"อาร์ต ..... อีก 3 วันนี้อาร์ตมางานวันเกิดพี่น่ะ

 พี่อยากให้อาร์ตมาด้วย ไม่ต้องห่วงเรื่องคุณพ่อหรอก

 พี่จะบอกเขาว่าให้อาร์ตมาช่วยเสิร์ฟดีไหม"

'ช่วยเสิร์ฟ' ที่จริงเขาอยากร่วมงานนี้ในฐานะแฟนของเธอมากกว่า

 แต่เขาก็ต้องได้แต่ทำใจ เด็กวัดอย่างเขาจะมีสิทธ์อะไรมาร่วมงาน

 ถ้าไม่ใช่มาคอยช่วยเสิร์ฟข้าวเสิร์ฟน้ำ แต่ .....

 ถึงจะเป็นเด็กเสิร์ฟน้ำแต่ถ้ามันทำให้เขา

ได้อยู่ใกล้ชิดกับพี่ใบเตยในวันสำคัญ สำหรับเขาก็ยินดี

3 วันที่ยาวนานสำหรับอาร์ตในที่สุดมันก็มาถึงสักที

 พี่ใบเตยเริ่มแผนตามที่ตกลงกันไว้ เธอขอพ่อว่าให้อาร์ตมาช่วยเสิร์ฟอาหาร

 พ่อเลี้ยงเองก็เห็นด้วย เพราะอาร์ตที่พ่อเลี้ยงเห็นก็คือเป็นเด็กเงียบๆ

 ท่าทางเรียบร้อยสงบเสงี่ยม ผิดกับเด็กคนอื่น ดูแล้วไว้ใจได้

 เขาจึงไม่ขัดอะไรกับคำขอของลูกสาว

 แต่จะว่าไปถ้าเขารู้สาเหตุจริงๆที่ลูกสาวขอให้พาอาร์ตมา

 พ่อเลี้ยงจะตอบตกลงแบบนี้ไหมน่ะ

พออาร์ตเข้ามาถึงก็ต้องตกตะลึง

กับการประดับประดาในงาน

 สวนที่เขาและเพื่อนเด็กวัดมาช่วยกันทำตอนนี้

ประดับไปด้วยไฟหลากสี

 บ้านที่ดูสวยงามของพ่อเลี้ยงมาวันนี้ยิ่งสวยเข้าไปอีก

 ให้สมกับเป็นวันเกิดของลูกสาวคนเดียว 

แต่อาร์ตก็ยืนมองได้ไม่นาน

 คุณแม่บ้านที่มาดูแลเรื่องอาหารวันนี้ก็เรียกเขาไปอบรม

 สอนว่าควรเสิร์ฟอะไรให้แขก อะไรก่อนอะไรหลัง

พอพลบค่ำ แขกต่างๆก็ทยอยเข้ามาในงาน

 มีทั้งผู้ใหญ่ที่มางานวันเกิดพี่ใบเตย แล้วเลยไปหาพ่อเลี้ยง

 รวมถึงเด็กสาวอีกหลายคน

 ที่เป็นเพื่อนสนิทของพี่ใบเตย

 เด็กสาวเหล่านั้นทุกคนต่างแต่งตัวกันมาเป็นอย่างดี

 ด้วยเสื้อผ้าชุดราตรีสั้นๆ สีสวยสดใสที่มีราคาไม่น้อย

 แต่พวกเธอก็ต่างเป็นลูกพ่อค้าเศรษฐีทั้งนั้น

 ขนาดเรียนก็ได้เรียนในโรงเรียนหญิงล้วนสุดไฮโซประจำจังหวัด

 แล้วกะอีแค่ชุดไม่กี่หมื่นบาทมันจึงไม่เหนือบ่ากว่าแรง

พ่อแม่ของพวกเธอเลย

เสียงที่ดังครื้นเครงสนุกสนานในงานเงียบลงชั่วขณะ

 ทันทีที่เจ้าของวันเกิดก้าวเข้ามา

 พี่ใบเตยเข้ามาในงานด้วยชุดราตรีสีขาวที่ยาวแค่เข่า

 ชุดนี้สั่งตัดเพื่อเธอโดยเฉพาะมันเลยรับกับ

ส่วนเว้าส่วนโค้งของเธอได้เป็นอย่างดี

 โครงเหล็กของตัวชุดช่วยกระชับหน้าอกขนาด 32 ของเด็กสาวให้ตั้งชูชัน 

ชุดของเธอออกแบบให้เป็นแบบคล้องคอ 

มันจึงเผยหัวไหล่ และแผ่นหลังที่ขาวเนียนปราศจากสิวผ้า

 มันช่วยให้เธอในวันที่อายุครบ 17 ปี

 สวยสะพรั่งกลายเป็นสาวน้อยสุดเซ็กซี่

 ที่ตอนนี้กลายเป็นจุดสนใจของคนทั้งงาน

"แหมมมมม วันนี้แต่งตัวแรงจังน่ะจ๊ะ

 ไม่บอกนี่ชั้นคิดว่าเขามางานคนอื่นแล้วน่ะ"

 เพื่อนสาวของเธอร้องแซว

"ก็นิดนึง วันนี้มันวันสำคัญนี่ จะมาแต่งเรียบๆได้ยังไง"

 ใบเตยตอบกลับพร้อมกับหันมาสบสายตากับอาร์ต

 เพื่อสื่อความหมายที่เข้าใจกันสองคน

ภายในงานมีแต่เสียงหัวเราะสนุกสนาน

 ของขวัญราคาแพงจากแขกร่วมงานกองรวมกัน

จนแทบจะล้นโต๊ะ เค้กราคาแพงที่สั่งทำเป็นพิเศษ

ถูกนำเข้ามาภายในงาน 

ท่านกลางของขวัญ ท่ามกลางผู้คนที่รายล้อม

 ทำให้งานครบรอบวันเกิดปีนี้เป็นอีกปีที่ใบเตยมีความสุข

 เสียงหัวเราะของเธอดังสดใส

 ทำให้นายอาร์ตที่ต้องคอยเสิร์ฟอาหารอยู่ห่างๆ

เผลอยิ้มตามไปด้วย การที่ได้เห็นเธอมีความสุขเขาเองก็มีความสุข

"ถ้าวันนี้คุณแม่ยังอยู่ก็ดีเนอะ" 

เสียงของพี่ใบเตยเอ่ยมาอย่างเศร้าๆ

 เธอแอบหลบภายในงานออกมาคุยกับอาร์ต

ที่ตอนนี้กำลังทำเตรียมน้ำพันซ์เข้าไปเสิร์ฟในงาน

"แต่วันนี้พี่ก็มีผมน่ะ"

 เขาเอ่ยตอบแบบแอบติดตลกเล็กน้อยเพื่อให้เธอยิ้มออกมา

 ได้ผล ... มันทำให้เธอยิ้มออกได้

 เธอหันไปมองหน้าเขาเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า "ทุเรศ"

"อาร์ต กินน้ำพันซ์สิ อร่อยน่ะ"

 เธอยกแก้วคริสตันราคาแพงที่บรรจุน้ำสีฟ้าสดใสยื่นให้เขา

 แต่อาร์ตก็ตอบกลับไปอย่างเจียมตัวปนน้อยเนื้อต่ำใจว่า 

"อย่าเลยครับพี่ใบเตย

 เดี๋ยวแก้วราคาแพงจะเปื้อนปากเด็กวัดจนๆอย่างผม"

พี่ใบเตยพยักหน้าช้าๆกับคำตอบนั้น

 เธอไม่ตอบอะไรกลับมาทั้งนั้นนอกจากกระดกน้ำพันซ์รวดเดียวหมดแก้ว 

ก่อนจะดึงนายอาร์ตเข้ามาใกล้แล้วบรรจงจูบอย่างแผ่วเบา

 จูบที่หอมหนาวนี้ช่วยเปิดปากของทั้งคู่ออก

 น้ำพันซ์สีฟ้าใสที่พี่ใบเตยกระดกไปเมื่อครู่

ไหลออกจากปากพี่ใบเตยสู่ปากอาร์ต ไหลเข้าไปจนหมด

 พี่ใบเตยดูดเข้าที่ลิ้นอาร์ตหนึ่งทีก่อนถอนปากออก

 เจอแบบนี้เล่นเอานายอาร์ตหน้าแดงซ่านขึ้นมาทันที

"แค่นี้ก็ไม่ต้องกลัวแก้วเปื้อนแล้วน่ะ" 

เธอตอบกลับเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

 แล้วกระซิบข้างหูเขาอย่างแผ่วเบาก่อนจะเดินจากไปว่า 

"เดี๋ยวเลิกงานอาร์ตไปรอพี่ที่เรือนเล็กข้างในน่ะ"

พอเข้า 5 ทุ่ม งานก็จบ แขกทยอยกลับบ้าน

 มีเพียงอาร์ตและคนรับใช้อีกไม่กี่คนเท่านั้นมียังต้องทำงานต่อ

 ไม่นานข้าวของต่างๆก็ถูกจัดเก็บและนำไปล้างจนเรียบร้อย

 งานของอาร์ตในวันนั้นจึงหมดลง

 เขาทำทีเป็นขอกลับวัด แต่พอคล้อยหลังคนอื่นๆ

เขาก็เดินไปที่เรือนเล็กที่อยู่หลังบ้านพ่อเลี้ยงทันที

 เรือนนี้เขาก็ไม่รู้ว่าเป็นของใคร

 ดูจากขนาดแล้วอาจจะเป็นเรือนคนใช้ที่ไม่ได้ใช้งานมากกว่า

 ภายนอกนั้นถูกใส่กุญแจแน่นหนาอย่างดี

 ทำให้อาร์ตไม่เคยเห็นข้างในเลย ทันทีที่เขาเดินไปถึง

 พี่ใบเตยก็ยืนรออยู่ด้านหน้าอยู่แล้ว

"สุขสันต์วันเกิดครับพี่ใบเตย"

 เขายื่นกล่องของขวัญใบเล็กๆที่เขาเตรียมมา

 มันอาจะเป็นของขวัญราคาถูกเมื่อเทียบกับ

ของขวัญใบใหญ่ๆที่แขกเรื่อมอบให้พี่เขาในงาน

 แต่เขาก็ต้องเก็บหอมรอมริบไม่น้อยกว่าจะซื้อมันได้

"อาร์ตไม่น่าลำบากเลย" เธอตอบกับเขาพร้อมเอามันมาแนบอก 

"เข้าไปข้างในเถอะ"

 พี่ใบเตยไขกุญแจพร้อมกับดันหลังเขาเข้าไปข้างใน

ทันทีที่ไฟถูกเปิดสว่าง อาร์ตก็ต้องหลับตาลงชั่วครู่เพื่อปรับแสง

 ทันทีเขาปรับแสงได้ก็หันไปมองรอบๆช้าๆ

 เรือนนี้ถูกจัดแต่งอย่างโล่งๆ โล่งจนเกินไป

 มันมีเพียงเก้าอี้เหล็กอยู่กลางห้องเท่านั้น

"อะไรกันครับ พี่ ......" ไม่ทันจะเอ่ยจบประโยค

 เขาก็รู้สึกเหมือนมีของแข็งมากระแทกศีรษะ 

สติของเขาดับวูบลงทันที!!

อาร์ตสะดุ้งตื่นอีกครั้งเมื่อผิวของเขาถูกราดด้วยน้ำที่เย็นจัด

 อุณหภูมิของน้ำทำเอาเขาหนาวสั่นขึ้นมาทันที

 โดยเฉพาะตอนนี้เขาอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า

 มีเพียงกางเกงในตัวเดียวเท่านั้นที่ปกปิดกาย

 ตัวของเขานั่งอยู่บนเก้าอี้เหล็กที่เขาเห็นในตอนแรก

 สองมือและสองเท้าของเขาถูกพันธนาการแน่น

 เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมมาอยู่ในสภาพแบบนี้

 เขาพยามสะบัดหัวไปมาช้าๆเพื่อเรียกสติให้กลับมาโดยเร็ว

"นี่มันอะไรครับพี่ใบเต....."

 ใช่ที่เขาจำได้ก่อนจะหมดสติก็คือเขาเข้าห้องมาพร้อมกับพี่ใบเตย

 แต่ไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ยจนจบประโยค

"ผลัวะ!!" มือของหญิงสาวก็ฟาดเขาที่หน้าเขาเต็มแรง

 จนหน้าเขาแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด 

ยังไม่ทันที่เขาจะร้องอะไรต่อ

 เธอก็จิกหัวเขาให้หันมาแล้วตะคอกเสียงดังลั่นว่า 

"มึงเลิกเรียกกูอย่างนี้ได้แล้ว กูเอียน ไอ้สถุล"

อาร์ตในตอนนี้หน้าชาไปหมด มันไม่ได้ชาเพราะโดนตบเมื่อครู่

 แต่เป็นเพราะคำพูดที่ออกมาจากหญิงสาวต่างหาก

 เขามึนงงสับสนไปหมด นี่มันอะไร

 พี่ใบเตยทำไมอยู่ๆถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้

 เขาค่อยๆมองไปยังหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า

 เขาต้องการดูให้แน่ชัดว่านี่ใช่คนที่เขารักจริงหรือไม่

 แต่สิ่งที่เขาเห็น ก็คือสายตาจากดวงตาเรียวสวย

 ที่เมื่อก่อนเขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นสดใส

 แต่ในวันนี้กลับไม่เป็นอย่างนั้น

 ที่เขาสัมผัสได้ในตอนนี้มีเพียงการดูถูกเหยียดหยาม

 แววตาที่แสดงความรังเกียจออกมาอย่างชัดเจน

เขาไม่อยากเชื่อเลยว่ามันเคยเป็นสายตาคู่เดียวกัน

"มองหน้ากูเหรอ มึงมองหน้ากูเหรอ" หญิงสาวตวาดลั่น

 พร้อมกับหยิบเครื่องซ๊อตไฟฟ้าแล้วจี้ไปที่ผิวของเด็กหนุ่ม

 กระแสไฟฟ้าจำนวนมากไหลจากตัวเครื่อง

เข้าสู่ผิวกายของเขาทันที 

ร่างของเขากระตุกขึ้นตามกระแสไฟ เนื้อตัวปวดชาไปหมด

 ทุกอย่างมันคับแน่นอยู่ในอก

 จนเขาไม่มีแม้เสียงจะเปล่งออกมา

"ตายแล้วยัยใบเตยยยยยยยยย" เสียงหนึ่งดังขึ้น "เดี๋ยวมันก็ตายพอดี"

อาร์ตพยามมองไปยังต้นเสียงของเสียงนั้น

 ทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในเรือนเล็กกับพี่ใบเตยสองคน

 ยังมีคนอื่นอยู่ด้วย

 คนอื่นที่ว่าก็คือเด็กสาวเพื่อนร่วมห้องของพี่ใบเตยนั่นเอง

 เรือนเล็กๆหลังนี้เมื่อต้องรับคนอีกเกือบ 10 คน

 ทำให้ขนาดของมันเล็กลงทันตา