เมธาตื่นเช้ามาพร้อมกับการได้รับข่าวร้าย ภาคภูมิกับภูผาถูกลอบยิงเสียชีวิตเมื่อคืน ไม่เว้นแม้แต่แฮ็คที่โดนหางเลขตายไปด้วยเพราะเป็นช่วงที่เขาอยู่กับทั้งคู่พอดี ตำรวจพุ่งเป้าไปที่นายหัวตะวันซึ่งเคยมีเรื่องบาดหมางและขู่ฆ่าภาคภูมิมาก่อน ประกอบกับลูกน้องเขาอีกคนที่รอดชีวิตยืนยันว่ามือปืนที่บุกเข้ามายิงเป็นคนของนายหัวตะวัน

ใช้เวลาสามวันตำรวจก็คลี่คลายคดีได้ เนื่องจากพยานหลักฐานนั้นมัดตัวนายหัวตะวันจนดิ้นไม่หลุด แต่ก็ดูเหมือนจะสายไปสักหน่อย เพราะเขาแอบหนีไปประเทศเพื่อนบ้านโดยมีตำรวจชั้นผู้ใหญ่คนนึงให้ความช่วยเหลือ

งานศพภาคภูมิถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายโดยมีเมธาเป็นเจ้าภาพให้ เขาพาขนมมางานทุกวันจนถึงวันเผาศพ เขาอยากให้เธอได้มาบอกลาภาคภูมิเป็นครั้งสุดท้าย

เพื่อส่งพ่อแท้ๆของเธอให้ไปสู่สุขคติ

"พี่คะ"

ใบบัวเรียกเมธาเบาๆ ผ่านมาสองเดือนแล้วตั้งแต่ภาคภูมิเสียชีวิต พวกเขาใช้ชีวิตกันมาเรื่อยๆ แต่ดูเหมือนบางครั้งเมธาก็ยังเหม่อและมีใบหน้าเศร้าหมองคล้ายยังรู้สึกผิดต่อภาคภูมิอยู่

เมธานึกโทษตัวเองว่าที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้เพราะเขา ถ้าเขายอมถอยออกมาตั้งแต่ตอนนั้น ขนมก็คงได้อยู่กับแม่และพ่อแท้ๆของเธอ

เขาทำให้ภาคภูมิทุกข์ และตายไปอย่างไม่หมดห่วง

"คิดอะไรอยู่คะ"

ใบบัวกอดเมธาไว้หลวมๆ เธอรู้สึกว่าเขาผอมลงไม่น้อย คงเพราะเอาแต่คิดมากจนกินอะไรลง

"คนที่ผิดที่สุดก็คือพี่" เมธาพูดเสียงเศร้าสร้อย

"อย่าโทษตัวเองสิคะ" ใบบัวกอดเขาให้แน่นขึ้น พอได้ยินเสียงขนมแว่วๆมาเธอก็ไม่ได้ปล่อยมือจากเขาเหมือนอย่างแต่ก่อน และขนมที่เดินมาเห็นเธอกอดอยู่กับเมธาก็ไม่ได้ว่าอะไรด้วย

"น้าใบบัวทำคุกกี้แบบเมื่อวานให้กินหน่อย" ขนมเขย่าแขนใบบัว เธอชอบกินขนมที่ใบบัวทำมาก เลยชอบมาอ้อนขอให้ใบบัวทำนู่นทำนี่ให้กิน แถมบางวันเธอยังเข้าครัวคอยเป็นลูกมือให้ใบบัวอีกต่างหาก

สองเดือนมานี้ความสัมพันธ์ของใบบัวกับขนมดีขึ้นมาก คงเป็นเพราะเมธารู้ตัวการที่คอยเสี้ยมสอนขนมให้นิสัยเสีย นั่นก็คือแม่ของเขาเอง ที่เมธารู้ก็เพราะไปบังเอิญได้ยินขนมโทรคุยกับแม่เขาพอดี เธอรายงานคุณย่าทุกอย่างว่าแกล้งใบบัวอย่างนู้นอย่างนี้ เมธาที่แอบฟังอยู่ตลอดเลยถือโอกาสโทรไปคุยกับแม่ซะเลย แถมยังลากขนมมานั่งคุยด้วย

ใช้เวลาอยู่หลายชั่วโมงทั้งเคลียร์กับแม่และลูกตัวเอง สุดท้ายทุกอย่างก็ดูเหมือนจะคลี่คลาย แม่เขายอมรับฟังและสัญญาว่าจะไม่สอนอะไรไม่ดีให้ขนมอีก ส่วนขนมถึงจะเป็นแค่เด็ก แต่พอเห็นคุณย่าอ่อนลงก็ยอมอ่อนตาม ที่สำคัญเมธายังสัญญากับเธอด้วยว่าจะรักเธอมากที่สุด เด็กน้อยที่กลัวว่าพ่อจะไม่รักเลยว่านอนสอนง่ายขึ้น และไม่หาเรื่องใบบัวอีกเลยตั้งแต่วันนั้น

"กินแต่ขนมเดี๋ยวก็อ้วนหรอก"

เมธาพูดทีเล่นทีจริงแต่ขนมเริ่มหน้าบึ้ง "อ้วนแล้วพ่อไม่รักเหรอ" เธอพูดเสียงอ้อนจนใบบัวหลุดขำพรืด

"รักสิครับ"

เขารวบร่างเล็กๆของขนมเข้ามากอด ใบบัวยิ้มทั้งหน้าทั้งดวงตา เธอรักเมธากับขนมมากขึ้นทุกวัน เสียงหัวเราะมีความสุขของพวกเขาเติมเต็มความสุขให้เธอได้เป็นอย่างดี

"อาทิตย์หน้าเราจะไปไหนกันขนม" เมธาถามขนมแต่สายตามองมาที่ใบบัว

"ไปสู่ขอน้าใบบัวค่ะ" ขนมพูดด้วยน้ำเสียงสดใส แต่ใบบัวทำหน้าอึ้งไปแล้ว

"ว่ายังไงนะคะ" ใบบัวถามย้ำ

"แต่งงานกับพี่นะใบบัว"

อยู่ดีๆเมธาก็มาคุกเข่าตรงหน้าใบบัว เขาหยิบเอาแหวนเพชรเม็ดโตที่ให้ขนมยัดใส่กระเป๋าเสื้อมาด้วยยื่นให้ใบบัว

"มาเป็นครอบครัวเดียวกันนะคะ" ขนมพูดประโยคที่เตรียมไว้กับเมธาตั้งแต่เมื่อคืน

ใบบัวมองเมธากับขนมอย่างปลาบปลื้ม เธอยื่นนิ้วให้เขาสวมแหวนให้อย่างไม่ลังเล

"ตกลงค่ะ"

"เย้" ขนมกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ ส่วนเมธาก็ตระกองกอดใบบัวด้วยความรักอย่างสุดหัวใจ

ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น ขอแค่มีใบบัวอยู่ด้วยเขาก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น

ในอนาคตขนมอาจจะรู้ความจริงว่าเธอไม่ใช่ลูกเขา

แต่เมธาก็เชื่อเหลือเกินว่าเขาจะข้ามผ่านทุกปัญหาไปได้ ขอแค่ข้างกายเขายังมีใบบัวอยู่

"พี่รักใบบัวนะ"

"ฉันก็รักพี่ค่ะ"

_____________จบ_____________

ขอบคุณที่ร่วมเดินทางกันมานะ

รัก

กระแทก