Your Wishlist

เพื่อนตัวร้ายของท่านประธาน (Chapter 23: ฉากบนเตียง (2) Re-edit)

Author: BuaElla แปล

เมื่อเฉียวโม่หยูตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเธออยู่ในโลกนิยายและกลายมาเป็นนางร้ายของเรื่อง ผู้ที่เป็นที่รังเกียจของท่านประธาน เฉียวโม่อวี่คือเพื่อนสมัยเด็กของเขา เธอไปบ้านเขาพร้อมอุ้มเด็กไว้ในอ้อมแขน แต่ชายหนุ่มปฏิเสธการรับผิดชอบ เพราะเด็กชายไม่ใช่ลูกของเขา เมื่อมองไปยังเด็กวัยหัดเดินตัวน้อยที่แสนน่ารัก เฉียวโม่อวี่ตัดสินใจที่จะใช้โอกาสนี้เลี้ยงดูลูกชายของเธอขณะที่เริ่มต้นอาชีพนักแสดงไปด้วย สำหรับปัญหาอื่นๆ เธอจะจัดการมันด้วยตัวเอง!!

จำนวนตอน : 230 ตอน

Chapter 23: ฉากบนเตียง (2) Re-edit

  • 13/03/2565

กระท่อมหลังนี้เหมาะที่จะใช้เป็นฉากในละครสยองขวัญ มันทั้งเก่าและผุพังเกินไปที่จะใช้อยู่อาศัย แต่หลังคาดูเหมือนจะยังกันฝนได้อยู่

                         

เมื่อเฉียวโม่หยูผลักบานประตูเข้าไปข้างใน เธอพบชิ้นผ้าไหมสีขาวแขวนไว้ที่ประตู เธอเห็นว่ามันยังดูสะอาดอยู่ จึงหยิบมาเช็ดผมและแขวนกลับไว้ที่เดิม

 

เธอเดินมานั่งลงข้างหน้าต่าง รอคอยอย่างเงียบๆหวังว่าจะมีไฟหน้ารถของทีมงานกลับมารับเธอ

 

สายฟ้ายังคงฟาดลงมาอย่างต่อเนื่อง ป่าไผ่ที่อยู่ไกลออกไปปกคลุมด้วยความมืด เฉียวโม่หยูนึกถึงบทกลอนที่เธอเคยเรียนในอดีต

 

ขณะที่นึกถึงประโยคแรกของบทกลอน เธอเห็นว่ามีแสงไฟหน้ารถคันหนึ่งจากระยะไกล รถคันนั้นขับมาด้วยความเร็วจนกระทั่งอยู่ใกล้ตรงที่เธออยู่

 

เฉียวโม่หยูรีบร้อนออกไป เธอไม่ได้ออกทางประตูกลับกระโดดข้ามหน้าต่างออกไปแทน และโบกมือไปมาให้รถที่กำลังขับตรงมา

 

"ช่วยด้วยค่ะๆ ขอฉันติดรถไปด้วย!"

 

วันนี้เย่เป่ยเฉิงขับรถมาที่กองถ่ายเองจึงไม่ต้องรบกวนให้คนขับรถขับไปส่ง พอดีกับที่เขารับโทรศัพท์ขณะที่อยู่ในลานจอดรถ เมื่อคุยโทรศัพท์เสร็จจึงขับรถตรงไปยังจุดนับพบเพื่อถ่ายฉากตอนเย็น

 

สิ่งที่เขาไม่ได้คาดคิดคือมีคนแปลกหน้าในชุดโบราณสีขาววิ่งออกมาจากกระท่อมอย่างกับจอมยุทธ์

 

เย่เป่ยเฉิงกระพริบตาด้วยความแปลกใจ รถของเขามีระบบกันเสียงรบกวนดังนั้นขาจึงไม่ได้ยินเสียงจากด้านนอก เขามองผ่านกระจกอาศัยแสงจากสายฟ้าฟาดแปลบปลาบ เย่เป่ยเฉิงรู้สึกว่าผู้หญิงในชุดขาวนั้นดูคุ้นตาอย่างมาก

 

เขาผ่อนคันเร่งลงและเลี้ยวรถกลับจนเห็นว่าเป็นเฉียวโม่หยูที่ยังสวมเสื้อผ้าชุดเดิมในตอนบ่าย เธอโบกไม้โบกมือให้เขา

 

หลังจากจอดรถ เขาเลื่อนกระจกลง "ขึ้นมา"

 

ด้วยความโล่งอก เฉียวโม่หยูวิ่งฝ่าสายฝนด้วยความเร็วพุ่งไปเปิดประตูรถและนั่งลง

 

"ขอบคุณค่ะ ราชาเย่!" เธอปาดน้ำฝนออกจากหน้าตัวเอง

 

เย่เป่ยเฉิงสตาร์ทรถแล้วเอ่ยถามเธอว่า "ทำไมมาอยู่ที่นี่?"

 

เธอส่ายหน้าก่อนตอบว่า "ตอนที่ฉันออกมาจากห้องอาบน้ำ ทุกคนก็หายไปหมดแล้วค่ะ"

 

เย่เป่ยเฉิงไม่พูดอะไรออกมาอีก เขาส่งสัญญาณให้เธอคาดเข็มขัดนิรภัยก่อนจะขับรถออกไป

 

รถสีดำขับมาตามทางวิ่งฝ่าสายฝนที่ยังตกลงมาไม่ยอมหยุด คนสองคนที่นั่งในรถต่างนิ่งเงียบ จนเฉียวโม่หยูอดรนทนไม่ไหว

 

"ราชาเย่ ฉันขอถามคุณหน่อยได้ไหมคะ?

 

"อืม ถามมาสิ" เขาตอบ

 

"ฉันไม่ค่อยแน่ใจเกี่ยวกับฉากที่เราจะถ่ายกันเย็นนี้" เธอไม่เก่งในการแสดงฉากจูบ ถ้าต้องแสดงฉากบนเตียงอีก จึงถามออกไปว่า 

 

"ฉันควรจะแสดงอารมณ์แบบไหนออกมาในฉากนั้นหรอคะ?"

 

เย่เป่ยเฉิงขมวดคิ้วกับคำถามเธอและไม่ได้ให้คำตอบกลับมา ฉับพลันนั้นเธอรู้สึกไม่แน่ใจว่าเขาจะเข้าใจเธอผิดไปว่าเธอต้องการอ่อยเขาด้วยคำถามนี้รึเปล่า?

 

เธอกำลังจะแก้ต่างให้ตัวเอง ชายหนุ่มที่นั่งข้างเธอจู่ๆก็จอดรถ เฉียวโม่หยูหันไปหาเขาและถามเขาด้วยความสงสัย "ราชาเย่?"

 

ชายหนุ่มเอื้อมมือมาปลดเข็ดขัดนิรภัยเธอออกทันที

 

พื้นที่ภายในรถนั้นค่อนข้างแคบ เฉียวโม่หยูจึงขยับตัวหนีจากเขาไม่ได้ถึงแม้เธอจะหดตัวหนีก็ตาม เบาะรถทำให้เธอไม่สามารถหนีออกไปได้

 

ทรวงอกของชายหนุ่มห่างจากเธอเพียงหนึ่งฝ่ามือ เขาใช้แขนกดเธอไปกับเบาะ สีหน้าเขาดูไม่ชัดเจนว่ากำลังคิดอะไรอยู่

 

นอกหน้าต่างรถมีแสงจากสายฟ้าฟาดลงมาทำให้สว่างไปทั่วท้องฟ้า เฉียวโม่หยูเห็นตัวเธอเองสะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา ชายหนุ่มดูลึกลับน่าค้นหา

 

เย่เป่ยเฉิงโน้มตัวลงมาเกือบถึงปลายจมูกเธอ เธอได้กลิ่นหอมสะอาดจากตัวเขา 

 

 

กลับหน้าหลัก ตอนก่อนหน้า ตอนถัดไป