและเมื่อมันได้ไปอยู่บนร่างของจินมันก็ยิ่งทำให้เด็กหนุ่มขับออร่าแห่งความน่ารักออกมา

ปัจจุบันเรย์มอนด์สามารถมองเห็นเอวบาง ๆ ภายใต้เสื้อสเวตเตอร์ได้อย่างชัดเจนและเขาก็บอกได้เลยว่าเอวของหนุ่มน้อยตรงหน้านั้นบางมากจริง ๆ จนเขาไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าเขาเคยเข้าไปอยู่ภายในนั้นได้ยังไง

เมื่อเขากลายร่างเป็นงูหลามร่างกายของเขาจะมีขนาดความยาวเกือบ 30 เมตรและมีน้ำหนักหลายตัน แต่ในตอนที่เขาได้เข้าไปอยู่ภายในท้องของจินนั้นเขากลับมีพื้นที่เหลือให้เคลื่อนที่ไปมาได้อย่างง่ายดาย

ถ้าเขาได้มีโอกาสเข้าไปในนั้นใหม่…

“สวัสดีต้าไห่... เอ้ยเรย์มอนด์”

"ห๊ะ อะไรนะ" เมื่อได้ยินเสียงทักเรย์มอนด์ก็ดึงสติของตัวเองกลับคืนมา แต่ในตอนนี้ใบหน้าของเขากลับกลายเป็นสีแดงพร้อมกับแก้มทั้งสองข้างที่กำลังร้อนผ่าว

เขากำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย?!

“เราจะเดินทางด้วยเจ้านี้ใช่ไหม” จินกล่าวถามด้วยรอยยิ้ม

เรย์มอนด์พยักหน้าเป็นคำตอบหลังจากนั้นเขาก็กล่าวออกมาด้วยเสียงอันทุ่มต่ำว่า

“คุณอยากจะลองขึ้นไปดูบนยานไหม”

“ไปสิ!”

เมื่อได้รับคำตอบจากจินเรย์มอนด์ก็หันหลังและเดินนำหนุ่มน้อยขึ้นบันไดเลื่อนของยานอวกาศไป

เมื่อเขาเดินไปที่ประตูเขาก็นึกอะไรบางอย่างได้เขาจึงมองย้อนกลับไปที่จินอย่างลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะได้ยื่นมือไปให้อีกฝ่าย

“ไม่เป็นไรหรอก” จินกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มอันสดใส

ถึงแม้ว่าบันไดนี้จะสูงชันแต่เขาก็ยังสามารถที่จะขึ้นไปด้วยตัวเองได้

หลังจากนั้นจินก็ขึ้นยานอวกาศตามเรย์มอนด์เพื่อไปเยี่ยมชมห้องควบคุมหลัก, ห้องรับแขก, ห้องเครื่องและห้องอื่น ๆ อย่างมากมายและด้วยระดับความหรูหราของยานอวกาศลำนี้มันก็ยิ่งเสริมความเชื่อมั่นว่าในอนาคตเขาจะสามารถหาเงินได้เป็นจำนวนมหาศาล

-----

ในที่สุดมันก็ถึงเวลาที่พวกเขาจะต้องเดินทางกลับไปยังดาวศูนย์กลางอย่างเป็นทางการ ซึ่งในระหว่างการเดินทางเรย์มอนด์ก็กำชับพวกคอรีย์ว่าให้การเดินทางในครั้งนี้เป็นไปด้วยความระมัดระวังมากที่สุด

นอกเหนือจากยานลำนี้จะได้ติดตั้งห้องสำหรับผู้ตั้งครรภ์เอาไว้แล้ว สาเหตุที่พวกเขาเดินทางโดยใช้ยานอวกาศพลเรือนนั่นก็เพราะพวกเขาไม่ต้องการจะเป็นจุดเด่นมากจนเกินไป

มันยังมีคนที่รู้ว่าเขามีชีวิตอยู่ไม่มากนักและเนื่องมาจากบุคคลในเงามืดต้องการที่จะสังหารเขา ดังนั้นถ้าหากว่าพวกเขาได้ขับยานทหารกลับมาพวกเขาย่อมดึงดูดความสนใจของผู้ที่หลบซ่อนอยู่ในเงามืดอย่างแน่นอน

แต่ถึงแม้เขาจะกำชับคอรีย์ให้ระมัดระวังตัวแล้วเขาก็ยังรู้สึกกังวลอยู่เล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงออกมาจากห้องควบคุมเพื่อต้องการจะไปตรวจเรื่องต่าง ๆ เสียก่อน แต่เมื่อเขาเดินผ่านห้องสำหรับผู้ตั้งครรภ์เขาก็หยุดชะงักโดยไม่ได้ตั้งใจ

ดอกเตอร์นิชิซาวะยังคงติดงานอยู่ในดาวเคราะห์รามสโตนจึงไม่ได้ติดตามพวกเขากลับไปยังดาวศูนย์กลางในครั้งนี้ ดังนั้นนอกเหนือจากจินแล้วบนยานอวกาศลำนี้จึงเต็มไปด้วยออร์คทั้งหมด

แน่นอนว่าออร์คทุกคนบนยานอวกาศต่างก็รู้ดีว่าจินเป็นคู่รักของท่านจอมพล ดังนั้นถึงแม้ว่าตัวตนของจินจะสะดุดตามากแต่มันก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปในพื้นที่ของผู้ตั้งครรภ์เพื่อเข้าไปพูดคุยและแก้เหงาให้กับจิน

เรย์มอนด์ได้ยินเสียงกลไกและเสียงอิเล็กทรอนิกส์ดังออกมาจากด้านในอย่างแผ่วเบา เขาจึงค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไปและได้พบว่าจินกำลังงีบหลับอยู่ที่หน้าต่าง

เมื่อได้เห็นเช่นนั้นเรย์มอนด์ก็ค่อย ๆ ก้าวเดินเข้าไปด้วยฝีเท้าอันแผ่วเบาพร้อมกับปิดโหมดฝึกสอนสำหรับผู้ตั้งครรภ์ที่กำลังเล่นอยู่บนเครื่องเล่น

เมื่อจินสังเกตพบว่าเสียงอิเล็กทรอนิกส์ที่ดังอยู่ในหูได้ดับลงไปอย่างกระทันหัน เขาก็ค่อย ๆ เปิดเปลือกตาของเขาขึ้นมา

“ทำไมง่วงแล้วถึงไม่ไปนอนบนเตียง” เรย์มอนด์กล่าวถามเมื่อได้เห็นว่าจินตื่นแล้ว

“น่าเบื่อจังเลย อีกนานไหมกว่าพวกเราจะไปถึงจุดหมาย” จินกล่าวถามพร้อมกับหาวออกมา

ในตอนที่เขาขึ้นยานอวกาศมาในครั้งแรกเขาค่อนข้างที่จะรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมากและคิดว่าเขาจะสามารถมองเห็นท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวอันสว่างไสวและสวยงาม แต่หลังจากที่เขาได้ขึ้นมาบนยานอวกาศจริง ๆ แล้วพื้นที่นอกหน้าต่างมันก็ไม่มีอะไรเลยนอกเสียจากพื้นที่อันมืดมิด

นอกจากนี้ยานอวกาศยังบินได้นิ่งเป็นอย่างมากและมันก็ได้ยินเสียงหึ่ง ๆ ของเครื่องยนต์ดังขึ้นมาเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น จินจึงถูกเสียงเครื่องยนต์สะกดจิตจนทำให้เขาผล็อยหลับไป

“พวกเรายังต้องเดินทางอีกประมาณ 2 วัน” เรย์มอนด์กล่าว

เมื่อได้ยินเช่นนั้นจินก็ทรุดตัวลงไปนั่งบนโต๊ะเล็ก ๆ ที่อยู่ตรงหน้าด้วยท่าทางอันเบื่อหน่าย

ยานอวกาศแห่งนี้ไม่สามารถเชื่อมต่อกับสตาร์เน็ตได้มันจึงไม่สามารถที่จะดูทีวีหรือภาพยนตร์ใด ๆ ได้เลยและความสนุกของยานลำนี้ก็ได้ถูกเก็บเอาไว้ภายในห้องบันเทิงเท่านั้น

แต่ความสนุกสนานภายในห้องบันเทิงได้ถูกออกแบบเอาไว้ให้กับผู้ที่ร่ำรวยและฟุ่มเฟือยโดยเฉพาะ เรย์มอนด์จึงไม่ต้องการให้จินได้เรียนรู้เรื่องไม่ดีเหล่านั้น

“ถ้าคุณเบื่อให้ฉันช่วยสอนวิธีอ่านหนังสือให้เอาไหม” เรย์มอนด์กล่าวถามหลังจากครุ่นคิดอยู่นาน

“เอาสิ!” จินกล่าวตอบหลังจากกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนโต๊ะอยู่หลายตลบ แต่เนื่องมาจากในตอนนี้ใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขาถูกกดลงบนโต๊ะมันจึงทำให้เสียงของเขาดังออกมาอู้อี้อยู่เล็กน้อย

ท่าทางเช่นนี้ทำให้เรย์มอนด์เผลอคิดว่าจินน่ารักเป็นอย่างมากและมันก็ทำให้เขาอ้าปากค้างขึ้นมาอย่างนึกไม่ถึงกับท่าทางอันแปลกประหลาดที่จินได้แสดงออกมา

เทอร์มินอลสำหรับบุคคลธรรมดามีฟังก์ชั่นให้ใช้งานอยู่เพียงแค่น้อยนิดและฟังก์ชั่นการใช้งานก็ยิ่งถูกจำกัดลงไปกว่าเดิมเมื่อมันไม่สามารถที่จะทำการเชื่อมต่อกับสตาร์เน็ตได้ แต่โชคดีที่มันยังคงมีฟังก์ชั่นการเขียนอยู่

ทันใดนั้นเรย์มอนด์ก็เปิดฟังก์ชั่นการเขียนของเทอร์มินอลพร้อมกับฉายภาพขึ้นไปในอากาศ จากนั้นเขาก็ทำการเขียนตัวอักษรออกมาพร้อมกับชี้ไปยังชุดตัวอักษรและกล่าวออกมาว่า

“คำนี้อ่านว่า ‘เรย์มอนด์’ ซึ่งเป็นชื่อของฉัน”

“ตัวอักษรพวกตัวนี้อ่านออกเสียงเพียงแค่ 2 พยางค์ว่าเรย์มอนด์อย่างนั้นหรอ” จินอุทานออกมาขณะที่เขาจ้องมองไปยังแถวของตัวอักษร

ตัวอักษรที่ปรากฏอยู่ตรงหน้ามีจำนวนอยู่มากกว่า 20 ตัวแล้วมันก็เป็นชุดตัวอักษรที่ยาวมากจนเกินไป

“2 พยางค์?” เรย์มอนด์อุทานขึ้นมาภายในใจอย่างงุนงง แต่ในเวลาไม่นานเขาก็คิดขึ้นมาได้ว่าในโลกที่จินเคยอยู่อาจจะสะกดชื่อของเขาด้วยตัวอักษรเพียงแค่สองตัว

“ถึงแม้ว่าชุดตัวอักษรพวกนี้จะดูยืดยาวแต่การออกเสียงของพวกมันจริง ๆ ก็มีเพียงแค่คำว่าเรย์มอนด์เท่านั้น”

หลังจากอธิบายเรย์มอนด์ก็เขียนตัวอักษรขึ้นมาอีกชุดหนึ่งถัดไปจากชื่อของเขาไม่ไกล ก่อนที่จะอ่านออกเสียงขึ้นมาว่า ‘จิน’

ขณะเดียวกันจินก็เป็นพวกที่เรียนรู้ได้อย่างว่องไวเป็นอย่างมาก ดังนั้นหลังจากที่เขาทดลองเขียนตามเพียงแค่สองครั้งเขาก็สามารถเขียนตามเรย์มอนด์ได้ทุกตัวอักษร

เมื่อไม่มีรูปแบบการฝึกสอนสำเร็จรูปอยู่ในมือเรย์มอนด์ก็ไม่รู้ว่าเขาจะต้องสอนอะไรต่อไปหลังจากที่เขาได้สอนให้จินเรียนรู้การสะกดคำไปแล้วมากกว่า 20 คำ

เมื่อเรย์มอนด์ไม่รู้ว่าจะสอนจินเขียนคำว่าอะไรแล้วจินจึงเสนอให้เขาฟังหลักสูตรการตั้งครรภ์ในก่อนหน้านี้และเขียนตัวอักษรพวกนั้นออกมา

เรย์มอนด์: "..."

“คำ ๆ นี้อ่านว่า ‘หลักสูตรเริ่มต้นสำหรับผู้ตั้งครรภ์’” เรย์มอนด์ค่อย ๆ อ่านไปทีละคำพร้อมกับส่งเสียงกระแอมออกมา

ระหว่างนั้นจินยังคงเป็นนักเรียนที่ดีที่ออกเสียงตามและเริ่มหัดเขียนตัวอักษรขึ้นมาด้วยความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ แต่เมื่อเรย์มอนด์ฟังหลักสูตรสำหรับผู้ตั้งครรภ์ไปจนถึงเรื่องการเจริญเติบโตของเด็กภายในท้อง ดวงตาของเขาก็เหลือบมองไปยังหน้าท้องของจินอย่างควบคุมไม่ได้อีกครั้ง

“คุณมองอะไร” จินกล่าวถามพร้อมกับจ้องมองไปที่เรย์มอนด์

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเรย์มอนด์ก็ได้สติและรีบถอนสายตากลับมา

“อะไรกัน! คุณยังต้องการเข้าไปอยู่ในนี้อีกอย่างงั้นหรอ?” จินกล่าวขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มอันชั่วร้าย

“ไม่... ไม่มีอะไร” เรย์มอนด์กล่าวพร้อมกับพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองไว้

เมื่อได้เห็นเช่นนั้นจินก็หรี่สายตามองไปยังอีกฝ่ายด้วยความจริงจังและมีความคิดที่จะแกล้งจอมพลหนุ่มขึ้นมาภายในใจ

“อ๋อหรอ ฉันคิดว่าคุณต้องการเข้าไปข้างในนี้เสียอีกเพราะตั้งแต่เข้ามาภายในห้องนี้คุณก็จ้องมาที่ท้องของฉันตั้งหลายครั้งแล้ว”

หลายครั้ง?

“ไม่... ไม่ใช่อย่างนั้น” เรย์มอนด์รู้สึกเขินอายอยู่พักหนึ่งเมื่อได้พบว่าการกระทำของเขาอยู่ภายใต้สายตาของจินทั้งหมด

“ตอนเข้าไปนอนในกระดองของฉัน... เอิ่ม หมายถึงที่ที่คุณเคยเข้าไปมันสบายมากไหม” จินกล่าวถามพร้อมกับนำมือข้างหนึ่งมาเท้าคางของเขาไว้

เรย์มอนด์: "..."

เรย์มอนด์รู้สึกประหลาดใจอยู่เล็กน้อยเมื่อจินบอกกับเขาประมาณว่าเขาสามารถเข้าไปนอนภายในท้องของเด็กหนุ่มคนนี้ได้

“ข้างในนั้นมันกว้างมากเลย” เรย์มอนด์กล่าวตอบออกไปโดยไม่รู้ว่าจะอธิบายออกมายังไงเหมือนกัน

“มันก็ปกตินี่ ข้างในนั้นมันมีพื้นที่อยู่มากกว่า 1,000 ตารางเมตร” จินกล่าวขึ้นมาด้วยสีหน้าอันภูมิใจ

เมื่อระดับการบ่มเพาะพลังของเขาสูงขึ้นพื้นที่ภายในกระดองของเขาก็จะเพิ่มขึ้นจากเดิมด้วยเช่นเดียวกันและแน่นอนว่าปริมาณเมือกของเหลวภายในกระดองของเขาก็จะมีปริมาณที่มากกว่าเดิม

“นอกจากคุณแล้วฉันยังไม่เคยให้ใครเข้าไปภายในกระดองของฉันเลยนะ เป็นไงล่ะเมื่อได้ยินแบบนี้รู้สึกภูมิใจขึ้นมาบ้างไหม” จินกล่าวพร้อมกับสัมผัสกับหน้าท้องของตัวเองเบา ๆ

ไม่มีใครเคยเข้ามานอกจากคุณ!

เรย์มอนด์เหมือนได้ยินประโยคนี้ดังกึกก้องอยู่ภายในหัวเพียงแค่ประโยคเดียวซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนทำให้เขาเริ่มที่จะไม่สามารถควบคุมสติของตนเองได้

“แต่หลังจากที่คุณหนีไปในวันนั้นฉันก็วางแผนที่จะนำใครคนอื่นใส่เข้าไปแทนแล้ว” จินกล่าวขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม

“ไม่นะ! ห้ามให้คนอื่นเข้าไปในนั้นเด็ดขาด! อย่าให้ใครรู้เกี่ยวกับความลับของคุณ” เรย์มอนด์กล่าวขึ้นมาอย่างเคร่งขรึม

เรย์มอนด์รู้สึกว่าในบางครั้งจินก็ดูฉลาดปราดเปรื่องแต่ในบางครั้งเด็กหนุ่มคนนี้ก็ดูค่อนข้างที่จะติ๊งต๊องอยู่เล็กน้อย

ถ้าวันหนึ่งจินเผลอนำใครคนอื่นเข้าไปภายในท้องมันก็จะกลายเป็นว่าคนคนนั้นได้รู้ความลับของจินเข้าไปอีกหนึ่งคน

เมื่อความลับของจินถูกเปิดเผยมันก็คงจะมีปัญหาตามมาอีกเป็นจำนวนนับไม่ถ้วน

แน่นอนว่าจินรู้ดีว่าเขาไม่สามารถเปิดเผยความลับของตัวเองไปได้และเหตุผลที่เขายอมให้เรย์มอนด์เข้าไปภายในกระดองนั่นก็เพราะว่าในตอนนั้นเขายังไม่รู้ว่าคนในโลกนี้สามารถที่จะกลายร่างเป็นสัตว์ได้ มันจึงเป็นเหตุผลที่เขาจับงูหลามยัดเข้าไปภายในกระดองของเขา

แต่หลังจากที่ต้าไห่หนีออกไปเขาจึงตั้งใจจะนำสิ่งมีชีวิตอื่นยัดเข้ามาแทนเพื่อหลอกคนอื่นว่าเขายังคงตั้งครรภ์อยู่ แต่เมื่อเขานึกถึงการจับสัตว์ตัวอื่นยัดเข้าไปภายในกระดองของเขามันก็ทำให้เขารู้สึกกระดากใจอยู่เล็กน้อย

แต่สำหรับต้าไห่ถือได้ว่าเป็นข้อยกเว้น

“ได้เลย” จินกล่าวตอบพร้อมกับพยักหน้า

เมื่อได้เห็นจินเป็นเด็กน้อยที่เชื่อฟังสีหน้าของเรย์มอนด์ก็ผ่อนคลายลง จากนั้นมันก็ได้มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นตรงบริเวณมุมปากของเขา

“ว่าแต่คุณยังอยากจะเข้าไปภายในท้องของฉันอีกไหม”

เรย์มอนด์: "???"

พริบตาต่อมามันก็ได้มีแววตาอันเจ้าเล่ห์ฉายแว๊บผ่านดวงตาของจินและทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือออกมาและคว้ามือของเรย์มอนด์ด้วยความเร็วราวกับสายฟ้าฟาด

ในวินาทีต่อมาเรย์มอนด์ก็ได้พบว่าเขากำลังยืนอยู่ภายในสถานที่อันมืดสลัวและมีเมือกลื่น ๆ อยู่ภายใต้ฝ่าเท้าของเขา

เรย์มอนด์: "..."

++++++++++++++++++++++

5555555 ชอบเงียบ ชอบอ๊องดีนัก จับยัดท้องเลย จบๆ 

╮(╯▽╰)╭